Mirre knikte toen Dregoe zei dat ze beter kon gaan slapen. "Er is nog soep als je honger hebt. Ik zal morgen de bonen die nu in het water staan koken. Tenminste als ze me het kamp nog niet uit geschopt hebben."

Ze voelde zijn arm om haar schouder. "Zoals ik al zei, ik voel me hier omringt door familie. Je bent net een liefhebbende grote broer die zijn zusje wilt laten toegeven dat ze iets gesloopt heeft." ze wist weer een beetje te glimlachen. "Dankje daarvoor." Ze liep naar de zaal waar de patienten nog steeds lagen te slapen. Ze verschoonde de doeken op hun voorhoofd nog een keer. Zachtjes sloop ze de kamer weer uit. Ze sloot de deur die ze eerst open had gelaten zodat Dregoe kon zien wat ze deed, voor het geval dat hij haar niet vertrouwde. Niet dat ze ooit een onschuldig iemand pijn zou doen. "Ze slapen nog. Lauren zou wel stik kapot zijn door alle zorgen." Mirre hoopte dat het morgen goed zou gaan met de jongen. "Nou dan ga ik maar proberen te slapen. Ik neem wel een slaapdrankje anders gaat het niet lukken." Mirre verwachtte dat als ze niet kon slapen, ze zou besluiten weg te lopen.

Mirre sprak gewoon uit haar hart dat merkte de heler wel en haar woorden deden hem goed. 'Ach zo zit ik nu eenmaal in elkaar.' zei Dregoe terwijl hij zijn schouders op halen en volgde haar. Niet dat hij haar niet vertrouwde, maar het was gewoon heerlijk om te zien dat ze zo zorgenlijk was om andere. Hij voelde zijn vermoeitheid inslaan als een bom en kneep even zijn ogen dicht om de slaap te verdrijven en keek weer op toen Mirre terug kwam gelopen. 'Dat is goed. We zullen wel zien hoe het gaat.' zei Dregoe met steunende stem en keek haar na. Hij wilde haar een goede kans geven en wist dat ze nu echt goed lezen kon. Voor alle zekerheid schreef hij een briefje dat Dregoe op de voordeur hing. Voor het geval Mirre zou besluiten weg te lopen.

Lieve Mirre.
Vergooi de kans niet die je mogelijk hebt. Nee heb je en Ja kun je krijgen. Mijn steun heb je en ik zal zeker een goed woordje voor je inleggen bij de leider en Deputy.
Met Vriendelijke Groet Dregoe.

Daarna liep hij terug en verpakte de kip die nog open lag en legde die op een koele plek in een hoog kastje voor hij naar zijn kamer toe liep en zich tot op zijn broek uit kleden en even huiverde. Sommige nachten konden nog best fris zijn en kroop snel onder de wol. Veel tijd om na te denken had de heler niet en viel in slaap.

"Slaap lekker." Mirre keerde terug naar haar kamer waar ze haar kledij omruilde voor een nacht hemd. Haar kledij legde ze boven op de kast neer. Iets waar ze niet bij zou kunnen zonder stoel en in het donker zou ze nooit op een stoel gaan staan. Te gevaarlijk. Uit haar tas met spullen uit de tent haalde ze een slaap drankje. Ze vulde de dop met het drankje en dronk deze op. Dat moest genoeg zijn.

Mirre stapte in het bed. Maar zelfs het drankje kon haar geen rustige nacht bezorgen. Ze sliep wel en kon niet wakker worden maar er waren nachtmerries zat. Dat ze verbannen werd uit het kamp, dat tempeliers haar te pakken hadden, ze ontmaskerd werd. Voor de rest van haar leven op gesloten tussen vier muren. En veel meer. Van aan een ketting leven in een slaapkamer tot in een kerker oud worden. Om 7 uur precies was ze wakker en besloot ze op te staan. Ze kon door de ramen licht zien dus ze kon haar kleding gaan pakken met de stoel. Mirre stond binnen no time weer aangekleed. Ze had geen slaap meer. Dan kon ze zich net zo goede nuttig maken. Ze begon met te kijken hoe het met de patienten ging, nog steeds in slaap. Ze ging naar de keuken om medicijnen klaar te zetten. Ze had gisteren gezien hoe Dregoe het had gemaakt. Niet dat ze alles ging mengen. Ze wist de proporties niet. Mirre sneed gewoon alles klein en zette het voor Dregoe klaar.

