Heet was de zon, niet normaal meer, maar toch was hij blij weer terug te zijn. De tijd bij de monniken had hem goed gedaan. De rust die je hier niet kreeg. Hoewel hij mee had moeten helpen tijdens het tuinieren, maar dat liet hem meer zijn gedachten leeg maken. Zijn verleden had hij in zijn tijd daar achter zich leren laten, maar hij wist maar al te goed hoe hij nu al zijn krachten kon beheersen tijdens een gevecht. Veel aan training had hij ook gedaan en Sho was er sterker uit gekomen dan toen hij er heen ging. Een wrak was hij meer. Door al die nachten wakker te schrikken door die over spoeling aan herinneringen of aan dingen die die zijn ziekte hadden kunnen uitlokken. Nu was hij beter gelukkig maar. Sho had zelfs op het punt gestaan gehad om zich in een kloof te storten, of gewoon dood simpel het kamp van de clan's of die van de assasijnen en zich daar laten vermoorden, maar iets had hem daar steeds van weerhouden. De poema slenterde rustig over de gort droge aarde en zijn staart sleepte lichtjes achter zich aan. Het was gewoon heerlijk om weer in Asenia terug te zijn. Hij sprong op een hoge rotspunt en keek uit over het landschap en brulde luid. Hij wilde dat ze wisten dat Sho weer terug was en dat gingen ze merken ook! De poema verdween en Sho ging op de rotspunt zitten, want hij zag iemand zijn kant op komen. Lichtjes legde hij zijn hand op het gevest van zijn zwaard. Mocht het een van de andere legendes zijn kon die een warm onthaal verwachten!

(Skye)