Seven lange jaren geleden had de genezer van de Assasijnen zichzelf op gedragen om meer over andere geneeskrachtige kruiden te vinden en mee terug te brengen. Zijn rugtas zat borden vol met in oliedoeken verpakte bundels kruiden. Allemaal netjes gerangschrikt en op naam gelegd. Cry stapte vermoeid achter haar baasje aan die ook vermoeid verder liep. Ze waren al weer terug in Asenia, maar nog hadden ze geen kennisen tegen gekomen of andere mensen. Dregoe stopte op een mooi groot plateau met een werelds uit zicht. Het was prachtig om te zien hoe het land zich uit strekte en bergen zich als pilaren op hun manier uit de grond rezen en naar de hemelen reikten. Een klein beetje stug gras werd meteen op gepeuzeld door Cry die erge honger had net als haar baasje. Dregoe liep naar de zadel tassen en snuffelde er eventjes in en vond nog een heel wel oud en kei hard brood, maar als je echt honger had maakte dat niets uit. Vuur maken had weinig zin en met zijn jachtmes sneed Dregoe het brood door midden en legde de helft voor zijn paardje neer zodat ze wat meer te eten had. De merrie viel meteen aan en als hij het goed uit gerekend had zouden ze binnen kort weer thuis zijn. Dregoe kon niet wachten om Lexi weer te zien. Hij voelde zich nog steeds zo niet sterker tot haar aangetrokken ook al had ze hem liever niet zo dichtbij zich en Dregoe wilde graag weten waarom dat was en daar zou hij achter komen. Hij was niet langer meer de verlegen jongen meer. In die zeven jaar had de assasijn voor zichzelf op moeten leren komen, meer nog dan toen hij nog in Asenia verbleef. Niet dat het hem er zwakker op gemaakt had, helemaal niet zelfs. Dregoe was juist sterker geworden! Nadat het brood op was bij de merrie stopte Dregoe de helft van zijn brood nog terug in de zadeltas en Stapte op. Met rustige stappen liep het zwarte paard de bergpas af naar de lagere gelegende landerijen.

De zon stond op zijn hoogste toen Cry haar hoeven de zachte grond onder haar hoeven voelde. Ze fleurde een beetje op en begon sneller te stappen. Dregoe grinnikte en spoorde haar wat meer aan zodat ze in een sukkel drafje verder gingen. Meer hoefde Dregoe niet van zijn rijdier te vragen. Ze waren beide moe en het laatste eten en drinken hadden ze in de bergen nog genuttigd. Cry leek de stal te ruiken, maar Dregoe hield haar in zodat ze merrie zich niet dood zou lopen om dan sneller thuis te komen. Toen de eerste schaduwen van de bomen hen verwelkomde genoot Dregoe er zo van dat hij even zijn leer vergat en sloot zijn ogen om van de verkoeling te genieten. In de bergen was het knap warm geweest, maar al snel opende hij zijn ogen weer en zag hoe Cry simpel en toch snel haar weg tussen de nieuw groei wist te vinden. Het was nog ver van het assasijnen kamp, maar toch voelde Dregoe zich veiliger nu ze op hun grond gebied reden. Natuurlijk konden ze altijd nog aangevallen worden, maar het risico was hier minimaal, toch? Maar veel kop zorgen maakte hij zich er niet over. Dregoe hoorde iets en dwong de merrie tot halt. Ze stonden nog goed beschut tussen het eeuwige groen, maar een open plek vlak voor het was open om bespied te worden...

(Open)

Ze was op kruidenjacht gestuurd en dit keer richting de bergen. Alleen daar kon ze Stevia rebaudiana. De zoete versie van Stevia. Deze was mierzoet en kon het eten en medicijnen wat smakelijker maken. Dat was plezierig voor de kleine kinderen. Verder moest Mirre Gulden roede vinden. Mirre had een moeder gesproken met een kindje met aandoeningen in de luchtwegen, net als zijzelf toen ze klein was. Breed longkruid was de ideale oplossing.

In de schaduw van de bomen aan de rand van de open plek was ze aan ze de bloeiende toppen en bladeren van dit plantje aan het plukken toen het meisje paardenstappen hoorde aan komen. Geschrokken stond ze op en verschool zich achter dikke boom waar ze aan het plukken was. Ze drukte zich met haar rug tegen de boom en probeerde haar adem in te houden. Mirre hoorde dat de hoeven tot stilstand waren gekomen. Ze probeerde te zien wie aan de andere kant van de boom was. Het was iemand die ze niet kende. Mirre was nog maar 3 jaar hier en in die tijd was ze een half jaar weg geweest. Zeven jaren geleden was nog maar een meisje van tien, zwervend in de straten van Londen. Drie jaar geleden had iemand haar van straat gehaald en naar hier gebracht. Mirre besloot in de schaduwen af te wachten. Het was dan wel hun gebied, maar je wist het maar nooit.

