Jason keek haar aan. Het deed hem zoveel pijn. Hij sloot zijn armen om haar heen zijn blauwe ogen konden het bijna niet houden meer. Hij hield zich goed in en bleef bij haar staan totdat ze klaar was hij hoorde dyani en vervolgens Loka's gromd. Hij glimlachte zacht. "Loka you're always on my mind" Hij keek haar in haar ogen aan totdat hij voelde haar armen om zijn nek heen. Hij legde een hand op haar rug en de andere ging zacht door haar blond wit haren. Hij voelde hoe ze gespannen zijn kaaklijn streelde en toen die kus... alsof er brand was bij hem binnen. Hij kuste haar zacht terug. "Ik moest hen een keer gedaan hebben." Hij slikte even. Dit kon wel eens hun afscheid worden. Hij zag haar zitten en hij verlaagde zich tot haar niveau en pakte zacht haar gezicht in zijn handen zacht alsof het een bloem was. Hij keek haar aan "Loka beloof veilig te zijn. ik wil je terug zien zoals ik je nu achter laat nog steeds beeldschoon en enkel weg de beste warrior...

Aurora brulde, waarna de blonde vrouw zich naar haar omdraaide. Ze keek Aurora strak aan en liet een grommend geluid horen. Aurora reageerde hierop door harder te grommen, maar toen de jongen zich naar haar omdraaide liep ze toch weer terug naar de donkere achterhoek van haar kooi. Toen ze de twee zag kussen wendde ze haar kop weg, en ze zag de heuvels van de vrijheid. Ze ging liggen maar bleef naar de bergen kijken. Ineens zag ze iets wat leek op vuur. Rood oranje achtig gloeiend, en het kwam via de bergen hun kant op. Even twijfelde ze wat ze moest doen. Stel het waren de assassijnen. Als ze nu de tempeliers waarschuwde, kon dat verlies betekenen voor de assassijnen. Maar stel het waren andere mensen. Vijandig voor zowel de assassijnen als de tempelieren? Aurora schudde haar kop. Nee, ze kon het risico niet nemen om haar eigen stam te verraden. Ze wende haar kop weg van de bergen. Nu maar hopen dat het inderdaad de assassijnen waren. Anders waren ze er geweest. En zij zelf zeker, aangezien ze in een kooi zat.

Een traan pinkte weg in haar ooghoeken voor deze over haar wang kon glijden. Jason tilde haar hoofd een beetje waardoor hij haar verplichte hem aan te kijken. Haar ogen stonden nog vochtig, maar ze vertikte het de tranen om over haar wangen te rollen. Loka keek Jason aan met betraande ogen. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en omhelsde hem. Haar hoofd legde ze in zijn nek, en toen vloeiden de tranen langs haar wangen en bevochtigden ook een deel van zijn shirt. Loka liet hem los en keek hem verdrietig aan waarna ze hem lichtjes duwde. "Je moet gaan. H..houd je goed alsjeblieft." Loka ging zelf terug overeind gaan staan waarna ze haar hoofd van hem afwende en op haar onderlip beet. Ze zuchtte en liep de trainingsruimte weer uit.

De tranen vloeiden langs haar wangen en ze zag bijna niets meer waar ze heen liep. Ze liep zo haast tegen iemand op, maar de man wist haar te ontwijken en hield haar tegen. Loka wilde haar arm uitslaan om zijn arm van haar schouder te halen toen ze zijn gezicht herkende. De tranen vloeiden nog meer langs haar wangen. De man greep haar stevig vast aan haar schouders en onderdrukte zo het trillen van haar lichaam. Hij klopte haar op haar rug en bracht haar het steegje uit waar ze zich bevonden. Hij fluisterde iets tegen haar maar Loka had niet het gevoel alsof het belangrijk was. Hij plaatste haar neer op een lage vensterbank van een huis. Ze bevonden zich vlakbij het plein, aan het gekwetter van de mensen op straat te horen, maar hier waren ze praktisch onzichtbaar voor hen. Doordat ze zich dan ook achter enkele huizen bevonden. De man hurkte voor haar neer en hield haar hand stevig vast. Hij fluisterde haar naam en Loka keek op, maar keek hem niet meer in zijn ogen aan. 'Loka, zorg dat men je zo niet meer ziet. Of ze kunnen je nog een langere herstelperiode toedienen." Bij dat keek ze de man weer terug aan. "H...hoe weet u..." De man onderbrak haar half haar zin. 'De mensen roddelen. Zorg dat je hen op de voet kunt volgen. Ik weet een geheime uitgang die naar buiten leidt. Volg nu ze vertrekken zo.' Loka volgde de man op de voet tot vlakbij de grote muur die haar hier binnen gevangen hield. De man keek om zich heen of de kust veilig was. Toen opende hij een soort luikje die vlak tegen de muur gevestigd was, verscholen onder het gras hier aan de muur zijde. De man knikte haar aan. 'Succes.' Loka knikte dankbaar naar de man waarna ze door het luikje heen kroop en het licht langzaam ontnomen werd.

Loka kwam in een gang terecht waar ze gauw veranderde in haar wederhelft. Eva haar staart sloeg lichtelijk maar kwaad heen en weer. De leeuwin haatte het in krappe ruimtes. Maar ze zou hier hoe dan ook door komen. Haar pupillen verbreden zich om meer van het licht te kunnen opvangen en zo haar weg door het donker te vinden. De leeuwin onderdrukte een neiging om te brullen maar hield zich stil. Ze mocht nu niet ontdekt worden. Het einde van de gang naderde en dat voelde ze aan de harde aarde die langzaam in gras veranderde. Met haar kop duwde Eva een deurtje open op een kiertje en glipte naar buiten. De muur bevond zich vlak achter haar en het bos vlak voor haar. Ze bevond zich aan de westzijde van de muur en wist dat hier ergens de warriors ingelicht werden over hun opdracht. En ze had hen gevonden. Een huisje dat zich bevond aan de rand van het bos. De deur ging open en de warriors kwamen naar buiten. En net op tijd had ze zich weten te verbergen in het struik gewas vlakbij. Haar blik gleed langs de warriors heen maar nergens zag ze Jason. Toen de leider als laatste nar buiten kwam werden haar ogen groot van teleurstelling en liet ze haar kop hangen. Alle inspanningen waren tevergeefs geweest. De leeuwin wilde weg gaan, dieper het bos in toen de leider zijn stem weerklonk. 'Kom naar buiten jij!' Eva stak haar kop wat naar voren toen haar ogen groot werden en haar hart een slag over sloeg van opluchting en tevredenheid. Ze zag Jason weer!

