Iemand fluisterde haar toe dat dit niet echt was. Niet meer dan een droom. Maar wat ze voelde was doodnormale werkelijkheid. Toch voelde de aanrakingen, zijn adem in haar nek, alles voelde zo vertrouwd aan. Ze wilde er niet tegen vechten. Dit was hoe het hoorde. Dit was het vreemde gevoel in haar buik die ze geen naam kon geven. De wonde op haar achterhoofd bloedde nog altijd. En door de witte vacht van Evana was dit duidelijk opmerkbaar. De haren kleurden rood. Scharlaken rood. Maar ze wilde dit moment niet verpesten. De zachte strelingen langs haar wang, de zoete woorden, opeens kreeg alles weer een betekenis. Evana zuchte. Dit was werkelijk hoe het was om in de zevende hemel te zijn. Daarom kon ze het niet opbrengen om op dit moment deze plaats te verlaten.

Ze schudde haar kop toen eindelijk de woorden van Jason tot haar door dringden. Ze wilde niet weg. Hulpeloos ging ze op haar twee achterpoten staan en gooide daarbij haar twee voorpoten over zijn schouders heen om hem daarna omver te werpen. Ze kon zich niet herinneren dat hij zo sterk was.
Haar groen achtige ogen veranderden van kleur door het gereflecteerde licht van de maan. Ze namen de kleur aan die zowel haar haren als de vacht van Evana droegen. Wit. Terwijl alsmaar meer bloed uit de wonde vloeide en nu ook de grond bevlekt werd ging ze voor hem liggen en likte haar poten. Die wonde deed haar niets. Een beetje bloed betekende het einde van de wereld nog niet. Toch?

Het voelde allemaal maar goed aan. Maar op de één of andere manier kreeg ze er genoeg van. "Jason," Haar witte poot gaf hem een licht duwtje tegen zijn borstkas. Terwijl haar witte ogen in de zijne priemden verschool de maan zich achter enkele wolken en kregen haar ogen weer de vage groene regenboogkleur. Terwijl het bloed nu langs haar nek en rug sijpelde gaf ze het vlug enkele likken om te stollen. Ze was zich van de wonde bewust, maar als die opnieuw begon te bloeden leken haar zenuwen het niet op te merken. Alsof ze op de één of andere manier verlamd waren op die plekken. Vervolgens keek ze Jason weer aan. "I.. I got to go. Are you coming with me?" Nu ze weer gezelschap bij zich had wilde ze ook dat hij bij haar bleef. Tot slot hadden zij enige band met elkaar die ze liever bij zich had.

Een koele bries streek door haar manen. Nog steeds was ze zich niet bewust wat tussen hen heerste. Maar de herinneringen van Evana zeiden dat het goed was. Terwijl het geritsel van de bladeren aanhield maar verzwakte tilde ze zich overeind. De horizon kleurde rood. Dan weer roze en soms zag je eens geel. Maar dat was niet de reden die haar trok. Hoewel Evana haar probeerde gerust te stellen dat het een doodnormale, een romantische situatie was die ze met haar hart zou gekoesterd hebben mocht die hersenschudding niet zijn voorgevallen.

Haar witte manen golfden mee met de wind. Er was geen reden waarom ze langer als Evana zou rondlopen. Dus liepen haar manen over in haar witte haren en ging ze op twee benen lopen. Haar blik op de horizon gericht.

Ze voelde zijn lichte aanwezigheid. Die sterker werd als hij naast haar kwam staan. Ze keek hem aan. Haar roze ogen in zijn zeeblauwe. 'Loka Auditori... i will love you forever you are the one for me. The one i will protect. with my powers and devotion. I will make sure no one will command you again. Youll be the one deceiding upon the clan with me. Will you be my bride forever until forever is the last thing. I will promise to share my life. respect you. and i want you to be my bride.' Haar ogen volgden lichtelijk verbaasd zijn bewegingen. Waar was hij mee bezig. Uit het doosje die hij uithaalde zat een zilver-gouden ring met een diamant in. Iets wat argwanend zette ze een stap achteruit. Haar hand sloeg voor haar mond en de tranen in haar ooghoeken welmden op. "Jason... Y..you can't do this." Ze voelde Evana haar een duwtje geven. Alsof iemand haar werkelijk duwde strompelde ze vooruit en wierp zich in zijn armen. "I..I'm so sorry. I can't be normal." Een klein glimlachje perste zich op haar lippen en keek hem aan. "Ofcourse I will." Ze nam zijn gezicht tussen haar handen en kuste hem op zijn lippen. Als dat was wat ze vroeger zou gewild hebben voelde het goed aan. Meer dan goed zelfs. Geweldig.