Hij dacht toch echt iemand te hebben zien weg duiken, maar zeker weten deed Dregoe het niet. Toch was hij voorzichtig en hoewel hij door vermoeidheid, honger en dorst redelijk verzwakt was, was hij toch nog iemand om rekening mee te houden. Zijn boog en pijlen hingen nog op zijn rug, iets wat eigenlijk niet standaard was tijdens het reizen, maar toch had Dregoe het gedaan. Hij gleed uit het zadel en zag bij een kruid een verzamelMand staan. Nu wist hij zeer zeker dat iemand was weg gedoken. 'Kom maar te voorschijn, ik doe je niets.' zei hij en zijn paard hinnikte bevestigend. Dregoe wachten geduldig tot de onbekende zich tonen zou.

Een schrok ging door haar heen toen ze een stem hoorde roepen dat ze tevoorschijn kon komen. Hoe? Hoe had hij haar ont... Haar oog viel op de mand en ze sloeg zich zelf voor haar hoofd. Hoe stom kon ze zijn. Ze had haar mand mee moeten pakken. Ze pakte onder haar rok haar kleine dolk en hield deze achter haar rug. Voorzichtig kwam ze achter de boom vandaan. "Hoe weet ik dat zeker?" vroeg Mirre. "Je kan je buiten je eigen gebied bevinden?" Voorzichtigheid was geboden. Vooral sinds haar bezoek aan Engeland. Wat als haar vader er achter was gekomen dat ze nog leefde? Wat als dit een tempelier was die hij achter haar aan had gestuurd? De mes hield ze achter haar rug. Gewoon voor de zekerheid.

Er kwam een meisje achter een boom vandaan. Ze was jonger dan hem, maar ook zag Dregoe dat ze een arm naar achteren hield. Alert bleef hij, maar ook ontspannen en vriendelijk. Haar woorden deden hem glimlachen. 'Dan neem ik aan dat je nieuw bent. Tja zeven jaren zijn ook veel, maar als heler moet je op de hoogte blijven welke kruiden hun werking het beste af kunnen staan en in welke afmetingen.' zei Dregoe en voelde hoe de merrie langs hem heen liep en het teken van de Assasijnen liet zie dat op de zadeltassen stond net als het helers merkteken. De merrie loog nooit en ze liet enkel hem op haar rug.

Toen ze de tekens op zijn tassen zag, nam ze opgelucht adem. Ze deed haar nek bandje af en liet haar teken zien. "Dus u bent de heler die op pad was." Ja ze had er wat van gehoord. "Ligt aan wat je met nieuw bedoelt. Drie jaar is toch een redelijke tijd." Ze glimlachte. "Wat ik aan kruidenkennis heb is voornamelijk biologielessen en straat wijsheid." Ja, daar was Mirre eerlijk in. "Ik heb redelijk genoeg van dit plantje, ik wilde er nog een uitgraven. Er is een kindje in het kamp met longproblemen." Ze stopte haar mes weg en knielde neer op de grond. Met alle voorzichtigheid grief ze een plantje uit. "Dan kan een moeder het zelf kweken." Dat was de zorgzaamheid in haar. Terwijl ze het plantje meer voorzichtigheid in het mandje legde, vroeg ze aan de heer. "Hoe was uw reis?"

Ze haalde opgelucht adem, iets wat Dregoe zelf ook deed al was het minder zichtaar bij hem. Ze liet ook haar merkteken zien en Dregoe knikte haar vriendelijk toe. Dus zij wist ook van kruide en hun geneeskracht. ‘Hoe erg schat je zijn klachten?‘ vroeg hij met duidelijke bezorgtheid in zijn stem. Meteen voelde Dregoe zich schuldig. In zeven jaar waren er vast meer zieken geweest... Hij zag hoe ze een van de kruiden uitgroef. Zelf pakte hij een lap om die om de wortels van de plant te doen. ‘Heb je water bij je?‘ vroeg Dregoe en hielp haar om de lap om het kruid zijn wortels te binden. ‘Mijn reis is goed verlopen. Van elke plant heb ik zaden mee genomen plus de kruiden zelf. Je kunt ze straks wel zien als we het jochie geholpen hebben.‘ vertelde hij even snel, want Dregoe was erg beschermend waar hij ook om bekent stond bij de Assasijnen.

"De klachten zijn maar licht. Ik denk beginnend. Als het kindje hier dagelijks gebruik van zou maken dat het na een jaar weg zal zijn." antwoordde Mirre. Op zijn vraag of ze water bij had, knikte de jongedame. Ze klikte de waterfles los en reikte hem aan, terwijl hij de wortels afbond. Mirre fronsde even toen de man aan nam dat het om een ziek jochie ging. Ze kon zich niet herinneren dat ze het geslacht genoemd had. " Dat lijkt mij interessant. Het is al even geleden dat ik les had." Even?  Het was inmiddels 9 jaar geleden dat ze weggelopen was. Dat ze anders heette." Welke gebieden heeft u bezocht? Is het niet gevaarlijk om met de logo van de creed op uw tassen rond te rijden? Tempeliers konden u zo ontmaskeren " Ze liet haar hand even over haar mark heen glijden. Het was een van de pijnlijkste plekken geweest maar wel een van de makkelijkste om het te verbergen. Mocht ze ooit gevangen worden zouden ze over haar hele lichaam kijken. Maar vast niet daar.

