Een hele tijd had hij zich geruisloos gehouden. Zijn blik had niet afgeweken van de moederlijke kariboe. Ze was opvallend dik voor de tijd van het jaar. Hoewel de lente al even weer aangebroken was en de bomen weer beschutting aan hem haven, was het nog steeds wat vroeg voor dit dier om zo lang al drachtig te zijn. Maar dat baarde hem geen zorgen meer. Hij had het dier uren zitten observeren. Elke informatie over dit ras was nuttig. Maar ook hij moest aan de populatie denken. In dat opzicht had hij eerder de instincten van een wolf geërfd in plaats van een slechtvalk. Zo hielp hij mee de kringloop in stand te houden door alleen jonge, zwakke, of drachtige dieren uit te schakelen. En dat was na deze studie van uren nu precies wat hij van plan was. Haast geruisloos haalde de moordenaar zijn handboog en een portie pijlen uit hun koker. Zijn pijlen legde hij voorzichtig op de schede, het vizier stond op het moederdier gericht, hij spande de boog aan, liet de pijl los, en haalde zo het dier neer. Hij ging er een vlug eind aan maken door met zijn zakmes haar keel open te snijden waarbij hij Hen dankte voor dit voedsel die het dier biedde. Hoewel hij geen tempelier was, en dus niet langer geloofde in hun 'Almachtige Vader', was deze gelovigheid niet verdwenen door het moordenaars zijn. In tegenstelling tot wat velen gingen verwachtten geloofde hij nog steeds in Hen. In tegenstelling tot De Heilige Geest waar tempeliers bleven in geloven, geloofde hij in het bovenaardse. In Hen wie hier eerder waren(=Those who came before).

Het mes gleed zo door het dier haar keel heen, en langzaam vloeide haar energie uit haar lichaam. Voorzichtig tilde hij het dier op. Het bloeden aan haar keel stopte hij door de snede dicht te binden met een stuk touw en het dier vervolens over zijn rug te hangen. Zo doorkruiste hij nog even enkele gebieden totdat hij het perfecte gebied gevonden had om rustig aan zijn middagmaal te beginnen. Maar niets leek minder waar. De slang die in de verte over de grond glibberde herkende hij maar gauw genoeg dat het een glimlachje bij hem teweeg bracht. Halos wierp een kiezeltje op die vlak voor de slang op de grond neer kwam. "He kom eens hier jij," Hij wist goed genoeg met wie hij te maken had en sneed daarom behoedzaam een stukje van zijn buit af die hij vervolgens toediende aan het dier. Hij was zich behoorlijk bewust van het gebied waarin hij zich bevond, maar baarde er zich geen zorgen in. Hij wist zich gauw genoeg uit de problemen te redden, en als hij eerlijk moest zijn, maakte hij zich helemaal geen zorgen over het clans meisje. Hij wist goed genoeg dat zij zichzelf wel zou weten te redden.

Een paar kleine twijgjes had hij nodig en twee vuurvattende stenen en in een oogwenk had hij een vuurtje weten te maken. Hij vertrouwde er op dat het licht van de dag de rookpluimen niet zouden verraadden. Maar zeker weten deed hij nooit. Toen de slang waaraan hij het stuk vlees aanbood de geuren van het vlees in zich opnam legde Halos voorzichtig het stuk vlees op de grond. Hij had maar weinig zin om een slapende arm te krijgen. Terwijl hij zijn buit gaar maakte door het op te hangen boven het vuurtje porde hij enkele keren met de top van zijn zwaard in het dier zijn flank. Hoewel er op dit moment nog moeilijk te spreken was over een dier. Net wanneer de moordenaar aan zijn maaltijd wilde beginnen spotte zijn ogen een roofvogel hoog boven hen in de lucht. Hij vloekte enisgzins. Hij wist maar al te goed dat hij ontdekt was. Maar of dit het geval was voor de slang betwijfelde hij.

Zonder al te veer interacties te ondernemen doofde Halos het vuur, maar liet zijn buit achter. Hoe minder gewicht aanwezig was hoe beter het vluchten lukte. Net als hij op het punt stond te vertrekken keek hij de slang in haar ogen. Hoewel er geen woorden aan te pas kwamen zou het dier best de betekenis moeten kennen waarmee hij verwees om te vluchtten. Zich verder niet meer om haar bekommerend draaide hij zich om en begon in een regelmatig tempo de bossen in te vluchtten. Voorlopig was hij hier nog even veilig. Maar wanneer de tempeliers te horen waren zou hij het op een vluchten zetten.