Jason keek haar aan hij voelde de tranen tegen zijn nek. hij moest zich in houden want de tranen wouden ook komen. Hij hield haar vast. Zijn tshirt werd deels nat maar dat boeide hem niet. Alles stond still op het moment totdat zij hem van der af duwde "Je moet gaan. H..houd je goed alsjeblieft." Hij keek haar aan "Het komt goed Loka... met elke slag die ik deel het is voor jouw. Hij zag der haar hoofd afwenden en op haar lip bijten. Zij liep de trainingshal uit en hij werd mee genomen door de leider nadat die Dyani weer in een overdekte hal legde ze kon nu zelf op gras rennen maar niet weg althans dacht hij. Dus hij volgde zijn leider. Hij kwam bij de rest van de warriors stuk voor stuk meer slechter dan beter maar hij moest er het mee doen. Hij keek hun leider aan en knikte. Ze hadden die missie en hij moest het doen maar iets weerhield hem om te gaan. Maar hij moest echt weg. Hij liep mee in een huisje en keek naar buiten. Hij had de witte leeuwin vanuit het raam gezien. Maar hield zijn mond dicht.

Toen de leider klaar was met het verhaal en missie knikte ze allemaal en liepen ze naar buiten. Hij kon de leeuwin niet vinden totdat de leider riep. 'Kom naar buiten jij!' Hij zag opeens eva. Loka's wederhelft hij glimlachte zacht toen bij het aanblik. hij voelde zich iets vrolijker nu maar de leider was streng hiermee. Jason liep op loka af en legde zijn hand tegen haar wang aan. en ferluisterde allen voor haar gehoor. "Wees niet bang ik ben snel terug Hij wist dat ze achter hem aan wou komen. En hij zou haar mee helpen maar de leider keek hun afkeurend aan. Hij keek weer genadeloos. Hij stond op en liep terug. Hij moest loka tegenhouden die mocht niet mee. Dit was een gevaarlijke missie en dat wou hij Loka besparen. Zijn ogen bleven op haar gefocust. maar luisterde naar de leider die vond dat hij de macht had en stuurde Jason weg met de groep. Jason keek loka aan en knikte langzaam. Als laatste afscheid. en hij draaide zich om met pijn in zijn hart liep die weg. En hij kon t niet tegen houden maar hij moest echt weg. De wind suizde in zijn oren. En zijn hartslag was snel want hij wist dit was misschien wel het eind. Maar dat was het altijd met elke missie. Hij liep weg verder het bos in en maakte een snee in zijn hand. Hij drukte het tegen bomen aan hierdoor kon loka misschien hun volgen.


Later op de dag kwamen ze aan bij een huisje waar ze konden verblijven voor de nacht. Hij keek naar de zon die langzaam zijn afdaling weer maakte. Het was zo triest gezicht en toen iedereen weg was naar binnen vloeide de tranen en werd hij zijn wederhelft. Hij wist dat eva hem kon horen dus hij brulde hard en lang zodat ook zij hem kon horen. Hij miste haar nu al en hij was pas een dag weg...

Haar blik kruiste de hemelse blauwe ogen van Jason. Hij had haar als eerste opgemerkt, en zij was blij dat hij zijn mond hield. Toen de deur open ging kwam Jason op haar af. Ze was niet langer meer bang voor zijn grote gestalte ten opzichte van haar want het was een vertrouwd persoon. Maar het duurde helaas niet lang. Jason liep weg en de leider kwam op der af.

Eva gromde dreigend waarbij ze haar oren plat in haar nek legde en haar tanden voor een stukje ontblootte. Haar leider wist wat het betekende en hield daarom afstand, maar toen zij gekalmeerd was naderde hij haar weer en legde haar aan dezelfde ketting als haar gevangene. Eva brulde woedend en verweerde zich door wild in het rond te slaan maar het was te laat. De leider bracht haar zonder een woord te reppen naar een overdekt grasveld bijgebouwd aan de stadsmuur en nog eens omringd door een tweede muur. Hoewel hij niets repte wist ze de teleurgestelde blik niet te meiden. Vervolgens legde de leider haar vast aan een longeer touw in dezelfde ruimte als de gevangene. Eva brulde woedend en aanhoudend toen de leider de ruimte verliet en hen opgesloten achter liet. Eva liet haar woede uiten door op het longeer touw te bijten en te klauwen. Maar het touw loste niet op. De leeuwin zuchtte; voor zover dat mogelijk was; en wandelde geïrriteerd een paar grote ronden. De wolvin zat aan de andere zeide van het veld vast gemaakt en dat was maar best ook voor haar, want deze zou allang gestorven zijn onder haar nagels. Deze leeuw viel niet te temmen. En ze zou zich zeker niet laten doen door 4 stomme muren en een touw. Eva verplaatste haar maar tot vlak voor de muur waar ze naar boven keek. De muren waren afgezet met scherpe ijzeren punten. Maar alsnog haalde ze het in haar kop om haar af te zetten en vlak op de pinnen te springen. Haar poten werden doorprikt weliswaar. En de zenuwen werden geraakt waardoor ze het gevoel in haar poten kwijt speelde. Maar dat boeide haar matig. Het bloed die sporen achter liet was weliswaar een probleem. Maar zich verder geen zorgen meer makend haalde Eva de longeer draad over één van deze punten heen die tot haar geluk deze keer wel spleitte. Ze zuchtte opgelucht toen ze de gevangene weer alleen achter liet. Ze rekende er op dat één van de krijgers de wolf een volgchip en enkelband hadden aangedaan. Als dit niet het geval was waren er nog steeds de muren waar niemand over geraakte. Maar zij had de oplossing al gevonden.

