Met slome, lange passen liep Cadence richting een van de vele hutten die stonden in het kamp van de legendeloze. Een slaapplaats vinden was hier nog niet zo makkelijk als dat het leek. Voor je het wist vlogen de dolken weer in het rond. Voorzichtig opende ze de deur van een van de hutten, om vervolgens een dolk op zich af te zien vliegen. Deze kliefde zich in het hout van het kozijn. "Ik ga al." beet ze het persoon in het hutje toe. Dat was al de zoveelste keer dat ze pech had. Een diepe zucht, waarna Cadence midden in het kamp op de grond ging zitten. Het leek er op dat zo'n beetje alle hutten al bezet waren. Ze moest dus nu gaan denken over een andere plaats om te slapen. Haar blauwe ogen gingen over het kamp. Hier was geen slaapplaats te vinden waar ze niet de kans had om vermoord te worden in haar slaap. Moeizaam stond het meisje op en begon te lopen. Haar zwarte haar waaide zoals gewoonlijk achter haar aan terwijl ze de mist in liep. Het was een gigantisch mistig bos waar je gemakkelijk de weg in kwijtraakte als buitenstaander. Cadence daar in tegen wist ondertussen de weg in het bos al redelijk goed. En als ze de weg al kwijt zou raken had ze Breeze nog. De zeearend zou gemakkelijk boven de boomtoppen uit vliegen zodat ze de weg kon zien. Ergens midden in het bos ging ze tegen de stam van een grote boom aan zitten. Nog een paar keer keek ze in het rond of er niemand in de buurt was waarna ze haar ogen sloot. Midden in de nacht schrok ze wakker van het geluid van een lopend persoon. Meteen sprong ze op en greep haar dolk uit haar laars. "Wie is daar? Laat je zien!" riep ze luid genoeg voor het persoon om te horen. Maar wel zodanig hard dat de mensen in het legendeloze kamp nooit zouden kunnen horen. Cadence had er geen zin in dat al die mensen zich er ook mee gingen bemoeien.

"H..Het spijt me. Ik wilde u niet storen," hoorde Cadence iemand in de verte zeggen. Met haar dolk klaar om aan te vallen begon ze langzaam richting het persoon te lopen. De stem liet horen dat het nog een jonge vrouw was. In ieder geval gunstiger dan een volwassen man. Die waren altijd net iets lastiger om neer te halen. Redelijk snel zag ze iemand zitten, zoals ze al dacht een jong meisje. Waarschijnlijk een paar jaar ouder dan dat zij zelf was. De manier waarop het meisje zat verbaasde Cadence echter. Het meisje zat met gevouwen handen op haar knieën en leek een gebed te doen. Met haar hand streek ze wat van haar zwarte haar achter haar oor. "Wie ben je en wat doe je hier?" Vroeg Cadence streng maar toch weer vriendelijker dan daarnet.