Gelukkig was Remus nog thuis en begon hartelijk te lachen toen hij Dregoe's uitleg hoorde. 'Dat zal niet ze eerste keer zijn. Je moet ook eens aan jezelf denken jongen.' grinnikte Remus nog even en liet Dregoe de zak vullen met stro. Ach hij had al zeven jaar lang aan zichzelf gedacht, dus nu was het de beurt weer van de Assasijnleden om zijn aandacht te krijgen. Cry keek op toen Mirre tegen haar sprak en wist dat moeder en kind veilig in haar baasjes huis was, dus draaide ze zich om en stoof weg richting de boerderij, want alleen daar ging Dregoe altijd heen om matrassen te vullen. Ze hinnikte luid toen ze het erf op kwam net toen Dregoe de zak dicht knoopte. Hij keek op en glimlachte zacht. 'Hier ben ik, Kom dan gaan we nog even langs de helerspost om wat kruiden op te halen die ik nog niet thuis heb voor onze gast.' zei hij en aaide Cry's zachte neusje. De merrie brieste en liet Dregoe op stijgen en het matras achter het zadel binden. Hij stak zijn hand nog even op naar de boer voor Cry het erf af galopeerde richting de helerspost.

Mens wat was het daar druk?! Dregoe zag mensen in en uit lopen met geoliede doek paketen. Hij steeg af en liep naar binnen. De vrouw achter een stel op elkaar geplaatste kisten herkende hem meteen. 'Dregoe! wat fijn dat je er weer bent!' riep ze met wel luide stem. Dregoe grijnsde. 'Ha als ik het niet dacht Marianne! Fijn dat je het zolang vol gehouden hebt. Hier ik moet deze kruiden van het lijstje hebben. Ik heb bij mijn thuis een accut geval van middel matige long ontsteking.' zei hij en gaf Marianne het lijstje. Ze knikte en dook weg achter de kisten. Het duurde even voor ze weer omhoog kwam, maar ondertussen werd hij van alle kanten aangesproken. Dregoe beloofde hen allemaal vanaf morgen te komen bezoeken en wie enkel een tent hadden konden nadat de zon op zijn hoogste stond naar zijn huis komen. Marianne drukte hem een stapeltje geoliede doeken paketen in zijn handen en fluisterde dat hij maar snel naar huis moest anders stond hij hier morgen nog. Dregoe grinnikte en knikte. Ja zo was hij nu eenmaal, maar Cry hinnikte met spoed. Dregoe stapte naar buiten en steeg op. De merrie koos haar weg en ze kwamen na enige tijd weer thuis aan. 'Ik zal straks Mirre even sturen om je tassen af te halen en het matras. Eerst onze gast verzorgen.' Cry knikte en Dregoe was maar wat blij dat zijn paard zo goed van begrip was. Vaak kon hij hele gesprekken met haar voeren zonder dat ze repliek aan hem gaf, maar soms kon ze ook heel boos op hem zijn dat ze heler meer aan andere dacht. Snel liep hij naar binnen nadat Dregoe van zijn paard af was gegleden. 'Mirre? Zou jij Cry even kunnen afzadelen dan kan ik het medicijn voor onze Patient klaar maken?' vroeg hij en rook de groente soep die ze aan het klaar maken was. Wat had hij toch een honger, maar nu moest hij eerst het medicijn maken dan pas kon hij eten! Dregoe pakte de vijzel en stamper die eerst schoon gewassen moesten worden. Gelukkig was er nog wat bruikbaar water over en waste hij de spullen schoon, droogte het af en maakte voor Jordan het medicijn klaar.

Dregoe was al snel terug. "Je patiëntje is zijn nachthemd aan het aan doen." zei Mirre direct toen ze zijn voetstappen hoorde. Toen vroeg Dre of ze de tassen van Cry wilde halen. "Ik weet niet waar je ze wilt hebben, maar ik zal ze maar in de keuken zetten." zei het meisje. "Trouwens mag ze een wortel?" vroeg Mirre terwijl ze passeerde hem richting de deur en haalde de tassen van Cry af. "Braaf meisje. Jij zult ook wel moe zijn." Ze liep met de tassen naar binnen en zette ze op de etenstafels.

"Waar kan ik soep kommetjes vinden?" vroeg ze. Ze liep naar de pan. "Ik heb er vier nodig. Voor ons, patientje en zijn moeder." Ze kon zich voorstellen dat Lauren geen oog dicht had gedaan en was vergeten te eten met de zorgen om haar zoontje. "Geef je haar ook ter preventie medicijnen? Het kan besmettelijk zijn." Mirre roerde door de soep. "Mirre?" ze draaide zich om en zag de moeder van de jongen. "Hij is omgekleed." Mirre glimlachte. "Dat is goed. Ik kom zo om hem wat soep te brengen en je ziet er uit of je zelf ook wel wat lust." Lauren glimlachte dankbaar. Je kon zien dat ze bang was. Mirre liet de soeplepel los en liep naar de moeder en pakte diens koude handen vast. "Het komt goed, Lauren. Heb vertrouwen. Hij komt hier sterker uit. Dat beloof ik je." probeerde Mirre haar gerust te stellen. "Je bent een goede moeder. Sterk, zorgzaam. Jorden zal opgroeien tot een geweldige jongeman en nog betere vader op een dag."