Goed het zat dus in het begin stadium. Niet erg, maar met behulp van honing en kamille zou meer rust in het kinder lichaampje komen. ‘Dat is mooi, anders had er nog een ander kruid erbij moeten komen.‘ zei Dregoe meer tegen zichzelf dan tegen het meisje. Ze knikte op zijn vraag naar water en pakte de fles aan om er na de dop los getrokken te hebben de lap wat te bevochtigen. Het zou misschien niet lang duren, maar het stukje stof was droog en zou het vocht uit de plant kunnen trekken. Daarna maakte Dregoe de fles weer dicht en gaf hhem terug. ‘Het was altijd mooi te zien dat andere interessen toonde in kruiden of aan het helers werk. Heel anders dan Halos. Toch had hij de stille Assasijn gemist, hoewel ze nooit veel met elkaar te doen hadden. Dregoe knikte bij haar woorden en reikte haar het uitgegraven plantje aan. [B]‘In jouw Mand ligt het kruid beter. Mijn tassen zijn voor eens te vol.‘zei hij en glimlachte vriendelijk. Haar vraan over waar de heler geweest was maakte dat hij even lachte. ‘Overal wel geloof ik. Vooral ben ik langere tijd bij de helers in China en Japan gebleven. Die hebben daar een zeer uitgebreide kruiden bestand.. Als dat alles mee had mogen nemen stond er nu een kar achter mijn paard.‘ Cry kon er niet om lachen wat Dregoe net zei en brieste diep beledigt. ‘Maar het is belangrijk dat je, je rijdier ook te vriend houd. Het merkteken. Nee daar heb ik een foefje voor. Kijk.‘ zei Roe en liep naar de tassen. De flap was eigenlijk te dik voor een gewone afdekking voor de spullen die erin lagen. Ook zaten er verschillende riempjes boven aan de flap. Dregoe maakte er twee los en trok een klein deel van dflap naar zich toe en er kwam een gewoon helers merkteken te voorschijn. ‘Maar we verdoen onze tijd hier. Laten we naar het zieke kind gaan. Je kunt bij me achterop als jezelf geen rijdier hebt?‘ zei hij en bond de riempjes weer vast. Steeg op en liet de stijgbeugel voor haar vrij.

"Wilt u zelf niks drinken? U ziet er dorstig uit. Ik heb ook een vers brood bij, als u honger heeft." vroeg ze na dat hij de fles terug gaf. Ze lachtte toen hij vertelde over zijn reis. "Ach misschien kunnen ze je een schip na sturen. " Mirre zag zijn truukje met de flappen. " Ja, dat is handig." Al snel vond de man dat ze hun tijd verdeden en ze naar het kind moesten. " Ehm, dank u voor het aanbod maar ik moet nog de bergen in voor Stevia rebaudiana. Gulden roede heb ik al. Zei het meisje terwijl hij zijn paard besteeg. "Ik ben wel te voet, maar met hulp van mijn wederhelft zou ik snel kunnen zijn." Ze beet op haar onderlip. "Maar ik zou het ook nog later kunnen doen. Dan moeten de kinderen maar even zonder zoetigheid." Ze steeg bij hem achter op. "Zullen we maar. Ik keer later wel terug" De brunette zorgde dat ze stevig zat en er niet af kon vallen. "Mijn naam is trouwens Mirre."

Dorst en honger hadden Dregoe en Cry zeker, maar eerst de zieken, zijn paard en dan pas hijzelf. ‘Bedankt, maar ik eet en drink later wel. Eerst de pagienten die gaan voor.‘ zei hij en grinnikte over wat ze over zijn reis nog zei. Toen Dregoe hoorde wat ze over het heerlijke zoete plantje zei. ‘Jammer dan... dat ik je voor was.‘ grapte Dregoe en gaf een klein seintje aan Cry zodat ze weer in een sukkeldrafje begon te draven. Toen het meisje haar naar noemde knikte Dregoe. ‘Aangenaam Mirre, mijn naam is Dregoe en mijn paardje is Cry.‘ stelde hij en zijn merrie voor aan Mirre. Gelukkig waren ze niet zo ver meer van het kamp dat groter leek gegroeit te zijn. ‘Wijs maar aan waar we heen moeten?‘ vroeg hij en zag sommige Assasjnen hen begroeten. Die Dregoe terug begroeten door te knikken of zijn hand op te steken.

Mirre bewonderde zijn toewijding aan de gezondheid van zijn patiënten. "Je patienten hebben niks aan je als jezelf bijna bezwijkt van honger en dorst." zei ze zelf nog even. Hij was haar voor. "Je bedoelt dat je het al geplukt hebt?" Het paard begon te draven terwijl de man zichzelf en zijn paard voorstelde. "Aangenaam beiden. Hopelijk ben ik geen last voor Cry. Ik bedoel, hij heeft al zo'n reis achter de rug en is vast flink bepakt. Ik zou snappen als mijn gewicht net te veel is." Niet dat ze veel woog.

