Blijf eraf! Maar het doet pijn! Daarom moet je er ook vanáf blijven! Met een zucht liet Thomas zijn arm weer zakken, maar bleef met zijn schouders bewegen. Een paar van de vele littekens op zijn rug waren weer open gegaan. Na het gevecht met Aqua tegen een paar Tempeliers, een paar weken terug, was Thomas blijkbaar gevolgd. Ze hadden hem in een hoek gedreven en hadden hem aangevallen. En nu waren sommige littekens weer open. En waren er nieuwe wonden bij. Maar nu was hij weer terug in zijn eigen gebied. Hoewel het er onheilspellend uitzag, voelde het wel vertrouwt. Hij was gewend aan de donkere omgeving, aan de mist. Het verborg hem, en daar kon hij zich wel in vinden.

Met haar ogen toegeknepen door de mist liep Aqua door de donkere tunnels. Ze zag amper een hand voor ogen, en ze zou hier niet eens zijn als ze geen opdracht had. Het tengere meisje draaide een hoek om, om begroet te worden door een vertrouwd figuur. Nou ja, vertrouwd. Het was iemand die ze al ontmoet had. De ijzeren geur van bloed was te ruiken, vaag omdat ze geen wederhelft had met een goed reukvermogen, maar toch. Er was een blik van bezorgdheid te lezen in haar ogen als ze dichterbij de jongen liep. "Thomas?", klonk haar redelijk lage stem. "Ben je oké?"

De bruin harige jongen dacht terug aan Aqua. Ze was de eerste sinds jaren die hem weer een beetje vertrouwen had gegeven. Maar ze hadden elkaar nu al een paar weken niet gezien. Ze zou hem vast vergeten zijn. Veel interessantere mensen hebben ontmoet. Daar was hij zeker van. Hij hoorde iemand naderen in de tunnels en kneep zijn ogen tot spleetjes. Al snel herkende hij het persoon. Aqua! Wat deed zij nou hier? "Thomas?" vroeg ze, duidelijk verbaast. Of was het eerder bezorgd? Waarom? "Ben je oké?" De jongen had minder dan een seconde nodig om de bloedgeur op te merken. Hij had het eerst niet gemerkt, hij was er aan gewend. Gelukkig waren de tunnels donker, zodat Aqua zijn bebloedde shirt niet kon zien. "Aqua, wat doe jij nou hier? Ja, ik ben oke." zei hij.

"Aqua, wat doe jij nou hier? Ja, ik ben oke." Aqua reageerde niet op zijn eerste vraag, wetend dat hij het waarschijnlijk niet zo fijn zou vinden als ze de echte reden zou zeggen. Dat zouden niet veel mensen zijn, om eerlijk te zijn. "ik geloof je niet", reageerde ze, misschien ietsje te bot. Haar ogen begonnen langzaamaan een beetje te wennen aan het donker en aan de rook, net genoeg om kleuren te kunnen zien. en het was duidelijk dat zijn shirt doorweekt was van het bloed. Ze had zichzelf vroeger getraind om te kunnen kijken in het donker, al lukte het niet zo vreselijk goed. Ze kon net kleuren zien. "Het ruikt hier naar bloed, en je t-shirt zit onder het bloed", vervolgde ze. Ze fronste even en kwam dichterbij. met haar hand kwam ze voorzichtig aan zijn rug, en toen ze haar hand terugtrok was hij bedekt met bloed. "Heb je gevochten? Het ziet er ernstig uit"

Het was duidelijk te zien dat ze hem niet geloofde, en dat zei ze dan ook. "Het ruikt hier naar bloed, en je t-shirt zit onder het bloed" zei ze nu. Wat moest hij doen? Hij kon zich er nu niet meer onderuit praten. Als ze het zou zien, of voelen... Aqua deed een stap dichterbij en stak haar hand uit naar zijn rug. "Nee, niet doen..." zei hij geschrokken. Hij zette een halve stap naar achter, maar botste daarbij al met zijn been tegen de rand van de grot. Aqua voelde aan zijn rug en trok toen haar hand terug. Thomas volgde haar blik naar haar hand, die natuurlijk onder het bloed zat. "Heb je gevochten? Het ziet er ernstig uit" zei ze. Thomas zuchtte. "Ja. Een paar dagen nadat ik weg was gegaan bij jou kwam ik een paar Tempeliers tegen. Die waren niet zo blij dat we dat groepje hadden afgemaakt..." Meer uitleg gaf hij niet. Nu maar hopen dat ze zijn shirt maar gewoon met rust liet.

