Snel zijn had soms zo zijn voordelen. Vooral in een gevecht, maar liever deed de jonge japanner het rustig aan. De drukte in het kamp was soms niet te harden. Hoewel ze hem steeds waarschuwde er niet alleen op uit te trekken, trok Sho zich er weinig van aan. De natuur was zo iets prachtigs en rustgevend. Dat zelfs zijn aandoening zich gedeis hielt. Sho had al best veel meegemaakt, maar de meeste konden hem nog wel eens afschilderen als een leerling. Hoewel hij al volwassen was. Rustig zetten Sho de ene voet voor de andere, hielt alles scherp in de gaten, maar genoot ook van alles omzich heen. Kawai zijn zwaard hing doelloos aan zijn heup, maar was snel genoeg getrokken zo nodig! De vogels zongen hun mooiste liederen en lieten hem zo waar nog meer ontspannen. Hij sliep al een hele lange tijd slecht en kon soms nogal schrikkerig overkomen, maar dat had met zijn Posttraumatische aandoening te doen. Soms dan was Sho zo modat hij een langere tijd kon slapen, maar over het algemeen lag de jonge japaner snachts gewoon wakker. Nog niet zo lang geleden had hij een nacht en een dag bijeen geslapen en was dus weer redelijk monter. Het afgelegen gebied was hem nog onbekent, maar Sho wilde het nu even verkennen. Echt zin in een gevecht had hij nu niet, maar wat nu niet kwam kon later nog wel zo zijn.. Het meer dat je tussen de bomen een beetje zien kon lag net achter de boomgrens. Sho besloot om wat sneller te gaan lopen en zag dat er nog iemand bij het meer was. Gelukkig zat die persoon aan de andere kant. Zijn veldfles was leeg en kon wel een vulbeurd gebruiken. Eenmaal bij het meer schonk Sho een aandacht aan de Assasijn en begon zijn water zak bij te vullen. Maar toch hielt hij de Assasijn scherp ihet oog voor ls die iets uit wilde vreten???


(Veldfles moet waterzak zijn. XD)