Voor de brunette het wist, waren ze terug in het kamp. Ze zag dat anderen hem herkenden en begroetten. Nu begon ze rood op haar wangen te krijgen omdat ze hem eerst niet vertrouwde en in staat was geweest hem aan te vallen. Ze was gewoon zo bang, dat haar vader er achter was gekomen dat ze nog leefde en iemand achter haar aan had gestuurd om haar naar huis te slepen. Ze durfde er met niemand over te praten. Wat als hun leider er van hoorde en besloot haar terug naar Engeland te sturen om haar familie uit te moorden door middel van een infiltratie. Misschien kon ze er met iemand over praten voor ze iemand onschuldig vermoorde, per ongeluk. Dregoe zei dat ze de weg moest wijzen. "Derde tent rechts en dan tweede links. Dan meteen aan je rechter zijde. Daar woont de patiënt met zijn ouders en zusje." Dat was vast duidelijk. "Dregoe, nog sorry voor dat ik je niet meteen vertrouwde."

Dregoe grijnsde. Hij wist dat dit nog niets voorstelde. 'Je leerd me nog wel kennen. Een paar maanden voor ik vertrok was er een vrouw aan het bevallen en die was heel zwaar. Vanaf de eerste ochtend stralen was ik al bij haar en pas diep in de nacht was de kleine bengel uit zijn moeder gekomen. Zowel de moeder als ik waren dood op, maar daarna zorgde ik eerst nog dat mijn paard nog te eten had voor ik mijn bed op zocht.' grinnikte hij en knikte bij haar vraag of hij de Stevia Rebaudiana geplukt had. 'Ja die zit ook in de zadeltassen. Ik wist dat die in mijn woning niet meer ligt. Maar mijn paard is geen hij het is een zij en ze is nogal gevoelig en koppig!' zei hij en ze stapte de weg die Mirre aangaf. Cry schudden haar hoofd op en neer terwijl ze haar baasjes woorden onderstreepte. Ze was een mooi meisje om te zien, maar Dregoe voelde dat er iets niet klopte. Ze was zo wantrouwend als wat en dat kon voor grote problemen gaan zorgen, maar daar ging hij nu niet naar vragen. Toen ze zich verontschuldigde legde Dregoe zijn hand even lichtjes op haar knie. 'Wees gerust je bent niet de eerste. Ze zou Halos moeten zien kijken als ik hem een beetje rust op leg. Hij is in staat me te wurgen.' zei hij en haalde zijn hand weer weg. Dregoe bedoelde er niets kwaads mee, maar het was meer een troostend gebaar. Want bij haar schouder kon de heler nu moeilijk bij. Deze mensen waren ook nieuw en de moeder stond buiten op hen te wachten. 'Gelukkig ben je er weer. Het lijkt wel erger te zijn geworden.' wanhoop leek bijna op haar gezicht te staan. Dregoe keek zorgelijk. Dit kon niet goed zijn! Eerst liet hij Mirre van Cry af glijden. Daarna stapte hij zelf af en trok het tentdoek weg. De vrouw wilde hem nog tegenhouden, maar had er de kracht niet voor en zijn mantel glipte uit haar vingers. 'Hey kleine, laat eens kijken. Zeg eens A?' zei hij met een kindvriendelijke stem en het kind ging recht zitten met een flinke hoestbui. Dregoe trok even een gepijnigd gezicht. Dat klonk echt niet lekker! Het kind stak zijn tong iets uit en Dregoe zag dat de keel knal rood was. Een beetje net het licht spelend dat door de opening naar binnen kwam kon hij ook zien dat ze amandelen lichterlijk ontstoken waren. 'Zo draai je eens om en doe je boven stuk even uit?' vroeg hij en het kind draaide zich met de rug naar hem toe. Uit een borstzakje haalde Dregoe een vreemd pijpje die hij even in zijn handen hield. Het ding was altijd zo koud! Daarna zetten hij die op de rug van het kind en legde zijn oor tegen het uit einde. 'Adem die in... en weer uit?' vroeg hij en hoorde een reutel gevolgd door een nieuwe hoest al was dit meer een luide kuch. 'Kleed je maar een, schoenen aan en neem je deken maar omgeslagen om je schouders mee. Je gaat een paar daagjes door brengen in mijn huisje. Dan kan ik je vorderingen beter in het oog houden.' het korte bevel werd door grote angstige kinder ogen aangenomen, maar het kind deed wat het gezegd werd. Ondertussen stond Dregoe op en liep naar buiten.

(Is het nu een jongen of een meisje? Ben even de kluts daarover kwijt...)