Het vermalen va de juiste kruiden was een koud kunstje voor hem. Drgoe hoorde wat Mirre zei en glimlachte vriendelijk naar haar. Jordan zou daar beter in slapen dan in zijn gewone kedij. Toen hij Mirre vroeg om de adeltassen t halen vroeg ze of Cry een wortel mocht. ‘Ja dat heeft ze wel verdient, maar verwen haar niet te veel alsjeblieft.‘ zei hij en deed het long kruid er als laatste bij. ‘De soepkommen staan in de linker kast, het bestek vind je in d la. wees Dregoe haar even de weg en bedacht zich en stond op om uit de zadeltassen wat papaverzaadjes te pakken. De moeder kwam hhun melden dat haar zoontje klaar was. Mirre trooste haar en dat deed hem goed, Ja e zou het pria doen. Mits zeelf wilde. ‘Lauren je kunt vanacht wel naast je zoon slapen als je dat meer geruststelt. Er zijn bedden genoeg nog vrij.‘ stelde Dregoe haar voor en pletten de apaverzadjes. Toen alles klar was liep Dregoe naar de pan en snoo de heerlijke geur op. Daarna pakte Dregoe twee bekers en schepte er bij alle twee een half schepje boullion van de soep in en nam het weer mee terug naar de tafel en goot in beide bekers een deel van het medicijn in. ‘Deze laten we even trekken en afkoelen. Mirre schep de soep maar op dan eten we die gezamelijk in de slaapzaal.‘ zei Dregoe en borg de vijzel weer op.

Gauw pakte Mirre de soepkommen en schonk ze in vier kommen vol. "Alstublieft, ik breng nog even een wortel naar Cry." Ze deed de lepels er in en greep te wortel voor ze naar Cry ging. "Cry, kijk eens wat ik voor je heb?" ze stak haar hand uit met de flinke grote wortel. "Dregoe vindt het okey." toen het dier de wortel had aan genomen pakte ze haar kommentje en voegde ze zich bij de rest in de slaapzaal. "Hallo allemaal, smaakt het een beetje?" vroeg ze met een glimlach.

Mirre blies voor ze een hap nam. Mmm ze had het weer lekker gemaakt. Ze was degene van wie ze het had leren te maken heel dankbaar. Ze had er veel mensen mee geholpen. "Je moeder heeft je goed leren koken, Mirre." zei Lauren. Meteen trok het meisje bleek weg. "Ik ken mijn moeder niet." mompelde ze zachtjes. "Een oud vrouwtje bij wie ik een jaartje heb gewoond heeft het mij geleerd." Meer hoefde ze er niet over te zeggen.

Granny Patty was een liefdevol oud vrouwtje, die het meisje in huis haalde. Dit nadat ze het vrouwtjes tas terug bracht die gestolen was door twee jongens. De wachters dachten dat zij het had gedaan en wouden haar opsluiten. De vrouw had het voor haar opgenomen en gezegd dat ze haar kleindochter was die net aan gekomen was om een tijdje bij haar te komen wonen om voor haar te zorgen. Voor Mirre het wist was ze naar binnen geduwd. Het was vlak voor kerst en ijskoud buiten. Ze kreeg een kop verse groente soep van de vrouw. Na dat ze Mirre uit had gehoord over waarom een meisje van toen 12 jaar op straat leefde, besloot ze dat Mirre bij haar mocht over winteren. Voor ze wist, bleef ze zelfs de hele zomer en de winter er op. Alleen toen stierf de oude vrouw van ouderdom. Mirre had dat niet door. De oude vrouw had twee weken van te voren nog een warme winter jurk voor het meisje gekocht met een winter mantel. Patty, die haar kinderen en man had overleefd, liet alles wat ze nog had na aan Mirre. Haar huisje en 40 goudstukken. Alleen ze kon er niet blijven. De kerk gemeenschap vond dat een meisje onder de leeftijd van 15 onder toezicht moest staan. Dus wilden ze haar in een tehuis stoppen. Mirre had een grote soeppan gegrepen, al het eten dat nog in huis was er in gedaan, een soeplepel en een scherp mes en was terug gegaan naar de brug bij de Thames waar ze van af haar achtste tot haar 12e had gewoond. Ze maakte vaak soep sinds die dag. Kinderen vonden wel eens gevallen groenten op de stads markt en in plaats van dat alleen hun eten hadden kon ze 20 mensen voeden van de soep.

"Helaas is ze 4 jaar geleden overleden van ouderdom. Het zou haar deugd gedaan hebben dat ik nu bij mensen ben die mij een thuis hebben gegeven, en als familie voor mij zijn." Ze voelde tranen op komen in haar ogen maar wist ze nog net tegen te houden.