Een luikje tussen de grashalmen was haar uitweg. Overal zaten geheime hangen verscholen onder dit gras en dat betekende dus steeds een uitweg naar de buiten wereld. Eva wist het luik met enige moeite van haar poot open te prutsen en liep weer de onderaardse gang in. Opnieuw kwam ze weer op een plaats buiten de muren terecht. Deze keer wellicht aan de kant van het oosten want de zon kwam net op. Hoewel het onnodig was om de geuren van de krijgers en hun leiders op te vangen bleef ze alsnog op deze geuren vertrouwen totdat ze het regelmatige patroon van bloed op de bomen aanmerkte. Eva volgde voor zover dit liep het spoor van bloed. Toen dit eindigde ergens in de bossen wist zij goed genoeg waar ze zich bevond. Het gebied had een doodse stilte. Ten opzichte van de altijd drukke stad bij hen was dit een hele verademing voor haar. Waarom precies ze templar geworden was wist ze zich niet meer voor de geest te halen. Maar ze had wel de vaardigheden van hun vader geërfd als het om stilte ging. De technieken waren haar na enige jaren meester geworden en dus wist ze een indringer te vlug af te zijn.

Haast geruisloos draaide deze leeuwin zich om waarbij een hand op haar ogen gelegd werd en een tweede haar bek dicht hield. Hoewel ze nooit de attentie had gehad om hun positie te verraden, beet ze alsnog in die gene zijn handpalm die lichtelijk gefrustreerd vloekte maar zich stil hield. Met haar klauw sloeg ze de tweede hand van haar ogen af en keek haar broer in zijn befaamde bruine ogen. Eva's ogen vergrootten zich, maar hij was de eerste die deze keer de aanwezigheid van iemand opmerkte. Halos haalde geruisloos één van zijn dolken uit de schede en wierp deze zo tegen de borst van een tempelier aan die vast gehangen werd tegen een boom. De man gaf alleen nog bloed over en stierf. Eva haalde uit met haar klauwen naar het gezicht van Halos die de aanval zag aankomen en hem wist af te weren door zich achteruit te trekken. Eva gromde en ging met haar rug naar hem toe zitten.

Toestemming van mezelf om Halos te godmooden.

Jason was al een tijdtje buiten. Hij hoordde geen geluid om zich heen. Hij voelde zich zo allen. Alsof er niks in zijn buurt was. Maar stiekem zat er een in de nacht te gluren naar hem. Hij had het allen niet door. Hij wist zich in te houden. jaren lang hield hij het in Zijn behoefte... Hij had al een tijd een geheim dat niemand wist. Hij hield het achter. Hij schaamde zich ervoor. Hij was geen volbloedtje. Met alles was die half... Langzaam snee die in zijn pols. De bloed kwam er langzaam uit om vervolgens weer te genezen. Hij gromde. De woede nam zich over. En om zijn  ogen kraakte het huid. Alsof het gebroken was. Maar zijn ogen waren fel rood. Hij keek om zich heen en zag Lexi... Hij gromde vals even. Niemand kon hun horen nu hij was toch allen. "Why did you do this to me.... De tranen prikte en de pijn in zijn keel was sterk. Hij voelde alsof hij brande in zijn keel. Hij had moeite met ademen. Terwijl lexi dichterbij kwam staan keek hij gepijnigt. Zacht raakte ze zijn wang aan. Hij trilde even van haar aanraking. Ze was ijskoud maar dat had een reden zij had laatst nog bloed gehadt hij niet. Al een paar weken niet... Hij keek haar aan "Verlos me hieruit... Ze keek hem aan "Dat kan ik niet Jason jouw vader kwam in het donker mij aanvallen maar ik redde mijzelf maar had hem zwaar verwondt. Ik heb hem het leven gevenen... En zo doende jij. Je bent maar een half bloedtje niet waardig om zelfs tot een gerekend te worden maar nu moet ik dat wel... En ze keek hem aan. Jason trilde van de pijn "Alsjeblief... Lexi kapte zijn worden af door een vinger op zijn lippen te leggen. en keek hem aan. "Ik ga weer weg jij verdient mijn gezelschap niet maar onthou een ding. Ik let altijd op... Toen was ze weg. Met de wind weg. Hij trilde zijn ogen zagen er nog steeds zo uit. Maar wat hem ook deed bang worden was dat Loka... Hij hoordde haar niet terug brullen. Hij werd zijn wederhelft niemand mocht hem zo zien. Maar het viel op een witte tijger met zwarte waas over zijn oogkassen heen en bloed rood erom heen. Hij rende zoekend naar eten of iets. Maar wat hun nu rook was Bloed. Hij voelde zich aangetrokken en kon zichzelf niet weer houden.Hij zag Loka daar met een Assasijn. Hij brulde vals. En gepijnigt hij wou naar haar toe maar het lichaam... Hij pakte het lichaam en at. Zijn ware ik werd ontmaskerd.



