Heerlijke rust! Een jongen man lag nog heerlijk te slapen. Eindelijk na enige tijd had hij weer eens goed door kunnen slapen. Zijn deken lag nog half over zijn lijf terwijl het best nog een warme ochtend bleek. Gestommel, geklop en gerammel aan de klink van de voordeur lieten hem wakker schrikken. Sho sprong bijna uit bed en trok Kawai uit de schede, maar toen hij de stem van ene rijke tempelier hoorde stak Sho de kling weer in de schede terug.Met snelle passen liep hij daarna naar de deur en ag Algero voor zijn deur staan. Wat die van hem wilde wist Sho niet, maar echt goede maatjes waren ze ook weer niet. Algero stapte zonder vragen langs hem heen. ‘Ook goede morgen!‘ zei Sho geergerd en maakte de deur dicht. ‘Het is middag slaapkop!‘ bromde Algero en draaide zich om. [I]‘Een van mijn slavinnen heeft de benen genomen! Kun jij haar terug vinden en naar mijn kasteel brengen?‘[/ii] legde de tempelier kort en bondig uit. Sho was verrasd dat hij zolang geslapen had, maar diende geen repliek in. Alle Tempeliers wisten dat hij nooit echt goed sliep, maar dat deed nu niet ter zaken. ‘Hm, een slavin zei je. Normaal zijn het slaven die uitbreken. Maar ik zal kijken of ze nog te vinden is.‘ zei Sho en liep naar de wasbak om zich even te wassen, droogde zich daarna af en kleden zich weer in zijn gebruikelijke zwarte tenu. Zijn zwaard hing aan zijn linkerkant en hij liet Algero uit om zelf daarna te volgen. Algero vertrok weer naar zijn plichten en liet Sho het zijne doen. Buiten de stadsmuren veanderde hij in zijn wederhelft. Leo stoof er meteen van door. De grote poema maakte grote sprongen en kon dit ritme best voor een gedurende tijd aanhouden. De koers die de ontsnapte slavin had genomen hield Sho nu ook aan. Leo zo nu e dan even bijsturend. Ze zochten overal en een van haar kledingstukken hadden de geur van het meisje door gegeven aan zin reukklieren. Ze konden haar niet in het gebied van de tempelars vinden, maar Sho aarzelde niet en stak de grens over zonder dralen. De woestijn hitte was in deze vorm niet geheel ondragelijk. Oorspronkelijk kwamen Poema‘s uit warme gebieden dus voor een groot deel was dat geen probleem. Leo voelde na wat uren weer de grond vaster worden en vertraagde zijn pas. Lichtjes hijgend zetten ze in tragere pas de weg voort en kwamen zo uit bij de bergen. Flauwtjes nam de wind de geur van het kind mee, maar Sho besloot haar eerst te volgen. Kijken wat ze zoal deed voor hij besloot om haar mee terug te nemen! Hij verschool zich hoger dan het kind in de boom zat en hield haar scherp in de gaten.

