Haar bruine ogen keken spiedend om zich heen. Er was geen enkel ander mens te bekennen op de open vlakte, althans niet op het eerste zicht. Het magere meisje liep dichter naar het water toe. Ze hield van het water, van de kleur, het geluid dat het maakte.. Daarom was het natuurlijk ook alleen maar logisch dat ze ernaar vernoemd werd. Aqua ging zitten op de oever en deed haar laarzen en haar sokken uit. Ze was niet op haar gemak, dat was ze nooit als ze zomaar op een open plek was, maar zodra haar voeten in het water waren ontspande ze zich wat. Het water kabbelde rustig verder tegen haar bleke huid. Ze zwaaide wat heen en weer met haar voeten, maar verstijfde zodra ze opmerkte dat ze niet meer alleen was.

~Open

Tramp, ik zeg het je nog een keer, ik wil geen vrienden maken. Thomas, je kan hier niet vriendloos rond blijven zwerven. Ik heb jou. Nee, jij bént mij. Wij zijn één. Dat telt niet, Thomas. Tramp, vergeet het. De rode tijger zuchtte en sprong op een rots. Daar zakte het dier door zijn poten en legde zijn kop erop. In de verte zag hij een meisje aan de waterkant zitten. Kijk. Néé, Tramp... Maar de tijger stond op, sprong van de rots en draafde naar het meisje toe. Op vijf meter afstand bleef hij staan, ging zitten en keek haar met een schuine kop aan.

Aqua draaide haar hoofd naar de nieuwkomer, een rode tijger. Ze bleef als verstijfd zitten. Als de tijger slechte bedoelingen had, maakte ze geen schijn van kans. Daarom moest ze ervoor zorgen dat hij haar niet al bedreiging ging zien. Het tengere meisje knikte langzaam ter begroeting naar het dier, de blik in haar ogen behoedzaam. Ze voelde onbewust even aan haar verborgen mes, in haar mouw, en ontspande ietsje toen ze voelde dat het nog steeds netjes op zijn plaats zat. Dan had ze toch nog een manier om zich te verdedigen, al zou ze eerst proberen om het water in te duiken in haar wederhelft.

Thomas, ze is bang, is dit nou nodig? Draai je dan om. Nee Thomas, ga met haar praten. Dat wil ik niet. Tramp sloot zijn ogen even kort en keek toen weer naar het meisje, dat even kort knikte. Natuurlijk was ze geschrokken, hij was een tijger. Thomas, kom op nou. En toen gebeurde er iets wat Thomas niet had verwacht, ineens stond híj daar, tegenover het meisje. Had Tramp hem gedwongen te veranderen? Tramp what the hell! Als je het niet zelf doet, doe ik het. Je kan me niet dwingen. Oh nee? Daar schrok Thomas toch wel van. Thomas zuchtte en keek wat angstig naar het meisje. Hij had er een reden voor dat hij het liefst in Tramp's lichaam rondliep. Hij was niet sociaal, was bang voor alle mensen. Hij had gewoon teveel slechte dingen meegemaakt. Hij wist totaal niet wat hij moest zeggen. Hey? Hoe gaat het? Thomas wist het niet. En dus zei hij niets. Oh kom op nou! Moet ik nou alles voor je voorkauwen? Ik durf niet, Tramp...

OOC: Tja... Hij is niet erg makkelijk, hehe. Sorry.

Tramp we zijn niet op ons gebied... Thomas, we zijn legendeloos. Niets is 'ons' gebied. Au, dat stak. Thomas zuchtte en richtte zijn blik kort naar de grond. Maar het meisje stond op en deed een stap in zijn richting. Meteen schrok Thomas en zette een aantal stappen naar achter. "Wie ben je en wat doe je hier?" klonk de stem van het meisje bot. "Thomas." klonk zijn stem zacht. Iets wat hij dagen niet meer gehoord had. Zijn eigen stem. Alleen in zijn hoofd, in gesprek met Tramp. Focus, Thomas. "Ik, euhm. Sorry, ik weet dat ik geen Assassin ben en ik hier... Ja, ik zal we gaan." Meteen draaide Thomas zich om en begon weg te lopen. Jezus Thomas! Zwakkeling! Hou op, Tramp. Waarom? Voel je je dan onzeker? Gekleineerd? Vernederd? Misschien is dat de bedoeling ook wel! Thomas, wanneer begin je nou voor jezelf op te komen...

