Het angstzweet brak haar nog op. Half geshockeerd werd ze wakker door een tak die tegen het raam aan sloeg. De wind stond sterk vannacht en zou zeker nog later deze nacht kunnen veranderen in noodweer. Dat was het voordeel om in een goed beveiligd kamp te verblijven. Maar daarmee ging de angst om midden in de nacht niet vermoord te worden niet weg. Het was weer één van die nachten waarin ze over haar oom en broer droomde. Voor zover je het een droom kon noemen. Loka grabbelde wat in het donker achter een nog vochtige doek op haar nachttafel. Ieder uur kwam er een bediende langs om haar van de nodige voorzieningen te voorzien. Dat was één van de regels nadat ze het veldhospitaal had verlaten. Het was niet gemakkellijk leven als een half gehandicapte. Helemaal niet met de nachtmerries die je soms dagenlang bleven achtervolgen. De warrior zuchtte. Terwijl ze de rand van haar tafel vast greep en de vochtige doek weer terug legde ging ze voorzichtig overeind staan. Het donker had geen enkel grip op haar. Als tempelier werd je het vanzelf gewoon na enkele keren nachtwaker te spelen.

Algauw omarmde de frisse buitenlucht haar lichaam. Ondanks de angstzweet die nog op haar voorghoofd stond had ze het behoorlijk warm. De adrenaline zorgde daar een groot deel voor. Gauw rende ze naar de grote poort die de wilde dieren en indringers buiten hielden. Terwijl ze voorzichtig de deuren opende controleerde ze de omgeving op indringers. Voorlopig leek alles in orde te zijn. Terwijl ze zich een weg door het territorium waagde zorgde ze; ondanks haar witte haren die ontzettend veel opvielen in het donker; er zoveel mogelijk voor niet op te vallen. De grens kwam in zicht en even hield ze een adempauze om tot rust te kunnen komen. Het gebied voor haar was niet bepaald bekend wegens de veiligheid voor je eigen leven.

Echt flut maar heb weinig batterij lading~

Een verveelde blik stond op het gezicht van een jonge man, zijn ijsblauwe ogen gericht op het gebied voor zich. Het was een gevoel geworden waar hij niet meer zonder kon, dat simpele gevoel van pure verveling. Interactie met zijn medemens had zijn spanning lang geleden verloren, had er alleen maar voor gezorgd dat de zin daarin steeds minder werd. Vervelen deden ze hem, op beide manieren. Mensen waren immers imperfecte wezens, wezens die je altijd op een of andere manier teleur wisten te stellen of gewoon ronduit dom of irritant leken te zijn. Al zat hij in een legende, de Tempeliers, was dit omdat het een geloofsovertuiging was geweest volgens welke hij was opgegroeid en opgevoed, niet omdat hij zo graag mensen aan zijn zij wilde. Het liefste lag hij de hele dag alleen, te wachten tot er eindelijk iets zou gebeuren wat zijn permanente verveling zou beëindigen. De hoop op romance had hij daarom ook lang geleden opgegeven, wetend dat hij een vrouw binnen minder dan drie tellen zat kon zijn.

Toen hij een gedaante in zijn buurt opmerkte, keek hij op. Langzaam kwam hij overeind, om de gedaante van een meisje met zijn blik te volgen, terwijl zij in zijn buurt tot stilstand kwam, hem schijnbaar niet opmerkend. Haar lichte haren maakten haar een simpel doelwit in de duisternis, aangezien ze veel beter zichtbaar was voor een ander dan zij voor haar. Zijn zwarte hoodie verborg hem dan ook prima in deze duisternis, waardoor hij meestal rustig de nacht door kwam.

Haar zware ademhalingen wekten uiteindelijk toch een klein beetje interesse, waardoor hij haar naderde. Hij bleef op een veilige afstand staan, om haar geamuseerd aan te kijken. “Je lijkt moe,” sprak hij. “Dit is nou niet echt het beste gebied om je te wagen, is het?” vroeg hij toen rustig. Hij vroeg zich af wat een meisje als zij hier deed. Al had hij zelf ook geen goede redenen hier te zijn, behalve dat hij zich graag ’s nachts in de buitenlucht verkeerde en overdag meestal ergens lag in te dutten. ’s Nachts was immers de enige tijd van de dag waar hij zijn welverdiende rust kon nemen, rustig nadenkend over alles wat eigenlijk alles behalve interessant was.

Opeens schrok ze wakker van een stem die vanuit het niets leek te komen. Zodra ze een beetje beter keek kon ze de duidelijke contouren van een man omvatten. 'Je lijkt moe,' Oh ja joch was dat zo? Ze draaide een rondje met haar ogen. Wie had ze nou weer aan de haal gehaald. 'Dit is nou niet het beste gebied om je te wagen, is het?' Dat moest ze hem wel toegeven. Normaal gezien kwam ze hier liever niet. Ze knikte om haar antwoord duidelijk te maken. "Misschien kan een man als jij me dan terug leidden? Ik denk dat ik een beetje verdwaald ben." Een klein lachje lag om haar mondhoeken. Het beste van alles was dat de man niet doorhad dat ze een tempelier was. Een vrouw die gemakkelijk voor zichzelf kon zorgen. Hopelijk kwam hij hier niet te gauw achter en kon ze het spelletje nog even blijven door zetten.