Ze besloot verder te gaan met ontbijt. Dregoe die net thuis was had vast nog niks in huis. Zij daar integen had al haar spullen van haar oude verblijf plaats mee genomen waardoor ze nu brood met ei hadden. Met stukjes bacon. Ze was al aan het bakken toen ze iets dacht te horen.

Een goede nachtrust dat was wat de meeste mensen nu eenmaal nodig hadden. In zijn geval zeker, maar vaak kwamen er spoed gevallen in de nacht, maar gelukkig vanacht niet. Cry waarschuwde hem niet dat er onverwachts bezoek aan kwam. De merrie viel zelf in een lichte slaap, maar hielt haar ze bleef ook waakzaam. Zo nu en dan deed een nachtelijk geluid haar oren draaien, maar het betekende niets. Dregoe had minder zorgen dan Mirre. Hij was geen halve komaf van een of misschien twee Tempelars? Zijn slaap was voor de verandering eens diep en heerlijk comfortabel.

De volgende ochtend bescheen de zon zijn stralen door zijn slaap kamer dat door een kier in de gordijnen viel. Dregoe werd er wakker van en rekte zich nog even uit. Kreunde en dook onder de dekens. Bah, het was al weer ochtend! Net nu hij zo heerlijk over Lexi gedroomt had dat ze samen zaten te picknicken bij een waterval. Maar er zou vandaag een hoop moeten gebeuuren. Eerst de patieten die in huis waren hun medicijnen toe dienen en later met Mirre naar de leider en hun Deputy, maar daarna was er de huize ronde om bij zieke leden langs te gaan. Nieuwschierig naar hoe Halos zijn gezondheid nu was sprong Dregoe bijna uit bed. De stille assasijn in zijn waarneming tenminste was ondanks hun onenigheid toch zijn favoriete patient. Na zich aangekleed te hebben liep Dregoe naar de keuken en zag Mirre al lekker druk bezig zijn. Nou ja lekker? Ze was vast zeenuwachtig om wat komen ging... ‘Nog geslapen?‘ vroeg hij en zag dat ze alle medicijnische planten al had klaar gezet. Hij glimlachte en mengde de hoeveel heden om er later thee van te trekken. De kruiden waren mooi klein gesneden. ‘Nog bedankt dat je me helpt. Je mag vaan mij zo lang blijven als je wil.‘ hij wist dat Mirre nu alle steun kon gebruiken. Van nature was hij al vriendelijk, kalm en een goede luisteraar. Niet echt iest dat je vaak achter een Assasijn zocht natuurlijk.
(Sorru, het duurde toch langer dan verwacht. DX )

Al gauw kwam Dregoe binnen. "Dankzij het drankje. Ook al waren het vooral nachtmerries." ze glimlachte. "En jij als een roosje zeker." De jongeman bedankte haar voor het snijden. "Ik had gisteren gezien wat je gebruikt had, alleen de hoeveelheden niet. En ik moet je het niet te gemakkelijk gaan maken, voor je me niet meer kunt missen." Ze draaide zich terug om naar het fornuis en haalde een ei uit de pan en legde die op twee sneden brood. "Hier ontbijt. Ik zal maar al vast warm water op zetten voor de medicijnen." zei ze terwijl ze het bord voor hem neer zette. Ze draaide zich om, om een pan met water te koken. In die tijd was haar eigen eten ook klaar en ging ze tegen over hem zitten. "Smakelijk" Ze legde nog een paar lappen bacon bij hem neer.

Maar echt eten lukte haar niet. De zenuwen. "Bedankt voor je briefje." zei Mirre terwijl ze de eigeel doorprikte. "Ik las het toen ik opstond." Het was heel aardig bedoelt, een extra duwtje in de rug. "Je bent echt net een grote broer." Ze hoorde de water koken. Ze zette de pan van het vuur af. "ik heb totaal geen honger."

Wat ze zei maakte dat de heler even nadacht. Ja zo gemakkelijk had hij het nog nooit gehad, maar 1 ding was zeker. Dregoe hielp andere nu eenmaal graag. ‘Dat wordt anders een luizenleventje voor mij en dat ben ik niet gewendt.‘ zei Dregoe licht grappend om Mirre op te beureen, maar ze kreeg zelfs geen hap door haar keel. Begrijpenlijk ook wel. Ze stond op het punt haar verleden te delen met de leider en hun Deputy. ‘Graag gedaan, er zijn er wel meer die me zo zien en eigenlijk zijn we allemaal familie toch? En familie steun je wat hun verleden ook was. Het zijn je daden van hier en nu die belangrijk.‘ zei hij en vermengde de kruiden. Alleen het slaapverwekkende kruid hop gooide Dregoe er nu voor de helft in. Voor hij na een hoofd knik aan zijn ontbijt begon en Mirre melevend aan keek.

