Zacht werden de grijze poten van de jonge wolvin neergezet in de sneeuw. Ze wilde zo min mogelijk geluid maken, aangezien ze niet op haar eigen terrein was. Ze wist niet precies waarom ze in het gebied van de Tempeliers was. Ze had geen opdracht gekregen, natuurlijk niet, ze was een apprentice. Als Jay, Halos of Lexi merkten dat ze hier was en alleen, dan kreeg ze zeker weten op haar kop. Dyani schudde haar hoofd en bleef staan. Maar wat als de tempelieren iets van plan waren? Dan moesten zij dat toch weten? De Tempelieren waren hun grootste vijand en ze had altijd geleerd dat je altijd alles moest weten. Je wilde namelijk niet verrast worden toch?
Toch was dat wat gebeurde toen een brul de oren van de jonge grijze wolf bereikte. Ze kromp geschrokken ineen, maar het was ver bij haar uit de buurt. Even was ze in tweestrijd; moest ze op het geluid afgaan, misschien in de problemen komen en terug in het kamp ontzettend op haar donder krijgen? Of moest ze terug gaan en misschien informatie mislopen? Optie 1 dus. Ze zette zichzelf weer in beweging en rende in de richting van het geluid. Ze zag een witte leeuwin net de bosjes in rennen en met een eekhoorn terugkomen. Wat Dyani opviel was dat de poot van de leeuwin bebloed was. Snel verschool ze zich in de bosjes. Ze keek verbaast toe hoe een andere eekhoorn aankwam springen en hard in de poot van de leeuwin krabde. Deze schreeuwde het uit van de pijn en viel. Dyani kwam uit de bosjes en liep op de leeuwin af. "Kan je niet eens een éékhoorn aan?" vroeg ze spottend. Ja, er was haar nou eenmaal geleerd om een hekel te hebben aan de assassijnen, dus dat was wat ze deed. Hoewel ze eigenlijk niet wist wáárom ze een hekel aan ze had. Maar de leeuwin was buiten westen. Dyani vloekte binnensmonds. Moest ze haar naar het kamp van de Tempeliers dragen? Ze kon haar hier toch niet achterlaten? Maar als ze gezien werd in het kamp, en die kans was groot, zou ze dan gevangen worden? Ze was nog maar een apprentice, nog niet door en door ervaren dus. Wat moest ze doen? Ze zuchtte en besloot toch dat ze de leeuwin hier niet kon laten liggen. Wie weet had de eekhoorn wel een infectie achtergelaten. Dus ze pakte de leeuwin op bij haar nekvel en zette haar eigen lichaam snel onder die van haar. Zodra de leeuwin op Dyani lag begon ze voorzichtig te lopen, richting het kamp. Voor het kamp liet ze de leeuwin weer op de grond vallen en gromde. Was het wel goed wat ze had gedaan? Dyani draaide zich al weer om om terug te gaan toen ze een geluid hoorde. Werd de leeuwin wakker?

Dyani schrok zich rot toen ze een tak achter haar hoorde knappen. Ineens stond de witte leeuwin weer voor haar en ging ze met haar poot hard over de van Dyani. Daar werd een verwonding zichtbaar. Een zachte piep kwam uit haar keel toen de leeuwin haar nekvel vastpakte en haar naar achter dreef, terug naar het Tempelieren kamp. Dyani probeerde terug te duwen, weg van het kamp, maar de leeuwin was groter en sterker dan Dyani. Ze voelde een van de poten tegen haar flank duwen. Ze kon niet meer weg. Uiteindelijk zette ze haar klauwen in de grond, maar ze werd gewoon meegesleurd. De leeuwin dwong haar het kamp in en brulde luid. Een deur van een huis ging open en de leider van de Tempelieren stond in de opening. De leeuwin veranderde terug in haar mensengedaante en de man nodigde haar uit het huis in te komen. Dyani hoopte dat ze zich los kon trekken, wat ze ook probeerde, maar ze kreeg een metalen ketting om haar nek en werd mee het huisje ingesleurt. De leider nam de riem waaraan ze vast zat over en trok Dyani mee naar een of andere kamer. Hij bond haar vast en mompelde iets in zichzelf. Dyani trok zich terug in een donkere hoek, voor zover de riem dat toeliet. Misschien wisten ze niet dat ze een apprentice was. Ze hoopte het, want anders kon het nog eens slecht voor haar aflopen. Zouden ze een apprentice houden als... Wist zij veel? Ze was, tot nu toe, de enige apprentice van de Assassijnen. Hing er waarde aan haar? Ze wist het niet. Waarschijnlijk niet. Toch had ze het gevoel dat ze beter niet kon laten zien wie ze was. Ze moest dus een wolf blijven en niet praten. Wie weet zou iemand haar stem herkennen. De leider liet iemand komen, een bediende. Die maakte haar los en trok haar mee naar het middenplein. Onder gejuich werd ze vastgebonden en ze zag het meisje wat ze terug naar het kamp had gebracht achter een raam staan van het huis waar ze net uit was getrokken. Fijn, zij bracht haar terug omdat ze gewond was, en wat kreeg ze als dank? Als ze terug in het kamp zou komen stond haar ook nog straf te wachten... Dyani zuchtte en richtte haar grijze kop op de grond. Voor nu was het belangrijk dat niemand haar zou herkennen. Maar wat zouden ze met haar doen?

Ze werd aan haar vier poten en haar hals aan de paal gehangen en zag toe hoe de blonde vrouw een zak om haar hoofd kreeg een een bijl in haar hand. Dyani's ogen verwijdde zich geschrokken toen de vrouw de bijl gooide. Maar het was mis. De tweede bijl doorboorde het touw om haar hals half, en de derde hakte het helemaal door. De vrouw trok de zak van haar hoofd en liep op haar af. Ze ving het toegeworpen met en sneed daarmee het overgebleven touw door. Dyani draaide zich in de lucht om en was even verbaast dat de vrouw haar opving. Ze had gedacht dat ze haar gewoon had laten vallen. Dyani werd op de grond gezet en de ketting werd weer om haar hals gedaan. De ketting werd aan een andere Tempelier gegeven en Dyani werd meegetrokken. Ze ving de blik van de vrouw nog op, vals, maar ergens zag ze toch er vertrouwen in. Ze rukte haar hoofd opzij. Nee, ze moest nu niet de vrouw gaan vertrouwen. Wie wist hoe dat zou aflopen. Waarschijnlijk niet goed voor haar. Ze werd een kooi in geduwt en trok zich onmiddelijk achterin, waar het donker was. Waarschijnlijk hielp het niet, maar ze voelde zich veiliger in het donker.