Mirre ging nog even naar buiten om Cry een lekkere sappige wortel te geven. De merrie mocht haar wel en at de worte met smaak op. Dregoe had drie kommen en de twee bekers op een houten dienblad gezet en samen met Lauren naar de slaapzaal gebracht. lauren gaf een kom soep aan Jordan die de soep met smaak op at. Dregoe nam zijn kom en begon rustig te eten. Lauren at ook rustig en sprak als eerste toen Mirre er weer bij kwam. Ze reageere vreemd en Dregoe keek haar even scherp onderzoekend aan. Dit meisje had heel veel meegemaakt daar was hij zeker van.. Maar toen ze kort en bondig uitleg gaf knikte hij rustig. B]‘Zolang je haar in ere houd zal ze altijd bij je zijn.‘[/b] zei Dregoe wijzelijk e zetten de lege kom weer op het houten dienblad. Stond op en pakte de twee bekers. ‘Als de soep op is moeten jullie je medicijn nemen.‘ zei Dregoe en gaf de bekers aan moeder en zoon, die het met een vies gezicht trokken. Tja stevia en soep dat ging niet. Morgen kregen ze het medicijn in vorm van thee. ‘Kom Mirre dan laten we onze Patienten slapen. We zullen om beurte om het uur even langs komen.‘ zei Dregoe en pakte het dienblad op om naar dekeuken te lopen.

Mirre knikte toen hij zei zolang ze Patty in ere hield, ze nooit weg zou zijn. Patty was de reden dat Mirre slimmer had gedaan met eten. In plaats van dat als ze een worteltje had gevonden, die in haar eentje op at, ze ging kijken wat anderen gevonden had en voor iedereen soep ging maken en ook de moeders met kleintjes onder de brug geleerd dit te maken. Toen ze met de assassin die haar vond naar Amerika ging liet ze de kook spullen achter, alleen het kook boek nam ze mee.

"Ehm ja." zei ze toen Dregoe zei dat de patienten moesten gaan slapen. Mirre hield de deur voor hem open. "Slaap lekker, beide." ze deed de deur achter Dregoe weer dicht. Terug in de keuken aan gekomen zocht ze de emmer weer. "Ik ga water halen, dan kunnen we gelijk alles afwassen." Alles om een serieus gesprek over haar verleden te ontwijken. Ze was bang dat hij daar meer over wilde weten.



OOC: je mag haar tegen houden als je wilt

Mirre wilde overduidelijk niet dat hij ergens achter kwam. Dat kon hij voelen, maar Dregoe had geen haast. Wanneer ze er aan toe was zou Mirre hetzelf wel vertellen. Toen hij het blad op tafel zetten wilde Mirre opnieuw water gaan halen, niet erg, maar dit was een belangrijke vraag voor hem aan haar. Dregoe greep haar pols lichtjes, maar toch ferm in haar pad naar buiten. 'Mirre wacht even. Ik wilde je iets vragen. Nee laat me eerst uit praten. Wat jouw verleden ook is daar kom je zelf maar mee als je er klaar voor bent, maar wat ik je wilde vragen is iets heel anders.' zei hij op rustige toon en hoopte dat ze er niet tussen door praten zou. Ook liet hij haar weer los en glimlachte zacht. 'Heb je hier al een woning gevonden buiten een van de tenten? Zo niet dat wil ik je een kamertje aanbieden, maar daar staat tegenover dat je me helpt met alle patienten die hier binnen komen of die in de huizen zijn. Je hoeft niet meteen te beslissen Mirre. Neem de tijd als je het niet wilt is dat ook prima.' vroeg Dregoe en keek haar vriendelijk en kalm aan. Hij was niet iemand die alles snel snel wilde weten, zeker niet als de personen er zelf nog niet aan toe waren. Ze zouden vanzelf naar hem toe komen.

Geschrokken met grote ogen keek ze Dregoe aan. Hij ging haar dwingen tot iets. Ze wist het zeker. Ze wi.. niets zeker. Ze had er niet verder naast kunnen zitten. Hij wilde niet haar verleden weten. Hij bood haar een kans, wat meer te doen dan ze nu deed. Een warmere plek. Opgelucht haalde ze adem. "Ik zal er over na denken tijdens het water halen."

Dit keer was ze niet snel geweest. Ze had er over nagedacht. Ze kende de man amper. Kon ze hem wel vertrouwen? Was Mirre te naïef om meteen iemand omdat hij bij de Creed hoorde? Tot nu toe leek hij te vertrouwen. Ze zouden niemand tot heler benoemen als hij niet te vertrouwen was. Na een kwartier was ze terug. Daar zette Mirre de emmer op de aanrecht. "Ik woon nog in een tent. Ik ben hier pas 3 jaar waarvan ik een half jaar op misie ging. Dus een hut ben ik nog niet echt waard." zei het meisje. "Het zou een eer zijn om te helpen met de patienten. En een stuk aangenamer zodra het winter wordt." ze keek naar beneden. "Ik heb alleen door mijn verleden moeite gekregen met mensen volledig te vertrouwen. Iedereen die om me hoorde te geven, deed me weg. Dus heb geduld met mijn."

