In haar grijze wederhelft zwom Aqua door het water. Ze hield van het gevoel van het stromende water op haar huid en van de snelheid die ze kon bereiken als ze onderwater heeft. Even kwam ze boven water adem happen, waarna ze weer diep naar beneden dook. Tussen de planten op de bodem van het meer zwom ze, helemaal tot rust komend. Ze glimlachte -voor zover je dat kan als dolfijn- en met een paar krachtige zwiepen van haar staart versnelde ze tot haar topsnelheid. Helaas was het nog niet makkelijk om je omgeving te zien op topsnelheid. Ze zwom te dicht bij de zijkant van een uitstekend stuk rots, en de scherpe rotspunt sneed moeiteloos door haar huid heen. Ze maakte een vreemd geluid, en wist dat ze zo snel mogelijk naar boven zou moeten en weer mens zou moeten worden. De meeste mensen wisten nu eenmaal beter hoe EHBO toe te passen op een mens, wat handig zou zijn als ze het zelf niet kon repareren, en hoe dan ook ging dat net ietsje makkelijker met handen. Snel zwom ze naar het wateroppervlak, haar gelaatstrekken vertrokken van pijn en een spoor van bloed achterlatend. Ze sprong praktisch op de oever en veranderde zo snel ze kon in een mens. Haar hele zij lag open, en voor ze iets kon doen werd het haar zwart voor de ogen.

~Eerste post Thomas

Hij was een sukkel. Thomas, hou op. Hij was een sukkel, verliefd worden op een meisje dat hij amper kende. Thomas. Wat haalde hij zich in zijn hoofd? Ze was veel te goed voor hem. Zij zou makkelijk beter kunnen krij- THOMAS KAPPEN NOU! Ruw onderbrak Tramp Thomas' gedachten. De jongen liep mokkend verder, tot hij een bekende en indringende geur rook. Bloed. Bezorgd versnelde hij zijn tempo en rende naar de geur toe. Hij zag een meisje liggen, en toen hij dichterbij kwam voelde hij zijn gezicht krijtwit worden. Het was Aqua! Shit! Shit shit shit! Thomas, kalm. Hoe dan?! Laat mij dit doen, ze moet eerst naar een veilige plek. Hier is het te open. Thomas knikte en liet Tramp het overnemen. Hij voelde de verandering en zag het. Tramp werkte zijn kop onder Aqua's middel en hief toen zijn kop, zodat het meisje op zijn rug lag. Met grote naar voren gerichte sprongen bracht hij Aqua naar een stuk beschut bos in de buurt. Hij liet haar op de grond zakken. Verder kan ik niets doen. Nu komt het toch op jou aan. Thomas slikte - in gedachten dan - en veranderde terug. Hij scheurde een stuk van zijn shirt af, doopte die in het water van het meertje waar ze naast zaten, en depte voorzichtig Aqua's zij schoon. Hij keek even wanhopig naar de wond, rukte toen zijn shirt van zijn hoofd en gebruikte dat om haar zij te verbinden. Nu maar hopen dat ze niet teveel bloed was verloren.

Langzaamaan werd ze zich weer bewust van haar omgeving. Het licht was minder fel, wat moest betekenen dat ze binnen was -maar aan de ongelijke grond onder haar was dat niet erg aannemelijk. Voorzichtig knipperde ze een paar keer. Aqua probeerde te bewegen, maar haar zij deed pijn. Ze kreunde eventjes en probeerde wat om haar heen te kijken. Vanuit haar ooghoek zag ze Thomas, t-shirtloos, die blijkbaar bezig was haar zij te verbinden. Ze ontspande zich wat en liet haar hoofd weer naar achteren zakken. Ze had veel bloed verloren, dat was duidelijk, maar niet te veel bloed. Ze leefde nog en ze zou het overleven. Haar mond voelde droog aan. Ze droogde nu eenmaal nogal makkelijk uit, dat was altijd al zo. "Wa.. Ter", kraakte ze, haar stem droog en amper hoorbaar.

