Luke dacht aan die ene keer dat ze tegen iemand aan was gelopen en de vrouw ongelofelijk boos deed. Ze werd beschuldigd van diefstal en ze kon er niets tegen doen. Ze had die vrouw moeten ontlopen. Loser die je bent. Stomme bitch. Hoe kon je ooit zo dom zijn om tegen mensen aan te lopen?! Voor zich uit starend dacht ze aan al haar mislukkingen. Ze herinnerde zich die ene keer op de markt, waar ze een hele marktkraam stoffen mee naar de grond trok toen ze viel. In gedachten slingerde ze allerlei verwensingen naar haar hoofd. Dit was een bewijs dat ze helemaal niets kon. Ze bleef domme dingen doen en ze wilde dat het stopte. Haar nagels boorden zich in haar arm, op de plaats waar het het meeste pijn deed. Ze moest echt stoppen... Luke drukte harder. De pijn schoot door haar arm en ze liet los. Niet omdat ze zichzelf te veel pijn had gedaan, maar omdat ze hoopte dat ze nu minder domme dingen ging doen. Het straffen van zichzelf werkte niet. Ze was nog nooit in Dehna geweest. In feite wist ze niet eens wat ze hier deed en hoe ze weg kwam. Ze had een reis aangeboden gekregen van een oude, verstrooide man. Niet wetend wat ze moest doen en omdat ze hem niet wilde beledigen had ze het maar aangenomen. Zodoende was ze hier terechtgekomen. Ze doolde tussen de huisjes, op zoek naar iemand die haar kon helpen. Maar er was niemand op straat, afgezien van een zwerver die grote kans had binnen vandaag en een week dood te zijn. Met een wazige blik had hij haar aangekeken en dingen naar haar geroepen. Toen hij op wilde staan was Luke snel weggerend, maar de zwerver kwam niet verder dan een meter toen hij op de straatstenen klapte. Hoe kwam ze hier weg?
Hoe Thomoas hier terecht was gekomen? Geen idee. Tramp had de hele dag - de hele week - de leiding gehad. Thomas' ogen hadden het zonlicht nog niet gezien. En hij vond het prima. Hij vond het prima om door de ogen van Tramp de wereld te zien. Hij voelde zich veel veiliger in Tramp's lichaam. Hij hoorde de tijger zuchtten. Wat nou? Tramp ging zitten en zuchtte opnieuw. Vind je dit nou echt nodig? Jij moet ook weer eens het daglicht zien, Thomas.Maar ik zie het daglicht ook.Door je eigen ogen, bedoel ik. En daarna hield de tijger zijn gedachten voor zichzelf. Thomas zuchtte en liet zich meevoeren door de tijger. Het rode dier sprong op een van de daken van de huizen en ging erop liggen. Alleen het riet ging ongemakkelijk heen en weer over zijn buik, waardoor het kietelde als een gek. Tramp sprong op en blies naar het riet. Tramp, waar ben je mee bezig? Nog steeds geen antwoord van de tijger. Hij ging gewoon weer liggen, nadat hij met zijn poot het stukje riet had plat gestampt. Een luidde geeuw kwam uit de bek en Tramp keek het gebied eens rond. In de verte zag hij een meisje en een zwerver - oh, de zwerver was er al niet meer. Ga met haar praten.Ben jij gek, ik lig hier wel lekker, in jou lichaam. Tramp brulde geïrriteerd. Niet doen! Zo horen ze ons! Thomas kon zijn wederhelft wel vervloeken. Hij wílde geen contact met mensen. Hij kon toch alleen dingen fout doen. Dus dwong hij Tramp - zo goed en kwaad als het ging - om te blijven liggen.[/i][/i]
Even verderop was een brul te horen -niet erg hard, maar het zou zeker de aandacht trekken van mensen. Met een ruk keek het meisje op. Nog steeds vroeg ze zich af of er überhaupt wel mensen in dit verlaten gat woonden. Dieren in ieder geval wel. Als in een opwelling liep ze naar het dichtstbijzijnde huisje en keek nieuwsgierig naar binnen. Een oude man en een jonge vrouw zaten samen aan een grote houten tafel. De vrouw keek net haar kant op en fronste. Vervolgens begon ze boze gebaren te maken dat ze weg moest gaan. De man volgde haar blik en keek het meisje boos aan. Hij schoof zijn stoel naar achteren en stond op. Langzaam liep hij richting de deur. Shit! Luke draaide zich om en rende weg. Ja, er waren mensen in dit verlaten gat. Tijdens het rennen greep ze naar haar arm. Sukkel. Loser. Stomme trut. Idiootige bitch. Haar nagels boorden zich in haar arm. Hoe had ze ooit zo dom kunnen zijn om bij iemand naar binnen te kijken?! Klootzak. Vieze slet. De scheldwoorden bleven maar komen. Ze haalde zich het moment weer voor de geest. De man die naar haar toe liep. Luke kneep haar ogen stijf dicht en schudde zachtjes haar hoofd. Toen ze haar ogen weer open deed maakte ze een snelle beweging naar rechts om niet tegen een huis aan te lopen. Trut. De man achtervolgde haar niet -waarschijnlijk was hij niet eens zijn huis uit gekomen-, maar ze wilde zo veel mogelijk afstand tussen haar en het voorval hebben. Ze wilde er niet mee over nadenken, maar dat zou niet kunnen. Ze dacht altijd aan de stomme dingen die zij had gedaan, of ze het nu wilde of niet. Ineens liet ze haar arm los en begon harder te rennen. Het was nog een opwelling om de daken op te gaan. Recht voor haar stond een kleine schuur, net groot genoeg voor een pony, stond naast een laag huis. Als ze op het schuurtje klom kon ze zo het dak op springen. Doordat ze nog aan het rennen was had ze een goede aanloop. Ze sprong, greep zich vast aan de dakrand en hees zichzelf omhoog. Vervolgens sprong ze het dak op. Wow. Het uitzicht vanaf het dak over het plaatsje was prachtig. Stilletjes liep Luke verder, hopend dat haar voetstappen niet te veel weerklonken in het huis. Na drie daken was er nog niemand naar buiten gerend om naar haar te schreeuwen, dus grote kans dat er óf niemand was, óf ze werd niet gehoord. Ineens zag ze hem. De grote tijger, niet ver voor haar. Als versteend bleef het meisje staan, haar adem inhoudend alsof ze hoopte dat het grote beest haar dan niet zou zien.
