"Het spijt mij..." was het eerste dat de wolf zei. De toon in zijn stem klonk verleidelijk, weer zo'n flirt... dacht ze. Snel draaide de wolf zich om en pakte het konijn handig, met het konijn in zijn bek kwam hij weer naar haar toelopen. "Hier heb je je konijn, Btw ik ben Zac," waren zijn woorden. "Humpf, alsof ik m'n eigen eten niet kan vangen. Eet jij dat maar lekker zelf op, husky." Zei ze op een uitdagende toon terug. Het enige wat ze kon doen was of verder jagen of ronddwalen. Daar had ze echter geen van beide zin in, dus speelde ze het spelletje van de wolf maar even mee. Soepel stond ze op en liep een paar passen weg van de wolf, waarna ze zich weer omdraaide en deze wat verleidelijk aan keek. Haar blik drong door in de ogen van de wolf. "Is er iets, husky?" Vroeg ze nu aan de wolf. Husky was haar bijnaam voor hem. De vacht van de wolf leek namelijk redelijk veel op die van een husky, zwart met wit. Even keek ze omhoog, terwijl ze haar pluizige staart rond haar voorpoten sloeg. Al snel keek ze weer naar de wolf die nog steeds voor haar zat. Haar blik stond vriendelijk, en ook wat verleidelijk. Het was dat ze zich verveelde, anders zou ze dit zeker nooit doen.

"Nou aangenaam Skye. Nog een persoon die ik hier ken," zei hij haar met een deze keer gemeende glimlach. "Ja weet je wat er hier te doen valt? Ik ben niet zo bekend hier in Asenia... Ik kom uit Nederland," ging hij verder. Nederland... Skye was had daar nog een tijdje gewoond. Het was wel een redelijk land, niet te warm maar soms wel wat koud. Echter was het nergens zo koud was waar zij vandaan kwam. Toen ze hem bekeek zag ze dat hij zichzelf nu ook bekeek. Kort vroeg ze zich af waarom. "Nou officieel ben ik een minstreel. Maar ik zocht nieuwe werk hier. Nederland houdt niet van muziek..." Ging de jongen weer verder. Een minstreel was een zanger die meestal ook gitaar speelde. "Tja.. ik heb ook een tijdje in Nederland gewoond. Het is niet dat Nederlanders niet van muziek houden, het is eerder dat ze het gewoon niet goed kunnen maken." Vertelde ze aan hem. Waarschijnlijk zou hij het beter weten aangezien hij er zelf vandaan kwam en zij er maar een korte tijd had gewoond. "Ik zing ook en speel bas gitaar, alleen dat tweede valt in Asenia niet heel erg mee. Speel anders eens wat, het is hier anders toch zo stil," zei ze tegen hem. Het spelletje was voorlopig over dat was duidelijk. Maar een beetje muziek kon nooit geen kwaad.

Zac pakte zijn gitaar en begon een nummer te spelen. Het klonk best goed vond Skye, de tekst was redelijk pakkend en zijn gitaarspel was vrijwel vlekkeloos. Tijdens het spelen keek hij haar glimlachend aan. Na het liedje bond hij zijn gitaar op zijn rug en slaakte een diepe zucht. "Nou das een nummer die ik vroeger heb geschreven," vertelde hij haar. "Kun je nog eens iets spelen, dit keer zonder tekst?" Vroeg ze aan hem. Hij had zijn gitaar al wel weer op zijn rug gebonden, maar vragen kon geen kwaad. Zijn gitaarspel was goed, en het ritme was ook fijn. Hier op kon ze waarschijnlijk wel een stukje tekst plakken om te zingen. Ze wist prima van zichzelf dat ze goed kon zingen, dit had ze al ook al regelmatig van andere moeten aanhoren. Eén keer, al wel een tijdje geleden bleef iemand bijna één uur praten over haar zingen. Op dat moment had ze erg de neiging gehad om dit persoon even snel af te maken voor wat rust. Maar dat had ze niet gedaan, het zou alleen maar problemen met zich meebrengen. Die keer was ze gewoon omgedraaid en weggelopen zonder ook maar één woord te zeggen. Kort nam ze in haar hoofd door wat ze zou gaan zingen. Al snel had ze wat gekozen, nu moest ze alleen nog wachten of hij zijn gitaar weer zou pakken of niet.

Blijkbaar had Zac haar litteken gezien. "Wie heeft dit bij je gedaan Skye?" vroeg hij daarom ook. Waarna hij opstond en begon te ijsberen, wat Skye eerlijk gezegd nog best grappig vond. "LAF dat is het die mensen snappen niet hoe stom ze zijn. ECHT bliksem zo stom van hun ik ben het echt zat. Hoe durven mensen..." begon hij al snel met een boze toon te zeggen. Een klein half verborgen lachje verscheen op Skye's gezicht. Best grappig dat hij geïrriteerd raakte aan het feit dat zij een litteken in haar nek had. Al snel keek hij haar weer aan. "Wie heeft dit gedaan ik zal die laten BOETEN" zei hij vervolgens. Het woord boeten sprak hij zodanig hard uit dat een aantal vogels alle kanten op vlogen. "Hey hey hey! Dat zijn mijn problemen, niet de jouwe. Begrepen?!" zei ze nu ook zodanig hard dat er nog een paar vogels opvlogen. Even keek ze met haar ijsblauwe ogen in het rond of er echt niemand in de buurt was waarna ze ook opstond. Meteen ging ze recht voor hem staan, met maar een centimeter of vijftien tussen hun gezichten in. "Lang verhaal, waar jij niets mee te maken hebt." zei ze met een vreselijk serieuze blik. Meteen draaide ze zich weer op waardoor per ongeluk wat van haar haar in zijn gezicht belande. Skye ging met haar rug tegen een boom een stukje verderop staan en zakte door haar knieën. Nu zat ze op de grond, met haar hoofd naar de lucht gericht, tegen de boom aan. Een luide zucht verliet haar mond, hier moet hij zich niet mee bemoeien.

