"Waar denk je aan?" vroeg ze op fluistertoon. Thomas keek haar aan en keek toen weer voor zich uit. Ging hij haar het vertellen? Wat ging hij haar precies vertellen? "Aan mn verleden." zei hij uiteindelijk, na even stilte. Thomas bewoog even met zijn schouders en richtte zijn blik toen weer op het water. Nee, hij ging het haar niet vertellen. Wie weet kon het hem alsnog in de problemen helpen.

"Aan m'n verleden", antwoordde hij na een korte stilte. Aqua knikte en richtte haar blik even op hem. Ze bestudeerde zijn profiel aandachtig, alvorens antwoord te geven. "Ik ook." Ze had geen behoefte om vragen te stellen, omdat ze wist hoe het was om niet altijd alles te vertellen over je verleden. Ze hoefde het medelijden niet dat iedereen haar gaf als ze vertelde dat haar moeder was, of de blikken die ze kreeg als ze vertelde dat ze haar vader achtergelaten had om alleen te gaan wonen.

"Ik ook" luidde haar antwoord. Thomas strekte zijn benen en ging op zijn rug op het gras liggen. De zon lag verscholen achter de wolken, dus daar had hij geen last van. "Sommige dingen zou ik echt uit mijn geheugen willen wissen." mompelde hij. Maar aan de andere kant, hij had er wel van geleerd. Om mensen niet zomaar te vertrouwen.

"Sommige dingen zou ik echt uit mijn geheugen willen wissen." , mompelde Thomas, die op zijn rug was gaan liggen. Aqua bleef zitten op de oever. Het was veel makkelijker om recht te springen als je zat, dus vormde je een minder makkelijk doelwit. Ze knikte zachtjes. "Dat is waar", reageerde ze zachtjes. "Maar alles heeft een positieve kant" Een kleine glimlach vormde zich om haar lippen.

"Dat is waar. Maar alles heeft een positieve kant." onbegrijpend keek Thomas haar aan. Positief? Hij kon niets positiefs bedenken. Het had hem bang gemaakt voor andere mensen. En Aqua had duidelijk gemaakt dat dat níét goed was. Niets positiefs. "Ik kan anders niets positiefs bedenken." bromde hij, en hij legde zijn hoofd weer neer op de grond. Hij begreep niet waarom ze hem nog niet zat was. Hij was niet knap, niet sociaal, niet slim. Waarom bleef ze dan bij hem? Waarom had ze hem niet allang haar gebied uitgejaagd?

"Ik kan anders niets positiefs bedenken.", bromde hij. Aqua snoof even en keek om, naar zijn gezicht. "Echt niet? Er moet toch iets zijn? Misschien toen je wegkwam uit die -blijkbaar- vervelende kindertijd van je?", reageerde ze. Haar stem was zacht. Opeens klonk er geritsel vanuit de struiken. Er kwam een man uit, een Assassin. "Shit", schold ze. "Ga!", beval ze Thomas, waarna ze snel opstond. Zonder nog om t ekijken naar haar schoenen, die nog steeds op de oever stonden, zette ze ene paar passen achteruit. Ze keek niet meer achterom, maar rende naar voren en in één soepele sprong veranderde zei n haar wederhelft en gleed haar grijze, gestroomlijnde lichaam het water in. Ze maakte een soort geluidje als afscheid, voor ze snel weg zwom met krachtige zwaaien van haar staart.

~Topic uit xD
Maak jij vervolg? (a)