Wa...Ter Als de jongen niet op zijn knieën bij haar had gezeten, was hij nu letterlijk een meter de lucht in gesprongen. Thomas had totaal niet doorgehad dat Aqua bij was gekomen. Hij was zich er ook maar wat bewust van dat hij geen shirt aan had, en ze dus al zijn littekens kon zien. En ja, ze wist het al, maar het bleef moeilijk voor hem. Maar haar gezondheid ging voor. Thomas snelde naar het meertje, vulde zijn waterzak en snelde terug. Voorzichtig zette hij de waterzak aan haar lippen, niet wetend of ze het zelf kon. Tegelijk gingen zijn ogen nog een keer naar haar zij. Wat had ze gedaan dat ze zichzelf zo verwond had? "Aqua... Wat heb je gedaan?"

Thomas ging snel water halen en kwam terug. Hij zette de waterzak aan haar lippen. Aqua dronk, blij dat ze wat meer gehydrateerd was. Ze kon recht gaan zitten, en verbeet de pijn. Het zag er erger uit dan het was; het was maar ene lange snee, niet eens zo vreselijk diep. "Aqua... Wat heb je gedaan?", vroeg hij. Het tengere meisje greens even, maar er zat geen vrolijkheid in haar grijns. "Gezwommen", reageerde ze droogjes.

"Gezwommen." luidde het antwoord. Thomas zuchtte en schudde zijn hoofd. Je zou toch denken dat ze als dolfijn wel kon zwemmen. Maar je zou ook denken dat hij als tijger wel wat steviger in zijn schoenen stond. Aan de wederhelft moest je niet de persoon inschatten. Thomas was daar het levende voorbeeld van. "Handig." reageerde hij, niet goed wetend of hij wel had moeten reageren. Hij kreeg steeds sterker het idee van niet, maar nu had hij het al gezegd. Jammer dan.

"Handig", reageerde Thomas. Aqua haalde haar schouders op, maar krimpte meteen wat ineen door pijn. Langzaam onstpande ze zich weer, op haar tong bijtend om niet te kreunen van de pijn. Daarna keek ze Thomas weer aan, en haar bruine ogen ontmoetten zijn bruine ogen. "Ja, je zou toch denken dat de huid van een dolfijn minder week is", antwoordde ze, nog steeds op dezelfde droge toon.

"Ja, je zou toch denken dat de huid van een dolfijn minder week is." Thomas kon een grinnik niet tegenhouden. "Ongelovelijk. Van alle mensen die mijn vertrouwen hebben proberen te winnen geef ik mijn vertrouwen aan jou. Wáuw." grinnikte hij. Hij schudde zijn hoofd en trok zijn benen iets op. Hij schoof zijn rugzak naar zich toe. "Heb je honger?" vroeg hij, terwijl hij in zijn tas zocht naar iets eetbaars.

"Ongelovelijk. Van alle mensen die mijn vertrouwen hebben proberen te winnen geef ik mijn vertrouwen aan jou. Wáuw.", reageerde Thomas. Aqua grinnikte mee en wiebelde met haar wenkbrauwen. "Dat komt natuurlijk door mijn geweldige persoonlijkheid", antwoordde ze speels. "Heb je honger?" Ze aarzelde. natuurlijk had ze honger, ze was altijd hongerig, maar kon ze dan gewoon eten aannemen van iemand die zelf misschien niet eens genoeg had? Ze schudde aarzelend haar hoofd, het idee van eten toch wel appetijtelijk.

"Dat komt natuurlijk door mijn geweldige persoonlijkheid" zei Aqua. Thomas schudde lachend zijn hoofd. Toen hij vroeg of ze honger had keek hij haar weer aan en zag haar twijfelende gezicht. Aarzelend schudde ze haar hoofd. "Je weet dat je het wilt." zei hij. Hij had eten zat. En Tramp joeg natuurlijk ook. Hij kwam niets te kort. Hij haalde een paar aardbeien uit zijn tas. Het zouden de laatste zijn van het seizoen. "Neem het nou maar." hij schoof haar de tas toe.

"Je weet dat je het wilt.", antwoordde hij. Aqua keek hem nog steeds aarzelend aan als hij zijn tas naar haar toeschoof. Er zaten aardbeien in, de laatste van het seizoen. "Neem het nou maar." Aarzelend nam ze een aardbei uit de tas en stopte ze hem in haar mond. Het rode sap moest natuurlijk zo nodig weer overal stromen. Ze glimlachte even en veegde het af met haar mauw. Dan nam ze nog een hap van dezelfde aardbei, genietend van de zoete smaak. Aardbei had ze altijd al graag gegeten.

