-Lexi alleen

Een klein vogeltje zoemde achter haar. Het geproduceerde geluid kwam vanuit zijn vleugels. Zo snel sloeg hij ze tegen elkaar dat het geluid die het produceerde geuit werd in zoemen. Het was een kolibrie. Met zijn verendek in de kleuren van de regenboog bleef hij ter plaatse vliegen om de nectar uit een orchideeën bloem te zuigen. Toen haar blik zich op de beweging van het diertje brandde schoot het de bossen weer in. Amari grinnikte. Ze stapte verder het bos uit en nam plaats op een lager gelegen stuk kand van het schiereiland. Het frisse water sijpelde over haar sandalen en tenen. Voorzichtig nam ze een pijl uit haar koker die ze ooit van haar oom gekregen had. Helaas was die onlangs overleden. Ze miste hem. En de tijden met hem die leken veranderd te zijn. Het was een leegte in haar hart sindsdien. Ze dacht vaak aan hem. En elke keer weer met een glimlach. Ze geloofde best in reïncarnatie. Wellicht hield hij haar nou in de gaten hoe ze met één van haar pijlen een zeebaars uit het water wist te vangen. Met vliegensvlugge bewegingen wist ze met haar zelfgemaakte dolk het dier zijn leven te beëindigen. Vluchtig maakte ze een schietgebedje waarna ze aan het vellen van het dier begon. Zo dankte ze het dier voor het vlees die het aan het volk schonk in ruil voor een goed leven hierboven. Het vuilnis die ze over had deelde ze in kleine stukjes en gooide het zo ver mogelijk het water in voor de roofvissen. Terwijl ze de zeebaars meenam tot in het kamp liet ze haar wapens op 1 enkele pijl na in haar tent na. Haar vieten brachten haar tot aan de grens van het hooggebergte waar de grens van het noorden en zuiden zich met het oosten mengden. Ze ging wat hogerop een rots zitten in lotushouding. Haar hoofd boog zich naar het gebied van de assassijnen. Haar klank helder en zonder enige bijbedoelingen "Kom tevoorschijn ik weet dat je er bent." gericht op het zwarte silhouet vanuit de verte.

Ze was in haar gebied aan t scouten. Kijken of er niemand van een buiten gebied binnen was. Want nu de leider even er niet was moest zij weer op alles letten. Ze schudde haar hoofd. Ze had geen moment rust nu eigenlijk. Ze probeerde altijd overal te zijn wat der eigenlijk gemakkelijk afging. Ze had de snelheid door haar wederhelft. Ze keek op naar de zon die zacht scheen in de barre tijden. Ze voelde zich Half wakker. Ze zuchtte diep en ging zichzelf wassen in de meer. Haar rooie haren die kleefde aan haar gezicht. Ze wist dat ze kweetsbaar was in deze staat maar dat deerde haar niet. Ze stapte weer uit t meer en maakte zich droog. Ze keek om zich heen. Ze hoordde een vogel tjerpen. Ze keek ernaar even en zuchtte diep. Die hadden vrijheid maar zij niet. Zij zou wel moeten blijven. Ze hoordde weer het liedtje. Ze keek om zich heen en begon toen te zingen.
Ze zuchtte diep en liep weer verder haar blauwe ogen zagen opeens een meisje. Die een vis ving. Ze keek toe en zag dat t een clanmember was. Ze pakte haar zwaarden. En keek toe. Toen opeens had het meisje haar door. "Kom tevoorschijn ik weet dat je er bent". Lexi gromde half. en liet zichzelf zien. Haar rooie haren bewogen mee in de wind. Ze keek naar de meisje. "Zo zo clanmember nice gevangen die vis" Het kwam er niet onvriendelijk uit meer gewoon emotieloos

Haar witte ogen richtten zich vriendelijk op de roodharige meid. Amari knikte vriendelijk bij haar opmerking. "Dank Lexi. Take a seat, we moeten praten." Met haar mes haalde ze de schubben van de vis af en sneed een klein stukje vlees af die ze richting Lexi wierp. Ze knikte vriendelijk. Ondanks het probleem waar ze al een tijdje zat op te kauwen bleef ze altijd onder elke omstandigheid kalm en vriendelijk. Een arend krijste boven hun hoofden. Uit enige voorzorgen stak ze haar hand voor haar mond terwijl ze praatte. "We weten beide elkaars rangen, en mocht je dit nog niet door hebben, ik ben de deputy van alle clans op deze vlakte. En je weet natuurlijk ook dat alles wat gebeurt in één of andere clan zowel onmiddellijk tegen mij en m'n vader gezegd word. Waar ik naartoe wil, we hebben vernomen dat eind vorige week één van onze kampen aangevallen geweest is door de assassijnen. Laat me duidelijk wezen Lexi, ik wil niet dat dit nog één keer gebeurt. Jullie betreden ons land niet meer zonder enige toestemming. Begrepen ? Maar voor deze eis wil ik gerust een tegen eis in terug brengen. Laat je gevangene terug vrij, en laat mijn warriors zijn straf verzinnen. We zijn jullie hartelijk dankbaar om ons volk tegen de tempelieren te beschermen. En daarom willen we graag iets voor jullie terug doen, in de aard van het mogelijke. Ik hoop dat je het begrijpt. Want zoals het nu is blijft ook hopelijk zo." Haar blik gleed de berg af naar het dorp in opbouw onderaan de heuvel. "Als je het niet erg vind, ik heb werk te doen. Je kunt me altijd bereiken in het hoofdkamp. Dank je voor je tijd Lexi." Rustig liep ze de bergvoet af op weg naar het dorp in het dal van de heuvels.

