Het was weer een hele tijd geleden dat ze hier gekomen was. De gevangene was ontsnapt en dat woog zwaar door. Vele kwade blikken kon ze niet mijden. Ze haatte het als mensen voor zo iets stoms kwaad konden zijn op haar. Ze mistte de warme woorden van Jason die haar altijd begreep. Hij was de enige waar ze echt zichzelf kon zijn. Dit stond ze bij anderen gewoonweg niet toe. Het was alsof ze een masker voor hen ophield. Zodat ze niet wisten hoe ze echt was. Hij was de enige echte die wist hoe ze was. De enige waar ze zichzelf bij kon zijn.

Het kamp was stil. Er was niemand, geen geluid op het geruis van het water en de wind na. Het voelde goed om hier te zijn. Het verzette haar zinnen en zo kon ze weer even nadenken. Maar van nadenken kwam niets in. Gebroken liet ze zich op haar knieën op de kiezelige grond vallen, hield haar gezicht in haar handen en begon te huilen. Tranen rolden van haar wangen op de grond. Ze vermengden zich met het heldere water van de rijstplantages. Ondanks de vermoeidheid die toesloeg sprong ze weer overeind waarna ze het zichzelf gemakkelijk maakte in een beschut hoekje van het kamp waar balen hooi voor genoeg warmte zorgden. Terwijl de tranen alsmaar bleven stromen sloten haar oogleden zich over haar ogen heen en begon te slapen.

Flutje~

De koude die hier aabrak deed haar niets. Beschut tussen wat balen hooi in een donker hoekje van het kamp was ze haast onzichtbaar. Maar toch wist hij haar er uit te pikken. Hij herkende haar ook al was ze niet zichtbaar. Hij had een geweldig zicht ermogen. Dat wist ze nu al. Ze ging overeind zitten om hem een kus op zijn wang te geven terwijl de tranen plots leken te stoppen. Ze trok hem bij zijn arm omlaag en ging weer naast hem zitten. "I missed you." Ze duwde hem omver en gaf hem een zachte kus op zijn mond waarbij ze haar hand over zijn gezicht liet gaan en zich wegdraaide. "Jason." Ze keek hem aan terwijl een beetje licht van de maan op zijn ogen scheen. Ze keek hem vreemd aan toen zijn ogen niet blauw maar rood waren. "Jason? Nu?" Ze bleef hem vragend aankijken terwijl ze zonder dat ze het doorhad een stapje achteruit zette. Ging het nu gebeuren?

Zijn rode ogen jaagden haar nog steeds angst aan. Maar toen ze zich van zich bewust werd, werd het opeens een heel stuk minder eng. Ondanks de rode ogen en de bleke huid die hij had voelde zijn omarmingen en lichaamstemperatuur nog steeds hetzelfde aan. "Ik vertrouw je." Haar vingertoppen raakten zacht zijn huid aan. De wind die langs hun waaide zette haar haren overeind. Maar toch genoot ze van elke fluwelen kus van de wind. Maar nog meer naar die van hem. Haar hand liet ze in de zijne vallen terwijl ze hem zacht het stro in trok. Ze plaatste haar armen op zijn borst terwijl ze hem zacht kuste. "Ik weet niet wat je met me doet. I love you." Ze keek hem aan. Haar vaalgele ogen in zijn rode. Ze lachte waarbij ze hem een kus op zijn lippen drukte.

Het was niet dat ze er om ging gevraagd hebben mocht haar geheugen haar weer in de steek gelaten hebben. Maar het voelde zo goed. De zachte aanrakingen, de warmte om hen heen, zijn passie die haar nu pas voor het eerst echt opviel, maar bovenal zijn aanwezigheid. Ondanks de koude wind aan de rug van de heuvel waar ze zich bevonden had ze het meer dan warm genoeg. Het deken die hij mee had had ze dus niet hoeven aannemen. Maar omdat het zoveel beter was met hem naast haar accepteerde ze het graag. Ze keek hem nogmaals aan. Zijn ogen nog steeds bloedrood. Maar dat maakte haar niet zoveel uit. Hij had bewezen dat hij haar kon weerstaan. En zij was hem meer dan dankbaar. Zacht kuste ze hem op zijn lippen. "Laten we hier morgen niet over hebben. Kom slapen nu." Ze vertrouwde hem nu genoeg om hem, op dit tijdstip, naast haar te laten slapen. Ze legde haar armen om zijn nek heen en haar hoofd tegen zijn borst en viel in slaap.

De gedacen bleven door haar hoofd spoken en even leek het er op dat het een korte nacht zou worden. Ze keek naar Jason die ook nog niet bleek te slapen. Zacht streelde ze zijn wang en viel in slaap tussen zijn armen.

