v)"Nee, dit was puur toeval. Dit ging alleen goed omdat ik belachelijk boos was.", antwoordde hij. "Normaal is alleen mijn wederhelft zo. Hij is degene die zichzelf kan redden. Ik niet." Aqua zuchtte geïrriteerd en zette één hand in haar zij. "Thomas.", zei ze zelfverzekerd. "Jij bént je wederhelft."

"Thomas." zei het meisje op een toon alsof ze straks een preek zou geven. Thomas beet zijn kiezen op elkaar. "Jij bént je wederhelft. Ja, oke, daar had ze een punt. "Jawel, maar..." hij wist niet precies wat hij wilde zeggen. Hij krabde aan zijn nek en liet zijn arm toen weer zakken. "Maar het voelt anders. Het voelt veiliger." wist hij toen uit zijn mond te krijgen.

"Jawel, maar..", zei hij, maar hij aarzelde alsof hij niet echt wist wat te zeggen. "Maar het voelt anders. Het voelt veiliger.", besloot hij uiteindelijk. Aqua keek naar het water met een melancholische blik. "Dat snap ik", zei ze zachtjes, waarna ze hem in de ogen keek. "Mijn naam is Aqua, genoemd naar het water waar ik thuishoor."

"Dat snap ik," zei ze. []i"Mijn naam is Aqua, genoemd naar het water waar ik thuishoor."[/i] Thomas begreep er nu helemaal niets meer van. Waarom deed ze nu ineens zo aardig? Waarom - Waarom ging je me achterna? Waarom liet je me niet gewoon weggaan?" vroeg hij, nu weer voorzichtig. Hij wist niet hoe Aqua zou reageren.

"Waarom - Waarom ging je me achterna? Waarom liet je me niet gewoon weggaan?", vroeg Thomas. Het tengere meisje richtte haar blik naar een punt achter zijn schouder en haalde haar schouders op. "Geen idee", murmelde ze zachtjes.

"Geen idee," klonk haar antwoord. Dit verwarde hem nog meer. Waarom stond ze hier dan nog? Waarom praatte ze nog tegen hem? Waarom probeerde ze... Wacht. Wat probeerde ze eigenlijk? Thomas wántrouwde het meisje nu niet meer, maar hij vértrouwde haar zeker niet. En nu hij weer begon te twijfelen werd het wantrouwen weer groter.

"Weetje het maakt niet eens iets uit.", zei ze. "Waarom ik blijf praten, bedoel ik", vervolgde ze, ietwat aarzelend. "Je kunt niet voor altijd alleen blijven, right?" En daar had ze hem. Thomas zuchtte, liet zijn rug tegen een boom aan leunen. "Nee, dat... Die kans is klein." gaf hij toe. Thomas zuchtte en keek Aqua aan. Hij ging weer recht staan toen hij merkte dat de littekens op zijn rug pijn gingen doen. "Sorry, ik ben niet echt de makkelijkste gesprekspartner..." zei Thomas met een voorzichtige lach.

"Nee, dat... Die kans is klein.", antwoordde hij. Aqua knikte. Thomas ging tegen ene boom staan, en het tengere meisje leunde zijdelings tegen een andere boom. Als ze niet zo klein en mager was geweest, zou ze er echt heel badass uitgezien hebben in haar donkere kledij. Jammer dat ze wel zo klein en mager was. "Sorry, ik ben niet echt de makkelijkste gesprekspartner..." Ze snoof even maar glimlachte wel lichtjes. "Zover was ik al", antwoordde ze. "Misschien kun je beginnen met iets over jezelf te vertellen? Hoe oud ben je?"

"Zover was ik al" zei Aqua. Thomas voelde zijn kaken rood worden, maar dwong zichzelf zijn ogen niet neer te slaan. "Misschien kun je beginnen met iets over jezelf te vertellen?" Oh god, daar was hij dus helemaal niet goed in. Gelukkig stelde ze er nog een vraag achter aan. "Hoe oud ben je?" "Ik ben 17. Volgensmij ben jij niet veel ouder, of wel?" vroeg hij terug, proberend het gesprek nu wel gaande te houden. Maar vooralsnog, was hij er niet goed in.

"Ik ben 17. Volgensmij ben jij niet veel ouder, of wel?", antwoordde hij. Aqua haalde één schouder op. "Neh, niet zo veel ouder nee", reageerde ze. Eventjes was ze stil, maar besloot toch het getal te zeggen. Het was immers maar een getal, nietwaar? 18 jaar, om precies te zijn." Proberend om het gesprek nog wat gaande te houden, maar zonder over geschiedenis of familie te beginnen, vroeg ze nog een random vraag. "Euhm.. Wat is je lievelingskleur?"

