Het geluid van gegil van hulpeloosheid. Het gebrul van comandos en bevelen van twee kanten. Strijdkreten galmde door zijn vreselijke dromen. De geur en het gevecht zo levensecht dat je geen verschil meer kon uit maken tussen een droom en werkelijkheid! Sho vocht zich een weg tussen de lijven van hun vijanden door. De verkenners die hij leiden waren in een goed door dahte hinderlaag gelopen. De plaatst was er ook wel geschik voor geweest. Assasijnen probeerde hen ui te roeien op de plek waar ze stonden. De helft van de tien man die hij bij zich had gehad hadden het ook nooit meer na kunnen vertellen, maar voor de Assasijnen gold toen hetzelfde. Maar een onverwachte vallende rots haalde Sho uit zijn woellige slaap!!! Opnieuw weergalmde een geschrokken kreet door de stille nacht. Sho schoot met een ruk omhoog en keek verwilderd rond. Met razende hartslagen en een zware adem zat hij daar half overeind op bed. Toen het tot hem doodrong dat hij alleen in zijn woning was planten de jonge man zijn hoofd in zijn handen en rattelde een reeks vervloekingen in het japans over zijn stress trauma. Er was nog weinig bekend over zijn ziekte, maar vreselijk slecht slapen deed je er zeker van. Ook elk geluidje, elke beweging, elke geur die hem aan zijn strijd met de Assasijnebkon herinneren maakte Sho schrikkerig, maar het was geen angst die hij voor hen voelde. Het was zijn vlucht en vecht actiesch die overgevloelig waren. Slapen kon hij nu toch niet meer. Sho stond op en liep naar het wasbekken waar hij het zweet van zijn lijf waste en zichzelf later weer droogte. Zijn eeuwige zwarte kledij op vier stukken witte boven kleding na trok Sho zich weer in het zwart op. Deze kleur gaf hem een fijn gevoel. Na zijn huis verlaten en op slot gedaan te hebben slenterde hij eens een andere richting op. De woestijn had hij nog nooit doorkruist, maar stom was hij ook niet en nam genoeg water en een kaart tot de oase met zich mee. Zo zonder enige richting de woestijn te doorlopen was zelfmoord! Gewapend met zijn dolken en zijn zwaard Kawai wat vriend in de strijd betekende aan zijn middel en heup hangend gin hij op pad.
(Lexi) (Het zou leuk zijn als ze elkaar bij de Aose zouden treffen?) XD

Lexi liep gestaagd door het bos heen. Ze ging terug naar haar roots. Ze had haar familie al een tijd niet gezien dus en hun graven waren meer naar het zuiden het woestijn over steken en dan was ze er. Maar die tocht was zo lang. Ze liep steeds verder en verder. Haar hoektanden verborgde zich achter haar lippen. Niemand kon zien dat ze een vampier nu was. Ze was goed in het verbergen. Ze had wel erg honger maar bleef trainen het lukte echt goed. Ze keek om zich heen en zag een jongen lopen. Het was een nieuwere en ze wist dus niet dat die een templier was. Ze liep zo op hem af. Want hij leek niet gevaarlijk. Maar ook zij oogde niet gevaarlijk. Ze ging verstoppen om te observeren wat hij deed. Zij moest ook die kant uit. En werd haar wolven vorm. Hier was ze sneller allen kon ze minder tegen de warmte maar zo viel haar vampier hoektanden niet op. Ze rende naar hem toe. en Keek hem recht in zijn ogen aan. en blafte een keer als waarschuwing

Het was heerlijk rustig. Geen gegil van kinderen die ruzie maakte om speelgoed. Geen gebrul van mannen of vrouwen die hun waren wilde verkopen op de daagelijkse markt. Geen gezeur van collega's. Sho genoot van de stilte in alle teugen. Natuurlijk voor zo lang het duurde. Zijn lichaam was al weer in rustiger vaarwater gekomen. Rust was wat hij over het algemeen hard nodig had zeker met die ziekte die hij onder de leden had. Niet dat Sho er dood ziek van worden kon, maar 1 ding was zeker vooral als hij de controlle aan zijn overlevingsinstinkt verloor. De warmte begon te groeien en de vaste grond begon zich te veranderen in mul los zand. sho had iets meer moeite nu met lopen doordat je verder weg zakte. De sterrenhemel spreiden zich nog ver en hoog in de heldere hemel. Sho keek omhoog en zag een halfwassen maan. als een moeder die zich om haar kinderen zorgde. Een vriendelijke glimlach verscheen even op zijn lippen voor hij weer verder liep. De aose daar wilde hij heen. De woestijn zelve was hij ook nog niet geweest, maar er was genoeg hemel licht van de maan uit om de donkere lijnen op de witte/ beige kaart te lezen. Sho orienteerde zich op de sterren en volgde die. Zo nu en dan zakte Sho iets verder weg, maar het bleef nog goed te doen. Het was maar te hopen dat hij niet in drijfzand terecht komen zou. Tenminste als die al in de woestijn bestond? De geur van water kwam door de wind gedragen in zijn richting. Sho sbnoof die lucht dankbaar op, want zijn waterzak was bijna leeg. Zijn gevoel dat de rust blijven zou was in rep en roer, maar de reden kon hij niet direct vinden. Maar opeens stond er een wolf voor hem die naar hem toe rende en 1 keer blafte. Sho stopte en dacht snel na. Dat beest kon hem onmogelijk geroken hebben... Het moest hem gezien hebben dat kon eerder zijn. Sho zag hoe het dier hem aankeek, maar hij vertoonde geen enkele angst. Om het dier heen lopen zou het beste zijn. Zijn wederhelft begon op te spelen. Leo begon te grommen, maar niemand kon dat horen buiten Sho zelf. Hij drukte de poema weer weg en had geen zin om zijn controlle aan die hond te raken. Sho draaide zich een kwart slag om en liep een stuk verder. Wat die hond ging doen was hem een zorg. In tegenstelling tot de andere Tempeliers tenminste die hij gekent had hadden geen respect voor de dieren en hun leefomgeving. Vaak was het zo als je hen niets deed dan deden je jouw ook niets. Er waren natuurlijk ook uitzonderingen en vaak waren dat dat juist vijanden die zich in hun dierlijke vorm hielden. Sho wist niet dat hier in de buurt iemand begraven was of meerdere...

