Het was een rustige ochtend en met de helerspost erbij was zijn werk ook wat verlicht. Dregoe had zeewier nodig voor brandwonden. Zowel vers als gedroogd poeder waren de helende krachten enorm goed voor brandwonden of voor wie blaren had opgelopen. Met Cry was hij zo in Belgra en het was altijd heerlijk om de zee te ruiken. De merrie begon van het gras te eten dat op de heuvel groeide. Zelf kleden hij zich tot op zijn broek na uit en liet de merrie over zijn spullen waken. Wel behield Dregoe zijn dolk. Niet alleen om wier te verzamelen, maar ook voor onnodige gasten zoals de tempeliers! Dregoe dook naar beneden op een stuk waar hij wel vaker gedoken had en hij zeker wist dat er geen rotsblokken lagen. Het water was koud en even kwam hij weer naar de oppervlak om opnieuw lucht te halen. Brrrr! Maar hij had dat wier hard nodig dus verbeet hij de kou en dook weer onder na een grote hap lucht genomen te hebben. Het zeewater was mooi helder dus zag hij overal vissen zwemmen die zich in scholen of bij de planten ophielden. Een vreemde gloed trok zijn aandacht nog voor Dregoe wier had gevonden. Hij keek ernaar en vond het vreemd dat hij die gloed nooit eerder gezien had... Snel zwom Dregoe er heen en zag dat de gloed uit een grot kwam. Eerst ging hij weer naar het oppervlak om opnieuw lucht te happen en dook daarna de onderwater grot in. De gloed werd steeds sterker naar maten hij dieper de grot in zwom. bijna dacht Dregoe dat hij een falate fout had gemaakt, maar toen zag hij verderop iets donkers tussen alle rosten. Met het laatste beetje lucht dat hij nog in zijn longen had zwom Dregoe naar de donkere plek en toen zijn hand door het oppervlak ging en hij midden in de lucht graaide wist hij dat hij gered was, nou ja voorlopig. Hij kwam door het water oppervlak heen en hapte greetig naar lucht en hoesten even voor zijn ogen de onderwatergrot door kruiste. Het was er prachtig, maar de gloed leek even verdwenen te zijn? Dregoe zwom naar de rand en zag een klein strandje van kiezels waar hij zich uit het water trok. Overal waar hij keek waren de prachtigste druip formaties te zien. zowel aan het plafon als op de grond. 'Wonder schoon.' fluisterde Dregoe zachtjes, maar het was genoeg om de gloed weer te laten verschijnen. Gelijk werd zijn blik getrokken en hij liep er heen. Voorzichtig met de assasijnen skills stapte hij door de grot geen geluid makend. Waar kwam die gloed vandaan? Toen hij om de laatste steen gestapt was zat hij in een bed van Kristallen iets prachtigs liggen. Het was zo groot als een kippen ei, maar het straalde als de zon. Dregoe kwam voorzichtig dichterbij en dacht iets in het ei te zien bewegen, of was het verbeelding? Zonder dat hij zich tegen kon houden leek Dregoe lichtjes gedwongen en aangetrokken te worden door het ei. Zijn vingers sloten er voorzichtig om heen en hij tilde het ei ook even voorzichtig op. De steen begon nog harder te gloeien en wel zo fel dat het oogverblindend werd, waardoor hij zijn ogen sloot. Dregoe wilde de steen los laten, maar het leek wel of hij geen controle over zijn lichaam had? Een felle pijnscheut alsof hij onder stroom stond schoot door zijn lichaam heen. Een onverwachte kreet van pijn werd ontlokt. Iets klopte er niet. Zijn wederhelft raakte in paniek en probeerde te vluchten, maar tijdens deze verandering gebeurde er iets waar zelfs hij geen antwoord op had! De wolf stierf midden in zijn vluchtpoging en verdween in de vorm van een lichtbol tussen de rotsen. De verandering hield echter niet op, maar zetten zich voort! Dregoe kreunde luid en probeerde de controle weer terug te krijgen, maar niets hielp. Zijn lichaam werd groter en langer en het deed net zo'n pijn als toen Dregoe voor het eerst in jaren zins zijn eerste verandering in zijn wederhelft... Zijn lichaam bleef niet behaard zoals bij Chad maar hij kreeg veren, de staart werd dunner en iets langer. Zijn rug werd 30 cm meer uit gerekt en vele malen leniger. Ook werd zijn hals iets meer opgerekt en groeide nog twee grote vogelachtige vleugels in spanwijte van 4 meter in door snee. Zijn ogen werden ook iets langer, maar verder bleef zijn kop bijna even groot op 5 cm groter na en kreeg hij een hele scherpe snavel. Zijn voorpoten werden die als van een roofvogel en de heflt van zijn lichaam werd als die van een leeuw. Een luide krijzende kreet kwam vrij en Dregoe liet de steen los. Het viel weer terug in zijn kristallen nest en gloeide nu nog heel zachtjes. Zijn klauwen waren een ieder 25 cm lang. Hij viel bijna op de grond, maar daarna herpakte hij zichzelf al snel en krijste nu uitdagend naar de wereld die de Grifioen zou gaan onderzoeken! Hij sprong op en klapwiekte krachtig met zijn vleugels. De eerste paar keer kwam hij nog niet hoog genoeg, maar na een tijdje van oefenen begon hij al vorderingen te maken. Eer groot gat in het plafon van de grot trok de Grifieon zijn aandacht en hij vloog er heen. Sloeg zijn vleugels even dicht om door het gat te komen en sloeg ze daarna weer krachtig naar beneden. Cry schrok zich wild en raakte in paniek. Zoiets had ze niet verwacht hier aan te treffen, maar ze galopeerde onder de bomen door terug naar het Assasijnen kamp. De Grifioen had het paard niet eens opgemerkt nog gehoord, want hij was zo opgewonden dat hij eindelijk een gastheer gevonden had en landen op een grote uitstekende rots en krijste nogmaals, maar nu duidelijk te vrede. Nu wilde het dier even uit rusten voor hij verder op onderzoek ging!