"Thomas", antwoordde de jongen. Zijn stem was zacht, amper hoorbaar. "Ik, euhm. Sorry, ik weet dat ik geen Assassin ben en ik hier... Ja, ik zal we gaan." Aqua fronste toen hij zich omdraaide en begon weg te lopen. voor ze zich kon tegenhouden zette ze een paar stappen naar voren. "Wacht!", riep ze hem ferm achterna, waarna ze dichter naar hem toe liep. "Je hebt nog geen antwoord gegeven op mijn andere vraag. Wat doe je hier?" Haar tengere gestalte stond ietwat trots maar vooral zelfverzekerd rechtop. Ondertussen had ze het zakmes uit haar zak gehaald, en onbewust speelde ze ermee in haar handen.

"Wacht! riep het meisje. Thomas beet op zijn lip en bleef staan. Het meisje rende naar hem toe en ging weer voor hem staan. Thomas zag dat ze in haar hand een zakmes had, en daar mee speelde. Opnieuw zette Thomas een aantal stappen achteruit. "Je hebt nog geen antwoord gegeven op mijn andere vraag. Wat doe je hier?" vroeg het meisje. Onzeker haalde Thomas een hand door zijn haar en liet zijn hand in zijn nek zakken. Wat deed hij hier? "Ik weet het niet... Het was niet mijn bedoeling hier naar toe te gaan..." zei Thomas. Hij wilde eigenlijk alweer in Tramps lichaam veranderen, en gewoon zo hard mogelijk wegrennen. Maar dat kon hij nu niet maken. Het meisje tegenover hem was zo te zien niet snel klaar. Waar Thomas stil was, leek zij dit niet te zijn. Nee, dit was geen goede combinatie.

De jongen, Thomas, haalde zijn hand door zijn haar in een onzeker gebaar. "Ik weet het niet... Het was niet mijn bedoeling hier naar toe te gaan..." Hij leek bijna bang van haar te zijn.. Aqua fronste en stopte het zakmes weer in haar broekzak. Hij leek niet echt een bedreiging, maar ze liet haar oplettendheid nog niet vallen. Ze moest overal op voorbereid zijn. Het tengere meisje haalde haar schouders op. "Waarom ben je zo bang van mij?", vroeg ze zonder het zelf te willen zeggen. "Ik ben maar een klein mager meisje, ben ik dan echt zo angstaanjagend?" Ze haalde één wenkbrauw op. De wind begon harder te waaien, de richting van Thomas uit, waardoor al haar haren in haar gezicht vloog. Ze moest haar bruine, golvende lokken met haar beide handen tegenhouden om hem nog te kunnen zien, waardoor ze haar handen niet vrij zou hebben als hij zou aanvallen. Ze vervloekte zichzelf binnensmonds om haar haren altijd los te laten.

"Waarom ben je zo bang van mij?" Thomas keek het meisje voor hem wat geschrokken aan. Was het dan zo gemakkelijk te zien? Hij wist dat hij er wel onzeker uitzag, maar hij had niet verwacht dat hij er báng uitzag. Opnieuw richtte hij zijn blik op de grond, zonder ook maar iets te zeggen. "Ik ben maar een klein mager meisje, ben ik dan echt zo angstaanjagend?" Hoe ging hij haar dit uitleggen? Hoe ging hij haar uitleggen dat hij niet bang voor háár was, maar gewoon voor mensen in het algemeen, eigenlijk. Thomas beet op zijn lip, maar op het moment dat hij zijn mond open wilde toen kwam er ineens een windvlaag. Het haar van het meisje vloog naar voren, en ze had beide handen nodig om het uit haar gezicht te houden. "Ik heb geen goede ervaringen met mensen in het algemeen..." zei hij toen zachtjes. De kans was klein dat hij haar nog meer zou vertellen.

"Ik heb geen goede ervaringen met mensen in het algemeen...",antwoordde hij zachtjes. Aqua keek hem ongelovig aan en snoof eventjes als antwoord. "Dat heeft niemand..", murmelde ze zachtjes, vooral tegen zichzelf. Daarna sprak ze luider, zodat Thomas het ook kon horen. "Maar je wederhelft is een TIJGER?", vroeg ze ongelovig. "Dan kun je je toch goed genoeg verdedigen?"

Het meisje mompelde wat, maar Thomas stond te ver van haar weg om het te verstaan. "Maar je wederhelft is een TIJGER?" vroeg ze ongelovig. "Dan kun je je toch goed genoeg verdedigen?" Thomas keek haar kort weer aan. "Ik ben niet hetzelfde als mijn wederhelft." klonk zijn stem zachtjes. Hoe ging hij dit fatsoenlijk uitleggen? Het was niet mogelijk. Het was gewoon niet mogelijk, klaar. Thomas liet zijn hand uit zijn hals glijden. "En ik kan niet veranderen als ik gestresst ben, of boos, of bang..." Ja, dat betekende dus dat Thomas niet kon veranderen in Tramp als er ook maar een mens in de buurt was.

