Weer een slapeloze nacht had zich meester over hem gemaakt. Sho wist dat hij vandaag dienst had om de boel in de gaten te houden en was al moe bij de gedachten alleen al. Sho vond het hier maar te druk. Veel liever liep hij op verkenning in de rustige natuur. Dan kon je tenminste alles lekker rustig aan doen en had hij ook niet zo veel last van zijn ziekte. Sho verkoos zijn stadse verkenningen dan ook op de daken. Dan was alles overzichtelijker en kon je sneller overal komen zonder je door de mensenmassa heen te wurmen. Zeker tijdens de markt! Sho stond net rustig naar de marktlui te kijken en volgde een ieder persoon even daarna verlegde hij zijn blik weer op een ander. De laatste die hij nu volgde was een jonge stroper die zijn buit wilde verkopen. Kennelijk wilde de andere er een te lage prijs voor betalen want hij liep verder. Natuurlijk was stropen op andere gebieden toe gestaan, maar weinigen waren er die het op hun turven waagde dus misschien dat de prooien net buiten hun grenzen gevangen. Sho wilde net zijn blik weer verleggen toen de jonge man eindelijk zijn buit na een flinke woordewisseling kwijt was geraakt. Sho zag hoe de marktman een stel mannen achter de jongen aan stuurde. Kennelijk wilde die dikke pad zijn geld terug? Sho volgde het over de daken. Licht en snel zodat hij zo min mogelijke trillingen maakte. Hij zag hoe de jongen probeerde te ontkomen, maar Sho bleef hem volgen zonder enige problemen en grijnsde toen hij zag hoe de vluchter zijn uitweg vond, maar iets aan die actie deed hem denken aan hoe een Assasijn vluchten zou als het moest. Hm... Interesant! dacht Sho en bleef de jonge man volgen over de daken en zag hoe hij zijn handen waste en zijn jasje recht trok. Hoe gek het ook klonk die acties hadden zijn nieuwschierigheid gewekt. Misschien moest die jongen wel vaker vluchten? Het tempelars kruis bengelde langs zijn borst toen Sho zich op zijn hurken liet zakken. Het was grappig hoe een gewone jonge man toch zo interesant zijn kon? Een kleine gedachte schoot door hem heen voor het eerst niet eens zijn ziekte opspelend dacht hij dat het vast geen kwaad kon wat met die knqaap te gaan praten? Sho zetten zich geluidloos af en landen soepel en licht, maar zijn lading was gewoon hoorbaar zonder het geremoer van de markt die iets verder aan de volle gang was. 'Dat was een knap staaltje van ontsnappings kunst. Weinige die die lui ontkomen.' sprak Sho vriendelijk en met zijn even charmante glimlach. Natuurlijk had dat minder effect op het mannelijke geslacht, maar met vriendelijkheid en aardig zijn kwam je vaker verder dan met bruut geweld zoals sommige Tempelars geboden. Sho stopte op respectievele afstand en bleef de jonge man even vriendelijk aankijken.

De man voor hem leek nog schrikkeriger dan hij. Sho liet hem begaan, want er waren wel meer mensen die voor andere rijkelui op de vlucht sloegen en dan snel reageerde, maar toch sloeg Sho die info op in zijn achterhoofd. Niemand kon je zo laten zonder ze goed te scannen. Zeker niet met die Assasijnen in de buurt. Die hoefte zich maar een deel te verkleden en ze waren bijna onherkenbaar. Hoewel de man tegenover hem er toch ouder uit zag dan je eerst zou vermoeden, maar Sho kon zich ook prima vriendelijk doen, maar toch een list verzinnen om ergens achter te komen. Zijn vermoeden dat deze jonge man niet een doorsnee burger was wist hij zeker. Dit figuur had hij hier nooit eens s'avond's een huis zien betrekken en er dan ook de hele nacht te verblijven. Door zijn ziekte had Sho dan ook liever de nacht diensten dan die van overdag. Een rel of zo was dan een welkomen afwisseling, maar liever had hij rust. De man was blij met zijn prestaties, want hij pronkte er zichtbaar mee met die oude volks spreuk. Sho knikte begrijpend. 'Zo zeggen ze het.' zei hij ter reactie en grijnsde even kort toen de vraag kwam van waar hij dat garde geslagen had. 'Daken verlenen het beste zicht op de stad. Hoewel ik je vaker over de markt heb zien lopen ben je geen vaste inwoner van hier.' zei Sho en wachten geduldig af. Niemand die hem snel voor de gek hield. Hij was scherp en altijd alert door zijn ziekte. Zijn wederhelft voelde iets aan. Het was niet iets wat je als mens snel oppikken zou, maar Leo kende het verschil tussen de burgers hier en de andere legenda. Het voelde niet aan als van het volk dat hier alledaags rond liep zelfs die van de boerderijen kwamen vaak genoeg de markt binnen. Misschien dat er nog wat dorpjes buiten deze lagen of buiten hun gebieden. Sho voelde de waarschuwing van Leo een innerlijke grom die meer dan genoeg zei en voor andere onhoorbaar waren. Sho voelde het en bemerkte nog iets wat hij minder leuk vond. Door zijn ziekte had hij vaak last van ongewilde beelden, geuren, geluiden en gevoelens. De beelden van vrezelijke afslachtingen, het geur van vers bloed of zweet, Het gekrijs, gegil van hulpeloze, verdrietige, teleurgestelde of woedende stemmen, De pijn die daar allemaal mee gepaart ging maakte zijn vlucht en vecht reacties erg overgevoelig om niks. De waarschuwing van Leo was daar ook een voorbeeld van en wanneer hij de controlle van zijn heldere denken en doen verloor raakte hij een deel van zijn menselijkheid kwijt en bleed enkel het dierlijke beschermings en overlevings instinkt over. Sho kreunde inwendig en blokkeerde Leo. Het hielp, maar niet veel. Hij kon niet zomaar in het wilde weg iedereen plat maaien dat zou de deputy ook niet goed keuren!