"Sorry Cry. " zei ze toen het dier een meisje bleek te zijn. Ze moest lachen toen hij over Halos begon. Ze voelde zijn hand wel op haar knie. Alsof hij haar gerust wilde stellen. Ze kwamen bij de tent aan waar Mirre al aan gesproken werd "Oh nee." ze gleed van Cry af en liep naar de vrouw toe. Maar Dregoe was sneller. Mirre pakte de handen van de bezorgde vrouw."Het is okey, Lauren. Hij is een kundige heler. Je zoontje is in goede handen." Kalmeerde het meisje de jonge moeder. Ze liep verder de tent in. "Wat is het, Dregoe? Iets van astma of erger?" De jongen moest met de man mee. "Eh.. Ik weet niet hoelang je weg weg geweest bent, maar zal je niet eerst je hut moeten poetsen?" ze kon zich voorstellen als hij lang weg was gebleven, de hut nu onder de stof zat en zijn kruiden weg gerot waren.

Gelukkig wist Mirre de jonge moeder wat te kalmeren. Dregoe was een rustige man, maar als het om paienten ging kon hij erg snel en fel zijn. Cry nam haar verontschuldiging aan en drukte nu even troostend haar snuit de tegen de wang van de bezorgde moeder. Ze shrok even, maar glimlachte verdrietig toen ze naar de merrie keek. Toen Dregoe klaar was met het na kijken van het zieke jongentje antwoorden hij Mirre pas. Maar gelijk had ze! Maar goed dat hij tassenvo medice kruiden bij zich had... ‘Ja dat klopt, helemaal vergeten, maar voor ze beide bij mijn huis zijn zal het wel schoon zijn. Zeker de gang en het kamertje voor de zieke. Als je me helpen wil, misschien wel het hele huis?‘ Dregoe wist niet of Mirre nog meer te doen had, maar ij vroeg het haar vriendelijk. ‘Maar om nog even terug te komen op je vraag. Het arme schaap heeft een flinke long ontsteking. Het zit ook nog eens een griep in zijn veelste hete lichaam. Cry zal ze zolang gezeldschap houden en de weg wijze.‘ stelde Dregoe de ziektes van het zieke kind vast. Nee, ziek zijn was nooit leuk. Zeker iet bij kinderen. Dregoe liep naar de moeder en zag haar bezorgde gezicht. ‘Wees gerust lieve mevrouw. Ik zal uw zoontje voor een tijdje op nemen tot hij weer zo gezond is als een vis.‘ zei hij en zag dat haar gezicht zowel op gelucht was als nog bezorgd. Hij wenkte zijn merrie. ‘Cry neem jij deze twee zodadelijk mee naar mij huisje. Wees voorzichtig met onze pasient.‘ gaf hij zijn opdracht aan zijn paardtje door en de merrie knikte en maakte zacht hinnikend geluid dat ze hem begrepen had.

Ze lachte zachtjes toen Dregoe haar gelijk moest geven omtrent zijn huis. "Je zult wel een snelle poetser zijn als je denkt dat je twee kamers brandschoon hebt voor hun er zijn." Ze liep achter hem aan de tent uit. "Ik help je wel. In de creed zijn we allemaal broeders en zusters, familie. En familie help je." Een glimlach sierde haar gezicht. Van binnen was ze minder vrolijk. Echte familie leven had ze nooit gekent. Het jongentje bleek longontsteking te hebben. "Dan komt het goed uit dat ik gulden roede heb geplukt. Je zult waarschijnlijk nog wilgenbast, tegen ontsteking, zwelling en pijn nodig hebben. En vlierbloesem tegen de koorts." Ze dacht na. "De helerspost zal het vast nog hebben. Ze zullen vast blij zijn dat je terug bent." Mirre liep met hem mee. "Tot zo, Lauren. Pak wat kleding in, nachtkledij en zijn favoriete knuffel." Dat zei ze aangezien het jochie niet ouder kon zijn dan 7 jaar. "Alles komt goed met Caleb." Ze haalde het plantje uit haar mand. "Als je deze in een pot doet, dan kan je in de toekomst de klachten voortijdig bij zijn." zei Mirre. "Maar zelf dan, raadpleeg altijd een heler voor de juiste dosering en gebruik." Tja je moest niet zomaar je kind medicijnen gaan toe dienen.

Buiten de tent keek ze Dregoe aan. "Zullen we maar, ik had toch niks speciaals te doen." Ze had paar drankjes willen brouwen, voor als ze op pad was en er in geval van nood verzorging nodig was. Maar dat kon ook later of morgen. In ieder geval voor ze op pad zou gestuurd worden.