"Je zoekt het dan maar uit ik wou HELPEN..." zei hij tegen haar. Aan de manier waarop hij het uitsprak kon Skye merken dat ze hem iets wat had gekwetst. Dat zou dan niet de eerste keer zijn dat dát gebeurde. "Dit is een laatste keer dat ik vriendschap probeer te sluiten met iemand..." sprak Zac toen hij zich omdraaide. Hierna veranderde hij in zijn wederhelft. De wolf keek haar aan en blafte waarna deze weg ging. Dit was voor haar meestal het einde van een gesprek, nee vriendelijk praten kon ze niet heel goed. Toen hij eenmaal uit het zicht was verdwenen slaakte Skye een zucht en ging tegen een boom aan zitten. Ze zat daar een beetje voor zich uit te staren ongeveer een minuut of vijf. Skye veranderde weer in haar wederhelft, en ging maar weer verder met jagen. Omdat het nacht was, was haar wederhelft nu een zilver vos. Na een tijdje rondlopen zonder ook maar enig succes zag ze een gestalte liggen bij een boom. Voorzichtig sloop ze er naar toe en herkende de gestalte, wat een wolf bleek te zijn, van eerder. Voorzichtig liep ze een paar rondjes om hem heen, om te kijken waarom hij hier zo lag. Al snel merkte ze dat zijn kop bloedde, ook zat er wat bloed op de boom waar hij bij lag. In een drafje liep ze naar een dicht bijzijnde rivier. Hier veranderde ze weer terug in een mens en vulde haar veldfles met vers water. Met een volle veldfles rende ze weer terug naar de wolf die nog bij de boom lag. Voorzichtig rolde ze hem zo dat de wond niet meer op de grond lag. Een klein piepgeluid werd veroorzaakt door de stroeve dop van de veldfles. Het koude water liet Skye over de wond van de wolf lopen om het schoon te maken. Ze was nu eenmaal tempelier en dus eigenlijk wel door god gedwongen om gewonde te helpen.

Een paar ijskoude regendruppels vielen in haar nek. Kort huiverde ze waarna ze weer verder ging met het water. Langzaam opende de jongen onder haar zijn bruine ogen. Vragend keek hij haar aan waarna hij begon te praten. "Hoezo kwam je me helpen? Je mocht me toch niet." zei hij eerst. Een luide zucht van zijn kant waarna hij met zijn hand naar zijn hoofd ging. Logisch ook, eerst even de schade checken. "Zo nou even dat gedaan." zei hij vervolgens. Skye merkte dat zijn ogen licht begonnen te glinsteren. Hij zou toch niet gaan huilen? Maar toen ze nog eens goed keek zag ze de glinstering niet meer. Ze had het zich vast verbeeld. Langzaam begon het harder te regenen. "Ik heb nooit gezegd dat ik je niet mocht. Ik zei alleen dat je je daar niet mee moet bemoeien. Dat is een zaak tussen mij en hem waar andere niets mee te maken hebben." antwoordde ze op zijn tweede vraag. Op de eerste gaf ze maar geen antwoord. Het is mijn werk zou toch vreselijk dom klinken. En waarschijnlijk wist hij wel dat ze een tempelier was. Ze was nu eenmaal de deputy en dus de op één na bekendste. Ondertussen kwam het met pijpenstelen de lucht uit. Rustig stak ze haar hand naar hem uit om hem overeind te helpen. "Kom we moeten gaan schuilen." stelde ze vriendelijk voor. Ze waren beide ondertussen al helemaal doorweekt, daar was het niet voor nodig. Maar om geen kou te vatten zouden ze toch ergens moeten schuilen.

"Dat is goed" antwoordde Zac waarna hij vrijwel meteen weer in zijn wederhelft veranderen. Skye schrok er een beetje van dat hij haar omhoog scoopte. Ze zat boven op zijn rug en keek hem een beetje verward aan. Maar zijn ogen stonden gerust stellend, ze zou afwachten waar hij haar heen ging brengen. Een rilling trok over haar rug, blijkbaar had de wolf dit ook door. Hij stopte en trok een leren jas uit zijn tas. Deze reikte hij haar aan, dankbaar pakte ze de jas aan en trok deze vlug aan. De wolf blafte zachtjes en ging weer verder. De regen maakte Skye's witte haar in draadjes langs haar gezicht hangen. Het voelde erg klef en plakkerig aan, net als de vacht van de wolf overerigens. Niet veel later kwamen ze aan bij een grot, de wolf droeg haar naar binnen. Hij veranderde eenmaal binnen weer in zijn menselijke vorm. Hier door hield hij haar in zijn armen, een stukje boven de grond. Dat was nou niet echt iets dat ze heel fijn vond, zo boven de grond hangen was niets voor haar. Langzaam, wat van haar wel wat sneller mocht, zette hij haar weer met beide voeten op de grond. "Dankje" bedankte ze hem met een klein glimlachje.

OOC: Als nog beter dan het mijne...