Lexi keek het jongen aan. Ze blafte nu. Ze keek hem recht in zijn ogen aan. Haar blauwe ogen waren nu ijzig. Ze dacht snel na als ze wolf bleef werd die genegeerd. Ze zuchtte diep en veranderde in haar mensen vorm. Gegroet mede reiziger. Waar gaat u tocht heen? Ze keek hem aan. Haar strakke leren broek had gaten erin. en haar roodde haren gingen zacht mee in de wind. Terwijl haar handen op haar zij zaten en ze erbijstond alsof ze geintresseert was maar dat was ze eigenlijk niet. Ze wou weten waarom hij hier was bij haar ouders graven. Hij leek niet erg kwalijk. Hij had zwart haar en was volledig in het zwart gekleed met zwarte kruizen aan zijn nek. Ze gromde even om het feit ze kon niet tegen kruizen maar dat zou ze nooit zeggen tegen de drager. Er waren er maar 2 die het wisten. Stefan en Jason maar jason allen omdat hij zelf een was door haar. Ze grinnikte even en keek nu meer geintressert ze wou nu echt het antwoord weten

De sterren hemel was zo heerlijk. Uit gestrekt tot in de eeuwigheid en enkel rust nu. Hoe zou het zijn om daar in te kunnen zweven? Het geblaf van de wolf negeerde hij volkomen. Het was al zoals hij vermoeden. Het dier was enkel terretoriaal en wilde zijn gebied verdedigen. Sho dacht dat het dier nu wel weg was gelopen omdat hij het dier niets deed, maar een onverwachte stem deed hem toch schrikken. Niet omdat hij bang was, maar zijn ziekte maakte hem overgevoelig voor onverwachte dingen zoals mensen die ineens uit het niets op doken! Hij draaide zich om en keek naar een vrouw die kennelijk geintereseerd was in waar hij heen ging, maar de grom die ze uiten ontging hem niet. Waarom wist hij niet, maar misschien was het dat ze een tegenhanger van zijn wederhelft was... Sho voelde Leo zich roeren, maar het bleef rustig. 'Ach even de benen strekken meer niet.' zei hij op zijn gebruikelijke vriendelijke en charmante manier van spreken. Hij wist niet wie ze was ondanks dat de maan scheen bleef dhet assasijnteken in het duister verborgen. 'Kennelijk was ik dus niet de enigste.' zei Sho en liet het gevest van zijn zwaard los dat hij in zijn schrikreactie vast gegrepen had.

Lexi keek hem aan. Ze zuchtte diep en deed haar handen over elkaar. "Dat is mogelijk ja maar niemand komt hier... Dit is eigenlijk verboden terrein sinds het dood van... Mijn ouders. Ze keek hem aan. Iedereen wist het dat hier niet iedereen kwam. Ze wou het prive houden. "Ik ga nu naar hun graven toe... Dus maar als je je benen wilt strekken loop maar mee. Ze keek nu wat vriendelijker normal was ze pist off maar Nu had ze dregoe die haar hielp dus hield ze de woede in. Het was ook zo warme nacht met een zachte bries. Ze hield haar assassijnen teken verborgen want ze had allang door dat het een Tempelier was. Ze zag het aan zijn manier van doen. Gelijk hostile. Hij wist het wel maar negeerde het dus ach ja. Deze vergaf ze maar niet nog een keer. Ze ging normal staan. "Ik ben Leona" Ze zei maar een nep naam op want Lexi was bekend bij hun.

