Bijna onhoorbaar gingen de vier rennende poten over in twee voeten die snel over de takken heen schoten. Van de ene naar de andere boom schoot de gespierde gestalte.  Mijn oog viel al snel op het dier dat onder me door rende,  natuurlijk viel het dier me op. Mijn wederhelft had dezelfde vorm aangenomen, een sneeuwluipaard. Een kleine glimlach kwam om Jay’s lippen, toen stopte de bomen. Ik aarzelde geen seconde en nam direct weer de vorm aan van mijn wederhelft. Ik was nog in de lucht toen ik al volledig veranderd was, er was geen spoor meer te herkennen van de zeventien jarige jongen die ik zo net nog even was. Nu was ik niets anders dan de gigantische sneeuwluipaard. Ik landde vlak voor het andere dier, maar was hem al snel voor, natuurlijk was het dier boos op me. Territoriumdrift speelde een grote rol in dit gebied, daar was Jay heel lang geleden al achter gekomen. Een rare grinnik gleed uit mijn mond, het klonk meer als een soort van gehijg dan gegrinnik, maar er was toch niemand die genoeg verstand zou hebben om het te horen. Het duurde niet lang voor het dier achter me nog een laatste grom liet horen en zich toen omdraaide, maar Jay bleef rennen. Ik rende over het zand van de kust, dat was een nadeel van mijn dikke vacht, alle warmere temperaturen waren vreselijk en ik had het gevoel dat ik levend verbrandde. Natuurlijk was het niet zo erg op dit strand, maar het was erg zat. Hoewel Jay het Alteria gebied prachtig vond, was ik er niet vaak, het bleef het gebied van de Tempelaars en ook al had ik ze liever dood, ik zou ze niet uitlokken. Gerechtigheid noemden ze dat bij de Assassijnen,  als je zou streven naar iets wat juist was, zou dat komen. Dus vertrouwde ik erop dat ik ooit de kans zou krijgen om met in elk geval een tempelier af te rekenen. Uiteindelijk kwam ik daar waar ik wilde zijn: de oase van Budsma. Ik veranderde snel in mijn normale gedaante, ik voelde me nog altijd het prettigst als ik gewoon mens was en dronk gulzig wat van het water.  Nadat ik de rots gecontroleerd had op slangen of andere gevaarlijke dieren ging ik in de schaduw liggen en maakte het mezelf gemakkelijk, misschien kon ik  nog wat uitrusten voordat ik verder trok naar het zuiden.


- open voor iedereen -

Lexi was in der wolven vorm. Haar zwaarden op haar slanke rug. der zwarte vacht werd bespeelde door het wind. Ze grijnsde terwijl ze rook op de grond. Ze volgde een geur baan. Ze kon niet weten van wie het was maar t was een vertrouwd geur. Een Assassijn. Ze schudde haar kop heen en weer terwijl haar staart dominant in de lucht geheven stond. Ze zag er emotieloos uit allen de litteken over haar oog was de enige wat der gevoel kon laten zien. tenminste voor de mensen die ze kende. Ze rende sierlijk verder springen van de ene steen naar de andere. Haar ogen scande terwijl haar neus net boven de grond hing. Ze volgde het geur. En zag toen een mens in de bomen sierlijk van de ene tak naar de andere springen. Ze gromde even stilletjes en keek toe. Hij was extreem gespierd. Ze gaapte verveeld want tja jongens intresseerde haar niet veel althans er was er geen een meer sinds die laatste. Ze volgde nog en zag hoe die veranderde in een sneeuwluipaard. Ze keek het dier aan maar die zag haar blijkbaar niet. Ze keek toe hoe die verder rende en toen weer een mens werd. Ze zag hoe die dronk van t water en schuil ging houden in t schaduw. Ze veranderde in haar mensen gedaante. "Gegroet Assassijn" Ze keek hem aan. Ze liet haar zwaarden op haar rug. "Nou ik stel mezelf dan voor Lexi Aserti: Deputy van de assassijnen" ze boog even. haar leren broek sloot strak om der benen heen en haar hoge hakken laarzen waren nog steeds glimmend.