Hij Was klaar en draaide zich om. En werd langzaam een mens. Hij keek haar aan het liedtje speelde in zijn hoofd de hele tijd. Zijn gekraakte ogen keken Loka aan. Hij deed zijn mond open alsof hij wou praten maar kon het niet. Hij wist niet hoe hij het moest zegge. Hij wist als dit buiten kwam hij dood moest. dit was een gevaar. Hij keek haar aan met pijn. eindelijk kwam er zacht wat uit zijn mond. `Loka Hij keek haar diep aan. Zij bloed roode ogen. Hij Had tranen erin. En draaide zich om de bloed zat nog op zijn lippen. Hij rende toen weg in een snelheid dat niemand hem gelijk bij kon blijven. Hij trilde terwijl hij rende de tranen... Hij wist hij had nu wat gedaan en dat was zichzelf open stellen. Hij kon t niet geloven maar hij moest het maar... Zijn kans tot een normale leven waren kapot


OCC: Dit is een nieuwe kleine legende Amari zal straks er wat over posten. Maar op dit moment is allen Lexi en Jason een VAMPIER. btw had toestemming van mijzelf om lexi te godmodden

Geruchten deden de ronde dat de tempeliers op weg waren naar hun kamp. Maar Halos had dit met een lach weggespeeld. Hoe gingen zij nou ooit te weten komen waar hun kamp zich bevond. Het lag tot slot hoog in het gebergte. Op een geheel afgelegen plek waar niemand ooit aan zou denken een kamp op te slaan. Maar tot nog toe was dit hun grootste troef geweest. Hoewel hier vrij weinig andere legende's kwamen; af en toe eens een clan lid die om een gunst kwam vragen; maar daar bleef het bij. Maar de tempeliers die hun gebied binnen drongen liet zijn bloed kolken. Niet alleen het idee eraan maar ook wanneer er over gesproken werd. Daarom trok hij zo vaak op pad. Om weg te zijn uit de groepsdruk.

Halos zat gehurkt op zijn viool een liedje te spelen. Het waren één van de weinige dingen die hij van thuis uit had meegenomen. Het was zijn remedie om kalm te blijven. Maar of hem dit vandaag lukte trok hij in twijfel. Donkere wolken kwamen boven zijn hoofd weer aanzetten. Dat was één van de weinige dingen die hij wel graag had. De regen die over zijn altijd warme huid sijpelde en hem afkoelde. Net zoals nu, hij trok zijn shirt uit, knoopte deze vast rond z'n hals en ging ploeteren door de regen en de druppels die af en tod van de dennennaalden vielen. Er was geen zon meer te bespeuren want het was laat in de avond. In enkele uurtjes kon het wel eens nacht worden.
Maar juist dit perfecte moment in de avond hadden de tempeliers het gebied bereikt. Hij voelde het aan de trillingen in de grond. Tempeliers deden nooit veel moeite om ook maar stil te zijn. Maar er was één uitzondering. Zijn zusje.

Halos nam de trillingen waar in meters en kilometers. Hij schatte de tijd in die hij nodig had om er te geraken en schatte zo'n 10 minuutjes mits hij stil bleef en niet ging lopen want dit kon hem wel eens fataal worden. Halos knoopte zijn shirt weer terug los om deze vervolgens weer terug aan te trekken. Zijn rosse haren waren nat en in de war door de hoeveelheid regen. Maar zijn hand er door wrijven zorgde dat het voor hem weer gemakkelijk was om nog te kunnen zien. Echter had hij zich mis ingeschat. 5 minuutjes tijd had hij nodig om zijn prooi tegen het lijf te lopen. De tempelier haalde onmiddellijk zijn zwaard boven maar was allang gedood door 2 pijlen op de plek van zijn hart en longslagader. Nog net en hij kon wel eens betrapt geweest zijn door zijn eigen zusje. Maar kennelijk was ze bezig met iets heel anders. De druk op de schouders van de leeuwin verbaasde hem. Zo had hij haar nog nooit gezien. Hij herinnerde zich altijd de lieve en speelse zus van hem. En hoewel hij zelden kennis gemaakt had met haar wederhelft was dit niet wat hem bevreemde aan haar. Er was iets anders. Maar wat kon hij niet achterhalen.

Voordat de leeuwin zich omdraaide en hem doorhad stapte Halos geruisloos op haar af. Zijn ene hand bedekte haar ogen waarbij zijn tweede haar bek vastklemde. Hij wilde ervoor zorgen dat niet iedereen van hun afwezigheid afwist. Maar als het aan hem lag was dit allang gebeurt. De leeuwin beet in zijn hand en Halos vloekte wat binnensmonds, maar maakte verder zo weinig mogelijk geluid. Hij voelde de blik van Eva nu op hem prikken. Dus keek hij haar recht in de ogen toen een mede tempelier zich in hun gezichtsveld begaf. Zonder erbij na te denken haalde Halos één van zijn pijlen uit zijn koker, leegde deze op de pees, spande aan, en schoot dwars door de tempelier zijn hart heen. Hij wilde overeind gaan staan, zijn pijl gaan terughalen en schoonmaken, maar iets hield hem tegen. Hij keek Eva aan en wist haar woedende blik niet te mijden.

Halos wende zijn blik van de leeuwin haar lichaam af toen een geluid achter hen hem deed opschrikken. Automatisch greep hij weer naar zijn handboog, spande de pijl weer op de pees, en wilde schieten, maar ondanks de perfectie die hij had om snel en recht te schieten, miste hij net op een haar na. De man rende hun kant op en Halos wilde hem achteruit duwen toen hij de ogen van de man zag bloeden. Hij keek hem vervreemd aan nadat hij op Eva afliep. Eva haalde net uit met haar klauw naar de man zijn bovenbeen en wilde; althans naar zijn weten; proberen de vreemde op de grond te duwen. Vervolgens greep Halos deze kans om tempelier in de rug aan te vallen en drong zo zijn hidden knife in de man zijn rug, vlak tussen twee wervels. Vervolgens haalde hij deze weer uit zijn rug en veegde deze schoon aan zijn broek. Enkele bloedrestjes bleven er nog op zitten maar dit was niet het moment om zich daarover zorgen te maken. Nu helemaal niet, want voor hij zich omdraaide naar zijn zus, sprong deze recht op hem af en beet hem vol in zijn gezicht. Halos deelde enkele rake klappen uit die de leeuwin van haar stuk bracht, en hij de kans greep om haar een flinke trap in haar buik te geven. Zodanig bracht hij haar voor enkele seconden buiten bewustzijn, maar toen ze terug bijkwam had hij haar beet genomen bij haar nekvel, en twijfelde er niet aan om haar tegen een boom aan te beuken. "Loka stop it now, you're wasting time. We're living in rewind." Zijn woorden brandden nog verder op zijn tong. Maar dit leek tot haar bij inkeer te komen. Hoewel hij er niet langer meer om lachte hielp hij haar weer terug overeind door haar bij haar voorpoot beet te nemen en haar zodanig recht te trekken. Hij verwachtte het in geen geval maar bij het overeind helpen haalde de leeuwin opnieuw uit naar zijn polsslagader. Haar klauwen maakten een diepe snede in zijn huid die gelijk begon te bloeden. Halos gromde kwaad waarna hij zijn hidden knife in de borst van de leeuwin ramde en haar achterover wierp. Hij hoefde niet meer van haar te weten. Hij nam haar in bescherming, zoals hij altijd al had gedaan, en dan viel ze hem zomaar zonder reden aan. De warrior sloeg een rosse lok haar uit zijn ogen en draaide zijn rug naar haar om. Het was niet aan hem om een eind aan haar nietige leventje te maken dus liet hij maar voor de gieren.