Ze keek geschrokken om waardoor zijn wangen ineens knal rood werden. Hij wilde nooit iemand laten schrikken, maar soms gebeurde dat wel en schaamde hij zich er voor. ‘Goed dan... euh zal ik mijn paard even afzadelen en op stal zetten...‘ haperde Dregoe even en liet haar voor gaan. Dat Mirre zo naar hem gekeken had, die angst in haar ogen! Nu wist de heler het zeker. Dit meisje had een traumatische verleden. Cry was al naar de stal gelopen, maar de deur zat dicht. Ze brieste vriendelijk naar hem en Dregoe aaide haar neus. ‘Hey meiske, Kom dan gaan we je even bevrijden.‘ zei hij tot het dier en opende de deur. Er lag zo te zien een dikke laag vers stro? Dat had Remus vast gedaan toen Dregoe de matrassen naar binnen had gebracht.. Hij zadelde de merrie af en hing het tuig netjes op hun plek. Vers water stond er ookal in. Mooi! Na de deur dicht gemaakt te hebben pakte Dregoe hout van de stapel dat onaangeroerd was gebleven en nam ze mee naar binnen om ze op het vuur te gooien. Daarna pakt hij zijn matras en legde die op zijn bed samen met de deken en een kussen die Drgoe erop legde. Daarna liep hij weer naar de keuken en pakte net de zadeltassen toen Mirre weer binnen kwam en voelde zich minder zwaar worden toen ze haar zegje had gedaan. ‘Zoals ik al zei tot jij er klaar voor bent, maar voor nu ben ik heel blij met je beslissing.‘ zei Dregoe en tilde de tassen op ‘Doe jij de vaat dan ga ik alles even in orde brengen, waaronder jouw nieuwe verblijf.‘ zei hij met kalme stem en legde even een aanmoedigende hand op haar schouder voor hij verder liep. Er was nog een kamertje naast de zijne. Na de kruiden tassen verdeelt te hebben over twee kasten. Eentje in zijn kamer en eentje op haar kamer. Dregoe legde alles netjes in de kast en de zaden in de la. Daarna liep Dregoe naar de slaapzaal. Beide sliepen heerlijk. Dregoe pakte zachtjes het eerste matras en legde die op het bed voor Mirre. Maar bij het pakken voor een deken en kussen voor haar viel Dregoe bijna in slaap. Oh wat was hij moe! Hij schudden zijn hoofd, legde de deken en kussen op haar bed en liep terug naar de keuken waar Dregoe aan tafel ging zitten. ‘Hm lekker rustig. Vind je ook niet?‘ vroeg Dregoe, maar hij zou haar antwoord nooit horen. Want met zijn hoofd op zijn gekruisde armen was de heler in slaap gevallen.

Ze glimlachtte even toen ze de hand op haar schouder voelde. Ergens had ze het gevoel alsof hij een soort grote broer was voor haar. Niet dat ze ooit een grote broer zou hebben of een jongere. Misschien aan haar moeders zijde. Haar moeder die ze nog nooit ontmoet had. "Dankje, Dregoe." Rustig warmde ze een deel van het water op en mengde dat met koud water zodat ze kon afwassen. Ze zocht in de kasten naar doeken om af te drogen. Nadat ze die gevonden had, deed ze afdrogen en alles opruimen. Op dat moment kwam Dregoe weer binnen en ging aan de tafel zitten. Ze hoefde niet proberen antwoord te geven of hij sliep al. Ze lachtte zachtjes.

Ze sloop even naar haar tent om wat spullen over te laden. Je kent het wel. Kleding, nacht japon, persoonlijke spullentjes, wapens, geneesdrankjes, oftewel basicneeds. Ze nam mee wat ze in een hutkoffer kon mee nemen en sjouwen. Ze bracht hem naar de kamer die voor haar was. De hutkoffer zou aan haar voeteneinde komen te staan. Uitgeput plofte ze op het bed neer. Pff. Wat een dag.

Maar dat was nog niet alles. Ze moest nog even bij de patienten gaan kijken. Mirre stond op en sloop naar het gangentje om bij ze te kijken. Ze opende voorzichtig de deur en met een blik om de deur zag ze dat moeder en zoon nog sliepen. Ze durfde wedden dat Dregoe ook slaapverwekkende middelen er in had gedaan. Het meisje liep weer terug naar haar kamer om in een boek te gaan lezen. Voordeel van als nobel kind geboren te worden. Je leerde lezen en schrijven.