Hij schrok van het mens dat plots voor hem stond, hij was vast ingedommeld. Aan haar wapens, houding en kleren te zien was het of een Tempelier of een Assassijn, hij hoopte op een Assassijn, hij had toch maar bedacht dat hij er nu geen zin had om een Tempelier te grazen te nemen. Ze had lang rood haar, een leren broek die strak om haar benen sloot en hoge hakken die hij knieën sloten. Hij had het idee dat ze een Assassijn was, menig Tempelier had inmiddels als de zwaarden getrokken die bij haar op haar rug hingen. Bij hem hing een zwaard in een schede aan zijn rechterzij, een gemiddeld van lengte mes ernaast. Hij had een boog over zijn schouder, maar die had hij voor het gemak op de grond gelegd, met de compleet gevulde pijlenkoker, bestaande uit twee dozijn pijlen, ernaast.
`Gegroet Assassijn,’ zei ze tegen hem. Jay keek haar recht in haar ogen aan terwijl hij op stand en het zand van zijn kleren schudde. `Nou ik stel mezelf dan voor, Lexi Aserti: Deputy van de Assassijnen,’ Jay verbaasde zich over haar boog, hij glimlachte scheef en knikte beleefd.
`Dan zal ik mezelf ook maar voorstellen: Jay Kaléowin, Warrior,’ hij rilde eventjes toen hij zijn achternaam vertelde, `eventjes tussen ons, Lexi Aserti, laat de achternaam maar achterwegen,’ grinnikte hij zachtjes, gevolgd bij een kleine knipoog. Het was geen geheim dat hij een hekel had aan de vreselijke achternaam die zijn verschrikkelijke vader voor hem had achtergelaten. Dat was overigens ook het enige wat hij had achtergelaten nadat hij ervandoor was gegaan met zijn moeder. Hem bij een niet al te aardig pleeggezin achtergelaten. Aan hun had hij zijn nonchalante, emotieloze houding over gehouden. Oh, en zijn agressiviteit problemen.
Hij zette een pas naar voren en stak zijn hand, hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek haar vragend aan, `Aangenaam,’ zei hij vriendelijk tegen haar. `Maar eventjes genoeg met de formaliteiten, hoe kan een mens in hemelsnaam op díe hakken rond lopen?’ vroeg hij luchtig en nonchalant lachend, maar er zat een geïnteresseerde en serieuze ondertoon in zijn lage en rauwe stem.

Lexi keek jay aan. Ze nam hem op tot zich. Sterke bouw en lang. Goed als warrior. Ze keek hem aan. Zw glimlachte naar jay. " hallo jay ik vergeet wel die achternaam hoor als t moet. Noem mij maar lexi." ze zag hem naar der kijken. Ze grinnikte. " nooit een vrouw zo gezien?" ze keek opzij weer. . Ze zag hem naar haar toe lopen en een hand uitsteken. Lexi deed haar hiddenknife handschoen uit en gaf hem die hand. " tis zeker een aangenaame ontmoeting. " ze knipoogde en voelde zich weer ontspannen ze toonde iets meer emotie althans dat voelde ze. Toen die opmerking over haar hakken. Ze lachte. " deze hakken zijn een deel van mij. Ze zijn de weinige dingen die ik leuk vind." ze zuchtte diep. " ja ik ben niet zon sociaal persoon sorry" ze keek hem aan met een klein grijns. Ze observerde hem even en glimlachtte. " en dat zegt meneer strak tshirt je hebt spieren oke maar je pronkt er duidelijk mee" zei ze grinnikend