De wind floot door de bomen heen en liet zijn haren wiegen. Terwijl de zon al een eindje boven de horizon uitstak en de hemel in allerlei kleuren kleurde. Maar zijn gedachte's gingen niet uit naar de horizon. In plaats daarvan bleef hij staan op de plaats van vannacht. De plaats waar hij een eind gemaakt had aan zijn zus haar leventje. En hoewel het nu allang ochtend was en hij al even de plaats verlaten had bleef zijn ziel er hangen om nog steeds over haar te waken. Een traan bevlekte zijn shirt, en deze keer ging hij er echt geen moeite aan doen om het huilen tegen te houden. Maar alles leek stil. De tranen in zijn ogen prikten maar wilden niet komen. De wind die ooit door zijn haren gewaaid had had geen betekenis meer voor hem. Ook het geluid uit zijn omgeving leek weg te vallen. Hij huilde zoals hij nog nooit gehuild had. In alle stilte en pijn. Geen aanwezige rondom hem die hem uit deze eeuwig durende nachtmerrie kon verlossen. Neen. Voor de zoveelste keer in zijn leven was hij op zichzelf aangesteld. Zoals hij nooit anders had geweten. Maar dit was anders. Het leek alsof iets hem tegenhield voor de realiteit. Een mes in zijn rug. Of een kogel door zijn borst, het leek allemaal geen betekenis meer te hebben. Maar het voelde allemaal zo echt aan. En weldra werd dit ook realiteit. Zijn glazige blik staarde nutteloos voor zich uit. Maar zodra een ijl zijn borstkas doorboorde werd hij terug de realiteit ingeslagen. De pijl had blijven steken in zijn borst maar had niet beschadigd binnenin. Wat voor enige adrenaline bij hem zorgde. Voorzichtig trok hij de pijl zijn borst uit waarbij hij rond zich heen keek en verschillende pijlen tijdens het lopen op een boom afschoot waar zich één van de tempeliers zich kennelijk in bevond. Halos grauwde waarbij hij behendig en snel diezelfde boom in klom en deze tempelier vervolgens op de grond trok. Zijn val kon gebroken worden door die tempelier maar zoals hij zichzelf aangeleerd had gebruikte hij zijn katachtigen instincten en landde netjes op zijn twee voeten. Dit gaf de tempelier de kans om vanuit zijn positie hem aan te vallen. En weldra werd hij onderuit gehaald en werd hem een pistool tegen zijn kin gedrukt. Zijn handen werden vast geklemd en Halos probeerde deze met wat te friemelen terug los te krijgen maar de tempelier kreeg dit door. Het pistool werd tegen zijn slaap geslagen en Halos grauwde. De tempelier bond zijn handen vervolgens vast aan zijn lichaam en begeleide hem het bos terug in. Twee ogen klaarden op in de duisternis en Halos zuchtte. Zijn ogen draaiden uit verveling en vervolgens wierp de tempelier hem het bos in. Langzaam kwam de leeuwin de struiken uit gewandeld en twijfelde geen seconde om hem bij zijn nekvel vast te grijpen. Vervolgens drukte Eva hem tegen een boom aan waardoor hij verplicht werd haar recht in de ogen aan te kijken. De leeuwin krabde hem op de wang waar een afdruk van haar klauwen nableef. Halos gromde hierop waardoor zij terug reageerde door terug te brullen. Hij lachte vals toen zijn blik naar de tempelier schoot die hem hier gebracht had. En hoewel geen van beide aanwezigen het door had haalde hij de touwen rond zijn polsen door met zijn hidden knife. Zodra de greep verslapte en het touw rond zijn borst ook loste haalde hij met zijn voeten uit naar Eva waarbij hij haar hard genoeg tegen een tegenliggende boom aanschopte en zich van de verwarring meester maakte. De tempelier die op hem afstormde vormde geen probleem voor hem en die wist hij met een duik naar zijn benen omver te werpen. Eva; die zich van deze actie meester maakte; zette vervolgens de achtervolging in.