Dyani schrok op toen ze beweging hoorde naast haar kooi. Ze hief haar grijze kop en spitste haar oren. Een groepje Tempeliers kwam binnen, waarschijnlijk voor de training. Ze zag dat de vrouw die haar gevangen had genomen er ook bij zat. Ze legde haar oren weer op haar kop en haar kop op haar poten. Toch bleef haar blik gericht op de trainende warriors. Dyani zag hoe de vrouw een kamer in werd gelaten en daarna hoe ze met een hand boog verschillende houten figuren doorboorde. De figuren kwamen zo uti de grond, razendsnel, en toch leek het de vrouw niet heel veel moeite te kosten. Dyani wist het, de handboog was háár wapen. Bij de assassijnen wisten ze ook dat ze er goed mee om kon gaan. Ookal was ze dan nog in training. Plots veerde haar kop op. Haar boog... Die had ze altijd om zich heen. Vanochtend ook, toen ze het kamp uit ging. Ze was gevangen als wolf, dus niemand had gezien of ze uberhaupt wapens bij zich had. Als iedereen weg was moest ze veranderen, misschien kon ze er dan wel uit komen. Halverwege haar gedachtengang schudde ze haar kop al. Nee, het was allemaal te makkelijk gedacht. Ze was in het hart van het kamp, daar moest ze dan ook uit komen. Dat zou haar niet lukken dat wist ze zeker. Ze hoorde de deur open gaan en de vrouw en een jongen kwamen dichter naar haar toe. Ze keek op toen ze het over de Assassijnen hadden. "Ik... Ik weet niet, maar het voelt alsof ze familie voor me is. Sinds mijn vader's dood hebben mijn broer en ik elkaar nooit meer gezien. Hij is opgegroeid bij de huurmoordenaars, althans, dat was wat hij schreef naar me, lang geleden. En het voelt zo... Ah het is vast een illusie, maar het voelt zo familiaal. Zij behoort tot hen, en wellicht is mijn broer daar ook ergens. Ik, ik mis hem gewoon, sommige dagen." Dyani gromde zacht. Wat een nep. Wrijf het er maar in. dacht ze kwaad. Wrijf het er maar in, dat ik nu niet meer bij mijn familie ben.

-flut, sorry-

Ff wat tijd skippen, weekje later ^^

De zon scheen op haar witte haren. Het ritmische gebonk van haar hart deed haar goed. Het voelde vertrouwd aan ook al kon je nooit echt grip erop krijgen. Loka legde haar armen uitgestrekt naast haar neer en boog haar hoofd naar de wolken waar ze genoot van de zwakke zonnestraaltjes. Getik op de daken liet haar weer opkijken. Even lenig als ze hem geleerd had baande hij zich vliegensvlug een weg over de daken tot naast haar. Loka knikte begroetend naar hem waarbij hij haar schouder aantikte en naast haar ging zitten. 'Het is bijna zover. Ben je er klaar voor?' Zijn blauwe ogen keken haar vriendelijk aan. Loka glimlachte ter antwoord op zijn vraag. Vervolgens legde hij zijn arm op haar schouder. Terwijl beneden al de eerste mensen samenkwamen op het plein en juichten en roepten genoten zij beide nog van de rust die hen gegund werd. "Was het niet je eerste keer dat je dit meemaakte? Althans, de training met een diersoort?" Jason knikte op haar vraag. Een lachje sierde haar lippen. Loka ging overeind staan en hielp ook Jason deze keer. Vervolgens greep hij haar hand vast die ze onmiddellijk terug wegtrok, waarbij ze met haar andere hand onmiddellijk weer zijn arm vast pakte. Loka grinnikte. Een simpele maar goedbedoelde grijns verscheen op zijn gezicht. "Nou kom je nog? straks zijn we nog te laat." Loka keek hem uitdagend aan. Beide gingen ze in hun startpositie staan waarna ze beide na 3 seconden los gingen en tegen elkaar over de daken sprintte. Bij één van de laatste daken liet ze zich opzettelijk struikelen in zijn gezichtsveld waarna ze van het dak af rolde en haar sprint over de kasseien voort zette. Uiteindelijk kwam hij nipt voor haar aan bij de kooi. Loka grinnikte. Hij lachte met haar. 'Je had me even liggen gehad jij. Waar heb je dat toch allemaal geleerd?' Loka kneep haar ogen tot spleetjes en wreef door zijn wilde haar heen. "Een meester verklapt zijn geheimen nou eenmaal niet." 'En daar heb je gelijk in. Ik mag jou wel.' De leider knipoogde naar haar waarna hij de kooi van de gevangene opende. Uiteindelijk waren het zij twee die als eerste de kooi betraden. Loka keek Jason aan in zijn ogen, en hij haar. Ze kneep zachtjes in zijn hand. 'que se ve todo ben*' Loka knikte dankbaar. Hun ogen richtten ze voorzichtig op de wolf, maar in geen geval keek één van hen het dier in zijn ogen. De leider maakte voor hen de ketting waaraan ze vast lag los en overhandigde het haar. Even kneep ze op het koude metaal van de ketting waarna ze met de gevangene naar buiten wandelde via de achterdeur die ook geopend was. Ze kwamen uit in de trainingsruimte. Ze begeleidde de wolf naar de boksring, die afgezet was met hoge ijzeren rekken onder spanning. Ze keek achter zich waar Jason en haar leider nog steeds in de kooi stonden met elkaar te praten. Loka legde de wolf vast aan de buitenkant van de ring om gevaar op elektrocutatie te vermeiden. De leider liep de kooi terug uit terwijl Jason op haar afgewandeld kwam. 'nós deixala aquí, a non ser que xa está facendo para adestrar con.*' Loka kneep haar ogen tot spleetjes en lachte vaagjes. Ze wist maar al te goed dat hij hun taal gebruikte zodat de wolf hun in geen geval kon afluisteren. "Neen dank je. Imos fuxir, para que poida chegar a si mesmos como.*" Jason knikte en ze verlieten samen de ruimte. Loka sloot alle mogelijke uitgangen goed af, zelfs de luchtroosters die uitkwamen op het dak, waarna ze samen met Jason naar de leefruimte in het kasteel gingen. Het was er alles behalve druk. Hij legde haar uit dat velen nu op hun kamers waren of een opdracht gekregen hadden. Loka knikte alleen maar.