De templars kwamen sneller dan hij verwacht had. Maar Halos wist zich geruisloos te houden door zijn shortsword alvast in de aanslag te houden. Als beinnende assassin had hij nou niet de beste wapens, maar dankzij zijn jarenlange training in wapens ontwerpen uit natuurmateriaal had hij nu wel het beste wapen die hij zich kon wensen: handboog en zelfgemaakte pijlen.

De templars waren stil. Te stil naar zijn zin. En keken vooral uit in de bomen. Het was geen wetenschap die kon verklaren waarom iedere legende wist dat assassin's zich algemeen in bomen bevonden. Ook al was het zo. Zelden vond je assassin's met hoogtevrees. Die angst was er bij hem van jongs af aan al af. Al vanaf zijn derde levensjaar klom hij over daken en jaagde zo achter de duiven van de stad. Totdat zijn vader er achter kwam en hij een pak rammel kreeg. Maar twee jaar later was het zijn beurt om met zijn vader te lachen. Na zijn 5e verjaardag verliet hun vader hen en waren ze ouderloos. Gelukkig dankzij hun oom konden de twee kinderen daar in veiligheid opgroeien. Tot op een dag hun oom vermoord werd door een templar. Hij durfde te wedden dat hun vader hen de opdracht gegeven had de kinderen hun laatste familielid te vermoorden. Halos gromde aan die gedachtes maar hield zich vervolgens terug stil. De templars waren nog steeds binnen gehoorafstand en keken nu neer op de boom waar hij zich zojuist bevond. Gelukkig had hij af en toe de behoefte om te verplaatsen en dat deed hij nu dan ook. Nog voor de templars het door hadden had hij zich al een eind verderop weten te vestigen. Nu lag hij voorlopig buiten gehoorafstand dus had hij de mogelijkheid om in alle stilte een pijl op zijn pees te leggen, aan spannen, en zo de achterste templar uit te schakelen. De volgende drie deed hij op precies dezelfde manier. Zodra hij aan de 5e en daarmee laatste templar kwam baande hij zichzelf weer een weg dichterbij. De templar bleef doorlopen, niet beseffend wat er zich afspeelde, totdat Halos een boom vlak achter haar verkoos, zijn voeten rond de boom sloeg en op zijn kop bleef hangen om zo zijn shortsword door de vrouw haar ruggengraat heen te werken. De vrouw viel neer en Halos sprong de grond op om zijn zwaard weer terug te halen. Hij maakte het lemet bloed vrij om verroesting te voorkomen en riep het clansmeisje terug door op zijn vingers te fluiten. Vervolgens liep hij terug naar zijn prooi die er nog steeds leek te hangen. Een sneedje in het dier haar buik zorgde voor een verse bloed stroom. Aan het bloed op te merken leek er niet mee geknoeid te zijn. En hij ging er zich dan ook geen extra zorgen in maken. Hij sneed zichzelf een groot stuk af en nam er een hap van waarna hij achterover viel in de kiezels terwijl zijn pupillen zich extreem verwijdden en er één grote bol in zijn ogen zichtbaar werd.

Een kuch verliet zijn lichaam en verdwaasd schoten zijn ogen open. De bruine kijkers priemden zich in de groene van het clanmeisje. Maar hij was nog even te ver heen om haar te herkennen. Zijn arm strekte zich naar haar uit. "Da..nk je." Voor nu klonk het nog hees maar na enkele keren kuchen kwam zijn gewone stem weer terug boven. De moordenaar hielp zichzelf overeind met behulp van zijn ellebogen maar ging gauw weer plat op zijn rug gaan liggen met zijn hand voor zijn ogen. Hij zuchte. Ergens was opluchting te bespeuren maar voornamelijk nam verveeldheid de bovenhand. "Dat.." Hij wees de tempeliersvrouw aan die hij vanuit zijn ooghoeken zag liggen. "Is jouw werk?" Hij verbaasde zich dat een meisje als zij tot zoiets in staat was. Vooral door het feit dat clanleden niet graag zomaar levens verspilden. Maar hij had wel respect voor haar. Hij hield zijn hand weer voor zijn ogen tegen de scherpe zonnestralen terwijl hij half liggend half rechtop ging liggen.