Hij sprong over rotsen, ontweek laaghangende takken, baande zich een weg door het kruin als dit hem hielp, maar wist vooral haar hier in dit gebied op een afstand te houden. Maar zodra beide, zowel hij als Eva uitgeput raakten moest één weldra opgeven. En deze keer ging het niet hij zijn. Maar hoe verder hij zich begaf hoe dichter Eva hem op de hielen ging zitten. Totdat ze nog maar een armlengte van hem verwijdert was. De leeuwin zette zich af op haar achterpoten, schoot de lucht in waarbij ze hem met een duikvlucht wist neer te halen. Zij lag bovenop hem en beide keken ze elkaar in de ogen. Halos met zijn gebruikelijke uitdagende lachje, Eva met de nodige woede in haar blik. Maar dit schrok hem niet af. Integendeel. Woede was een zwakte. Als het op een gevecht ging aankomen ging hij die zonder veel moeite weten te winnen. Maar daar kwam het niet op. Eva wierp zich op zijn nek. Haar tanden boorden door zijn huid in, drong door alle versperrende aders en slagaders door om zich rond zijn halsslagader rond te sluiten en hem de adem te ontnemen. En wellicht viel hij buiten westen maar de laatste actie was nog niet ondernomen. Zijn handpalm legde zich op het hart van de leeuwin die nog steeds gezond en sterk in haar borstkas klopte. Maar zijn hand spande zich aan. Het mes werd uitgeschoten en beide vielen ze bewusteloos door ademtekort neer naast elkaar in het gras, bevlekt onder hun eigen bloed.

Loka
Haar blik reikte die van Jason. De tranen welmden op toen ze de vreemde blik van Jason aanschouwde. Hij kwam haar richting uit. Dit gebaar zwaaide ze simpelweg weg, maar het leek niet genoeg te zijn voor hem. Ze voelde zijn warmte rond haar, maar voor het eerste in alle tijd haatte ze dit gevoel. Koelbloedig gaf ze hem dan maar een duw om afstand te houden toen Halos een pijl in zijn rug jaagde. De tranen vloeiden over haar wangen heen uit het niets. God thanks dat het nacht was om haar tranen te verbergen. Maar dit kwam haar alleen maar teveel. Eva haalde uit naar haar broer waarna ze deze verschrikkelijke sfeer ontvluchtte. Haar poten raakten amper de grond, maar ze was zich alleen nog maar bewust van de tranen die uit het niets bleven stromen. Totdat de ochtend aanbrak had ze zich een weg gebaand door dit bos naar een iets donkere gedeelte. Maar de pijn in haar hart bleef aanwezig. Dit hoorde ze niet te doen. Ze was hier mee gekomen om Jason te beschermen, niet eens om deze onschuldige mensen te doden vanwege een stomme oorlog. Maar wat de reden ook was van deze verscheurde banden, ging ze niet verder op in gaan. Maar wat zich wel meester van haar maakte was de woede. De leeuwin wandelde gestaag door het bos heen. Het bos dat ooit aan de assassijnen had behoort. Maar nu niet meer dan verscheurd land was. Land die de tempeliers wellicht nog zouden stelen van de assassijnen. Dit bracht nog meer de pijn in haar hart naar boven. Dit wilde ze niet langer meer meemaken. Maar ze was hier een deel van het spel. Een spel die alleen maar de aller hoogsten konden besturen en winnen. En zij was hun marionet geworden. Hoewel dit voor de nodige stress bij haar zorgde wist ze deze gemakkelijk te plaatsen om helder te blijven denken. Maar hoewel de woede haar het bos uit dreef, wat haar tot bij haar volgende prooi leidde, bleef ze zich bewust van schuldgevoel. Een tweede maal had Halos zich weten te bevrijden uit haar grip. Opnieuw werd zij een boom tegen getrapt, maar dit was nog geen reden om op te geven. Het vuur in haar hart wakkerde hierbij alleen maar aan en een achtervolging was gauw gaande. Na enige tijd wist ze hem gemakkelijker bij te komen op de voet. Toen ze sprong en zich over hem heen wierp werden ze beide op zanderige bodem geworpen. Alles uit woede, klemde ze haar kaken rond zijn keel om zo zijn halsslagader te doorboren. De energie uit zijn lichaam verdween en weldra voelde ze de overwinning. Maar op dat allerlaatste moment vloeide ook haar energie weg door het mes die in haar hart bleef steken. Eva viel verlamd neer in het gras dat bebloed lag onder hun eigen bloed. De glinster uit haar ogen ging weg en toen was alles stil rond hen.

~Iets langer dan verwacht ^-^

Jason Hij stond verstijfd. De pijl was van Hout en ijzer maar raakte zijn hart net niet. Zacht ademde hij en keek ernaar. Hij kon t niet aan zien hoe Loka werd aangevallen. Hij wou opstaan maar kon t niet. Halos had hem geraakt in zijn rug. Met hoop kon hij misschien die eruit halen maar als hij dat nu deed... Dan kwam die hem weer aanvallen. Jason keek aandachtig en zijn ogen werden weer normal. Dat ijzig blauw. Hij had een traan in zijn oog. Hij wist dat Loka boos op hem was. Maar waarom snapte hij niet helemaal. Was het nou om zijn vampier gedaante of nou omdat die eigenlijk deels erbij kwam in de ruzie... Hij snapte het niet en keek nog steeds naar hun. Toen Loka wegrende als eva zijnde keek hij naar Halos en zijn stem was hees. "Jij gaat boeten... Dat kwam er allen uit meer niet. en toen werd het zwart voor Jasons ogen. hij bleef knock out totdat de daglicht weer kwam en hij keek om zich heen en probeerde die pijl uit zijn rug te krijgen. Na een paar uur ermee klooien kreeg hij hem eruit maar niet helemaal. Hij stond langzaam op. Hij had veel pijn maar moest Loka zien. Hij moest zijn excuses aanbieden. Hij volgde haar geur en kwam bij hun. Hij keek verschrikt en probeerde te rennen maar de pijn was te erg hij viel voor Loka en keek haar aan. "Loka word wakker alsjeblieft... Ga niet weg Hij huilde nu en haalde langzaam de mes uit haar hart. Hij wist niet wat er ging gebeuren maar hij wist bijna zeker ze was er niet meer. althans dat dacht hij. Dus hij tilde haar op en nam haar mee naar het huis waar hij achterover viel met haar in zijn armen. De rest tilde loka op en legde haar op een soort van stro bed. Jason keek naar hun. "Help haar eerst. Beveelde hij en zij gingen gelijk aan de slag met loka. Maar jason werd weer knockout