Even verderop was een brul te horen -niet erg hard, maar het zou zeker de aandacht trekken van mensen. Met een ruk keek het meisje op. Nog steeds vroeg ze zich af of er überhaupt wel mensen in dit verlaten gat woonden. Dieren in ieder geval wel. Als in een opwelling liep ze naar het dichtstbijzijnde huisje en keek nieuwsgierig naar binnen. Een oude man en een jonge vrouw zaten samen aan een grote houten tafel. De vrouw keek net haar kant op en fronste. Vervolgens begon ze boze gebaren te maken dat ze weg moest gaan. De man volgde haar blik en keek het meisje boos aan. Hij schoof zijn stoel naar achteren en stond op. Langzaam liep hij richting de deur. Shit! Luke draaide zich om en rende weg. Ja, er waren mensen in dit verlaten gat. Tijdens het rennen greep ze naar haar arm. Sukkel. Loser. Stomme trut. Idiootige bitch. Haar nagels boorden zich in haar arm. Hoe had ze ooit zo dom kunnen zijn om bij iemand naar binnen te kijken?! Klootzak. Vieze slet. De scheldwoorden bleven maar komen. Ze haalde zich het moment weer voor de geest. De man die naar haar toe liep. Luke kneep haar ogen stijf dicht en schudde zachtjes haar hoofd. Toen ze haar ogen weer open deed maakte ze een snelle beweging naar rechts om niet tegen een huis aan te lopen. Trut. De man achtervolgde haar niet -waarschijnlijk was hij niet eens zijn huis uit gekomen-, maar ze wilde zo veel mogelijk afstand tussen haar en het voorval hebben. Ze wilde er niet mee over nadenken, maar dat zou niet kunnen. Ze dacht altijd aan de stomme dingen die zij had gedaan, of ze het nu wilde of niet. Ineens liet ze haar arm los en begon harder te rennen. Het was nog een opwelling om de daken op te gaan. Recht voor haar stond een kleine schuur, net groot genoeg voor een pony, stond naast een laag huis. Als ze op het schuurtje klom kon ze zo het dak op springen. Doordat ze nog aan het rennen was had ze een goede aanloop. Ze sprong, greep zich vast aan de dakrand en hees zichzelf omhoog. Vervolgens sprong ze het dak op. Wow. Het uitzicht vanaf het dak over het plaatsje was prachtig. Stilletjes liep Luke verder, hopend dat haar voetstappen niet te veel weerklonken in het huis. Na drie daken was er nog niemand naar buiten gerend om naar haar te schreeuwen, dus grote kans dat er óf niemand was, óf ze werd niet gehoord. Ineens zag ze hem. De grote tijger, niet ver voor haar. Als versteend bleef het meisje staan, haar adem inhoudend alsof ze hoopte dat het grote beest haar dan niet zou zien.
Ga naar haar toe.Nee!Thomas, ik ga nú naar haar toe.Nee Tramp, zitten blijven! Nee, stop! Niet doen!Thomas, ik ga er NU naar toe! Angstig voelde Thomas het grote lichaam van Tramp overeind komen. De tijger sterkte zich uit en keek om zich heen. Het meisje rende weg, naar hun toe. Tramp, nee! Maar Tramp verzette geen stap, want het meisje rende al naar hen toe. Ze sprong de daken op, trok zich op aan de rand van hún dak en keek toen met grote ogen in die van Tramp. Thomas zag dat ze haar adem in hield, wat hij zelf ook deed. Nou, gaat er nog iets gebeuren?Je. Blijft. Verdomme. STAAN.Het is dat ik je niet kan dwingen terug te veranderen, anders had jíj hier gestaan, Tommy. Thomas zuchtte geïrriteerd, maar dat kon het meisje natuurlijk niet horen. Het enige wat zij zag was het grote lichaam van Tramp. De tijger zette één poot naar voren en keek het meisje aan. Daarna draaide hij zich simpel van het meisje weg en ging weer aan de rand van het dak liggen. Thomas zuchtte opgelucht. Oh, maak je geen zorgen. Zij komt hier niet weg voor jíj met haar gepraat hebt.
Home
Subject: I'm OK 
