De pijl kwam onverwachts op haar af. Maar door de snelheid van Ayda die met één van haar pijlen de pijl van de schutter wist te doorklieven waren ze beide even gered. Maar dit weerstond Eva niet om even te grommen en zich in aanvalshouding te plaatsen. Haar linker achterpoot strekte zich uit waarbij haar spieren in haar dijen opgespannen werden en ze klaar was om elk moment uit te schieten. Die ene pijl had wellicht niet de enige bedreiging geweest. De andere jongens vormden een brede cirkel rond hen en kwamen elk met hun specifiek aanvalswapen op hen af gestapt. Eva voelde zich bedreigd wat haar de kans ontnam om weer te keren in haar oorspronkelijke gedaante en de jongens één voor één uit te schakelen. In plaats daarvan kromp de leeuwin steeds meer ineen waarbij ze op het laatste moment de lucht in sprong, haar klauwen uithaalde in het gezicht van één van hun omstanders en zo een gat in de kring wist te maken. De leeuwin kwam gauw weer op haar vier poten terecht waarbij ze zich in één oogwenk weer omdraaide en een volgende slag uitdiende in de rug van één van hen. Haar tanden zorgden voor nog meer, deze keer blijvende schade in de jongen zijn rug, die als verlamd neer viel op de grond. Dit was één van elkanders zwakke plekken, een plek waarmee je rake klappen kon uitdelen en de tegenstander zo levenslang wist te verlammen. Maar dit was één van de weinige zwakke plekken die ze wist zitten. Terwijl de leeuwin haar tanden uit de jongeman zijn rug trok boorde één van hen een stomp, houten mes in haar oksels waarbij de leeuwin omver viel, het mes nog steeds in haar okselholte. Uiteindelijk wist ze het ding er uit te krijgen maar niet zonder het nodige bloedverlies. De leeuwin gromde, zo luid als ze kon, zodat iedereen in hun directe omtrek doof werd voor een moment lang, en de aanwezigen in verre omtrek ingelicht werden.

Maar het duurde te lang voor iemand hierop reageerde en strompelend ging de leeuwin weer overeind staan waarbij ze de jongeman die het dichtst bij Ayda stond aanviel in zijn rug en haar haar rug op hielp. Zo snel als ze kon hinkte de leeuwin het bos in waar ze Ayda in veiligheid bracht door haar een boom in te plaatsen. Nog steeds moedig overtuigd een eind te maken aan dit gevecht. De leeuwin had een spoor van bloed achter zich gelaten maar daar maakte ze zich geen zorgen meer over. Vandaag zou zij óf hier sterven, óf een eind maken aan deze treiteringen.
2 van de 4 overgebleven jongens stonden nog overeind. Eén van de overige twee lag bloedend, half-dood over een rots te braken, de andere had het hazenpad genomen naar hun gebied. Lafaard. Eén van de jongens kwam strompelend maar in looppas op haar afgelopen. De ander; wellicht de leider van het groepje; bleef staan, grijnzend aanzien hoe de leeuwin de man afslachtte door hem in de halsslagader te grijpen en deze door te scheuren. Het leven vloeide uit de man zijn lichaam weg, maar om alle zekerheid reette Loka de man zijn borst open waarbij ze in alle woede zijn nog steeds pompende hart uit zijn borst rukte en deze vervolgens in haar bek hield waarbij ze op de laatste; nog levende; clanlid afstapte, die vol walging achteruit stapte en uiteindelijk het op een lopen zette. Deze keer bleef de leeuwin waar ze was, maar deed zich verder tegoed aan het lichaam van de opengereten warrior. Voorlopig leek de kust veilig maar ze waagde het niet om nu terug richting Ayda te strompelen en een vers spoor van bloed achter zich latend. Daarom staakte de leeuwin even haar maaltijd waarbij ze een duidelijke brul naar Ayda gaf.

Algauw kwamen ze aan bij het kamp. Terwijl de leeuwin buiten geduldig bleef wachten rende de apprentice naar binnen waar ze twee heelmeesters haalde. Toch ietwat benieuwd wat het kind ging doen stak de leeuwin haar kop voorbij de poort en keek mee. Ze gromde toen de twee mannen en de apprentice weer terug waren. Maar ze had de verzorging duidelijk wel nodig. Eén van de mannen liet zijn handen langs haar lichaam glijden en Eva gromde duidelijk geïrriteerd. Ze kon nog wel zelf wandelen hoor!

De twee mannen begeleidden haar naar hun hut waar ze vrijwillig al op het geïmproviseerde bed sprong en de mannen hun werk liet doen. Het was niet wat ze normaal zou doen, maar voor deze ene keer kon het geen kwaad. Eén van de mannen bond wat verband en compressen op haar wonden en liet haar gaan. De leeuwin sprong van de hooi balen af waarbij ze vriendelijk knikte. Ongemakkelijk hinkte ze naar buiten waar ze de apprentice in het vizier kreeg. Ze keek haar in de ogen aan en veranderde weer in haar menselijke gedaante. De wonden zaten nog steeds op dezelfde plaatsen, dat was duidelijk.

Ze sloeg haar witte haren heen en weer waarbij ze weer netjes over haar schouders heen vielen. "Dank je. Zorg er volgende keer voor als je een uitje maakt dat je vergezeld word. Apprentices mogen normaal gezien zo ver niet komen." Een lachje vormde zich op haar lippen. "Kom mee met me. Je moet wat eten. Daarbinnen is genoeg." Ze wees naar de relax ruimtes van de gevorderde warriors. Zonder toestemming kwam je als apprentice daar echt niet binnen. Maar omdat zij haar meenam kon het geen kwaad.

De warrior schudde afkeurend haar hoofd. "Geen nood. Dit zijn maar oppervlakkige verwondingen. Die loop ie bij de training ook zo op." Haar mondhoeken krulden zich op maar een lach was nogal geforceerd. Het was natuurlijk niet zo erg tijdens een training maar de schijn een beetje opdrijven was ze goed in. Ze opende voorzichtig de grote poort die de relax ruimtes af scheidde van het binnenplein. Binnen waren er vele kamers op de gang. Maar de eerste die ze binnen stapte was duidelijk de leefruimte. Een groepje warriors zat aan een tafeltje met elkaar één of ander spel te spelen.

Ze nam de apprentice bij de pols vast waarbij ze haar een zacht duwtje in haar rug gaf. Zelf nam ze plaats op de bank tegenover haar. "Zeg maar wat je nodig hebt. Ik roep er zo even één van de bedienden bij." Zelf had ze niet zo'n grote trek dus dat was gemakkelijk. Alsnog riep ze één van de bedienden voor een zak met gekoeld water. Deze drukte ze vervolgens tegen één van de wonden op haar voorhoofd aan. Één van de warriors keek haar kant op. Ze lachte vriendelijk waarna ze hem een dodelijke blik toewierp. "Heb ik soms iets van je aan!" Gauw draaide hij zijn hoofd weer om en hoorde ze het groepje nog om hem lachen. Stiekem moest ze ook wel giechelen.