Er waaide een stevige wind door het gebergte heen. Maar dat maakte hem niet zo veel uit. Hij hield wel van wat koude. En om eerlijk te zijn kon hij het nu goed gebruiken. De medicatie die hij meegesmokkeld had om een paar uren op pad te gaan zonder stoornissen aan zijn longen te krijgen zorgden ervoor dat zijn lichaam abnormaal warm werd. Hij was het ondertussen al goed gewoon, en ook al mocht hij nog niet ver buiten het kamp, waarom zou hij daar naar luisteren. Zolang die verdomde medicatie hem kon helpen zou hij niet naar hun gekwezel luisteren. Hij wilde even de hogere toppen van het territorium gaan opzoeken. Daarom had hij zich voorzien van wat wapens en een veldfles water. Vaak kwam hij hier lang genoeg mee toe, en als hij zonder kwam te zitten zorgde hij dat hij dicht genoeg in de buurt van een waterbron was. Deze keer leek het hem echter niet slim om zijn trektocht door het gebergte voort te zetten. Hij kende het territorium vanop zijn duimpje en bleef dus maar de stroom volgen die uiteindelijk leidde naar het meer van Cim. Voorzichtig nam hij enkele handenvol water die hij uiteindelijk over zijn lichaam heen gooide. De warme lichaamstemperatuur was geen probleem. Maar de hitte die hem vaker onoplettend maakte bleef het grootst. Voordat hij het doorhad werd hij al een tijdje vanop afstand bespied. Toen plots een takje uit het bos een krakend geluid vlakbij maakte stond hij op met zijn boog in de aanslag.