Hm? Er gebeurde niet veel in het begin, maar toen het kind zich in haar wederhelft veranderde spande zijn spieren even. Had ze hem door? Of wilde ze nog verder reizen? Sho maakte het weinig uit. Ze was niet langer op hun gebied en dus zo vrij als wat, maar niet vogelvrij. Want dan mocht Sho haar zelfs doden. Algero had dus geen enkele aanspraak meer op het meisje ookal was ze nog niet volwassen. Zijn blik volgde het kind. Ongewenst deed hem aan een nare gebertenis denken. Sho probeerde de beelden buiten te sluiten, maar het werkte niet. Op het plaateau waar Leo lag was breed genoeg en de poema trok zich terug en begon diep en dreigend te grommen. Sho veranderde weer terug en kreunde zwaar en pijnlijk om het behoud van zijn controlle. Een kind van ongeveer dezelfde leeftijd was in een van de oorlogen die hij bevochten had was toen zijn prooi geweest. De tegenpartij had har als spion dergelijke informatie laten stelen bij het leger dat Sho toen gedient had. Ze stak de grens over en eigenlik was de jacht toen al voorbij, maar de generaal had hem bevolen niet zonder die papieren terug te komen! Dus volgde ij de veiliggewaande Spion en slachten haar in koele bloede af. Golven van ergernis, woede en haat overspoelde zijn denk vermogen. Sho kneep zijn ogen stijf dicht die opnieuw hun rode kleur kregen, maar hij bedwong zich. Opnieuw met vreselijke pijnen gepaarde kreet ontsnapte uit zijn keel. Het was iets dat nooit veranderen zou ookal probeerde de tempelar het nog zo vaak. Sho zat op zijn knie‘en tegen de rotswand geleunt. Pijnlijk dreunde zijn hoofd nog na en hij steunde een hand tegen zijn linkeroogkas. Zijn ogen half gesloten die weer gebruikelijk paars waren. Licht hijgend zat hij daar. Die exslavin zou hem vast gehoort hebben. Niet dat het hem ook maar iets schelen kon. Van hem part mocht de hele wereld weten dat hij een bijna ongenezelijke ziekte had. Er waren gevallen bekent die van hun posttrauma af gekomen waren...

De pijn vloeide tergend langzaam weg door zijn lijf. Waarom was nu presies hij de gene die last van een inhalend verleden moest hebben? Er waren toch Tempelars zat die zich nog vreselijker gedragen hadden of zelfs nu nog deden egenover de medemens? Sho staarde verbeten voor zich uit. Hoewel hij weer kalmer werd kon zo‘n aanval ineens terug komen en dan vaak nog heftiger dan eerder. Leo roerde zich maar Sho reageerde er niet op. De poema had de vleugels van een vogel gehoort, maar Sho negeerdem en zijn waarschuwing straal. Soms snapte hij echt niet dat hij gestraft werd met de herinneringen aan zijn slachtoffers. Gewone mensen, dieven, moordenaars, landverraders en Assasijnen. Sho hoorde het meisje niet aankomen, maar reageerd ongewildt ongewoon fel. Zonder acht te slaan op zijn lichte gehijg draaide Sho zich met een ruk naar haar om en greep het kind bij haar keel. Waarna zijn spieren zich aanspande en haar luchtpijp dreigde af te knellen. Zijn oogkleur was dan ook bijna meer rood dan paars. ‘Besluip me nog eens en je zult he nooit meer na kunnen vertellen!‘ gromde hij vals, ijzig en pist. Gelijk schrok hij van zijn actie en liet haar los waarbij Sho een paar stappen achteruit zetten. ‘Ver...! Sorry. Je hebt wel je tijd uit gekozen om deze reactie uit te lokken.‘ zijn stem klonk nu anders. Wel duidelijk geschrokken, maar ook vriendelijk en verontschuldigend. In zijn ogen waren vrouen niet meer dan dingen waar je plezier mee kon hebben in meer dan 1 opzicht. Vaak kreeg hij er meer mee voor elkaar dan bij de mannen die vaak geen info vrij gaven of wat van de prijs af ilde doen hoe vriendelijk je ook tegen ze deed. Sho voelde een nieuwe dreunende pijngolf door zijn schedel branden en drukte zijn handn teven zijn slapen. ‘F*ck! Houd het dan nooit op!!!‘ mompelde Sho met een lichte kreun en schudden even zijn hoofd, maar het verchten nauwelijks. Sho hoorde iemand naderen en keek op. Er kwam een jongen man aan die eruit zag als een clan lid. Maar hij bleef zich rust in prenten, maar zijn overgevoelige zintuigen waren al tot hun uiterste gespannen. Hij rechten zich iets want Sho had iets of wat krom gestaan eerder en keek toe en luisterde naar wat hij vroeg. Die kant was hij zelf nog niet op geweest, maar het was net als dit gebied van de clans. 'Die uitleg moet ik je schuldig blijven. Zo ver ben ik Asenia nog niet ingetrokken.' zei Sho vriendelijk en glimlachte flauwtjes, maar bleef alert.
XD