~Topic nog niet uit

Lexi keek amari aan. Ze zou maar vriendelijk zijn. " ik kies niet alles he amari maar omdat mijn leider er niet is kies ik voor een treaty. Ik zal ervoor zorgen dat mijn clan weg blijft uit jouw territorium. Maar mijn gevangen zal ik vrijlaten maar niet in jullie handen. Amari ik moet mezelf bewijzen als de deputy en als ik jullie mijn vuile werk laat opknappen is dat erg slecht. " ze glimlacht naar amari. " ik respecteer jullie en zodra je mij nodig hebt ik ben vrijwel altijd te vinden. Ik zal de beloofte houden en mijn volk bij mij houden maar ik kan ook niet beloven wat mijn leider gaat zeggen maar natuurlijk. " ze boog haar hoofd in respect en at de vis. " en dat niet allen amari jij weet dus mijn verleden niet want dan zou je weten dat ik jullie volk eigenlijk haat. " ze keek amari nu volop aan.

Amari draaide haar hoofd Lexi's kant uit. Ze bekeek haar uitdrukkingen goed. "Lexi, natuurlijk weet ik dit niet, dit zijn niet eens mijn zaken. Maar wat gebeurt is in je leven, laat het los. Onze clans hebben jullie assassijnen nooit iets misdaan dus waarom zou je ons haten vanwege jou verleden? Het spijt me Lexi. Ik dacht dat we misschien vrienden konden zijn maar blijkbaar ligt deze vriendschap te ver om te grijpen. Als je me wilt excuseren. Ik moet nog veel voorbereidingen treffen. We spreken elkaar wel nog 'es mag ik hopen." ze wandelde de heuvel af richting het dorp in het dal. Ze stapte op een man met schetsen in zijn hand af. "Hoe lopen de werken" de man keek haar aan. 'We zijn nu aan de opbouw begonnen. De afbraak heeft hier en daar wat opgelevert. Maar ik vrees dat ze een tweede van zo'n aanval niet zouden overleefd hebben.' Amari knikte oplettend. "Is er iets waarmee we deze mensen kunnen helpen? Ik heb sommigen al onderdak aangeboden maar veel meer kunnen we geloof ik niet voor ze doen?" 'Het spijt me mevrouw. Ik geloof niet dat u ze verder kan helpen.' Amari knikte teleurgesteld. Het laatste wat ze deed voor ze weer wegtrok was een vuurtje maken in de ingang van een grot en de inwoners naar ginds leidden. "Dit geldt nog steeds hetzelfde, jullie zijn van harte welkom in de andere clans. Iedereen is er van op de hoogte en zullen jullie wellicht een warme verblijfplaats aanbieden. Jullie hoeven dus niet de winter lang dakloos en in de kou door te brengen." ze draaide zich terug om en wandelde richting het bos op weg naar haar eigen clan.

Lexi nam aandachtig op wat amari zei. Ze zuchtte diep. " amari ik wil jouw best een kans geven maar allen jouw." ze keek haar aan en bleef zitten terwijl ze toe keek hoe amari naar de mensen ging en praatte. Ze kon t niet horen of liplezen maar ze kon zien dat de huizen vernietigd waren. Ze keek om zich heen ze had veel opder bord. Ze veranderde in haar wederhelft en rende op amari af. " ik wil jouw best helpen met deze volk te helpen maar mijn clan zou t niet goedkeuren denk ik maar dit doe ik een keer." ze keek amari aan " wat is er niet genoeg. Ik kan spullen verzamelen." ze keek amari aan en werd weer mens. " ik heb ook me grensen dat ik kan helpen"

Haar blik stond droevig. Maar alsnog bleef ze haar zelfzekere houding behouden. Haar ogen richtten zich op Lexi. Of in ieder geval haar wederhelft. "Dankje Lexi. We hebben wat tekorten aan hout, stenen en voornamelijk gras voor het vee. Denk je dat je daar aan kunt geraken? Desnoods stuur ik hulp met je mee voor het dragen. Dank je voor de moeite trouwens." haar blik boog zich naar boven waar een arend cirkels boven hun hoofd vloog. Amari grinnikte waarna ze Lexi bedankend op haar schouder klopte en terug richting het kamp liep. Veel mensen liepen er niet meer rond wat haar ergens wel goed deed. Ze stapte op de bouwverantwoordelijke af. "Velen hebben al onderdak gevonden. Al zijn er hier en daar nog wat op zoek naar onderdak." Amari knikte hem toe. "Bedankt voor de informatie." Ze wandelde het vervallen kamp terug uit waarna ze in het nabije, onaangestaste, graanveld ging zitten nadenken.

. Lexi knikte even " het komt goed amari ik heb halos nog die straf kan gebruiken. Hij haalde het gore lef om mij te slaan dus komt goed." lexi glimlachte. " dat hooi heb ik nog een klein beetje dat kan ik afstaan." lexi dacht verder na " ik heb nog bij mijn huis een hele schuur vol met hout en t schuur kan als slaapplek gemaakt worden." ze keek amari aan. " ik ga nu snel terug om halos te vrijlaten en laten mee helpen." ze knikt naar amari en rende weer terug naar t kamp. Toen ze daar aan kwam liep ze naar halos zijn gevangenis. Maar keek hem doordringend aan. " halos ik heb 2 dingen. Een waarom sloeg jij mij en 2 ik laat je vrij op een voorwaarde." ze dacht over jay. Ze hoopte dat hij mee wou helpen. De bewakers stonden naast haar nu.