"Ik ben niet hetzelfde als mijn wederhelft.", antwoordde Thomas. Aqua rolde met haar ogen. Zover was ze al mee. "En ik kan niet veranderen als ik gestresst ben, of boos, of bang..." Ze zuchtte en zwaaide haar armen dramatisch omhoog. "Dan leer je dat toch gewoon? Verman je, wees niet zo'n softie", reageerde ze, waarna ze zich omdraaide en weer naar het water liep. Soepel liet Aqua zich zakken en deed ze haar voeten weer in het water, zodat de modder en het zand eraf gespoeld werd.

"Dan leer je dat toch gewoon? Verman je, wees niet zo'n softie" Thomas voelde de woede van Tramp in hemzelf omhoog komen. "Ja, als dat zo makkelijk was..." mompelde Thomas. Het meisje draaide zich om en ging met haar voeten in het meer zitten. Thomas, laat niet over je heen lopen. Te laat, Tramp... Nee, niks te laat. Zeg iets. Nu! Verdomme. Het meisje wist níets van hem. Als ze alleen maar de littekens op zijn rug zou zien, zou ze al heel anders reageren. Hij had dingen meegemaakt, en dát was de reden dat hij zo bang was. Thomas wilde zich omdraaien en weg lopen, maar een geluid uit de bosjes deed hem stoppen. Ze waren niet meer alleen. Thomas' hand ging omhoog, naar het zwaard in de schede op zijn rug. En inderdaad, een paar mensen, gewapend met pijl en boog en sommigen met zwaard, kwamen de bosjes uit. Thomas herkende een paar Legendeloze, die hij wel eens had zien lopen. De andere zagen eruit als Tempeliers. Ze kwamen de bosjes uitlopen, in een V-vorm. "Ach, jochie. Je blijft me voor de voeten lopen." De voorste man, een Tempelier, herkende Thomas nu. Hij wist zijn naam niet, maar hij had lang in zijn huis 'gewoond'. Niet dat dat heel goed voor hem was geweest. Hij werd alleen maar in elkaar geslagen. Elke dag opnieuw. Thomas trok zijn zwaard nu uit de schede en hield het wapen voor zich. "Donder op." klonk zijn stem laag. Thomas keek snel de groep door, het waren misschien 7 mensen, zeker niet meer. Ineens schoot er iemand naar voren, richting het meisje. Maar Thomas sprong opzij, voor de man, gaf hem een paar stoten met het handvat van zijn zwaard, en de man lag knock-out op de grond. Zo ook met de volgende twee. Thomas begreep zelf nog steeds niet hoe dit nou mogelijk was. Hoe hij toch in staat was te vechten, en nog goed ook - al zei hij het zelf

Opeens klonk er geritsel uit de struiken vanachter haar. Aqua besteedde er niet al te veel aandacht aan, denkend dat het gewoon Thomas was die wegging. tot er een andere stem klonk. "Ach, jochie. Je blijft me voor de voeten lopen." Haar ogen werden groot en snel sprong ze recht. "Donder op", klonk de stem van Thomas als ze zich omdraaide en naar het schouwspel keek. Drie mannen lagen knock-out op de grond, Thomas stond in het midden zwaaiend met een zwaard waarvan ze niet eens wist dat ze het had. "Shit", schold ze in zichzelf. Er stonden nog 4 mannen rechtop, waarvan één duidelijk de leider. Behendig rende het tengere meisje naar de dichtstbijzijnde man, waarna ze in één beweging haar verborgen mes uit haar mauw haalde en op zijn rug sprong. De man was verrast en probeerde te kijken wie hem belaagt had, maar het bruinharige meisje drukte het mes tegen zijn keel. Meteen verstijfde hij beseffend dat in één simpel gebaar zijn leven beëindigd kon worden. Haar bruine ogen stonden steenhard. "Ren", siste ze in zijn oor. "Je hebt één kans als je je leven lief hebt" Daarna sprong ze van de rug van de man af. De lafaard rende meteen weer de bosjes in. Aqua snoof en veegde haar haren uit haar gezicht, waarna ze weer naar de situatie keek. Nog 3 man, plus de baas. Ze besloot het erop te wagen en rende op hem af. Hij was zeker een kop groter dan ze zelf was, en gegarandeerd sterker. Maar dat was niet te zien aan haar, ze stond zelfverzekerd rechtop. "Moet ik me bedreigd voelen door een jong meisje?", vroeg hij ietwat geamuseerd. Een grijns verspreidde zich op haar gezicht. "Inderdaad"