Ze pakte één aardbei uit de tas en at die op. Thomas at zelf ook een paar aardbeien die hij al in zijn hand had. "Eet nou maar." zei hij met een grijns. Thomas at de laatste aardbeien in zijn hand op en sloeg zijn armen om zijn opgetrokken knieën. Het werd nu toch wel koud, zeker nu hij geen shirt aan had. Maar hij moest er maar aan wennen. Had hij maar niet op het verkeerde moment Aqua tegen het lijf moeten lopen. Of eigenlijk het goede moment, want wat als hij er niet was gewest.

"Eet nou maar", moedigde Thomas haar aan. Aqua keek hem even schattend aan, maar besloot toch om wat sneller door te eten. Al snel waren de aardbeien op. Ze zag hoe hij zich opkrulde, alsof hij kou had. En het was ook frisjes. Nu pas zag ze dat hij geen shirt aan had, dat hij daarmee haar zij verbonden had. Ze aarzelde even, maar trok toen haar leren jasje uit en biedde het aan hem aan. Ze had zelf nog een zwart t-shirt eronder aan, weliswaar met korte mauwen maar toch. Het jasje was wel wat bebloed, en haar zij deed pijn toen ze hem uittrok, maar het viel mee. Ze had al erger meegemaakt dan een lange snee. En hij was gelukkig al gestopt met bloeden.

Hij zag met een glimlach toe hoe Aqua de aardbeien uit de tas al snel op had. Zelf had hij de paar in zijn hand ook al op. Toen hij zich opkrulde zag hij dat ze haar jas uitdeed. "Pas nou op, straks gaat het weer bloeden." zei hij. Maar ze deed het uit en gaf het aan hem. Thomas zuchtte maar nam het toen toch dankbaar aan. Hij sloeg het kledingstuk gewoon over zijn schouders; het was veels te klein voor hem. Hij was breder - al dan niet in spier - en groter dan Aqua. Toen zaten ze daar weer in stilte, maar het was deze keer wel een fijne - voor Thomas dan. De jongen leunde tegen een van de bomen aan en legde zijn hoofd tegen de stam.

Hij zag haar met haar ogen rollen, maar ging er verder niet op in. "Het is maar een snee hoor." Thomas keek haar aan. "Sure, daarom was je bewusteloos." zei hij met een kleine stem. Hij wist dat ze waarschijnlijk ook een botte reactie zou geven, wat hij niet wilde. "Sorry." vervolgde hij daarom snel. Thomas huiverde en trok Aqua's jas dichter over hem heen. Alsnog zag hij het kippenvel op zijn armen staan, maar het maakte hem niet uit. Als hij het echt niet meer trok, zou hij nog altijd in Tramp kunnen veranderen.

-Ik dacht al, waar blijf je XD-

"Sure, daarom was je bewusteloos.", antwoordde hij. Het tengere meisje rolde met haar ogen maar gaf verder geen reactie. Ze had gene zin om altijd tegen iedereen gemeen te zijn, ook al deed ze dat soms als een soort verdedigingsmechanisme. Even was het stil, maar niet voor lang. "Sorry", zei Thomas, waarmee hij, de stilte verbrak. Aua gaf geen reactie maar bestudeerde hem even onderzoekend. "Waarom ben je hier eigenlijk?", vroeg ze nu opnieuw een korte stilte.

"Waarom ben je hier eigenlijk?" Thomas haalde zijn schouders op. "Ik ben hier liever dan in het Legendless gebied. Ik kan hier tenminste normaal voor me uit kijken." antwoordde hij. "En jij dan?" Dit was ook niet haar territorium. Het was van het volk. En zowel de Legendelozen, als de Assassins, hadden geen nauwe band met het volk. Dat waren vooral de Templars.

-bleh. meer krijg ik er even niet uit-

"Ik ben hier liever dan in het Legendless gebied. Ik kan hier tenminste normaal voor me uit kijken.", zei Thomas. ze keek hem aan, maar besloot maar niet te vragen wat hij daarmee bedoelde. Misschien was het niet iets dat hij wou vertellen, en hoe dan ook was Aqua niet in de stemming voor lange achtergrondverhalen. "En jij dan?" Ze glimlachte en wees over haar schouder naar het water. "Het water, natuurlijk. Er is een reden dat mijn naam Aqua is." Ze rolde met haar ogen, maar de glimlach om haar mond vertelde dat ze het niet erg vond.

~Is okay ^^