Ze beloofde hem om hem enkel bij zijn voornaam te noemen, áls Jay haar ook alleen bij haar voornaam zou noemen, of tenminste, daar kwam het op neer. Jay stak onschuldig zijn handen omhoog.
`Daar kan ik mee leven,’ zei hij luchtig, met zijn lage en diepe stem. Ze vroeg hem of hij een vrouw nog nooit zo had gezien. Hij tuitte zijn lippen, hier dacht hij eventjes over na, maar hij kwam algauw tot de conclusie dat hij inderdaad nog nooit een vrouw zó gekleed had gezien.
`Ik ben bang dat je de eerste bent, de meeste vrouwen prefereren iets wat iets meer los zit, denk ik? Tenminste geen leer en hoge hakken, als ze dat al kunnen betalen,’ hij haalde zijn schouders onverschillig op, het zou hem een worst wezen wat zij wou dragen en waar zij zich fijn in voelde. `Maar blijkbaar zijn niet alle vrouwen hetzelfde, of wel soms?’ vervolgde hij met een glimlach om zijn lippen. Haar handschoen was hem nog niet eens opgevallen, het was waarschijnlijk maar goed dat ze hem uitdeed. Hij knikte na haar woorden, het voelde ongepast om er niet op te reageren, maar het was niet de moeite waard om in pratende woorden te reageren. Ze legde iets uit over haar hakken, ze waren een deel van haar, een van de weinige dingen die ze leuk vond. En ze was niet zo’n sociaal persoon. Hij haalde zijn schouders op.
`Dan zou ik ze vooral dragen,’ zei hij, doelend op de hakken. `Ik denk niet dat je echt zo onsociaal bent als jij denkt dat je bent hoor,’ antwoorde hij luchtig, misschien was ze echt een emotieloze en onsociale trut, misschien dacht ze alleen dat ze zo was. Misschien was ze wel helemaal geen trut, wie zal het zeggen? Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze begon over ‘meneer strak T-shirt’ hij lachtte zachtjes.
`Hé, ik kan er weinig aan doen dat al mijn T-shirts te klein zijn geworden!’ misschien omdat zijn spieren wel veel gegroeid waren de laatste tijd, maar dat hoefde zij niet te weten. Of wel soms? `Maar hé, ik hou van T-shirts. Ze zijn een deel van mij,’ zei hij terug met een scheve glimlach om zijn lippen. `En ik pronk niet met mijn spieren, ik kan er ook weinig aan doen dat ik nou eenmaal gespierd ben,’ vervolgde hij glimlachend.

Lexi glimlachte even om hem. " ik ben 18 en door alles volwassenner. Als ik me normal ga kleden dan zie ik er niet sterk uit. Mensen lopen zo over je heen." ze keek hem aan " ik ben niet sociaal vanwege me verleden maar nu ik je ken zou ik mezelf meer zijn. " ze bloosde even. En keek weg. Ze grinnikte ongemakkelijk een pluk haar viel voor haar oog. " gespierd ben je zeker. " ze bloosde nog erger. Nu had ze echt een hekel aan zichzelf. Ze ging langzaam zitten weer. Ze keek hem aan lelijk was die niet maar daten zou ze nooit meer doen had ze zichzelf voorgenomen. Maar flirten kon ze ook niet maken want dat komt ook raar over. Ze zuchtte diep. " weet je jay je intresseert me langer dan de meeste... Jij bent niet zoals de meeste mannen hier" ze glimlachte even

