Een nachtegaal floot achter haar. Als een laken van sterren haar om mantelde verliet ze voor de nacht viel het kamp om er op uit te trekken. Ze had bevelen gekregen het territorium te patrouilleren, maar voor het begin van de nacht had ze andere plannen aan haar hoofd. Ze keek vlak naast zich waar de nachtegaal in de bossen dook en verdween. Uit haar pijlenkoker haalde ze een assassijnenpijl tevoorschijn en veranderde in haar wederhelft. De pijl stak ze vervolgens in haar bek in liep tot aan de grens met het hooggebergte. Voorzichtig kerfde ze met de pijl in haar been tot op het bloeden toe. Vervolgens begon ze met patrouilleren. Tot vlak aan de ochtend stopte ze en beende weg richting de stad van Deni. De dauw hing nog aan de bladeren en grassprietjes. Veel volk was in de stad nog niet aanwezig; hoorbaar aan het weinig geschreeuw en gekwetter. Haar wederhelft nam de gedaante van haar eigen lichaam weer aan en ze verstopte de pijl in haar mantel. Loka klopte aan op de poort die vervolgens geopend werd door twee slavinnen. Ze richtte haar hoofd de lucht in en stapte binnen. Hier en daar waren marktkramers hun spullen al aan het uitstallen. Sommigen stonden te kwetteren met hun buren, en anderen waren aan het discussiëren over een stuk grond. Loka rolde met haar ogen en ging op het muurtje van de fontein gaan zitten. Terwijl langzaam het meeste volk binnenkwam en de dag hoe langer hoe meer verstreek waagde ze zich tussen de menigte. Bij het vallen van de avond werd haar aandacht getrokken door een groepje hangjongeren die stonden te ruziën met elkaar. Net als menige andere tempeliers stapte ze op het groepje af. Een man, ze schatte hem rond de 19 jaar, had één van de jongeren een bloedneus geslagen tegen het blauwe oog die hij gekregen had. Twee tempeliers hielden de jongere en zijn groepje in bedwang terwijl zij zich tot de man wende. "Kom maar mee. Ik verzorg je wel" Ze begeleidde hem naar het EHBO standje waar ze het bloeden stelpte. Aan zijn uiterlijk waar te nemen was hij niet van hier. Dus vroeg ze het hem op de man af. "Jij bent niet van hier hé? Ik ben trouwens Elsa" Het was een oud truukje bij hen om nooit je echte naam prijs te geven buiten het kamp. De wind waaide door haar mantel heen en liet een deel van het litteken zien. Zo vlug mogelijk sloeg ze haar mantel er weer overheen. "Excuseer" Ze bloosde haast onzichtbaar.