Voor Thomas zich naar de andere vier kon richten, vloog het meisje langs hem. Ze sprong op de rug van een van de mannen en trok haar verborgen mes. De siste wat in zijn oor en de man ging er meteen vandoor. Toen rende het meisje richting de leider, die zelfverzekerd op haar neerkeek. Wat zenuwachtig sloeg Thomas het gade, tot hij een van de anderen zag bewegen. Meteen vloog de jongen erop af en zette de punt van zijn zwaard op zijn hals. "Denk je dat je baas het zelf niet af kan?" vroeg Thomas spottend. De man keek benauwt van Thomas naar de leider en weer terug. De man trok zijn zwaard, maar Thomas was hem voor. Met zijn vuist sloeg hij op de slaap van de man, die neer viel. Dit ging hem wel erg gemakkelijk af. 4 gehad, 3 te gaan. Thomas, laat mij dit doen. Oh, dus je bent er nog wel. Ja ja, ga nou aan de kant. En Thomas veranderde in Tramp. Hij stond op vier poten. Tramp keek de overige 3 vijanden aan en brulde. Maar voor het meisje ook maar iets bij de leider kon doen, beukte Tramp de man omver en sprong boven op hem. En oh, Tramp was boos. Tramp was héél erg boos. Zijn tanden waren ontbloot, en zonder ook maar te aarzelen doorboorde zijn bek de hals van de man, tot die gewoon niet meer ademde. Tramp sprong van het lichaam af en likte zijn bek af. Hij keek naar het meisje en naar de andere twee mannen, die verbaast naar het lichaam op de grond keken. Hopelijk ongemerkt wenkte Tramp met zijn kop van het meisje naar de andere twee mensen. Ze was toch niet voor niets een huurmoordenaar.

Voor ze ook maar iets kon doen, sprong een grote tijger -de wederhelft van Thomas- op de leider. Zonder te aarzelen beet hij de nek door, tot zijn ademhaling stopte en hij stopte met tegenstribbelen. Er hing nog wat bloed aan zijn bek, dat hij aflikte, als hij zijn kop naar opzij wendde als om haar iets te tonen. Aqua keek opzij, naar de twee overige mannen die verbaasd naar het lijk van hun leider staarden. Ze zuchtte en haar blik verduisterde. Ze was niet echt een fan van moorden, maar deed het als dat nodig zou zijn. En het was duidelijk dat het nu nodig was. Zonder aarzeling sprintte ze op de eerste man af en zette hem haar mes onder de keel. "Byebye", zei ze, waarna ze de keel doorsneed van de man. Bloed gutste uit de wonde en hij viel levenloos neer. Dan keek ze om naar de andere, maar die lafaard was al gevlucht. Het tengere meisje keek weer naar Thomas, of naar zijn wederhelft, en veegde ondertussen het bloed van haar mes met haar t-shirt -die toch al bebloed was- voor ze het wegstak. De mannen waren een stelletje lafaards, ze waren het niet eens waardig om te leven en ze waren geen partij. Ze probeerden niet eens terug te vechten. Ze vernauwde haar bruine ogen wantrouwend toen ze zich iets realiseerde. "Jij kon toch niet veranderen als je boos was? Of bang, of gestresseerd?", klonk haar stem beschuldigend.

Het meisje zuchtte, maar sneed toen toch de keel van de ene man door. De andere vluchtte meteen. Ze veegde haar mes af, voor ze die weer weg stak, en keek Tramp toen aan. "Jij kon toch niet veranderen als je boos was? Of bang, of gestresseerd?" zei ze beschuldigend. Tramp knipperde een paar keer met zijn ogen voor hij weer terug veranderde in Thomas. "Ik wist het ook niet, oke. Ik wist niet beter dat dat ik het niet kon!" beet hij haar op dezelfde toon toe. Tot haar door had dat hij weer op twee benen stond, en het veilige gevoel van Tramp's lichaam kwijt was. Meteen veranderde ook zijn houding weer onzeker. "Sorry..." en hij richtte zijn blik weer naar de grond.

"Ik wist het ook niet, oke. Ik wist niet beter dat dat ik het niet kon!", beet hij haar toe nadat hij verandert was. Al snel leek hij het zelf ook te merken en werd zijn houding weer onzeker. hij verontschuldigde zich en richtte zijn blik op de grond. Aqua rolde met haar ogen en zette een paar stappen dichterbij. "Ugh, ik ga je heus geen pijn doen hoor. Tenzij je een bedreiging vormt, natuurlijk. Dus stop nu eens met de geslagen hond uit te hangen en wees een man", zei ze verwijtend. Even controleerde ze of haar ketting nog steeds om haar nek zat- een gewoonte die moeilijk af te leren was. Ze ontspande altijd ietsje als ze de blauwe steen aanraakte.