"Neh, niet zo veel ouder nee" antwoordde ze. 18, om precies te zijn. "Euhm.. Wat is je lievelingskleur?" Hij keek even verward door de rare vraag, maar besefde toen dat ze juist díé vraag stelde, omdat ze hem wilde ontzien. En ja, daar was hij haar dankbaar voor. "Blauw, denk ik. Zoals de lucht." antwoordde hij. "Wat voor wederhelft heb je eigenlijk?"

"Blauw, denk ik. Zoals de lucht.", antwoordde Thomas. Het tengere meisje knikte. "Die van mij ook. Blauw, zoals het water", reageerde ze met een kleine glimlach. "Wat voor wederhelft heb je eigenlijk?", vroeg hij. Die vraag had ze niet verwacht. De verbazing was ook te zien in haar ogen, maar er was nog iets. Afstandelijkheid, wantrouwen. Haar vader had haar altijd geleerd dat ze nooit iemand mocht vertellen wat haar wederhelft was. Ze had nooit echt begrepen waarom niet, maar altijd zijn raad opgevolgd. Daarom reageerde ze niet, bleef ze hem gewoon zwijgend aankijken met twijfel in haar ogen.

"Die van mij ook. Blauw, zoals het water" zei Aqua met een glimlach. Op zijn volgende vraag gaf ze echter geen antwoord. Ze keek hem twijfelend en wantrouwend aan. Daar schrok Thomas dan weer van. Had hij iets verkeerds gezegd? In zijn buurt wist hij van de meeste legendelozen we wie welke wederhelft had. Hij had de vraag gesteld zonder er over na te denken. "S-sorry... Ik wist dat... Ja... Dat je het verkeerd op zou vatten..."

"S-sorry... Ik wist dat... Ja... Dat je het verkeerd op zou vatten..." Ze richtte haar blik even naar opzij alvorens hem weer aan te kijken. "Nee, het is gewoon.." Ze zuchtte even. "Mijn vader heeft me altijd gezegd dat je wederhelft alleen voor jou is, en dat niemand anders buiten je partner hoeft te weten wat het is", antwoordde ze zachtjes.

"Nee, het is gewoon.." Thomas keek haar nog steeds schuldbewust aan. "Mijn vader heeft me altijd gezegd dat je wederhelft alleen voor jou is, en dat niemand anders buiten je partner hoeft te weten wat het is" Thomas knikte dat hij het snapte. "Dat is mij nooit geleerd... En ja, er zullen weinig mensen zijn die mij aan de grote tijger linken. Maar ik heb nooit van iemand geleerd dat geheim te houden... Het spijt me, als ik wist wat je vader je gehad gezegd " zei hij met een geruststellende toon.

"Dat is mij nooit geleerd... En ja, er zullen weinig mensen zijn die mij aan de grote tijger linken. Maar ik heb nooit van iemand geleerd dat geheim te houden... Het spijt me, als ik wist wat je vader je gehad gezegd ", antwoordde hij op een geruststellende toon. Aqua keek hem een tijdje twijfelend aan, en een stilte viel. Niet meteen een ongemakkelijke, maar nu ook niet de gemakkelijkste. Ze keek in zijn bruine ogen alsof ze iets zocht, alsof ze kon zien of ze hem kon vertrouwen. "Een dolfijn", fluisterde ze uiteindelijk, amper hoorbaar.

"Een dolfijn." zei het meisje uiteindelijk zachtjes, nadat ze hem aan had gekeken. Thomas schrok hier toch wel van. Ze zette de wijze woorden van haar vader opzij voor hém. Ze kende hem niet eens! Straks zou ze spijt hebben van haar beslissing, en dan was dat zíjn schuld. "Aqua, als je geleerd is dat je het niet mag zeggen..." maar dat zeggen had ook geen zin, want ze hád het nu al gezegd. En daarbij, kon zijn wederhelft de hare toch niets doen. Tramp kon zich wel redden in het water, zeker wel. Maar niet zo goed als een dolfijn. Aan de ene kant voelde het goed dat het meisje hem blijkbaar genoeg vertrouwde om het te zeggen, maar aan de andere kant maakte het hem weer vol twijfels. Waarom ging ze tegen haar gebruiken in?

