Langzaam liep hij door het gras. In zijn tas had hij een boek, maar het was nog niet eens voor de helft gevuld met letters. Het was het boek dat hij zelf aan het maken was, maar het schoot maar niet op. Het boekje bestond uit alle gebieden van hier in de buurt, met de dieren en de mensen die er woonde. Het was een soort verhaaltje van zijn eigen leven, opgeschreven door hemzelf. De kleine tas droeg hij op zijn rug, zodat het zijn lopen niet belemmerde. Met zijn hand duwde hij een tak uit de weg terwijl hij bukte voor de volgende. Toen kwamen de grote waterplassen in zijn blikveld en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij stond even stil en keek naar de zon die op het water scheen. De plassen water leken te glinsteren en het gaf een mooi beeld. Na een paar seconden liep hij de bomen uit en het grasveld op. Nog steeds zo onopvallend mogelijk maakte hij zijn weg naar een plas water aan de zijkant van het veld. Hier stond een boomstronk met een omgevallen boom ervoor. Hij liep erheen en zette zijn tas neer op de boomstronk. Hij haalde zijn grote kapmes eruit en liet even zijn vingers over het mes glijden. Hij gebruikte het mes eigenlijk nooit, veel te groot en hij kon er niet mee omgaan, maar het was soms wel handig. Met een grote zwaai hakte hij in de omgevallen boom en schraapte er een stuk bast mee af. Nog een paar keer deed hij dit, tot er een redelijk plat stuk overbleef. De jongen bukte naar voren en blies de houtstukjes eraf. Zijn mes stopte hij weer terug in zijn tas, waarna hij het boekje en de pot inkt pakte. Ja hij had dit gestolen, was hij trots op? Mwah, het boeide hem vrij weinig. De monniken hadden meer dan genoeg en het was toch alleen iets voor hem zelf. Hij moest niet vergeten dit niet aan Daryl te laten zien, die zou toch boos op hem worden en het boek misschien wel weggooien. Tyrell mocht dan wel ouder zijn, zijn kleine broertje kon toch nog goed pissig worden. Hij zette zijn tas tussen zijn benen in terwijl hij de spullen op de omgevallen boom voor hem neerzette, op het platte stuk dat hij net gemaakt had. Hij knakte even met zijn vingers voor hij de veer pakte en het in de inkt doopte. Hij sloeg het boekje open op de goede bladzijde en begon te schrijven. Hij vertelde over het verhaal van een jongen die de wereld wou ontdekken en hoe die jongen alles zag. De jongen was hij zelf, maar dan met wat meer vrijheid. In geuren en kleuren vertelde hij over de waterplassen die hij zag en hoe de zon erop had geglinsterd.

Een klein konijntje huppelde voorbij en Tyrell keek even op. Het was zeer zeldzaam dat er hier prooi voorbij kwam, en hij kon deze kans niet voorbij laten gaan. Zachtjes pakte hij zijn kleine mesjes uit zijn zakken en mikte op het konijn. Met een kleine zwaai van zijn hand gooide hij het mes in het konijn. Het was net iets naast waar hij het gemikt had, maar het was raak. Het konijn wou nog even wegrennen, maar kwam niet ver. Met een zucht stond de jongen op en liep naar het beest toe. Het mes trok hij uit het lijk en veegde het af aan zijn mantel. De poten van het konijn knoopte hij aan elkaar vast en hing hij aan zijn tas, zodat het makkelijk mee te nemen was. Hij draaide zich om om opnieuw terug te lopen naar zijn schrijfplaats, toen hij ineens iets hoorde. Automatisch stond hij zo stil mogelijk en hij liet zijn ogen rondgaan, maar zag niemand. Met zijn oren open en zijn ogen tot spleetjes bleef hij om zich heen kijken, zichzelf zo onopvallend mogelijk makend.

Normaal gesproken zou hij zich allang verstopt hebben, met zijn wapens in de aanslag, maar met zijn schrijfgerei een paar meter verderop kon hij het zich niet veroorloven om zomaar weg te lopen. Ineens zag hij daar een dier staan, een steppevos. Het was een redelijk kleine vos en een beetje out of place. Even vroeg Tyrell zich af wat het dier hier deed, erg veel prooi was hier namelijk niet, tot hun ogen elkaar kruiste. Het was kort geweest, maar hij zweerde dat hij er wat in had gezien. Er straalde een soort intelligentie uit, alsof… alsof het een mens was. In zijn hoofd kwam zijn eigen wederhelft Xandr op, zou deze vos een wederhelft van iemand anders kunnen zijn? Rustig en bijna geluidloos sluipend liep hij naar voren, richting de vos. ”Hallo?” Vroeg hij zacht, maar hard genoeg om te horen. Wat voor een dom iets zat hij hier nou weer te doen, beetje tegen een dier te praten? Waarschijnlijk was hij alleen op de geur van het konijn afgekomen.