mijn bron voor kruiden

Hij was blij dat ze verder niets te doen had. Maar knikte bij haar verdere acties met het plantje aan Lauren te geven en te zeggen wat ze doen moest. 'Hm, snel genoeg als het om de zieken van de groep gaat ben ik sneller dan gewoonlijk. En Cry kan heel langzaam lopen hoeveel een ander haar ook probeert te laten lopen.' zei Dregoe tegen Mirre. 'Lauren zet je zoontje straks maar op de rug van mijn paard dat scheelt hem weer energie die hij anders verbruikt om weer gezond te worden.' richten hij zich tot de jonge moeder die begrijpend knikte. Onder de helerspost daar had hij zelf nog nooit aan gedacht die op te richten. Dat was vast gebeurd toen hij weg was gegaan. Maar toch knikte hij eventjes. '' Daar kunnen we straks wel langs gaan als we klaar zijn. Maar goed dat ik in Griekenland Mierikswortel mee genomen heb in poeder vorm. De werking in vooral op de luchtwegen gericht, dat samen met honing is een zeer krachtig medicijn.' zei hij terwijl Dregoe haar voor ging. maar lopen zou minder snel gaan dan in zijn wederhelft. 'Zo zijn we sneller!' zei hij en liet Chad het van hem overnemen. De wolf rekte zich eventjes uit en wachten nog even op Mirre voor hij er als een pijl vandoor ging in de richting van zijn huisje. Chad had deze weg al vaker gelopen en had dus geen enkele moeite met het vinden van het helers huis. Niet veel verder van Dregoe's huisje stond de helerspost. Even hield de wolf zijn kop scheef voor hij zich terug trok en Dregoe weer terug liet komen. Hij keek even naar zijn woning en baalde als een stekker! Een raam was dicht gespijkerd doordat het waarschijnlijk gebroken was en een paar pannen lagen scheef. 'Alsof ik al geen werk genoeg heb!' mompelde hij zacht en opende de deur. Een muffige geur kwam hem te gemoed. Dit kon verdreven worden met de haard aan te steken.

Mirre knikte toen Dregoe zei dat ze sneller waren als ze in hun wederhelften veranderde. Ze sloot haar ogen en voelde dat Eira haar overnam. "Ah whoo." huilde Eira toen ze ontwaakte. Ze nam de heft van haar mand in haar mond en rende achter Dregoes wederhelft aan. Bij het huisje zette de wolvin het mandje neer en sloot haar ogen. Al gauw was Mirre weer terug. Ze rekte zich uit. " Het blijft wennen." Ze keek naar het huisje. "Oh dit is dus van jou." oeps ze had twee jaar geleden vanaf het trainingsveld zo hard mis geschoten, dat ze haar pijl door -blijkbaar zijn- raam heen had geschoten. "Sorry voor je raam, ik kan hard en ver schieten alleen mikken lukt nog niet met pijl en boog." zei ze terwijl ze op haar onderlip beet. "Ik zal het van middag meteen laten repareren."

Ze liepen naar binnen en ze rook de muffe lucht. "Hier moet wat frisse lucht naar binnen." Ze liep naar de eerste beste niet gesneuvelde raam en opende deze. Net als de anderen. Nu kon ze zien dat haar pijl vast zat in de etenstafel. "Oeps die zit hier dus al meer dan een jaar." Ze trok hem uit de tafel en legde hem in de mand. "Goed waar heb je je emmers verstopt en schoonmaak spullen? Dan kan ik water halen uit de put."

Dus Mirre had zijn raam stuk gemaakt. Hij keek haar eventjes streng aan, maar glimlachte daarna. 'Niet erg, je biecht het tenminste op.' zei hij en liep met haar mee, deed zijn wapens voor een groot deel af en hing die aan een haak. 'Zo hier ligt echt wat Stof... Euh... in de kast naast de deur dan pak ik even de bezem en een plumo.' zei Dregoe en trok de kast open en pakte de spullen, maar gaf de emmer en een dweil aan Mirre. 'Even zien. Zeepkruid, zeepkruid, zeepkruid... Ah hebbes!' mompelde Dregoe zachtjes en pakte een kistje met het gedroogde zeepkruid dat als het droog lag goed bewaard en het effect bleef. Dregoe pakte een pan en dacht na. 'Als je het water hebt gehaald kun je hier het water in gooien. Ik maak alvast de haard aan en zodra het water kookt kun je hier een handje van in gooien, niet meer of het hele huis raakt onder het schuim.' zei hij en keek Mirre rustig aan en zetten de pan op tafel. Het was groot genoeg om een hele emmer erin te gooien. Dregoe liep naar het kamertje en veegde met de plumo het enigste kastje af die er stond. Daar maakte hij ook een het raam open en veegde de rest van het stof dat er lag naar het raam waar hij het op pakte met een doekje en het later uit het raam gooide. Hier moest nog even de dweil door heen en het beddengoed opgeschud te worden. De dekens lagen netjes in de kast op de grotere kamer waar meerdere bedden stonden voor een mogelijke ziekte aanval, of gewonden stroom.

Al gauw kreeg ze een emmer en een dweil in haar handen geduwd. Ze zette de dweil aan tegen de muur en was al onder weg naar de deur toen hij nog wat zei. "Oh ik was al bijna de deur uit." Het meisje rende naar de put en haalde schoon water. Iets minder snel haaste ze zich terug. Ze was misschien net 5 minuten weg geweest. "Ben ik weer." ze zette de pan op het water en in tussan pakte ze ook een stof lap om boven op de kasten stof af te vegen. Mirre bleef in de buurt van de pan om op tijd de zeepkruid er in te doen en het water weer terug in de emmer te gooien. Ze pakte de dweil en begon met de gang te dweilen en daarna de grotere kamer. Dan waren die als eerste droog als het jochie aan kwam en kon ze verder met de rest van het huisje. Zelf woonde ze in een tent en zat ze vaak in haar eentje te kniezen. Nu kon ze niet na denken over het verleden. Ze was te druk bezig met schoonmaken. Misschien zou ze ooit een eigen huisje hebben en het goed schoon houden.