Cry stond heerlijk te genieten, maar toen een stel snelle voetstappen buiten het huis hun kant op kwamen hinnikte ze dat er bezoek aan kwam. Hoe diep Dregoe ook sliep, maar het alarm van zijn paardje wist hem altijd te wekken. Hij schrok wakker en keek even verward rond, maar was blij dat hij weer thuis was. Er werd hard en dringend op de deur geklopt. Dregoe stond op en liep snel naar de deur die altijd open stond, maar puur uit beleefdheid treden de meeste niet naar binnen. Op de leider, de Deputy of Halos na die liepen altijd meteen naar binnen. Een van de jongere assasijnen in training stond op de stoep en Dregoe herkende de jongen meteen. Zijn moeder was elk jaar wel zwanger. Ze hield van baby's dat had ze tijdens de geboorte van Marco al gezegd. 'Zeg het maar Marco wat is er?' vroeg hij rustig en bekeek de zwaar hijgende jongen voor hem. Hij zweten heel erg en het was goed mis anders haalde de jongen hem niet op zo'n manier! Het ging als een lopend vuurtje dat Dregoe weer terug was. Dat deed hem goed. 'Het is Ma, ze staat op het punt te bevallen en we dachten een van de helers uit een post aan de andere kant van het kamp te halen dat die het wel af kon, maar volgens mij en Pa is het een kwakzalver!' ze ernst in de stem van de jongen sprak boekdelen en een tweede helerspost? Hij wist van Mirre dat er maar 1 helerspost was! 'Ik kom meteen, even waarschuwen dat ik weg ben. Ja ik heb zins kort een assistent.' glimlachte Dregoe en stapte naar binnen en gebaarde de jongen even te wachten. Dregoe liep naar haar kamer en klopte even aan de deur. 'Mirre er is een bevalling, wil jij zolang de [patienten in de gaten houden?' vroeg hij door de deur heen en wachten even. Hij moest snel weer weg en wat spullen bij elkaar pakken voor hij achter Marco aan kon rennen naar het ouderlijk huis.

Er werd op de deur geklopt. Mirre stond op en ze was net bij de deur toen Dregoe zei dat hij weg moest. Ze trok de deur open. "Is goed, ga maar gauw." Ze liep met hem mee naar de deur. Ze glimlachte naar Marco. "Succes en gefeliciteerd alvast."

Ze legde een papiertje tussen haar bladzijdes en liep naar de keuken. Er was nog genoeg soep over voor een volgende ronde. Zieken wilden vaak niet eens een kopje soep. Maar het hielp. Daar tegenover stond dat zij en Dregoe wel moesten eten. Ze checkte even bij de patienten die nog steeds sliepen. Ze liep even naar haar oude tent en haalde wat eten dat ze nog had liggen. Ze keerde terug naar de hut met een zak rijst, een aantal lappen vlees en boontjes die ze gisteren nog gekocht had. Mirre begon de bonen te pellen. Toen ze gepeld was zette ze op met water om te koken. In tussen ging ze de zieken voorzien van koude doeken op hun voor hoofd om de koorts te stelpen. Ze zou of twee uur wachten voor ze ging koken of pas koken als Dregoe thuis was. Het kon nog uren duren voor hij terug was of het was binnen een half uur gedaan.

Hij zag dat ze een boek vast had, maar negeerde het. Dit waren haar zaken en hijzelf had nu wel wat beter te doen. Dregoe knikte bij haar woorden en volgde Marco richting hun huisje met een tas vol spullen en kruiden die hij mogelijk nodig mocht hebben. De twee andere patienten waren voorlopig in goede handen en Mirre zou ze vast wel net zo goed verzorgen als dat de heler zelf zou hebben gedaan. Het was aardig druk rond het ouderlijk huis van Marco. Maar zodra de eerste mensen hen aan zagen komen lopen herkende ze Dregoe meteen en tikte de andere aan voor ze zelf als een stil zwijgende afspraak opzij gingen. Dregoe knikte in het voorbij gaan naar hen en stapte naar binnen, maar legde eerst nog zijn hand op Marco's schouder om de jongen tegen te houden. Deze begreep zijn stille hint en bleef braafjes buiten staan wachten. Het was opvallend donker binnen zelfs waren er weinig kaarsen aan gestoken.