( Open )

Oh, ze had zeker de toestemming niet om het territorium van de Assassins uit te gaan. Dyani was een paar maanden geleden gevangen genomen door de Tempeliers, en daardoor had ze het bevel gekregen om nu in het Assassins territorium te blijven, wat ze niet deed. Dyani was het Clan gebied binnen gegaan en was naar de zee gegaan. Ze hield van de geur, het kalmeerde haar. Dyani ging aan de klippen zitten. De wind duwde in haar rug, maar het meisje zat stevig. Even zat ze daar. Dood stil. Tot ze een groot dier - een soort vogel - voorbij vliegen. Het was alleen veel te groot voor een vogel. Geschrokken schoof ze zichzelf achteruit en keek het dier na. Ze wilde weten wat het was. Onmiddellijk stond ze op en rende het dier achterna. Ze klom de bomen in en bewoog zich boven de grond verder, richting het dier. Deze had zich nu tegen de rotsen gezet en schreeuwde tevreden. Dyani verschool zich in de boom en keek naar het dier. Het leek wel... Maar dat kon niet, toch? Het leek wel een griffioen! Ze lette niet op, waardoor haar voet van de tak gleed en ze een paar meter naar beneden viel voordat haar handen haar weer aan een tak opvingen. Maar ze had geen grip, viel weer en landde op haar buik op de grond. "Aaaagh..."

OOC: Bwuh, niet zo goed...

Zijn scherpe blik gleed langs de zee en over het land, maar vanbinnen was een gesprek gaande die niemand van buiten hoorde.'Zeg mag ik even!' riep Dregoe even fel, maar kon zich niet permiteren dat het dier zich tegen hem zou keren. De griffioen keek hem aan en kwam naar de heler toe. "Sorry, maar ik zat al zo lang in dat kristal en was gewoon heel blij dat jij langs kwam." zei de Griffioen tegen Dregoe. Ergens begreep hij het wel, maar zijn oude wederhelft was hij nu kwijt. 'Ik ben Dregoe en nu we toch nu met elkaar samen zijn kunnen we het beter er het beste van maken.' zei Dregoe wijzelijk, maar echt boos was hij niet, eerder geschrokken. "Ja dat is zo, Mijn naam is Grim, het zal hard werden worden. Maar ondanks dat ik nu even de controle genomen heb ben ik niet moeilijk." zei Grim en kneep zijn ogen even speels dicht. Maar een geluid buiten hun gedachtengang trok beide hun aandacht. De Griffioen keek naar waar de kreet vandaan kwam. Zowel Grim als Dregoe volgde de persoon die viel. Beschermend opende Grim zijn vleugels en kwam met een hoge rug en op gezetten veren richting het gevallen figuur gelopen. Hij maakte een zacht waarschuwend geluid, maar Dregoe hielt hem tegen. 'Dat is een Assasijn, die hoef je niet aan te vallen. Ze hoort bij onze kant. Maar wat doet ze hier?' zei Dregoe en Grim nam een minder dreigende houding aan en hervouwde zijn vleugels, maar hield de Assasijn scherm in het oog.