een plek die ze thuis zou kunnen noemen

Zacht glimlachte hij naar Mirre toen ze terug kwam en zei dat ze al de deur uit was. Dat was niet erg, maar de stof wel. Dregoe pakte de zak met stro vast waar bijna niets meer in zat en liep ermee naar buiten. De resten konden op de compost. Er rende net een jonge dame voorbij toen Dregoe de zak ls maakte. ‘Hey jonge dame kom eens hier? Ga even bij Remus langs en vraag hem me een grote kar vol nieuw stro te brengen.‘ riep hij haar eerst terug. Het meisje van 10 kwam een beetje verlegen terug, maar ze kende de oude Remus wel. ‘Is goed, ik zal het mijn Opa laten weten.‘ zei ze en stoof weg. Even verwonderde Dregoe zich. Remus Opa? Maar toen schoot het hem weer te binnen. Dat moest vast Marie zijn geweest. Wat was ze al groot geworden! Dregoe schudden zijn hoofd en schudden de zak leeg. Ondertussen was Cry met de zieke Caleb halverwegen. Lauren probeerde de merrie meer spoed bij te brengen, maa het dier weigerde sneller te lopen. Dregoe schudden de overige matrassen ook leeg en hoorde Remus zijn span tot stlstand brengen. ‘Dregoe?! Marie stuurde me!‘ riep hij met krakende stem. Met de lege zakken liep hij naar buiten. Dregoe had gezien hoe toe gewijd Mirre te werk ging, en eerlijk was eerlijk. Dregoe besefte dat hij wel hlp kon gebruiken. Misschien als ze wilde kon ze bij hem als assistent bij hem intrekken? Maar dat was een zorg voor later. Samen met Remus vulde ze de matrassen weer en droegen ze naar hun plaatsten. ‘Bedankt Remus, ik zal binnenkort even bij je langs komen. ‘ zei hij en knikte naar de boer. Remus knikte terug en ging weer terug naar zijn huis. Even was hij Mirre kwijt, maar na wat zoeken vond hij haar weer.

Mirre had de grote kamer al schoon toen de matrassen vervangen werden. Gelijk ging ze verder met de ramen toen Dregoe terug kwam van de man uit zwaaien. "Heb je ook je eigen matras vervangen?" vroeg ze. Ze zag hem namelijk aan voor iemand die aan iedereen dacht behalve zichzelf. Zeldzame eigenschap, maar een goede eigenschap. Nobel kon je het noemen.

"Zo deze kamer is klaar. Ik ga wel verder met de gang." Al snel waren de meeste kamers schoongemaakt. "De jongen kan ieder moment hier zijn. Zal ik een groentesoep maken voor de jongen en voor jou? Je moet echt eens eten. En ik begin zelf ook honger te krijgen." Hij moest toch een keertje eten. "Wacht even, ik ben zo terug." Ze rende naar haar eigen tent om de groentes te halen die ze toch vandaag wilde bereiden. Meestal at ze er een paar dagen van en deelde het dan met de jongelingen om haar heen. Ze nam ook een pan water mee. "Daar ben ik weer."

Dat kon ook echt hem weer overkomen! Dregoe zuchten even bij haar woorden. ‘Nee, die ligt nog buiten en leeg. Maar goed dat je het even zegt. Ik zal die straks nog even na brengen en vullen.‘ zei hij hoofd schuddend. Cry zou al bijna hier moeten zijn, maar eventjes snel heen en weer kon nog gemakkelijk. Toen Mirre voorstelde om soep te gaan koken knikte hij en pakte de lege zak, maar wachen nog even tot Mirre weer terug was. ‘Ik ga deze nog even bij Remus op vullen. Kook de soep alvast, Cry zal zo wel aan komen en als ik terug ben kunnen we gelijk wat eten. Als de jongen slaapt wil ik nog iets met je bespreken.‘ zijnstem was kalm en vriendelijk. Daarna rende hij op een rustig toch nog een snel tempo richting de boerderij.

Net als ze dacht was hij zijn eigen matras vergeten. Ze lachte terwijl hij zijn hoofd schudde. Toen ze terug was zei Dregoe dat hij zijn matras ging vullen. "Als je nou.." maar hij was al weg voor ze voor kon stellen dat zei het zou doen als de soep aan het trekken was. Het kon immers een kleine 40 minuten duren eer de soep klaar was. En Mirre was eentje die moeite had met stil zitten, en zeker in een huis van een ander. In haar eigen tent kon ze nog een boek pakken of wat borduur spullen. Ze zou een tijd kaars op steken om de tijd bij te houden.