"Ja. Een paar dagen nadat ik weg was gegaan bij jou kwam ik een paar Tempeliers tegen. Die waren niet zo blij dat we dat groepje hadden afgemaakt...", reageerde Thomas. Aqua fronste verward. "Maar dat is al enkele weken geleden?!", riep ze uit. "Hoe lang zit je hier dan al? Zijn je wonden al verzorgd?" Bezorgdheid was duidelijk te horen in haar stem. Ze strekte haar arm uit naar hem, in een helpend gebaar, maar wist niet echt wat ze zou moeten doen.

"Maar dat is al enkele weken geleden?!" riep ze uit. Thomas beet op zijn lip. Wat moest hij dan zeggen? Ja, ik heb belachelijk veel littekens, en er zijn er weer een paar open gegaan? No way. "Hoe lang zit je hier dan al? Zijn je wonden al verzorgd?" Aqua stak opnieuw haar arm uit, maar Thomas deed een stap opzij, om zo via de grot wand de afstand de kunnen vergroten. "Nee. Ja. Ik - het gaat, oke?!" zei hij verhit. Oke, nu was het wel heel duidelijk dat hij iets verborg. En hij wist dat Aqua niet het type meisje was om dat gewoon te laten voor wat het was.

"Nee. Ja. Ik - het gaat, oke?!", zei Thomas verhit. Aqua's uitdrukking werd nu koppig als ze terug een stap dichterbij zette. "Nee", antwoordde ze stug. "Zelfs een blinde kan zien dat je niet oké bent" De wonden moesten diep zijn als er zoveel bloed was, en ze ging hem hier niet gewoon laten doodbloeden. Dat zou wreed zijn, en je kon vele van haar zeggen, maar ze was niet wreed. "En als je zo zeker bent dat het niets is kan het toch ook geen kwaad om het gewoon even te laten zien?", ging ze verder, de koppigheid duidelijk hoorbaar in haar stem. Ze zou niet makkelijk opgeven, zoveel was duidelijk.

Aqua zette een stap dichter naar hem toe, wat hem alleen maar opgejaagder maakte. "Zelfs een blinde kan zien dat je niet oké bent." zei ze. "Het - het zijn gewoon een paar oude littekens, die weer open zijn gegaan..." mompelde hij. Maar hij had geen argumenten meer. Hij stond met lege handen. "En als je zo zeker bent dat het niets is kan het toch ook geen kwaad om het gewoon even te laten zien?" zei ze koppig. Thomas beet op zijn lip. "Best." bromde hij. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd en keek haar aan, voor hij zijn rug naar haar toe draaide. Hij beet hard op zijn lip. Hoe zou ze reageren?

Uiteindelijk gaf hij gelukkig toe. Thomas trok zijn bebloede t-shirt over zijn hoofd en draaide zijn rug naar haar toe. Aqua haalde geschokt adem als ze de littekens zag die kriskras over zijn rug liepen. Enkele waren open gegaan en zagen er duidelijk bebloed uit, maar de meeste waren duidelijk veel ouder. "Shit, Thomas, wat is er met jou gebeurt?", zei ze binnensmonds. "Ik ga wat water halen om het schoon te maken, blijf hier", zei ze daarna, luider, waarna ze terugkeerde naar een klein poeltje helder water waar ze nog niet zolang geleden wat uit gedronken had. Ze haalde een doekje uit haar zak -een ongebruikte zakdoek, altijd handig- en maakte het nat. Daarna keerde ze terug naar Thomas. Voorzichtig begon ze de wonden schoon te maken met het vochtige doekje, proberend hem niet al te vele pijn te doen.