Flutje, had niet veel tijd ;s

*: 'Dat is goed'
*: 'Laten we hier weggaan, tenzij je nu al met haar wilt trainen'
*: 'Laten we weggaan, zodat de anderen eerst kennis kunnen maken met haar'

Het was een week later, maar ze merkte toch dat dat ene miezerige weekje haar toestand flink had verslechterd. Haar vacht was dof, haar ogen blonken niet echt meer en ze was duidelijk afgevallen. En dat in een kleine week. Maar ze werd tenminste niet geslagen, zodat haar lichaam geen moeite hoefde te doen om wonden te helen. Dat kon ze er nu niet bij hebben. Maar ze wist niet wat de straf-methoden waren van de Tempeliers. Het was haar opgevallen dat de afgelopen week alleen de leider in haar kooi was geweest. Ze schrok op toen een bak water en een klein stuk vlees tussen de tralies in haar kooi werden gelegd. Ze wachtte tot de Tempelier weg was voor ze zich op het eten stortte. Toch lukte het haar het vlees redelijk beheerst op te eten. Daarna likte ze het water op uit het kommetje en liep wat rond in haar kooi. Ze moest in iedergeval haar spieren behouden. En haar conditie. Al was dat nog redelijk moeilijk.
Een paar uur later ging de deur open en kwam de leider naar binnen. Ze kwam overeind en keek wat verbaast toen de metalen ketting om haar hals werd gedaan. Ze zag de vrouw weer, met de jongen van de training. De leider gaf de vrouw de ketting. Deze draaide zich om en liep de kooi uit. Dyani bleef staan tot de ketting strak stond en ze mee getrokken werd. De jongen bleef achter. De vrouw leidde haar naar de boksring en Dyani voelde haar maag samen krimpen. Nee, dit konden ze niet menen. Ze werd vastgebonden buiten de ring en Dyani zag de jongen weer terug komen. Ze zeiden iets tegen elkaar in hun eigen taal en Dyani voelde de spanning alleen maar toenemen. Wat stond haar te wachten? De vrouw antwoordde op de jongen en ze liepen samen weg. Dyani keek gespannen toe hoe elke uitgang werd afgesloten. Nee, nee, nee! Ze drukte haar oren plat in haar nek toen ze een paar warriors in haar richting zag lopen. Ze bedwong de neiging om naar achter te lopen. Ze moest zo min mogelijk angst tonen, hoe moeilijk dat ook was.

De deur achter hen stoof open. Loka wierp haar blik op hun deputy die voor hen plaats ging nemen. Beide knikten ze beleefd. De deputy richtte zich tot hen. 'Loka, je leider en ik, hebben een opdracht voor je.' Loka keek haar deputy recht aan in zijn ogen waarbij een glimlachje op haar mond verscheen. 'Je opdracht bestaat er namelijk uit om de assassin's tegen te houden. Volgens bronnen zouden ze een tunnel door het hooggebergte graven die precies in ons kamp zou uitkomen. Nou, gelukkig waren onze spionnen er tijdig genoeg bij, en zijn we te weten gekomen dat de werkzaamheden nog maar twee dagen geleden van start gegaan zijn. Maar als ze niet tijdig genoeg gestopt worden kan dit het einde van ons kamp betekenen. Ik stuur je op pad met nog twee andere krijgers. Jason, voor jou hebben we een andere opdracht in gedachten. Jij gaat de komende week het fort bewaken samen met een andere warrior. Naast deze taak krijg je er nog een verantwoordelijkheid bovenop, om samen met mij de leiding te geven over het innemen van het oosten. Ik wens jullie beide veel succes.' Beide knikten ze waarna de deputy de kamer terug uitliep. Loka keek Jason recht in de ogen. "D..dat is me wat. I..ik w..eet niet..." Jason keek haar diep in haar ogen en onderbrak haar. 'We weten beide dat het zo hoort. We zijn beide kwetsbaar, dat weten zij hier ook, maar weet dat, wat er ook gebeurd, jij altijd mijn 'broken dove' zal zijn.' Loka legde haar wang tegen zijn warme handpalm aan. "Ik zal m'n best doen. Voor hen..." Ze zag zijn blik droevig neer slaan. Met haar vinger onder zijn kin tilde ze zijn hoofd weer omhoog. "En voor jou." Loka zag hem zijn handpalmen opspannen. Ze zag aan zijn borstkas dat hij zich geweldig ongemakkelijk voelde, dus zette ze maar een stap naar voren en legde haar hoofd tegen zijn borst aan. "Het komt goed. We slaan ons hier wel door." Ze keek naar hem op en een zwak glimlachje sierde haar lippen. Hij sloeg zijn arm ietwat voorzichtig om haar schouders heen. Vervolgens legde ze haar hand op de zijne en kneep er zachtjes in. Ze keek hem aan en wandelde op zijn tempo terug naar de oefen ruimte. Zodra ze de deur opende verwijdden haar pupillen zich. Ze wandelde rustig op de leerlingen af die in haar ogen de gevangene sadistisch behandelden. De jongens liepen morrend weg uit de trainingsruimte. Loka wierp haar blik op de wolf waarna ze zich richting het hoogste punt van de zaal begaf. Een schijf in de midden van de zaal, waar meestal de aller belangrijksten de leden aanspraken. Haar blik bewoog zich over de leerlingen en krijgers heen die in een cirkel om haar heen kwamen staan. "Jamy Capyra, en Amy Johnsson, jullie komen met mij mee." Haar blik gleed naar Jason, die nu haar plaats op de cirkel innam. Behendig sprong ze haar stuk af en liep richting de twee verkozen krijgers. De twee kwamen tegelijk op haar af. Ze drukte bij beide de hand waarna ze zich naar Jason wende. 'Adam, jij hebt vannacht een afspraak. Twaalf o' Clock probeer niet te laat te zijn.' Haar blik kruiste die van Jason een moment lang. Ze legde haar twee vingers op haar hart als teken van moed en sterkte. Hij deed het zelfde. Vervolgens liep ze richting de uitgang samen met de twee krijgers waarna ze een laatste blik op de groep wierp die richting de gevangene wandelde. "En probeer het haar te mishandelen jongens." De krijgers en leerlingen wierpen een blik op haar en knikten. Wellicht niet zonder de nodige scheldwoorden. Loka wandelde de ruimte uit en bleef buiten voor de poort wachten op haar twee krijgers. "Onze spionnen hebben werkzaamheden doorheen het hooggebergte opgevangen. Het is onze taak om de assassin's te stoppen voor het te laat is. De gevolgen zullen groot zijn. Er zal veel gevaar zijn. Maar dit schrikt ons niet af. Toch mannen?!" De twee krijgers knikten. Loka glimlachte vals waarna ze de poort opende en haar pad vervolgde tot aan de voet van het hooggebergte, zo'n twee kilometer verder van het kamp verwijderd. Vanaf hier hield ze halt. Ze keek har twee krijgers doordringend aan. Hoewel zij wellicht al langer tot de gevorderden behoorden als zij, durfde ze er haar hoofd op te verwedden dat geen van deze twee beter in deze missie zou slaan als zijzelf. Loka knikte naar de twee waarna ze behendig een boom in klom en haar weg vervolgde via de takken van de bomen. Het was niet direct een veel gebruikte manier onder templars om zich te verplaatsen. Maar tot slot van rekening hield zij dan ook meer van hoogte dan de begane grond. Aan de ingang van een grot stopte ze en klom de laatste boom uit.