De dageraad brak aan en als ze voor het eerst ontwaakte uit haar toestand kwam het niet door het licht van de zon. Het kwam evenmin door de beweging die door haar lichaam ging. Neen het was iets veel anders. Het was een stem in haar hoofd die haar hier hield. En die stem verdween niet zoals de meeste dingen bij het openen van haar ogen. De stem bleef aanwezig. Wellicht op de achtergrond maar hij bleef er. En toen het vage licht die door een kiertje binnen glipte in haar ogen scheen vulden deze zich met een bloed rode regenboogkleur. Aan haar ogen was ook een verandering opgetreden. En dit ging ze haten. Maar nu was ze zich van amper iets bewust. Het leek alsof ze in een soort sluimerstand was. Geen gezichten kon ze scherp waarnemen. Evenals de woorden die ze uitbrachten. Het geroezemoes van de aanwezige krijgers hadden geen enkele betekenis meer voor haar. Ook al was het het van het grootste belang. Haar blik bleef voor haar uit staren alsof ze zich richtte op het niets. Maar in werkelijkheid probeerde ze zich te fixeren in deze schele wereld op een pluisje. Zich zo gefixeerd voelen op het minuscule zwevende dingetje dat zelfs na het verduisteren van haar blikveld haar hersenen de link niet konden leggen tussen een slaaptoestand en een waaktoestand. Ze was alweer in een coma gevallen.

Jason werd wakker. De vogels klonken naast zijn oor maar nee het was weer weekend. Hij was weer vampier... Hij zuchte diep. En keek naar Loka. Toen schrok die toen die zag dat ze weer wakker werd. Maar hij kon nu niet naar haar toe. Zijn dorst... Dus hij stapte weg na een klein kusje op haar wang gegeven te hebben en hij liep het huis uit. Toen die eenmaal buiten stond werd die zijn wolf versie. en rende weg. Weg van de mensen geur. En bleef zodanig rennen. Hij Luisterde om zich heen. De vogels die tjerpden klonk zo hard. Het was oorverdovend. Terwijl zijn gedachten raasde van de ene onderwerp naar het andere. Hij werd er gek van maar het was elke weekend zo. Dus wat deed hij gewoon rennen en blijven door gaan. Toen die bij een dorp kwam pakte hij een slachtoffer en deed zijn plicht snel om terug te gaan. Hij rende weer terug zijn ogen weer helder blauw en rende vrolijk weer naar binnen. Hij ging zitten naast loka's hoofd en kuste zacht haar lippen met een zucht

Het was een poos geleden had men gezegd. Sinds haar ogen opnieuw open gingen en enkele van de omstanders haar overeind geholpen hadden, waren twee mannen en een verpleegster haar kant op gerend. Dagen hadden ze haar in de gaten gehouden, zelfs weken werd haar verteld, tot op het moment waarin ze opnieuw ontwaakte en overeind bleef. En deze keer lukte het. Maar het vele bloedverlies die bij het braken mee kwam had hen zorgen gemaakt. Verveeld had ze met haar ogen gedraaid wat haar achterna geen goed idee had gebleken. Opnieuw had ze weggedraaid van de wereld, en viel dankzij de vlugge reflexen van de nabije warriors, recht in hun armen. Voorzichtig hadden ze haar overeind geholpen en hadden de doktoren het van hen overgenomen.

Hoewel ze er weinig van beseft had, had ze een hele poos door gebracht in de verdomde stoel waar ze nog steeds gefixeerd werd door touwen. Het waren speciale touwen waaraan ze haarzelf onmogelijk kon aan snijden. Maar door alle omstandigheden had ze niet eens de behoefte gehad om zichzelf nog meer te pijnigen.
En nu viel ze vermoeid voorover waarbij haar hoofd zich liet hangen. Alle depressies sinds de dood van haar oom had niets geleken in vergelijking met dit. De vele driftbuien die ze kreeg en vervolgens wild in het rond sloeg, het gescheld die er mee gepaard ging, maar vooral de vele nachtmerries waarin ze al gillend en badend in angstzweet ontwaakte waren het ergste.

De woorden op het bandje om haar pols leken maar weinig betekenis te hebben. Het was het gevolg van een hersenverlamming, hoewel iedereen in haar buurt het woord 'hersendood' liet vallen. Ze had er zo haar vragen bij maar wilde niet de moeite nemen om één van hen, één van de templar's of doktoren aan te spreken. Laat staan aan te kijken. Dit leidde dan weer tot wat haar opnieuw voorgeschreven werd: zware hersenschudding. Dan lachte ze maar alsof het niets was en reed vervolgens met haar nieuwe stoel de kamer uit. Voorlopig bleef ze nog even. Mede door het daglicht die zwakjes door het kleine raampje boven haar bed viel haar te veel pijn bezorgde en ze vervolgens schreeuwend wakker werd uit deze nachtmerrie. Maar ondanks de vele slaap die haar gegund werd werd ze steeds weer schreeuwend wakker uit deze realiteit waar iedereen zich in bevond. Waar zij voor de zoveelste keer het buitenbeentje was en dit leven alleen leek af te leggen.

Wanneer ze dan ook vast gegespt wakker werd in het operatie bed waar ze het meest van tijd doorbracht was haar dan ook een raadsel. Maar het enige lichtpuntje in deze eeuwig durende nachtmerrie was de blik van Jason naast haar. Voorzichtig hield haar hand de zijne vast waarbij haar blik zich van de zijne af wende en haar oogleden zich over haar ogen heen sloot.