'Nog even en u kunt uw kindje in uw armen houden. De ontsluiting in bijna voltooit.' hoorde hij op een plechtige manier spreken. Een zwaar gekreun bereikte zijn oren. Dit was echt niet goed. Dit was veelste luid! Met een kleine stille sprint legde Dregoe de rest van zijn weg af en wilde de deur openen, maar die zat op slot. 'Wie je ook bent we zijn druk bezig! Een bevalling is geen pretje!' riep de man op een lichte geiriteerde toon. Dregoe moest zich groot houden. Hij sloot nooit de deuren. 'Ik ben de heler van het kamp en maak ni die deur open of we breken hem open!' beval hij met uiters dreigende kalme stem, maar Dregoe was nu meer dan serieus. Een snuivend geluid klonk tussen de kreten door, maar het was genoeg om hem te vertellen dat die kwakzalver hier uit was op de dood van moeder en kind. Een korte waarschuwende huil kwam over zijn lippen. Heel even scheen Chad door, maar verdween ook meteen weer. Ze werkte al jaren prima samen. Er klonken al snel zware voetstappen van een man of vier assasijnen die op zijn roep af waren gekomen. 'Breek die deur open!' zei hij nog steen op dezelfde toon en niemand tribbelden tegen. twee aan twee ramde ze tegen de deur tot de kozijnen het begaven. Dregoe zag in een korte blik hoe erg de vrouw al verzwakt was, maar de man herkende hij als een Tempelar! Dat niemand hem opgemerkt had was hem nog een raadsel... 'Grijp die vent, Hij is een Templar.' nu klonk er duidelijk woede door en de templar had geen tijd om snel te reageren, want de vier assasijnen waren net te snel voor hem. Ze namen de vijand mee naar de leider en de Deputy. Zelf liep hij snel naar de vrouw toe en sprak sussende woorden. 'Rustig maar Marina, Alles komt goed. Drink dit dat zal je snel meer energie geven.' gelukkig was ze nog in staat om het aansterkende kruidendrankje te drinken en al snel voelde ze zich beter en heeg ze iets minder. 'Zo en nu persen. De kleine ligt goed.' sprak Dregoe na een kleine controle door even te voelen of de baby goed lag.

Mirre had geen idee wat er zich aan de andere zijde van het kamp speelde. Ze wist ook niet dat ze zelf haar handen vol zou hebben in een paar minuten. Ze wilde net het vlees klein snijden toen er op de deur geklopt werd. Mirre opende deur en zag de kleine jongen die met Dregoe weg was gegaan. De jongen keek geschrokken en van slag. "Marco, wat is er?" De jongen vertelde in tranen wat er gebeurd was. Geschrokken deed ze een stap achter uit. "Kom binnen, dan pak ik even iets." Ze liep naar haar kamertje waar ze uit haar eigen tas oude drankjes pakte die ze vorige week nog gebrouwen had. Op papier schreef ze wat het effect was. Ze liep terug naar Marco. "Breng deze maar naar Dregoe. De groene label is voor energie en de roze is kalmering om van de schrik te bekomen. Een thee lepel gemengt met thee en kamille zocht er voor dat je rustiger wordt." Ze gaf hem de flesjes met het briefje. "Het staat allemaal in het briefje." Hopelijk kon Dregoe lezen.

Ze zwaaide het jongentje uit toen ze de stoet met de gevangene voorbij zag komen. Mirre leunde tegen de deur post ontspannen. Wat een klootzak. Misbruik maken van een moeders grootste zwakte. Zorg dragen voor een goede geboorte. Het moment dat zo al moeilijk genoeg was om te overleven, nog zwaarder maken. "Annalynne!" Klonk plotseling en de gevangene brak los en rende met een wapen op haar af. Voor Mirre recht op kon staan en de deur kon dicht slaan, werd ze gestoken. "De morte predicti William Maynard ultio." werd in haar oor gefluisterd. Mirre pakte gauw het mes onder haar rok vandaan en stak deze in zijn buik op de plek waar ze hem niet dode maar zwaar verwondde. "Uerbum, corium!" fluisterde ze terug. Mirre zakte door haar benen. Ze drukte haar hand op haar wond. De Tempelier werd overmeesterd en een van de assasijnen. "Het gaat, laat mijn mes eens zien. Ik weet niet welke ik gebruikt heb." Verbaasd liet de assassijn haar de dolk zien. "Daar zit waarheidserum op. Je hebt twee uur om alles uit hem te trekken en hij zal zich daarna niks meer herinneren van de laatste week."

De assasijnen gingen verder met de gevangene terwijl Mirre nog steeds op de grond zat. Hij had in haar zij gestoken maar zo te voelen niks belangrijks geraakt. Het deed alleen pijn. Mirre liet haar hoofd tegen de muur rusten. "Hij heeft toch mannen achter me aan gestuurd, maar om een andere reden." Ze liet haar ogen even rusten.