Er was geen twijfeling meer in haar lichaamstaal te bespeuren. Maar nog steeds twijfelde ze of dit echt is wat ze wilde. Ze ademde haar borstkas vol lucht en hield hem stevig vast. Het voelde goed. Maar ondanks dat stelde ze zichzelf nog steeds de vraag of ze dit wel echt wilde. Ondanks de aanmoediging die ze voelde van Evana.
Hij greep haar bij de hand en bracht haar mee naar het kamp. "Jason.. Wacht." Ze keek hem onzeker aan. Maar het was duidelijk dat ze bij haar volle verstand was. "Ik.. Ik weet het niet. Laten we het rustig aan doen. Ok?" Het was duidelijk dat ze niet meer dan dit alles op dit moment wilde. Dat ze tijd nodig had om het allemasl tot haar te laten bezinken.

Ze nam plaats voor het raam en zag vanuit de verte de bergen reizzen. "Hij ligt daar." Alsof het vanzelfsprekend was over wie ze had keek ze om en keek Jason recht in zijn ogen aan.

Ze keek hem verbitterd aan op zijn reactie. "Jason..." Ze liet haar hand op zijn borst rusten en keerde zich weer naar het raam. Met haar vrije hand gebaarde ze over het hele gebied heen. "Hij leefde hier. Hier net buiten de stad. Vader kwam ons nooit bezoeken. Al van jongs af aan niet. Hij was een lief man. Maar Halos zag dat niet in. Hij doodde maar mensen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Vader kwam hier wonen als ontsnapping aan zijn problemen. Hij was een wijs man. Hij wist hoe hij handelde en men respecteerde hem. Toen een assassin hem in zijn slaap doodde werd hij daar begraven. Halos en ik gingen uitéén en sindsdien hebben we elkaar nooit meer gemogen."

Ze keerde zich naar Jason om en keek hem aan terwijl haar handen zich op zijn borst vouwde.
"Hij weet niet waar hij mee bezig is Jason. Hij had een even goed man als vader kunnen worden. Waarom moest hij nou bij hén intrekken? Hij had een mooi leven kunnen leidden. Hier, samen met mij." Ze legde haar voorhoofd tegen zijn borst aan en veegde de tranen van haar wangen af. Ze keek op vanuit hara betraande situatie en veegde de tranen uit haar ogen terwijl ze hem mee nam om op zijn bed te liggen. Ze trok hem dichter bij haar en legde haar armen over zijn borst heen.
"I love you." Fluisterde ze.

Zijn sterke armen omarmden haar net zoals zijn warmte en geur dat deed. Ze trok zich voorzichtig bij hem dichter en legde haar armen en hoofd op zijn borst. Ze keek omhoog en ontmoette zijn blauwe ogen. "Da's waar. Jij blijft mij altijd steunen." Misschien was dat wel het grootste lichtpuntje in deze hele avond. Langzaam leken haar twijfels te vergaan en kwamen de herinneringen weer terug boven. Ze sloeg haar arm om zijn nek heen en kuste hem zacht. "Ik had nooit aan je moeten twijfelen. Jij bent degene waar ik voor leef." Ze kuste hem zacht en liet haar hoofd op zijn borst zakken. Het maanlicht scheen door het raam en door de bomen heen. "Waar ben je geboren?" Ze herinnerde zich dat hij dat nooit eerder verteld had. Ze keek hem liefdevol aan en streelde haar hand over de plek van zijn hart.

In stilte liet ze zijn woorden tot haar bezinken. Zo nu en dan lukte het haar om de woorden te verstaan, maar soms had ze er ook moeite mee. Ze keek hem aan. Verwachtend tot hij verder zou vertellen, totdat ze door had dat ze het laatste stuk ook weer niet verstaan had. Ze keek hem in zijn ogen aan terwijl de hare vaalgeel tot witkleurig waren. Wat had ze er nou aan om zo'n speciale ogen te hebben. Ze legde haar hoofd op zijn borst en sloot haar ogen. "Manhattan was mooi om op te groeien. Je leidde er je eigen leventje. Niemand die zich met je bemoeide of je hielp. En dat was best leuk. Maar daar leerde Halos ook van jongs af te spijbelen bij de thuislessen en trok hij op met de gangs uit de achterbuurten. Van toen al had ik moeten weten dat hij niet deugde." Ze opende haar ogen en keek naar zijn reactie.

"Er was altijd wel iets met hem. Niemand uit de familie die het luchtruim verkoos. We verkozen allemaal het land per wederhelft. Pa had de oeralpanter, ma had de civet kat, en ik de leeuwin. Toen we van jongs af hierheen verhuisden leerden we opa kennen. Hij leefde niet volgens een legende zei hij altijd. Maar hij was de liefste man die er was. Totdat Halos..." Ze zweeg even. Alsof het al duidelijk wat er toen gebeurd was. haar ogen knepen samen om het huilen tegen te houden. Toen ademde ze diep in en liet zich half ontspannen weer op zijn borstkas in slaap vallen.