Er was iets vreemds an die meid! Maar Sho kon er de vinger niet op leggen. Aar ogen waren rood, bloedrood. Net zoals bij hem wanneer hij zijn stress trauma niet in de hand kon houden. Ze lek vriendelijk, maar zo voelde het niet. ‘Dat zou kunnen, maadie kant was ik ook niet van plan op te gaan. Die lek ligt meer daar heen. Mijn bestemming ligt de andere kant op. Al loop dit ad eerst in de richtig waar jij heen gaat.‘ zei Sho met vriendelijke stem.Door de bush, bus gelijk al te struinen had hij niet echt veel zin in. Sho hoorde haar een naam noemen, maar hij was overtugt dat dat niet haar normaal gebruikte naam was. Nee er was iets reemd aan haar en Sho was geen bangert die voor een gevecht uit de weg ging, maar er klopte iets niet dusgebruikte Sho ook geen romantische trucs bij deze jonge vrouw. ‘Aangenaam Leona. Mijn naam is Leo..‘ zei Sho de naam van zijn wederhelft gebruikend. Je wist maar nooit en deze griet voelde niet goed aan...

Lexi keek hem aan. Ze had best zin in een gevecht maar hield zich netjes. ‘Dat zou kunnen, maadie kant was ik ook niet van plan op te gaan. Die lek ligt meer daar heen. Mijn bestemming ligt de andere kant op. Al loop dit ad eerst in de richtig waar jij heen gaat.‘ Ze knikte even en keek hem aan. "Wat jij wilt Sho" Ze wist donders goed zijn naam. Het ging als een vuurtje als de Templiers een nieuwe lid hadden. Lexi scoutte zich door hun terrein vaak en wist donders goed wie wat waar was. Ze gaapte "Je zou toch beter moeten weten Ondertussen Sho... Je bent niet in nederland of amerika nee... Je bent in Asenia waar het veel door de wereld heen gaat waar je bent en wie je bent ik weet je echte naam maar niet de rest. Ben benieuwd wat je wederhelft is... Ze keek nu geintresseerd. Ze deed heel aardig want ruzie wou ze opeens niet meer

Zijn blik vernauwd niet nog dat hij op een andere manier liet blijken dat hij zich af vroeg hoe ze zijn echte naam kende? Wel schoten verschillende gedachten door hem heen. Ze kende zijn naam dus? Hm dan was zij vast niet iemand van het gewone volk. Sho haalde zijn schouders o dat ze zijn naam wist, maar haar volgde woorden was dat wel anders. Natuurlijk wist hij dat ie niet in die landen was maar de vraag naar zijn wederhelft dat zat hem nog het meeste dwars. Nog nooit had iema daar naar gevraagt. Hoe geintereseert en vriendelijk ze ook leek te zijn het zinde Sho voor geen meter! ‘Alsof ik je dat gaa vertellen.‘ zei Sho vriendelijk, maar van binnen was hij op scherp. Ze mocht zijn wederhelft nooit te weten komen!

Lexi Gaapte nu ze werd niet bang van hem hoor. Ze zag dat die vriendelijk reageerde met een scherpe ondertong. "I would watch what you say pretty boy... Im not a nice little girl" Ze glimlachte lief en schattig maar diep van binnen kookte ze. Ze keek hem aan. Ze had handschoenen aan die op eerste oogopslag normal leken maar er zaten hiddenknifes in. "Sho ik woon hier al jaren ik ken iedereen hier en dan krijg je ook nieuwtjes binnen en vooral als jullie groep een nieuwe lid heeft Daarvoor heb ik de volk die het vertelt. Het komt goed ik blijf aardig en normal doen allen je hoeft niet nep vriendelijk te zijn staat je mooi gezicht niet voor Ze glimlachte even. haar blauwe ogen glinsterde van de pret nu. Zij hield zich kalm en straalde rust uit.

Wie was die griet? Sho begonzich steeds minder op zijn gemak te voelen bij die meid die zich Leona noemde, maar hij was er zeker va dat het niet haar echte naam hoorde te zijn. Haar woorden waren kalm, maar hij hoorde aan iets da ze kookte van binnen of was het aan de sfeer die ineens omgeslagen was? Sho bleef haar aankijken, maar ongemerkt voor zichzelf in een aouto matische beweging gleed zijn linker hand naar het gevest van Kawai die vertrouwd aanvoelde. Haar overduidelijke respectloze geeuw bewees dat ze liever de info uit hem kneep dan gewoon vragen te stellen. Een zachte zeurende pijn pijn begon zich in zijn schedel te verspreiden. Zelf wist de Tempelier en probeerde het van zich af te zetten maar de dikker wordende nevel in zijn hoofd. Maar Sho wist dat hij niet lang meer de tijd had om van deze griet weg te kome voorhet echt fout begon te lopen. ‘Het zal. Ik zal je verder niet storen zo je naar de graven gaat. Dan daarbij ik kwam hier niet voor een preek van een of andere meid.‘ zei Sho nog steeds vriendelijk blijvend, maar zijn oogkleur begon stil aan te veranderen in paars naar bloedrood. In het licht van de maan nauwelijks te zien tenzij je betere ogen had dan sommige mensen. Sho voelde de pijn hevige worden. Hij was geen lafaard, maar vocht liever met een heldere geest, dan met een vertroebelde... Hij stapte langs Leona/Lexi heen, maar kon 1ding niet zo gemakkelijk verbergen al deed hij nog zijn best het te camoefleren door net te doen alsof hij zijn pony goed veegd, maar zijnhand bleef daar te lang voor op 1 plek.