Jay had geen idee gehad hoe laat het al was tot hij zich realiseerde dat de zon onderging. Hij tuitte zijn lippen, het liefst was hij morgen middag of avond in het zuiden. Thuis, daar waar hij hoorde. Hij glimlachte aan de gedachte van thuis, het prachtige naaldwoud genaamd Christo, dat grensde aan Conemera, het prachtige gebied vol paarden en dan nog de kliffen en gebergte. Dat was waar hij thuishoorde. Hij zuchtte verlangend aan de gedachte van thuis, aan de uitgestrekte weiden vol met paarden. Hij vond paarden wel leuk, hun bouw, hun pracht. Zelf had hij een paard, maar die liet hij rusten voor mogelijke andere tochten, hij was gehecht aan het dier en maakte hem liever niet onnodig moe om te kunnen reizen. Toen begon Lexi weer te praten, aandachtig keek hij haar aan. `Is dat echt waar je bang voor bent? Dat mensen over je heen lopen omdat je je anders kleedt? Ik denk dat jij prima voor jezelf kunt opkomen hoor, dat is een van de minste dingen waar jij je zorgen om zou moeten maken,’ weer tuitte hij zijn lippen. `Je verleden?’ vroeg hij nieuwsgierig, het was oké als ze er niet over wou praten, maar nu werd hij toch wel benieuwd. `Uhm, moet je horen, ik was eigenlijk onderweg naar het Zuiden, ik kan nog wel eventjes wachten maar ben al een tijdje weg van thuis. Misschien wil je mee trekken?’ ergens wou hij dat ze mee ging, hij had behoefte aan gezelschap, iets wat hij al in lange tijd niet meer gezien had. Het leven kon soms eenzaam zijn, zeker als je voornamelijk als sneeuwluipaard rond trekt. ‘Gespierd ben je zeker,’ hij glimlachte en keek eventjes een fractie van een seconde naar de blos op haar wangen. De roze kleur maakte haar een heel ander iemand dan de emotieloze die ze eventjes geleden nog was. Jay wist niet goed wat hij moest reageren, dus hield hij maar ongemakkelijk zijn mond. Ze ging zitten, dus ook Jay ging zitten. Het zuiden kon wel eventjes wachten. Hij wachtte af, had het gevoel dat ze nog iets wou zeggen. Maar wat ze zei kwam compleet onverwachts, hij fronste zijn wenkbrauwen. Anders dan de meeste mannen? `Is dat een compliment of niet?’ zei hij aarzelend met zijn scheve glimlach, oké, compleet fout. Dat had hij niet moeten zeggen. `Ik uhm. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen sorry,’ weer aarzelde hij en zoals altijd verpeste hij het, `ik. Ik zal over een antwoord nadenken, maar je krijgt er nog een voor morgen, dat beloof ik je,’ hij glimlachte opgelaten en hoopte maar dat dit voor nu genoeg zou zijn. Hij wou nog niks zeggen, voordat hij álweer alles zou verpesten.

Lexi ze keek hem aan. Toen hij begon over t zuiden. Ze keek hem aan. Ze kon oprecht zien dat hij haar mee wou hebben. Ze glimlachte " ik wil best mee. Lijkt me leuk weer een keer even erop uit nieuwe mensen lerenkennen. En misschien ook een kans jouw leren kennen." ze keek naar haar hakken. " jay ik ben een vrouw met macht. Tegenwoordigs leer je dat vrouwen langzaam beter geaccepteerd worden. Maar ik sta hoog. " ze zuchtte. " mijn verleden... Lamg verhaal en zo stom dat is iets voor onderweg." ze strekte even. En keek hem aan ze had door dat die haar bloos zag en gelijk was ongemakkelijk. Ze zag hoe die zei over of t een compliment was. " ja tis een compliment" ze glimlacht en zette haar hand op zijn knie. " komt goed jay. Ik ga mee als vrienden he niet als deputy" ze grinnikte zacht en haalde haar hand terug. Ze keek op " ik heb nog even wat hoe reis jij?" ze keek hem aan. " ik heb geen paard want ik reis meestal als mijn wederhelft athene." ze glimlachte en haalde een pluk uit der gezichts veld.

Lexi keek jay aan en knikte. Ze zag hoe hij een sneeuwluipaard werd. ze glimlachte zacht. "Bad boy a leopard? Hmmm..." Ze gaapte even en werd haar wederhelft athene. Athene haar zwarte vacht was mooi glad raar voor dit tijd van het jaar. Ze strekte even. "Pff mijn spieren zijn verzwakt door een tijdtje niks doen..." Ze keek hem aan haar blauwe ogen keken direct in de zijne en ze sprong gewoon de water in. Ze was echt blij dat ze niet allen waas meer even. Ze was echt mooi doorweekt. Ze lachte. "Nou jay... ik ben echt anders dan de andere deputys. Ik heb tijdelijk ook de leiders rang boven mijn kop omdat de leider foetsie is. En ik weet dus niet wat en hoe ik dingen moet doen meer... Ze verwachten veel van mij ik moet op de clans letten. Ik moet onze groep helpen. En dan te bedenken dat ik weer naar het zuiden ga... Das een tijd geleden voor mij... Ze grinnikte even. "Im a american girl from louisiana. dus zuids ben ik wel ja...ze ze stapte het water uit. en schudde even haar druipende vacht uit. de zachte winter zon scheen op haar vacht. het waterdruppels vonkelde in de zon. En haar wind blies door haar vacht en de vuur in haar hart wakkeerde weer. Maar in deze vorm kon hij niet zien dat ze bloosde. Ze keek naar hoe zijn vachtje best mooi was in zijn vorm.