Zowel Dyani als Aurora had geen flauw idee wat er de afgelopen week was gebeurd. De man en vrouw waren weggegaan, maar ze had alleen de man zien terug keren. Of de vrouw nog terug was gekomen wisten ze beiden niet. Aurora liep heen en weer in de kooi. Wat deed ze hier nog? Waarom was ze hier nog? Hadden de Assassijnen haar dan echt niet gemist? Dat kon bijna niet. De wolvin zuchtte en krulde zich op de grond. Ze merkte wel dat hoe langer ze hier was, hoe slechter ook Aurora tegen deze situatie kon en hoemeer de wolvin de hoop begon op te geven. En ze wist dat dat aan haar te zien was. Aan haar houding, haar ogen. Aan alles. Ze was al meerdere malen uit de kooi gehaald en vervolgens de ring in gesleept. Waar ze de eerste keren alle aanvallen ontweek, liet ze het de laatste keren gewoon gebeuren. Het gevolg daarvan was dus ook dat ze vele wonden over haar hele vacht had. Maar het boeide haar niet meer. Iets zei haar dat ze hier niet meer uit ging komen.

-sorry van het late antwoord-

Jason keek de hele tijd Loka aan. Hij verborg ook zijn andere helft. Zijn hongerige helft. Allen om bij haar te blijven maar als hij niet ging eten dan ging hij dood. Hij was vermoeid en de enige wat hem opvrolijkte was dat zij soms even wakker werd. Hij wist dat ze het ging halen. En hij kuste haar hand zacht. "Ik ben hier Loka voor jouw eens en vooraltijd. Hij keek haar aan. Hij werd steeds zwakker en ging snel weg ze kon het toch niet door hebben dat die even weg was voor een paar minuten. Hij kwam toen terug en ging weer alsof hij niet weg was gegaa. Hij keek haar aan. met pijn Haar broer had dit gedaan en hij zal hem echt laten zien wat voor pijn een mens kon hebben. Hij verdween weer nu woedend en liep richting waar Halos lag. Hij keek hem aan. "Jij bent nu echt de sjaak" Hij pakte hem bij zijn keel "WAAR HAAL JIJ HET LEF VANDAAN OM JE ZUS PIJN TE DOEN. IK ZAL JOUW EENS EVEN LATEN VOELEN

Ouders slapen

Jason keek naar Halos. Hij gromde nu luid. En voelde het mes nu zijn keel in gaan. Hij Schreeuwde het uit van de pijn. Het wond was groot maar niet diep. Hij keek hem aan. En gooide met een kracht halos neer. Maar dat mislukte omdat Jason zijn handen werden vastgespiesd aan elkaar en hij werd meegenomen. "Loka you must go on if this is my last time i think about you... Hij keek naar Halos. Hij voelde die trap in zijn rug en gedwongen liep hij het plein op. Hij werd door iedereen gezien. Zijn zwarte haar en blauwe ogen waren grauw. Hij verloor best wel veel bloed. En zijn zicht werd minder door het bloed dat nu uit zijn voorhoofd kwam. Hij keek halos aan en voelde die trap in zijn maag. Hij schreeuwde het weer uit van de pijn . Hij zag opeens dat Halos neer viel bewusteloos. En hij werd mee gesleurd. Hij keek naar halos. en stond met moeite op. Hij kreeg een hand vrij van de andere en haalde het dolk eruit. Hij schreeuwde het weer uit van de pijn. en wierp die mes naar een wachter die aan kwam en raakte zijn schouder het was net genoeg dat Jason om het hoekje kon verstoppen

Jason had nu een litteken over zijn keel heen. Hij keek naar het tafrel en zag Loka. Hij zuchtte diep. En rende naar haar toe. "kom nu mee. Niet hier blijven je broer is op Wraak net als ik Hij keek naar Halos maar hij kon t niet zien. Hij keek loka aan en zag dat ze moe was. Hij tilde haar op en werd zijn wederhelft hij rende met haar op zijn rug daar was ze veilig hij wist dat hij haar weg kon krijgen. Hij bleef rennen totdat ze op eigen terrein weer waren hij legde haar neer en likte haar zacht. Hij legde zijn warme lichaam om haar heen zodat ze warm zou blijven. Hij zuchtte diep en ging met zijn hoofd op haar schoot terwijl zijn ijsblauwe ogen in de hare keek

Het nieuws dat er een gevangen Assassin in het kamp zat was rond het kamp gegaan. Aurora bleef nu heen en weer lopen in haar kooi. Er was een Assassin. Wie was het? Had hij haar gezien? Was hij gestuurt om haar te zoeken? Ze wist het niet. Wat ze wel wist is dat ze moest weten wie het was. Aurora gromde luid, en een van de warriors draaide zich om naar haar. Aurora brulde nog een keer en wees toen met haar snuit naar buiten. De warrior zuchtte en begon te overleggen met een andere. "groot is de kans dat ze weg komt?" ving ze op. Niet groot, ze was flink afgevallen, en ook in spier. Haar uithoudingsvermogen was ook totaal weg. Heen en weer lopen in de kooi hielp daar ook niet bij. Uiteindelijk keek de warrior haar aan en schudde kil zijn hoofd. Aurora gromde nu hard en geïrriteerd. Misschien zou de assassin dát dan horen. Misschien herkende hij haar wel.

Jason keek Loka aan. Zijn blauwe ogen straalde allen liefde uit. Hij was niet zoals zij dacht. loka je kent me toch nog wel. Jason... Je was mijn leven... Mijn liefde en bovenalles mijn reden om uberhaupt naar Asenia te komen... Ik wil niet dat je koud lijdt of bang bent. Ik bescherm je wel altijd gedaan en zal het doen. ookal wil je het misschien niet meer Toen werd hij een mens. met tranen in zijn ogen. Hij haalde een ketting uit zijn shirt waarop stond Loka en hij keek haar nu aan. "Kijk op jouw ketting... Daar staat jason op Hij had die gegeven na hun eerste kus. het was zilver wat heel duur was. Maar het boeide hem niks alles was allen beter voor Loka. Zijn wereld. Hij keek haar aan. en een sprankeltje hoop glom in zijn ogen. "Weet je dit niet meer?" Zacht kustte hij haar hij keek haar aan zacht. Net als de eerste keer hij hoopte dat dit niet voor altijd zo zal zijn dat ze t niet ging herrineren

Sorry voor flut