"Aqua, als je geleerd is dat je het niet mag zeggen..." , reageerde hij, maar hij leek zich al snel te realiseren dat het geen zin had omdat ze het toch al gezegd had. Al wat ze nu wou doen was in het water springen en maken dat ze weg was. Ze had al te veel gezegd, teveel van haarzelf aan deze vreemdeling toevertrouwd. Aqua fronste gefrustreerd. Ze draaide zich om, weg van Thomas en zuchtte. "Ik weet niet eens waarom ik je dat vertel", murmelde ze, vooral tegen zichzelf. Haar gezichtsuitdrukking was verward als ze met een snelle tred weer naar het water toeliep en erin staarde. Het was Aquamarijn, helder water, zoals de steen aan haar ketting. De ketting, het enige dat ze had van haar moeder. Op haar 12de verjaardag had ze hem gekregen van haar vader. Ze wist nog exact hoe de tranen in zijn ogen stonden als hij uitlegde hoe belangrijk deze ketting was voor haar moeder. En sindsdien was ze net zo belangrijk voor haarzelf.

Aqua draaide zich van hem weg. "Ik weet niet eens waarom ik je dat vertel" zei ze zachtjes. Het meisje liep in snel tempo terug naar het meertje. Thomas wachtte even, maar liep toen wat aarzelend naar het meisje toe. Ze zat als verdoofd naar het water te kijken. Aarzelend legde Thomas zijn hand op haar schouder. "Gaat het met je?" vroeg hij voorzichtig.

Opeens werd er een hand op haar schouder gelegd. Uit reflex sprong ze opzij, haar verborgen mes getrokken. Maar ze ontspande toen ze zag dat het Thomas maar was, en stak het mes weer weg. "Gaat het met je?", vroeg hij. Ze aarzelde even alvorens te spreken. "Ik denk het" Ze kon hem niet genoeg vertrouwen om hem te vertellen over haar jeugd, over de dood van haar moeder. ze had het nog nooit moeten vertellen, want de enige die ze genoeg zou vertrouwen was haar vader en het was in zijn armen dat ze gestorven was. Tijdens haar geboorte. Jarenlang had ze zich schuldig gevoeld, dat ze het leven had moeten geven om haar te kunnen laten leven, maar uiteindelijk leer je er mee leven. Al was het schuldgevoel nooit verdwenen.

Ze sprong geschrokken opzij en Thomas trok snel zijn hand weg, voor die haar mes raakte. Ze keek hem aan en stak het mes weer weg. "Ik denk het." zei ze alleen. Ookal was het duidelijk dat dat niet zo was. Thomas keek haar kort aan, en ging toen zelf in kleermakers zit aan de rand van het water zitten. Ze moest het niet vertellen als ze dat niet wilde.

Thomas stelde verder geen vragen, waar ze hem dankbaar voar was, en ging op de oever zitten. Aqua aarzelde even en ging toen naast hem zitten en liet haar voeten weer het water in glijden. Het water was heerlijk fris en kabbelde tegen haar bleke huid. Ze staarde naar haar voeten die onderwater waren en zwaaide ze even heen en weer. Ze zat hier graag, vooral omdat hier bijna nooit iemand was. Bijna nooit.

Uiteindelijk kwam Aqua naast hem zitten, met haar voeten in het water. Thomas' ogen volgden de golven. De stilte tussen hen duurde voort, en maakte hem een beetje zenuwachtig. Moest hij iets zeggen? Of was dit juist een goede stilte? Hij voelde zich niet bijzonder ongemakkelijk. Nee, hij moest de stilte bewaren. Thomas' gedachten dwaalden langzaam af naar zijn eigen verleden. Hoe hij jaren lang in een schuurtje had gewoond, elke dag in elkaar geslagen werd. Nooit gaf hij een kik. Als hij buiten was zag niemand dat hij geslagen werd. Natuurlijk, hij had zelf veel moeite gedaan om het te verbergen. Hij wist dat als iemand het zou weten, de klappen alleen maar erger zouden worden. Thomas werd terug naar het heden getrokken en zuchtte. Maar hij was vrij. En sterker nog, de man die hem dat aan had gedaan was dood. Door Tramp. Door hem.

De stilte duurde voort, maar het was geen onaangename stilte. ze voelde zich zelfs redelijk op haar gemak, zelfs nu ze niet alleen was. Aqua had altijd van stiltes gehouden, van de momenten van rust en de momenten dat je alleen kon zijn met je gedachten. Uiteindelijk moest ze toch iets zeggen, omdat stiltes nooit voor eeuwig duurden. En als ze dat wel deden, was dat een verdomd slecht teken. "Waar denk je aan?", fluisterde ze, omdat ze de stilte eigenlijk niet wou verbreken.

"Waar denk je aan?" vroeg ze op fluistertoon. Thomas keek haar aan en keek toen weer voor zich uit. Ging hij haar het vertellen? Wat ging hij haar precies vertellen? "Aan mn verleden." zei hij uiteindelijk, na even stilte. Thomas bewoog even met zijn schouders en richtte zijn blik toen weer op het water. Nee, hij ging het haar niet vertellen. Wie weet kon het hem alsnog in de problemen helpen.