Het meisje zuchtte en zette een aantal stappen dichterbij. "Ugh, ik ga je heus geen pijn doen hoor. Tenzij je een bedreiging vormt, natuurlijk. Dus stop nu eens met de geslagen hond uit te hangen en wees een man" zei het meisje verwijtend. Thomas keek haar aan, maar deed de moeite niet eens om beledigt te kijken, laat staan om er tegen in te gaan. Ze heeft gelijk Thomas. Of geef haar een beetje vertrouwen, of ga nu weg. Dan is de keuze snel gemaakt, Tramp. Je kan niet je hele leven mensen blijven ontwijken. Hmm, dat was wel zijn idee geweest. "Niet? Je maakte hen anders makkelijk af." zei Thomas, nu redelijk om normaal volume. "Het is gewoon een gewoonte. Of je dat nu leuk vind of niet."

"Niet? Je maakte hen anders makkelijk af", antwoordde Thomas, luider nu. Aqua keek hem ongelovig aan. Haar blik verduisterde ietsje. "Wie een bedreiging vormt moet afgemaakt worden", herhaalde ze de woorden die haar vader er talloze keren ingewreven had. "Het is gewoon een gewoonte. Of je dat nu leuk vind of niet." Ze zuchtte, opnieuw, en draaide zich half om zodat de wind in haar gezicht waaide. "Ik vind het niet leuk nee.", antwoordde ze. "Al weet ik niet eens waarom ik er ook maar iets om zou geven..", ging ze verder, zachter nu.

"Wie een bedreiging vormt moet afgemaakt worden." zei het meisje. Thomas knikte, daar kon hij zich wel in vinden. "Ik vind het niet leuk nee." Thomas keek haar verbaast aan. "En wat is de reden daarvan? Je kent me net een kwartier ofzo." zuchtte Thomas. Hij kon er opzich niet goed tegen als mensen duidelijk iets tegen hem hadden. "Al weet ik niet eens waarom ik er ook maar iets om zou geven.." Iets brak in hem. Hij merkte het nu pas. Nu de kans op een vriendin compleet verkeken was. Hij had het niet doorgehad, maar hij had zeker wel behoefte aan menselijk contact. Maar dan wel liever aardig. "Fijn..." mompelde Thomas nu weer zacht. Hij draaide zich om, trok de capuchon over zijn hoofd en maakte aanstalten om weg te lopen.

OOC: Ze mag hem achterna komen, je mag NPC's doen die hem ineens aanvallen, of iets, of je mag hem laten gaan. Maar dan is t topic wel snel over xD

"En wat is de reden daarvan? Je kent me net een kwartier ofzo.", antwoordde Thomas zuchtend. Nog voor ze ook maar kon reageren liep hij weer weg. Ze zuchtte en liep weer achter hem aan. Alles wat ze deed was achter hem aan lopen, nog nooit had ze zoveel moeite gedaan voor iemand. Maar hij leek problemen te hebben, ernstige problemen, en ze voelde de vreemde behoefte om hem daarmee te helpen. "Wacht nou. Ik bedoel gewoon dat ik die zielige houding nou niet bepaald leuk vind", antwoordde ze. Even sloot ze haar ogen, waarna ze diep inademde en weer uitademde. "Je bent sterker dan je zelf denkt" Haar stem was zacht, amper meer dan een gefluister.

"Wacht nou. Ik bedoel gewoon dat ik die zielige houding nou niet bepaald leuk vind" Ze liep achter hem aan en hield hem tegen. "Ik kan er niets aan doen." zei Thomas met een zucht. Hij keek het meisje aan. "Je bent sterker dan je zelf denkt" zei ze toen. Verbaast keek hij haar aan, een compliment was het laatste wat hij van haar verwacht had. "Nee, dit was puur toeval. Dit ging alleen goed omdat ik belachelijk boos was." zei hij. "Normaal is alleen mijn wederhelft zo. Hij is degene die zichzelf kan redden. Ik niet."

v)"Nee, dit was puur toeval. Dit ging alleen goed omdat ik belachelijk boos was.", antwoordde hij. "Normaal is alleen mijn wederhelft zo. Hij is degene die zichzelf kan redden. Ik niet." Aqua zuchtte geïrriteerd en zette één hand in haar zij. "Thomas.", zei ze zelfverzekerd. "Jij bént je wederhelft."