De ochtend was kort zoals ze wel verwachtte. Haar ogen knepen dicht van het zonlicht en voorzichtig opende ze ze weer. Ze keek Jason aan en een lief lachje kwam op haar gezicht. Gauw stond ze overeind en trok haar kleren uit het stro aan. Ze keek Jason met een betrokken gezicht van de strootjes stro die in haar rug staken aan en haalde haar schouders op. Zo meteen kon ze nieuwe kleren aantrekken. Dan was het tijd voor de trouw. Ze hield zijn hand vast en liet haar door hem begeleidden.

Verwonderd als ze was waar hij haar heen bracht werd ze nog verbaasder om alleen gelaten te worden met zijn zus. Instinctief wist ze dat ze deze zus moest en kon vertrouwen, maar dat hield niet in dat ze haar dolk niet verborgen in de aanslag hield. Het puntje kerfde in haar armen en bloed sijpelde naar beneden. Het viel haar al eerder op dan Selma, maar niet veel later keek ze haar bezorgd aan met haar rode ogen. 'Ooh dear, come over here.' Zonder dat ze iets kon doen had ze haar al in haar greep en trok zich naar haar toe waarbij ze met een doekje over de wonde wreef. Tot haar opluchting had ze de dolk niet gezien.
Eindelijk liet ze los en gingen ze verder. Loka zuchtte opgelucht waabij ze meegetrokken werd in allerlei verschillende kledingwinkels. Op het eind van de dag had ze nog steeds niets gevonden wat haar beviel. Ze besloot om maar terug te keren naar haar eigen slaapkamer en haar ceremoniële kleren aan te trekken. Dat beviel haar nog het meest en zo hoefde ze zich niet te schamen als één van de weinige tempeliersvrouwen.

De schemering zou weldra aanbreken toen er plotseling op haar deur geklopt werd. Ze deed haar best om haar stem niet te laten trillen waarna ze toestemming gaf aan diegene om haar kamer te betreden. Ze zag het nu al bekende gezicht van Selma met ren iets geforceerde glimlach. Ze begreep het wel, ze verkoos liever haar templar kledij aan te trekken boven alle trouwjurken die Selma getoond had. Ze kon het niet laten om een gemene grijns op haar te werpen. Selma was het soort vrouw die je liever niet bij je thuis had.

Eindelijk was het zo ver. De verontwaardigde gezichten van alle vrouwen dat ze geen trouwjurk droeg, en die grijns op het gezicht van iedere templar dat ze altijd voor haar legende koos ontgingen haar niet. Maar het meest van die avond bleef haar hem bij. Haar aanstaande man. Voorzichtig stapte ze het altaar op en hield haar hand stevig in de zijne. Het was zover.

Haar geluk kon niet op vandaag. Maar toen ze even op keek en drie lege plaatsen zag staan bekoelde haar hart even. Alsof iemand met een hamer op haar hart had geslaan. Ze wist dat juist die drie plaatsen nooit gevuld zouden worden. Daarom had ze ook uit respect die drie plaatsen vrij gehouden. Voor haar vader, haar oom en haar broer. Hoeveel ze hem ook mocht haten, op deze speciale dag wilde ze hem toch bij haar hebben. Ze pinkte een traan weg, zodat het leek alsof ze huilde van blijdschap. Ook al was het niet zo. Maar met de man van wie ze hield naast haar, voor altijd bij haar, was het toch één van de mooiste momenten uit haar leven. 'Loka mi amore, my life my everything... Voor jouw zou ik duizenden assassin's aanvallen om bij jou te kunnen zijn. Mijn laatste zorgen zijn hun jij bent mijn ziel, mijn hart... Ik wil jou voor altijd aan mijn zij houden. Ik zal vanaf deze dag mijn leven met de jouwe voegen, samen oud worden en samen onze kind of kinderen groot brengen.' ze keek hem recht in zijn blauwe ogen aan en stak toen haar hand uit. Toen hij de ring om haar vinger deed hield ze hem vast bij zijn schouders waarbij ze hem vol liefde een kus op zijn lippen drukte. De rest van de zaal stonden overeind en begon te juichen en te klappen. 

Ze kon de blije gezichten zien van enkele mede warriors, en de leerlingdn die achter hen zaten toen ze de kerk uit stapten. Ze pakte Jason bij de hand waarbij ze als een puber van 14 over de weg liep en vervolgens halt hield bij de poort naar de trainingsruimte en hem een zachte kus op zijn lippen gaf. [b]"Noi siamo uno, amore mio." Ze legde voorzichtig zijn hand op haar gezwollen buik en keek hem met een lachje aan.[/b]