Hij hoorde haar geschrokken naar adem happen. "Shit, Thomas, was is er met jou gebeurd?" vroeg ze binnensmonds. Hij gaf er geen antwoord op. "Ik ga wat water halen om het schoon te maken, blijf hier" zei ze nu luider. Hij draaide zich een kwartslag om en zag haar de grot uit lopen. Even later kwam ze terug met een natte lap. Hij slikte even, wetende dat dit pijn ging doen. Véél pijn. Thomas zette beide onderarmen tegen de muur en leunde er zo tegenaan. Hij voelde de natte lap op zijn rug. Hij had zich erop voorbereid, maar alsnog ontsnapte er een lichte kreet van pijn uit zijn mond. "Ah, shit..." mompelde hij er met op elkaar geklemde kiezen achterna.

Ze hoorde hem kreunen van de pijn, maar ze moest dit afwerken. Anders zou het nog wel eens heel erg kunnen worden, misschien zelfs ontsteken. Het meeste bloed was weggeveegd nu, en zo te zien was het niet meer aan het bloeden. Ze knikte even, tevreden met haar werk. "Het ziet er redelijk goed uit", zei ze tegen Thomas. "En zo te zien heb je wel erger meegemaakt" Het tengere meisje wierp even een blik op de vele littekens en zuchtte. "Ga je me vertellen hoe het komt dat je ze gelittekend bent, of niet?"

Na even was ze klaar, en meldde dat het er wel goed uitzag. "En zo te zien heb je wel erger meegemaakt." zei ze. Thomas draaide zich weer naar haar om. Hij wilde zijn shirt weer aan doen, maar één blik en het hoefde het al niet meer. Hij kon het net zo goed weggooien, dat ging namelijk echt niet schoon worden. "Ga je me vertellen hoe het komt dat je ze gelittekend bent, of niet?" vroeg Aqua. Hij keek haar even bedenkelijk aan. Maar wat voor kwaad zou ze ermee kunnen? Niets. "Ik... Het begon denk ik toen ik een jaar of, 13, 14 was... Ik zat opgesloten bij een groepje Tempeliers. Jaren hadden ze me vast zitten daar, in een kleine schuur, met een tralie kooi erin. Ik werd elke dag in elkaar geslagen. In het begin alleen met hun handen, later ook met wapens. Ik weet niet waarom ze me daar zo lang vast hebben gehouden. Ze vertelden niets, maar er zat duidelijk een reden achter. Maar ik was die reden niet. Het moest voor iemand anders geweest zijn. Iemand die mij kende. Maar ik zou niet weten wie..." Thomas haalde nonchalant zijn schouders op.

"Ik... Het begon denk ik toen ik een jaar of, 13, 14 was... Ik zat opgesloten bij een groepje Tempeliers. Jaren hadden ze me vast zitten daar, in een kleine schuur, met een tralie kooi erin. Ik werd elke dag in elkaar geslagen. In het begin alleen met hun handen, later ook met wapens. Ik weet niet waarom ze me daar zo lang vast hebben gehouden. Ze vertelden niets, maar er zat duidelijk een reden achter. Maar ik was die reden niet. Het moest voor iemand anders geweest zijn. Iemand die mij kende. Maar ik zou niet weten wie...", vertelde hij met een nonchalant gebaar. Aqua stond duidelijk met haar mond vol tanden en slikte even moeilijk. "Euhm.. Wow?", zei ze, niet wetend hoe te reageren. Medelijden leek op het eerste zicht een goede reactie, maar ze wist hoe hard ze het zelf haatte als mensen haar medelijden gaven omdat haar jeugd niet één en al regenbogen en zonneschijn geweest was. Maar hoe moest ze dan reageren?

"Euhm.. Wow?" Ja, wat moest ze daar anders op reageren? Thomas zuchtte en staarde met een emotieloze blik voor zich uit. "Tja. Nog steeds zo verbaast dat ik zo bang was, paar weken terug?" vroeg hij haar. Ja, dat zou een hele hoop uitleggen, dat begreep hij ook wel. Thomas haalde een hand door zijn haar en keek naar het meisje naast hem. "Je hebt me nog steeds niet verteld wat je hier nou doet."

"Tja. Nog steeds zo verbaast dat ik zo bang was, paar weken terug?", vroeg Thomas. Aqua schudde haar hoofd, nog steeds een beetje verbaasd dat hij er zo rustig over kon zijn. "Het verklaard een heleboel", reageerde ze zachtjes. "Je hebt me nog steeds niet verteld wat je hier nou doet." Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, haar bruine ogen ongelovig. "Heb je dat nu echt nog niet door?", vroeg ze verbaasd. "Ik ben een huurmoordenaar, weet je nog?"