De ingang van de grot was verlicht met fakkels. Elk namen ze één fakkel in de hand waarna ze steeds dieper en dieper de grot in wandelden. Het water stond weldra aan hun voeten. Eén van haar krijgers, Amy, had moeite om zich geruisloos te houden. Loka keek hem kwaad aan waarbij hij iets wilde zeggen, maar Jamy hem de mond af snoerde door zijn vinger er op te leggen. De drie vervolgden hun pad, één weliswaar via de steile bergrand in plaats van door het water. Tot plots enkele klanken door de grot heen echoden. Alle drie sprongen ze aan de kant waar ze verborgen werden door de schaduw van de rotswand. Loka legde haar vingers op haar lippen waarna ze haar oor tegen de rotswand aanlegde. De klanken klonken dichtbij, maar de wanden vertelden haar iets heel anders. Ze keek de twee krijgers aan en gebaarde het getal 2 met haar vingers wat aanwees op 2 kilometer. De twee krijgers leken opgelucht. Zij daarentegen was nog steeds op haar hoede. Ze hield alvast haar geweer in de aanslag. De drie waagden zich nog een stuk verder tot waar de grot zich op splitste in drie gangen. Ze gebaarde Jamy naar de linker gang, zelf nam zij de midden gang, en Amy nam de rechter gang. De twee verdwenen weldra uit haar zicht, hoewel ze wist dat ze beide op hun positie gingen blijven. Het was een ongesproken belofte onder de templars. Ondanks de ijle lucht, het geluid van vallende druppels, en de echo's van de assassin's door de grot voelde ze zich behoorlijk veilig op deze plek op dit moment. Pas wanneer een ijzige gil door haar beenderen en merg sloeg werd ze uit haar droom gehaald. Ze beet op haar onderlip om op haar positie te blijven, ondanks het verdere geschreeuw die plots eindigde in stilte. Loka sloot haar ogen en probeerde zich te kalmeren. Haar ademhaling was gejaagd tot het laatste moment. Het moment waarbij ze oog in oog met de assassin's kwam te staan. Alleen zag zij hen, maar betwijfelde ze het of zij ook werkelijk haar zagen. Aan hun reactie te achterhalen niet. Maar haar gejaagde ademhaling verbrak het moment van stilte. Ze was opgevallen. Eén van de assassin's kwam op haar afgerend. En geen seconde te vroeg had ze zich uit haar positie weten te bevrijden voor ze goed en wel doorboord werd door het longsword van de assassin. Lenig kwam ze terecht op de nek van een andere assassin, en genadeloos schoot ze deze vol in zijn nek. Zijn lichaam viel neer in het water. Van de verwarring had ze gebruik gemaakt om haar tweede slachtoffer te maken en deze door zijn schedel te schieten. De derde haalde zijn shortsword door haar arm heen en maakte een bloedende snede. Loka verbeet de pijn waarna ze de assassin op een haar na miste. De jonge krijger wist haar nogmaals te raken in haar borst, maar deze keer met zijn verborgen mes. Loka vloekte waarna ze zich vlug uit de voeten maakte en terug naar haar eerste wachtpositie liep. "Aim, little help" De templar gehoorzaamde haar onmiddellijk, en voor ze het door had stond ze tussen de twee warriors in. De assassin wierp één van zijn messen die Amy vol wist te raken op zijn scheenbeen. De krijger viel omver waarna Loka hun probeerde te redden door een schot op de assassin zijn hart te lossen. De krijger viel neer. Geraakt door het schot leek het, maar voor alle zekerheid stapte Loka op de assassin zijn lichaam af die terug omhoog schoot en haar verwonde op haar dijbeen. Ze vloekte waarna de assassin haar pistool uit haar handen wist te grijpen en deze het water achter hen in wierp. Hij kwam voor haar staan en torende hoog boven haar uit vanuit haar gebogen positie. De jonge krijger, die ze niet meer dan een leeftijd van 17 schatte, trok haar overeind, plaatste haar tegen de wand van de berg waarna hij zijn pols op haar keel zette, zijn spieren net ging aanspannen, toen een schot door de grot heen echode. De assassin viel dood achterover. Loka wierp haar blik op Amy die net als de assassin zijn laatste adem aan het uitblazen was. "Don't go. We moeten dit samen afmaken. Aim, laat me hier alsjeblieft niet alleen achter." De tranen vloeiden langs haar wangen. Zijn hand greep het hare vast waarna hij nog zijn laatste woorden sprak. ' You... sh should...g...gett..t ..he..lea..d' Zijn grip om haar hand verslapte. Tot het moment het niet langer meer was en ze zijn handen netjes in elkaar sloeg op zijn borst en zijn laatste spreuk uitsprak waarbij ze zijn gezicht aanraakte. "In pace." Ze wierp een laatste blik op haar warrior waarna ze de grot verliet en terug strompelde richting het kamp.

