Tevreden lachtte de vogel toen de wolf blijkbaar geïrriteerd werd door haar. Hij wilde duidelijk vertrekken en dat deed ze dan maar gewoon mee. Ze liet zich meevoeren met de sterke wind hier in de woestijn totdat de wolf plots stopte voor enkele rotsen. Pyrrha grinnikte in zichzelf; nu dat het krijsen blijkbaar niet geapreciëerd werd. Ze keek omhoog. Het gebergte van Begave. Hier ergens zou die verdomde woestijnroos moeten te vinden zijn. Pyrrha keek omhoog tot waar het gebergte reek. Een zucht verliet haar bek als ze besefte dat het niet gemakkelijk zou zijn. Het gebergte was erg rotsachtig en steil. Als mens zou dit gemakkelijk je dood kunnen betekenen. Als vogel zijnde had je ook nog eens het probleem dat vanaf een bepaalde hoogte je niet meer verder kon. Je lichaam het niet toeliet. Voor arenden zou deze hoogte geen verschil uit maken. Maar als slechtvalk werd je gehouden tot een bepaald limiet. En dan was er nog die zon die in je ogen scheen. Pyrrha keek de wolf een laatste maal aan. Het boeide haar niet zo als hij van plan was om nog iets te zeggen want ze moest die roos vinden.

Ze ademde diep in en uit en vloog vervolgens op. Al het begin is gemakkelijk. Maar dan pas begint het. Halfverwege werden de luchtstromen warmer en werd de druk hoger. De zon scheen door de wolken heen en weerkaatste zich op haar netvlies. Tot op een hoogte van enkele honderden meters hield het op. Vermoeid en aangedaan door het gesuis in haar oren liet ze zich op de zijkant van de heuvels vallen. Tot op een hoogte als deze had je als voordeel dat mensen hier niet kwamen. Mede door de luchtdruk die hen niet in staat stelde om zo hoog te reizen. Ook al waren het heuvels, het waren de hoogste heuvels die zich in het land bevonden. Aan de voet van het gebergte lag één van de kampen die verspreid lagen over het hele oosten. Vanop een hoogte als deze was het goed waar te nemen. Maar dat was niet waarvoor ze kwam. Het klimwerk stelde haar in staat niet veel hoger te komen dan tijdens het vliegen. Maar het was hoog genoeg om de eerste planten tegen te komen. Edelweiss was beschermd in het land. Het was een zeldzame en fragiele bloem die enkel groeide op hoogte's zoals deze. Maar wat haar namelijk niet opviel was de woestijnroos waar Dregoe het over had. Het dier vloekte in zichzelf waarbij ze gauw een klein bloempje van de edelweiss in haar bek nam en af trok. Het was misschien geen woestijnroos maar misschien was het even hulpvol.

Met de verslapte bloem in haar bek landde ze voorzichtig naast de wolf. Eens kikken wat hij hier van vond.