Met een laatste luide kreet tijdens het persen kwam de baby ter wereld en Dregoe handelde even snel. De kleine ving hij op in een schone doek en gaf deze door aan een van de dochters van Marina om het vast te houden en het straks te wassen. Hij pakte een reep leer en bond die stevig om de navelstreng vast op 5 cm van het buikje af en sneed daarna een stuk van het leertje de streng door om hem vervolgens nog een dikke knoop erin te leggen zodat het bloeden stopte. Daarna mocht Annie de baby gaan wassen. Dregoe hoorde geen geluid meer van Marina af komen en ging meteen naar het hoofdeinde. Ze had een zware slag gestreden, maar nog in leven. Al voelde haar hartslag zwakjes. Marco kwam binnen en gaf de heler de drankjes. Dregoe kon gelukkig lezen, dat was wel nodig als je heler was. Hij bedankte de jongen en pakte het flesje met het groene label. Hij wist niet hoe sterk de drankjes van Mirre waren, maar dit was een noodgeval en dan brak de nood wet. Hij pakte een lepel en goot het drankje erop en liet het daarna in de mond van Marina lopen. Ze slikte automatisch dat was een goed sein. Snel goot hij het drankje met het roze label op de lepel en liet het daarna weer in de mond van de zwaar verzwakte vrouw lopen. Ze leek alleen maar zwakker te worden en Dregoe maakte zich steeds meer zorgen tot hij zelf haar hart slag niet meer voelde. Hij haalde haar kussen weg zodat ze recht lag en blies even lucht in haar longen om daarna een aangeleerde reanimatie uit te werken. Dit had hij in de zeven jaar geleerd, maar blij was de heler er wel mee dat hij het geleerd had. Hij drukte op haar hart en telde de seconden weg voor hij weer opnieuw lucht in haar longen blies. De kinderen stonden op een afstandje toe te kijken met grote bange en bezorgde ogen, maar hielden hun monden dicht. Na vier keer zo af gewisselt te hebben begon Marina ineens te hoesten en naar adem te snakken. Dregoe schrok en deed eerst een paar stappen naar achteren, maar stapte ook meteen weer naar voren om haar te controleren. Haar hartslag was nog even wild, maar zakte geledelijk aan weer naar zijn normale ritme. 'Dregoe... Waar is mijn baby?' vroeg ze met zachte stem en hij glimlachte zacht naar haar. 'Ze is veilig en gewassen. Jij moet voorlopig even rustig aan doen, laat de kinderen maar een maandje voor haar zorgen op de voeding na. Elk uur mag je een thee lepel van elk flesje in deze kamille thee doen om weer aan te sterken. Je hebt het erg zwaar gehad lieverd.' zei Dregoe en Marina moest glimlachen. Hij kon soms zo vlijen, maar echt menen deed Dregoe het nooit meer dan vriendschappelijk. Moe stond hij op van haar bed en liep nog even naar de Baby. Alles was goed en ondanks de uitgestelde geboorte was het meisje gezond. De Baby werd niet lang daarna nog even door een van de kinderen naar Marina gebracht voor de eerste moedermelk. Dregoe vertrok en werd door een van de Assasijnen aan gehouden die de Tempelar weg gebracht had en vertelde wat er onderweg gebeurd was. Hij schudden zijn hoofd en rende naar zijn huisje. Maar wat er nog meer bloot gelegd werd zou niet lang meer verborgen blijven...

Mirre kreunde. Ze wist dat ze hier niet kon blijven zitten. Er waren mensen die op haar vertrouwden. Het meisje probeerde omhoog te krabbelen. Wat lukte. Ze strompelde terug naar haar kamer waar ze haar eigen spullen pakte om de wond te behandelen. Mirre beet haar tanden op elkaar terwijl ze de wond ontsmette om het daarna dicht te draaien. Mirre had hem net dicht gemaakt toen ze voetstappen hoorde. Ze stond op en liep haar kamer uit.

"Hoi Dregoe." Ze was nog bleek maar wist te glimlachen. "Hoe is het gegaan? Zijn Marina en het kind in orde?" Ze nam zelf net een slok van een van haar eigen geneesdrankjes. Mirre zag aan Dregoe had gerend. Hij had het vast gehoord. Ze keek naar beneden. "Maak je geen zorgen om mij. Ik heb mijzelf wel vaker verzorgd." het meisje probeerde te glimlachen. "Dit is gewoon gevolg van een missie van een half jaar geleden. Hij is blijkbaar achter me aan gestuurd voor wraak." Een opgeluchte uitdrukking was van haar gezicht af te lezen, wat best vreemd was voor iemand die net neer gestoken was.

Wat waren die Tempelar toch een
vuil volk! In tegenstelling tot de
clan‘s
waren dat echt beesten, zo vond
Dregoe dat tenminste. In zijn haast
was de
heler bijna gestruikelt om weer thuis
te komen. Normaal was hij heel
voorzichtig, maar wat had hij die
klerelijer zelf graag onderhanden
genomen. Maar helaas voor hem had
Dregoe een dure eed afgelegd bij
een
Japansche heel meester. Hij zou
geen mens nog willens en wetens
schade toe
richten, tenzij daar de reden naar
was. Dregoe rende de openstaande
deur
door en liet haast zijn tas vallen,
maar zetten hem nog net schuivend
neer.
De hoeveelheid aan bloed
verontrusten hem zeer. Mirre kon
ergnstig gewond
zijn! Of die Tempelar gewond was
kon hem schelen. Dregoe rende naar
de
kamer van Mirre, waar ze net naar
buiten kwam en zei dat hij zich geen
zorgen hoefte te maken. Ondanks
zijn gezorgtheid dwong Dregoe
zichzelf te
knikken. ‘Wat hield die missie dan
in om ze zo ver te laten komen?‘
zijn stem klonk kalm maar nog lichterlijk
hijgend. Zijn natuurlijke
nieuwschierigheid stak weer de kop
op, maar nieuwschierig was hij.
Ondertussen waren ze druk met de
Tempelar te onder vragen. Dregoe
hoorde na
enige tijd dat ze op de deur
klopte....