De avond was aangebroken bij het bereiken van het kamp. Vermoeid viel ze neer tegen de stadsmuur, met haar bloedende wonden en hart. Haar ogen sloten zich. En voor ze de aanwezigheid van Jason naast zich voelde was de ochtend alweer aangebroken. Haar blik gleed naar hem. Min of meer vermoeid, maar zijn glimlachje stelde haar gerust. 'Ze weten het. Je krijgt je nodige rust tijd tot je weer genezen bent.' Ondanks haar huidige situatie merkte ze op dat hij haar iets onthield. "Jason, zeg het, wat hebben ze gedaan" Haar blik stond min of meer smekend. Hoewel ze opzich al wist dat hij het haar zou vertellen. Hij kreeg de vertwijfelde blik in zijn ogen. Daarna sprak hij. 'We, zijn ontdekt geweest. De assassin's hebben ons kamp binnen gevallen. Er zijn doden en gewonden gevallen onder onze bemanning. En één van de spionnen is gesneuveld. Het spijt me. Ik, had je niet moeten laten gaan.' Zijn blik sloeg neer van verdriet. Ze zag hem net nog een traantje weg pinken. "Het was goed. Ooit krijgen zij hun verdiende loon wel terug. En voor die tijd, zullen wij het bot wel blijven kauwen." Haar blauwe regenboog ogen keken hem recht aan in zijn hemels blauwe ogen en lachte. Ze legde haar vingers weer op haar hart. Hij volgde haar voorbeeld.

Dyani's angst was gezien. Een paar warriors lachten, pakten de ketting en sleurde de wolf mee ring in. Daar haalden ze de ketting van haar hals en stapten de mannen zelf de ring uit. Dyani liep nerveus heen en weer. Toen er een andere warrior de ring in stapte rukte de wolf haar kop opzij. De warrior was aan de jonge kant, net 20 misschien. Aan zijn riem had hij een zwaard en een kort mes. Maar wat haar echt opviel waren zijn spieren. Hij was ook niet overdreven groot, dus zou mogelijk ook wendbaar zijn. Toen de jongen een stap in haar richting zette nam Aurora, haar wederhelft, het helemaal over. Aurora legde haar oren in haar nek en ontblootte haar tanden. De jongen glimlachte en trok zijn zwaard. Hij liep naar haar toe, proberend haar in een hoek te drijven. Aurora zette zich krachtig af en sprong langs de jongeman naar de andere kant van de ring. Maar ze hield niet rekening met het zwaard. Haar flank raakte het zwaard hard, doordat de jongen het zwaard ook tegen haar aan duwde. Bloed gutste al snel uit de wond, maar het werd al snel minder. Aurora liet niets van pijn zien, maar iedereen wist dat het onmogelijk was dat het geen pijn had gedaan. De jongen had zich omgedraaid in haar richting en wilde weer uithalen, toen er een hoop kabaal klonk. Ineens liepen er assassijnen rond in het kamp. Aurora was afgeleid en de jongen stootte hard tegen haar aan. De wolf klapte tegen de paal van de omheining van de ring. Door de klap veranderde ze in haar mensengedaante. De jongen pakte haar bij haar haar en trok haar overeind. Ze hoorde het geluid van het zwaard dat weer in de schede werd gestoken. De jongen pakte haar armen en trok ze achter haar rug en ze voelde het korte mes tegen haar keel. "Een geluid," siste hij, "en ik zorg dat je niet meer kunt lopen!" ze liet zich mee sleuren, terug naar de kooi waar ze in had gezeten. De jongen duwde haar er hard in en smeet de deur dicht. Toen hij weg was liep Dyani naar de deur van de kooi en begon eraan te trekken en duwen, om zo geluid te maken. Er liepen verdomme assassijnen in het kamp, dan konden ze haar ook wel even meenemen, zo moeilijk was dat toch niet? Maar de Tempeliers vochten terug, en het kamp was al snel weer rustiger. Dyani liet zich op haar knieën vallen. Ze merkte dat haar zij toch erg bloedde, het maakte haar duizelig.