Familie steunt je wat je verleden ook is. Mirre keek naar beneden en keek hoe het eigeel van haar brood af drupte. Haar ouders hadden haar weg gedaan zelfs zonder dat ze een verleden had. Ja, hun verleden telden mee in hun beslissingen. Haar ouders waren haar echte familie maar als je denkt aan de definitie buiten bloedverwantschap om, dan waren haar ouders totale vreemden. "De assassins zijn mijn familie, ja." Ze nam toch een hapje. Het meisje moest zichzelf dwingen. Wie weet wanneer ze weer zou eten als ze haar het kamp uit gooiden? "familie moet je accepteren, of je nou een foutje bent of niet. Om de fouten die je maakt en gaat maken. Of dingen die je goed hebt gedaan." ze balde haar vuist. "Dat deden mijn ouders niet. Ik was voor hun een fout, een last. Gevolg van een zonde." Mirre was boos op haar ouders. "Zij zouden mij nooit steunen. Zij zijn geen familie."

Ze maakte haar hand weer plat. Het meisje probeerde te kalmeren. "Ik heb er altijd zo over gedacht en als een van hen nu mijn leven weer verpest door te zijn wat ze zijn.' Het meisje viel even stil. "Dan weet ik echt niet meer wat ik moet doen met mijn leven. Terug naar hem keren, nooit. Ik sterf liever."

Over hoe ze sprak zei hem al dat ze heel boos op haar ouders was. Dat kon Dregoe haar ook niet kwalijk nemen. Zij hadden Mirre weg gestopt als een of ander nonnetje in een ander huis. Nou ja misschien geen nonnetje, maar in haar vader huis of in die van haar moeders woning hadden ze het arme meisje ook niet willen hebben. Dregoe at al luisterend zijn ontbijt op dat Mirre door klaar gemaakt. Dregoe schoof zijn bord naar voren en pakte het inmoddels kokdende en verdeelde het het in twee beker‘s waarna de heler de juiste hoeveel in de bekers om de voor gesneede groentes. Zo kon het trekken en zo alle heilzaame stoffen in de thee te laten werken. ‘We zullen zien wat de beslissing zal zijn.‘ wat moest hij dan nog meer zeggen? Dregoe had al alles gezegd dus meer kon de heler niet zeggen..

Mirre knikte toen Dregoe zei dat ze zouden zien wat beslissing zou worden. "Hopelijk zien ze in dat ik hier hoor." zei het meisje terwijl ze de rest op at. "Zal ik de medicijnen maar gaan brengen?" Ze pakte een plateau om de medicijnenen en het ontbijt voor de patienten er op neer te zetten. "Tot zo." Ze had ook voor hun een eitje gebakken. Mirre liep met de plateau de ziekenzaal binnen. "Goedenmorgen, hoe voelen jullie je?" vroeg ze vriendelijk. Ze was vast besloten niet te laten merken wat er gebeurd was. Mirre was hartstikke bang en had genoeg pijn, maar dat hoefde hun patienten niet te weten. "Ik heb hier lekkere thee en ontbijt voor jullie"

Mirre was helemaal niet op haar gemak, maar dat kon Dregoe wel begrijpen. Hij knikte bij haar woorden om de medicijnen naar de patienten te brengen. Misschien dat ze daar wat van zou ontspannen? Dregoe at zijn ontbijt rustig op terwijl Mirre hun tijdelijke gasten ontbijt op bed ging brengen. De spullen die ze gebruikt hadden ruimde Dregoe af en zetten de borden na ze schoon geschrobd te hebben weer netjes in de kast en het bestek in de la.

De pateinten keken op vanaf hun bedden en zagen Mirre binnen komen. Ze hadden erge honger en glimlachte zachtjes naar haar. 'Ja heel wat beter dan de vorige dagen, dankzij jouw en de heelmeester.' zei de vrouw terwijl ze haar bordje aan pakte en er heerlijk van begon te smullen. Ook haar zoontje die nog lichtjes hoesten nam zijn bord aan en volgde zijn moeders voorbeeld.