In haar ogen schenen pretlichtjes. Ze had wel verwacht dat hij haar ging tegen spreken, haar aftreding niet ging aanvaren. Maar hij had er bijzonder weinig woorden aan verspild. 'Als dat wat je echt wilt. Dan het zij zo.' Zijn bedroefde blik kon ze niet mijden. Maar ze was zeker van haar standpunt.
Ze had nog even de tijd gekregen om haar persoonlijke spullen bijeen te rapen en tegen het eind van de middag was ze al verhuisd naar haar nieuwe hut. Geen luxeuze zoals ze verwacht had. Maar als deputy had ze niet veel meer luxe dan dat.

'Amari?' Tijdens het uitstallen van haar laatste paar persoonlijke spullen greep hij een kader in zijn handen waarop zij als gezin stonden. Hij, Toxic, Reno, en zij. Er was een lege plaats tussen hen in. Maar daar spraken ze nooit over.
Haar vader nam plaats op haar bed en zette de foto weer terug. Hij nodigde haar uit om naast hem te komen zitten, maar toch bleef ze voor hem staan. Zijn handen verkrampten zich in elkaar. Even overwoog ze te denken of het een stuiptrekking was? 'Je weet waarom je moeder is weggegaan?' Ze knikte. Ze kende inderdaad het verhaal. 'Het valt te zeggen, je moeder en ik hadden ruzie. Erge ruzie. En wat daaruit van gekomen was dat ze...' Hij slikte even en vervolgde. 'Het was een stormachtige dag. De ergste storm die we hier in het oosten ooit hadden mee gemaakt. Jij was nog te jong om je te herinneren. Maar de echte waarheid is dat je moeder...' Hij slikte. 'Is omgekomen tijdens het noodweer.' hij keek haar aan. Om haar reactie in te schatten dacht ze. 'Ik wilde dat je het wist. Je bent nu volwassen genoeg om het te begrijpen.' Hij stond op en legde een hand over haar schouder. 'Ik laat je met rust. Succes.' Hij sloot voorzichtig de deur achter zich en liet haar met lege handen en een hart vol verdriet staan.

Ze liet de rest van de spullen voor wat ze waren en liep de hut uit. De zon scheen in haar ogen en geïrriteerd sloeg ze haar hand voor haar ogen. Ze stapte het kamp uit en liep in de richting van haar favoriete stukje van het territorium. De wouden van Bodrëm. Een laaghangende tak zorgde ervoor dat ze niet voldoende oplette en tegen de tak aanknalde. Uit de wonde begon een fijne straal bloed te vloeien en zorgde dat ze bewusteloos viel.