De leider had haar enkele weken rust gegeven. Op aanraden van de dokter had ze ook een week platte rust in een donkere kamer toegewezen gekregen. Na een week kon ze de druk al niet meer aan. Een week tijd, en ze wandelde door het dorp heen alsof er niets aan de hand was. De mensen wisten wat het was. En al werd ze er elke dag mee geconfronteerd, de letters op haar polsbandje die duidelijk spraken van een oorlogstrauma, hadden haar ogen het lastig om het woord te herkennen. Al waren het haar hersenen niet, wist zij veel, want ze was er teveel door verminkt geweest, door het zogenaamde 'oorlogstrauma' dat sindsdien haar hersenen in een knoop liggen. Lam zeggen ze ook wel. Hoewel ze dit nog bij haarzelf wist dat ze alles behalve verlamd was. Maar ze sprak voor zichzelf. En niet door hebbend dat haar weg zich vervolgde tot buiten de poorten totdat de wachters haar tegen hielden. Het spijt ons ten zeerste vrouwe Loka, maar u hebt niet langer de toestemming om het kamp te verlaten. Loka keek de twee wachters aan alsof ze geen woord verstaan had van wat gezegd geweest was. En ook was dit het geval, alsnog probeerde ze het niet te tonen. Maar haar uitdrukking spraken; tegen haar principes in; helaas boekdelen. En dus begeleidde één van de wachters haar naar haar kamer waarbij hij haar op haar bed plaatste en wegliep. Loka ging weer overeind staan waarbij ze voor het raam naar de lucht ging kijken. Een arend in de verte leek een vreemde duik te maken. Loka volgde de vogel in zijn val waarbij haar blik enkele silhouetten aan de horizon trof. Zonder erbij na te denken liep ze naar haar kast toe waar ze haar kruisboog en en pijlen uithaalde. Toen ze haar kast weer in het slot deed kwam haar leider haar opzoeken waarbij hij haar met haar wapens bij de kast aantrof. De man keek haar ongeloofwaardig aan waarbij hij haar wapens van haar afhandig maakte en haar bij haar arm de gang op trok. Ik weet niet wat dit moet, maar je zou je niet langer met deze zaken bezig houden. Nou dit is dan gebeurt. Loka, ik wil dat jij en Jason de gevangene met jullie meenemen en via de achter uitgang het kamp verlaten beide draaiden ze hun hoofd richting het plein waar veel geroep en geschreeuw hoorbaar werd. Haar leider keek haar terug aan. De plannen zijn gewijzigd. Ik wil dat jjij en Jason de gevangene binnen het kamp gaan bewaken. Loka knikte alleen maar. Ietwat verdwaasd, maar ze begreep de ernst van de situatie. Jason kwam de gang opgerent naar haar toe. Ze omhelsden elkaar heel even waarbij hij haar via haar arm naar de kooi trok waar de gevangene opgesloten zat. Loka wandelde naar haar gevangene toe; niet wetend wanneer zij een meisje had gevangen; en keek haar recht in de ogen aan. Ze leek dezelfde bruine ogen als haar broer te hebben. Maar op dit moment waren andere dingen belangrijker dan haar broer. Loka knikte naar Jason die aan de ingang van de kooi stond. Het plein stroomde langzaam terug leeg, waarbij langzaam de laatste assassin's weer verdwenen. Maar niet voordat het besef bij haar weergekeerd was. Pas uren later, wanneer de tempeliersvrouw al uren op haar kamer zat. Kreeg ze pas het besef weer terug. Dat deze aanval een punt voor de templars was. Maar de oorlog nog lang niet over was.

Het meisje liep naar de achterkant van de kooi en liet zich langs de muur naar beneden glijden. Een kleine schok ging door haar lichaam toen ze de grond raakte, en ze voelde het bloed uit de wond stromen. Dyani had het opgegeven om aan de kooi te gaan rammen. Niemand hoorde het, en degene die het wel hoorde sloegen haar alleen maar. Natuurlijk kon het erger en moest ze nu de klappen voor lief nemen. Beter een klap dan een zwaard. De laatste assassijnen verlieten het kamp, maar geen een keek richting de kooien. Dyani legde haar hoofd tegen de muur en zuchtte. Kwam ze hier nog uit? Wat wilden ze met haar doen? Iemand zou haar nu wel herkennen als apprentice. Had ze nog lang te leven? Of zou ze straks al dood zijn? Waarom konden de dingen niet gewoon duidelijk zijn?! Dyani keek even op toen ze twee mensen in de richting van haar kooi zag lopen. De vrouw die haar gevangen had keek haar even recht aan, maar Dyani had er geen gevoel bij. Ze leek wel verdooft. Ze had de hoop verloren. Toen de vrouw wegliep trok Dyani de kap van haar cape ver over haar hoofd heen en sloot zich af van de wereld. Als iemand haar nog iets wilde aandoen, was dit de ultieme gelegenheid.

-flut-

Jason Keek loka aan. Hij glimlachte zijn ijzige blauwe ogen keken in de hare. "Loka... De warriors... Die moeten getraind worden... Hij wist dat die bij loka terecht kon met zo iets.. Hij keek Dyani aan. Hij zuchte diep. Zijn Ogen focuste weer op Loka. Hij vond haar zo mooi maar hield zijn mond dicht. Hij vond haar Blonde haren het mooiste. Maar wat hem meer aantrok was haar Koelheid. Ze liet niet iets te erg aan haar knagen. Dat vond die beter. Vooral omdat zijn moeder zo person was die overal over flipte. Hij zuchtte even diep. En ging zitten. Hij had totaal geen zin Om erover te praten. Maar enig zins had hij er wel behoefte aan. Maar dat zou nog niet gebeuren. Geen reden om het te doen. En daar wachtte niemand op. Hij keek Loka aan haar blauwe ogen deden hem glimlachen. Hij begon echt een zwakte voor haar te krijgen. Wat dus best wel verkeerd kon uitpakken maar daar had die lak aan. Hij Pakte zacht haar hand en keek haar aan met een glimlach. "Alles komt goed Loka binnenkort mag je weer taken doen en mag je het kamp uit dan kunnen we samen even hier weg...

Haar uitdraling straalde één en al koelheid uit. Maar onder deze uitdrukking voelde ze zich best veel ongemakkelijk. Maar dat liet ze niet merken. Loka keek Jason in zijn ogen en gaf hem een kneepje in zijn hand. Ze lachte schuin op zijn opmerking. "Dank Jason. Maar het is niet dat simpel om mijn oude taken terug op te pakken. Men verbiedt me in de buurt van het wapenarsenaal. Er is beslag genomen op mijn wapens, en bovendien heb ik een verbod om het kamp te verlaten. Wanneer zal men dit eens begrijpen dat ik, niet functioneer zonder mijn wapens." Ze keek hem terug aan. Een traan pinkte in haar ooghoek en rolde slordig over haar wang heen. De apprentice voor een moment vergetend. Maar ze maakte zich er geen zorgen in. Tot slot zou ze het kind met één hand wellicht nog aankunnen. Zelfs in een staat als deze.