Ze had net de wortels klein gesneden en met de andere groentes in het water gestopt toen er aan geklopt werd. Ze veegde haar handen af aan haar rok en liep naar de deur. Ze opende hem toen ze zag dat het de kleine Jordan was met zijn moeder. "Kom maar gauw binnen, Jordan. Ik hoop dat je honger hebt. Over een half uur hebben we verse soep, dat is goed voor je gezondheid." Achter hem en zijn moeder zag ze Cry. "Dregoe is even zijn matras laten vullen." Mirre had nog een wortel voor haar bewaard, maar ze wilde eerst Dregoe's goedkeuring. "Volg mij maar, Jordan. Dan mag je een bed uit kiezen. De matrassen zijn net vernieuwd dus jij bent de eerste die ze mag gebruiken." zei ze met een knip oogje. Ze ging de jongen voor naar de slaapzaal. "Kies maar een bed uit." ze wachtte tot het jochie gekozen had. "Als jij nu je nacht japon aan doet, ga ik even bij de soep kijken." zei ze tegen hem terwijl ze een schone kussen en deken op het bedje legde. "Lauren, als hij omgekleed is, roep dan maar in de gang. Dan kan ik je horen." Ze liep terug de keuken in. Nog tien minuten en dan was de soep klaar.

Tijdens het roeren begon ze te kniezen. Dregoe wilde met haar praten. Waar kon het over gaan? Wilde hij weten waarom ze zo wantrouwend was, of juist zo goed gelovig? Dat ze maar het symbool hoefde te zien en ze vertrouwde dat hij assassin was. Dat het een gevaar vormde voor het kamp. Of was hij tegelijkertijd in Engeland geweest? En had hij gehoord wat ze daar gedaan had en dacht hij dat ze in angst leefde voor wraak?

Gelukkig was Remus nog thuis en begon hartelijk te lachen toen hij Dregoe's uitleg hoorde. 'Dat zal niet ze eerste keer zijn. Je moet ook eens aan jezelf denken jongen.' grinnikte Remus nog even en liet Dregoe de zak vullen met stro. Ach hij had al zeven jaar lang aan zichzelf gedacht, dus nu was het de beurt weer van de Assasijnleden om zijn aandacht te krijgen. Cry keek op toen Mirre tegen haar sprak en wist dat moeder en kind veilig in haar baasjes huis was, dus draaide ze zich om en stoof weg richting de boerderij, want alleen daar ging Dregoe altijd heen om matrassen te vullen. Ze hinnikte luid toen ze het erf op kwam net toen Dregoe de zak dicht knoopte. Hij keek op en glimlachte zacht. 'Hier ben ik, Kom dan gaan we nog even langs de helerspost om wat kruiden op te halen die ik nog niet thuis heb voor onze gast.' zei hij en aaide Cry's zachte neusje. De merrie brieste en liet Dregoe op stijgen en het matras achter het zadel binden. Hij stak zijn hand nog even op naar de boer voor Cry het erf af galopeerde richting de helerspost.

Mens wat was het daar druk?! Dregoe zag mensen in en uit lopen met geoliede doek paketen. Hij steeg af en liep naar binnen. De vrouw achter een stel op elkaar geplaatste kisten herkende hem meteen. 'Dregoe! wat fijn dat je er weer bent!' riep ze met wel luide stem. Dregoe grijnsde. 'Ha als ik het niet dacht Marianne! Fijn dat je het zolang vol gehouden hebt. Hier ik moet deze kruiden van het lijstje hebben. Ik heb bij mijn thuis een accut geval van middel matige long ontsteking.' zei hij en gaf Marianne het lijstje. Ze knikte en dook weg achter de kisten. Het duurde even voor ze weer omhoog kwam, maar ondertussen werd hij van alle kanten aangesproken. Dregoe beloofde hen allemaal vanaf morgen te komen bezoeken en wie enkel een tent hadden konden nadat de zon op zijn hoogste stond naar zijn huis komen. Marianne drukte hem een stapeltje geoliede doeken paketen in zijn handen en fluisterde dat hij maar snel naar huis moest anders stond hij hier morgen nog. Dregoe grinnikte en knikte. Ja zo was hij nu eenmaal, maar Cry hinnikte met spoed. Dregoe stapte naar buiten en steeg op. De merrie koos haar weg en ze kwamen na enige tijd weer thuis aan. 'Ik zal straks Mirre even sturen om je tassen af te halen en het matras. Eerst onze gast verzorgen.' Cry knikte en Dregoe was maar wat blij dat zijn paard zo goed van begrip was. Vaak kon hij hele gesprekken met haar voeren zonder dat ze repliek aan hem gaf, maar soms kon ze ook heel boos op hem zijn dat ze heler meer aan andere dacht. Snel liep hij naar binnen nadat Dregoe van zijn paard af was gegleden. 'Mirre? Zou jij Cry even kunnen afzadelen dan kan ik het medicijn voor onze Patient klaar maken?' vroeg hij en rook de groente soep die ze aan het klaar maken was. Wat had hij toch een honger, maar nu moest hij eerst het medicijn maken dan pas kon hij eten! Dregoe pakte de vijzel en stamper die eerst schoon gewassen moesten worden. Gelukkig was er nog wat bruikbaar water over en waste hij de spullen schoon, droogte het af en maakte voor Jordan het medicijn klaar.