"Het verklaard een heleboel" zei ze. Thomas knikte en keek weer voor zich uit. "Heb je dat nu echt nog niet door?" vroeg Aqua verbaast toen hij vroeg wat ze hier deed. "Ik ben een huurmoordenaar, weet je nog?" Thomas knikte. "Ja, nee. Ik bedoelde; voor wie kom je?" zei hij. "Nou dat kwam er ook niet echt lekker uit." hij kon een grinnik niet onderdrukken. Hij had expres niet willen zeggen 'wie moet je vermoorden' maar dit klonk niet veel beter. Nou ja, het maakte ook niet uit.

"Ja, nee. Ik bedoelde; voor wie kom je?", reageerde hij. Aqua haalde haar wenkbrauwen glimlachend op. Hij leek eht zelf ook te beseffen en zei grinnikend; "Nou dat kwam er ook niet echt lekker uit." Ze schudde haar hoofd, nog steeds glimlachend. "Maakt niet uit hoor", antwoordde ze. "Maar ik kom niet heus niet voor jou", ging ze verder, met een toon die duidelijk maakte dat dit onderwerp nu gesloten was. De opdrachtgevers waren meestal erg strikt, dat je nooit kon vertellen wie je opdrachtgever was en wie je moest vermoorden. En ze kon het hen niet kwalijk nemen; als ze zelf opdrachtgever zou zijn, zou ze ook liever anoniem blijven.

"Maakt niet uit hoor", antwoordde ze. "Maar ik kom niet heus niet voor jou" Thomas grinnikte. "Dat mag ik niet hopen, nee. Al zou het niet raar zijn." zei hij op nonchalante toon. Nee, het zou hem echt niet verbazen. De meeste Tempeliers herkenden hem wel. En hij, dat maakte hem wel bang. Hij had nou niet het idee ergens veilig te zijn. Zelfs hier niet, in zijn eigen gebied.

"Dat mag ik niet hopen, nee. Al zou het niet raar zijn." , reageerde Thomas. Zijn toon was nonchalant, al voelde Aqua wel dat er iets diepers achter zat, maar ze reageerde er niet op. Even was er een ongemakkelijke stilte tussen hen -nu ja, ongemakkelijk voor haar. Uiteindelijk probeerde ze het gesprek terug op gang te brengen. "Je bent precies wel al wat open gebloeid?", vroeg ze nonchalant.

"Je bent precies wel al wat open gebloeid?" Thomas keek Aqua aan. Was hij te open? Maakte hij zichzelf kwetsbaar? Maar ze was te vertrouwen, toch? Meteen werd hij weer overspoelt door twijfel. "Ik... Ik denk het." zei hij met lichte twijfeling in zijn stem. Hij wist niet of het goed was. Vond ze het fijn dat hij meer open was? Of niet? Waarom kwamen die twijfels nu ineens terug?

"Ik... Ik denk het.", antwoordde hij twijfelachtig. Aqua rolde glimlachend met haar ogen bij zijn onzekere toon. "Dat is goed", informeerde ze hem met een grijns om haar lippen. Maar toen kwam het weer terug waarvoor ze hier was. Ze zette een paar stappen naar opzij. "Euhm... Ik zou eigenlijk verder moeten", zei ze, een teleurgestelde ondertoon in haar stem. "Ik zie je wel weer" en met die woorden draaide ze zich om om haar weg verder te zetten.

~Je kan der achterna gaan als je wil, en anders topic uit ^^

"Dat is goed." zei het meisje met een grijns. Thomas keek haar aan, voelde zich rood worden en keek snel weer naar de grond. "Euhm... Ik zou eigenlijk verder moeten" zei Aqua. Thomas keek haar teleurgesteld aan. "Oh, ja, tuurlijk..." zei hij. Hij kuchte even om zichzelf te vermannen. "Ik zie je wel weer" zei ze, waarna ze zich omdraaide. Thomas knikte en keek haar na. Hij vond het jammer dat ze weg ging, wat hij raar vond. Waarom, ze was niets speciaals voor hem. Toch? Thomas. Nee, Tramp. Niet doen. Maar - Nee! Thomas, geef het toe! Je vind haar leuk!