Srry flutje. Arm doet pijn

Jason keek haar aan. Haarwitte haar die danste bij elke beweging. Hij keek in haar ogen en zag haar schuin lachen... Hij glimlachte. "Dank Jason. Maar het is niet dat simpel om mijn oude taken terug op te pakken. Men verbiedt me in de buurt van het wapenarsenaal. Er is beslag genomen op mijn wapens, en bovendien heb ik een verbod om het kamp te verlaten. Wanneer zal men dit eens begrijpen dat ik, niet functioneer zonder mijn wapens." Jason knikte even langzaam... En toen die traan. Hij vegde die weg en trok haar zacht in een knuffel... "Ik zal er voor zorgen dat ik de leider wordt en jij gewoon weer weg mag... Hij keek haar aan... Zacht liet hij een hand door haar haren gaan. "Het komt goed loka Maar Ik laat je niet meer weggaan zonder mij naar zoiets gevaarlijks... Zijn ogen stonden ernstig nu en langzaam liet hij haar weer los uit zijn armen

Dyani liep weer terug naar de achterkant van de kooi, waar ze weer in haar wederhelft transformeerde. Aurora was wat agressiever dan Dyani, maar ze kon zich inhouden. De wolvin liep heen en weer in de kooi. Even stond ze stil toen een jongen naar de vrouw liep. Aurora luisterde even mee. De vrouw was overspannen verklaard, maar was daar duidelijk niet blij mee. Aurora moest bijna kotsen - het is dat een wolf dat niet kan - door de duidelijke verliefdheid van de jongen. De wolf hervatte het rond lopen. Deze dagen hadden veel van haar gevraagd. Ze zat nu onder de wonden, en haar conditie was flink naar beneden gegaan. Ook haar spieren namen af, en dat merkte ze. Als ze terug was bij haar eigen kamp zou ze hard moeten gaan trainen om weer haar oude kunnen terug te krijgen.

Ze vestigde haar aandacht een ogenblik op de gevangene. Ze grinnikte bij het ritme die de wolf aflegde in de kooi. Vervolgens keek zij Jason weer terug aan. Ze wende zich tot bij zijn oor om iets te fluisteren. "We halen haar hier weg. De assassin's zijn het kamp uit, en zij is dringend aan training toe. Evenals mezelf" Loka grijnsde bij dit laatste zinnetje. Hoewel haar leider haar wapens in beslag had genomen had hij vast niet gerekend op de wapens in de trainingsruimte. Loka grinnikte bij die gedachte. Men zou haar nog leren kennen. Loka wende zich weer tot Jason waarbij haar blik de zijne kruiste en ze vervolgens naar de muur met de ketting toeliep. Deze bondt ze vervolgens terug rond de gevangene haar lichaam waarbij ze de wolf de kooi uit begeleide en haar vast legde met een onbreekbaar longeer-touw in de miniatuur piste. Hoewel je nog moeilijk van een miniatuur kon spreken, bleek iedereen het zo te noemen. Dus deed zij dit dan ook maar. Loka keek naar de ingang, waar ze Jason recht in zijn oven keek. Ze liep voorzichtig op hem af waarbij ze hem aan zijn hand meetrok naar de boksring. Haar blik sprak voor boekdelen, en wilde de warrior uitdagen voor een wedstrijdje. Ze hoefden geen woorden aan elkaar kwijt. Ze wisten precies wat elkander bedoelde. Hat was een soort van hun geheime codetaal. Die zij alleen begrepen. Loka richtte haar blik weer op hem waar ij ze hem uitdagend aankeek. Klaar voor de strijd. Maar deze kans liet ze aan hem over om te beginnen.

Jason keek haar aan"We halen haar hier weg. De assassin's zijn het kamp uit, en zij is dringend aan training toe. Evenals mezelf" Hij grinnikte. Jij weer hoor is goed Hij pakte zijn pijlenkoker en zwaard mee en keek naar hoe loka die gevangenen meenam... Zijn ogen moesten even wennen aan de nacht. De sterren glinsterde onder de lichte wolkenbedeking. De maan die een halve cresent was vormde hun licht... Hij liep naast haar zijn blauwe ogen tuurde in de donker en zo kwamen ze bij de trainingshal. Hij keek even naar dyani... Hij vond t wel enigzins erg dat zij langzaam begon weg te rotten in die cel maar ja. Hij zag hoe loka naar binnen liep en hem ging uitdagen. Hij grijnste even. Hij nam zijn plaats in de ring en pakte zijn zwaard. "Ill make sure youll regret this Zei die al lachend en dus pakte hij zijn kans en begon via sidelings bewegeging haar aan te vallen maar zijn wist toch hem te ontwijken want zij kon dat heel goed.

Jason begon zoals verwacht zijn aanval in te zetten met een sliding. Op voorhand had ze dit al zien aankomen en wist zijn been dan ook te ontwijken door de lucht in te springen, op de grond terecht te komen dankzij een koprol en haar lichaam in 1 enkel ogenblik zijn kant uit te draaien. Haar lichaam boog zich waarbij ze met haar knieën een sliding over de grond maakte, een eventuele aanval van zijn zwaard wist te voorkomen door haar arm op de zijne te slaan, en haar andere, vrije arm om zijn nek te leggen waarbij ze zijn benen omver schopte en hem zo wist op te vangen in haar armen. Ze ging nu als het ware met haar gezicht boven het zijne. Loka hijgde opvallend waarbij ze hem recht in de ogen keek, haar hand over zijn gezicht streek en lachte. "Waar wacht je nog op jij." haar ogen knepen zich tot spleetjes waarna ze haar op haar rug op de grond van de ring gooide. Haar haren bedekten haar ene oog. Maar deze keer stoorde ze zich er niet aan. Ze genoot van het moment waarin ze zich bevond. Loka hield haar armen onder haar hoofd als steun waarbij ze Jason uitnodigend aankeek. Ze miste hem hier naast haar zijde.

Jason voelde hoe zij hem in haar armen hield. Hij schrok er even van maar glimlachte... Hij zag hoe ze ging liggen. Hij keek haar aan. Nu had hij zijn kans. Hij liep er heen en ging boven haar hangen. "Je weet dat als je zo ligt ben je extreem mooi... Hij grinnikte en pakte haar op over zijn schouder. Zijn armen zorgde ervoor dat ze met een sierlijk beweging voor hem nu zat in zijn armen. Langzaam ging hij op zijn kneen en gaf haar de mogelijkheid om uit zijn armen te gaan als ze dat wou. Hij had het gevoel alsof ze beide niet van elkaar weg wouden gaan. Maar toen kwam de leider. De leider riep jason bij zich... Jason stond op en hielp Loka overeind. Ik ben zo terug Toen liep die weg naar de leider. en kreeg een nieuwe missie. Hij moest weg om te gaan spioneren bij de assassijnen en sommige goederen mee nemen terug. Hij probeerde de leider om te praten dat die niet wou maar het lukte niet hij moest mee... Hij knikte langzaam en draaide zich om weer naar loka... Zijn ogen brandde van de tranen even maar wat hem het meest pijn deed is dat die misschien niet zou weerkeren. Hij liep naar haar toe en langzaam raakte hij haar haar aan om het uit haar ogen te halen. "Loka... Ik moet weg naar het kamp van de assassijnen ik moet op missie...

Aurora kreeg weer de ijzeren ketting om haar nek. Nu werd ze wel gek van dat ding. Ze gromde en probeerde de vrouw te bijten terwijl ze de ketting om deed. De vrouw leidde haar de kooi uit en bond haar vast op een piste aan een lange lijn. Aurora keek op en begon dankbaar te rennen op een rustig tempo. Eerst haar spieren weer opwarmen en strekken. Weer aan beweging laten wennen. Vanuit haar ooghoeken zag ze de vrouw en de man trainen samen. Zonder dat ze het doorhad bleef ze staan toen ze de liefde tussen hun zag. Een brok stak in haar keel en Aurora gromde kort. Ze sprong krachtig naar voren en dwong zichzelf nu harder te lopen. Haar longen begaven het al snel, maar ze dwong zichzelf door te gaan. De blik op het verliefde stel had haar pijn gedaan, al wist ze niet waarom. Uiteindelijk zakte ze door haar benen en zag hijgend hoe de jongen naar de Tempelieren leider liep, praatte en terug liep naar de vrouw. Aurora hoorde hem vaag zeggen dat hij naar het assassijnen kamp moest. Een luide grom kwam uit haar keel. Nee! Dat mocht niet! Wat moest hij doen? Hij mocht niemand kwaad doen!

Jason greep haar vast in zijn armen. Terwijl ze zachtjes op haar onderlip beet keek ze hem hijgend met een glimlachje aan. Ze haalde haar handpalm over zijn gezicht heen en duwde hem zachtjes tegen zijn schouder achteruit. "Jij..." Ze lachte waarbij ze naar hun leider gebaarde. Loka bleef zitten in kleermakerszit en wachtte op zijn terug komst. Ze sloot haar ogen voor een moment rust. Aan het regelmatige getik die plots stopte in de grond te horen en voelen nam ze waar dat hij nu vlak voor haar stond. Loka opende haar ogen en inspecteerde zijn lichaam. Zijn spieren waren deze keer niet gespannen wat haar emotioneel maakte. De tranen welmden op in haar ogen en Jason veegde ze vervolgens weer weg. Ze viel hem tegen de borst en omhelsde hem. Snikkend en in tranen van tuiten. Maar toen kwam ze weer tot haar positieven. Haar blik gleed naar de wolf die reageerde door te grommen op Jason's antwoord. Loka keek haar strak aan en brulde ook met een katachtige snorrende ondertoon in haar stem. Deze wolf zou hen nog wel leren kennen.
Loka richtte zich terug op Jason. Ze omhelsde hem rond zijn nek waarbij ze haar gespannen handen rond zijn kaaklijn legde en hem zacht op zijn lippen kustte. "Ik moest het één keer gedaan hebben." Haar ogen keken veelbelovend. Maar ergens hing een ongemakkelijke sfeer over haar lichaam waardoor haar schouders zich lieten hangen alsook haar hoofd. Loka ging weer in lotus houding zitten waarbij ze haar gezicht in haar handenpalmen legde en nadacht over wat komen kon. De gedachtes dat dit wellicht de laatste momenten met hem waren wegduwend. Ze kon er niet aan denken en liet het zichzelf niet toe. Tot slot zou alleen zij hier maar komen onder te lijden.

Jason keek haar aan. Het deed hem zoveel pijn. Hij sloot zijn armen om haar heen zijn blauwe ogen konden het bijna niet houden meer. Hij hield zich goed in en bleef bij haar staan totdat ze klaar was hij hoorde dyani en vervolgens Loka's gromd. Hij glimlachte zacht. "Loka you're always on my mind" Hij keek haar in haar ogen aan totdat hij voelde haar armen om zijn nek heen. Hij legde een hand op haar rug en de andere ging zacht door haar blond wit haren. Hij voelde hoe ze gespannen zijn kaaklijn streelde en toen die kus... alsof er brand was bij hem binnen. Hij kuste haar zacht terug. "Ik moest hen een keer gedaan hebben." Hij slikte even. Dit kon wel eens hun afscheid worden. Hij zag haar zitten en hij verlaagde zich tot haar niveau en pakte zacht haar gezicht in zijn handen zacht alsof het een bloem was. Hij keek haar aan "Loka beloof veilig te zijn. ik wil je terug zien zoals ik je nu achter laat nog steeds beeldschoon en enkel weg de beste warrior...