Dregoe vroeg wat de missie in hield. "Onschadelijk maken van de neef en erfgenaam van de engelse Grand Templar, William Maynard." Dat was de waarheid. "Ik had alles uit gestippeld, zijn route, een vermomming. Alleen zijn bestemming wist ik niet." ze keek weg. "Ik kwam terecht op een templar feest in het huis van de Grand Templar. Ik werd zelfs aan hem voor gesteld. Aan Grand Templar, hertog William Cavendish. Toen realiseerde ik me dat ik.." Mirre keek weg naar de vloer. "Te persoonlijk betrokken was bij de missie. Ik had eigenlijk moeten maken dat ik weg kwam en een ander de missie moeten laten volbrengen." Ze voelde dat ze moest gaan zitten. "Zullen we in de keuken verder praten? Dan leg ik wel uit waarom het zo persoonlijk was." Ze wist dat ze het toch ooit moest zeggen. "Maar jij zal de eerste en enigste zijn aan wie ik het vertel."

Op dat moment werd op de deur geklopt. Dregoe stond haar in de weg voor naar de deur. "Zou je open willen doen?" vroeg ze aan Dregoe. "Ze zullen al klaar zijn met verhoren. Waarheidserum heeft vast zijn werk gedaan."

Gelukkig vertelde ze wat de missie inhield, maar ze vertelde ookal meer. Zeker als het doel van je slachtoffers nog onbekend bleek moest een assasijn uiters voorzichtig zijn. Maar de reden waarom het persoonlijk was voor haar gebleken wilde Dregoe graag weten en hield zich stil tot ze vroeg of ze niet beter naar de keuken konden gaan. Dregoe knikte, maar toen er op de deur werd geklopt liep hij eerst naar de voordeur. Na deze geopend te hebben zag hij de Assasijn die hem eerder al over hun uitgebroken gevangen verteld had. De heler knikte naar de man om te vertellen wat hij kwam doen. ‘De Templar vertelde dat hij uw gast moest doden, maar hij noemde haar anders dan hoe ze zich nu noemt.‘ zei de Assasijn en Dregoe nam rustig de info op. ‘Dat klopt, ze reisde in cochnito en vandaar dat ze een andere naam aan genomen had. Ik heb de laatste zeven jaar ook onder een andere naam door gebracht. Maar nu wijt ze zich aan het helen en helpen van de leden. Als ze haar of mij hier over willen spreken hoor ik het nog wel.‘ zei Dregoe met kalme stem en knikte nog eens vriendelijk naar de man voor Dregoe de deur weer sloot. Daarna liep hij naar Mirre en zo door naar de keuken. ‘Voel je niet gedwongen Mirre. We kunnen je raport later nog wel wat bijschaven zodat je niet alles nogmaals te herhalen wat pijnlijk is.‘ zijn stem zo rustig maar toch met een tintje serieus als troostend. Hij hield haar een stoel voor en ging later op een andere dichtbij en tegenover haar zitten.

De assassijn bevestigde dat ze al wist. De tempelier was hier om haar te doden en niet om naar huis te brengen. "Ik wijt mijn leven niet aan helen. Het is een hobby. En ik help graag als het kan." verbeterde ze hem. Mirre deed graag missies. Ze was een warrior, geen heler. Ze gingen naar de keuken na de assassijn weg was. "Echt keus heb ik niet, Dregoe. Het is onbegrijpelijk natuurlijk dat ik opgelucht ben dat hij hier was om mij te vermoorden. Maar nadat ik je hebt uit gelegd is het te begrijpen." Ze voelde dat haar drankje werkte en pijn weg was. "Ik heb je vandaag al een paar dingen vertelt over mezelf. Dat ik mijn moeder nooit gezien heb en dat iedereen die om mij hoorde te geven, me weg deed. Daar is geen woord van gelogen." Ze durfde Dregoe niet aan te kijken.

"Ik ben geboren als een bastaard van een engelse getrouwde adel man en een verloofde franse jonkvrouwe die als lady in waiting werkte aan het engelse hof. Mijn moeder raakte verliefd op mijn vader, een van de konings vrienden. Ze sliep met hem en raakte zwanger. Maar omdat ze nog moest trouwen en daar voor ongeschonden moest zijn, kon ze mij niet houden. Op advies van de kardinaal verdween ze voor aantal maanden in een klooster. Zover iedereen wist was ze daar om zich op gelovige wijze voor te bereiden op haar huwelijk. Ze had mij kunnen achter laten in een weeshuis maar in plaats daarvan liet ze me naar mijn vader brengen. Mijn vader wist niet wat hij met mij aan moest. Hij en zijn vrouw waren al 3 jaar getrouwd en hadden nog geen kinderen. Het was erg ongemakkelijk voor zijn vrouw dat het blijkbaar aan haar lag dat ze nog geen nazaten hadden. Dus heeft hij me met personeel naar een van zijn huizen gestuurd dat minstens twintig kilometer van hem vandaan. Ik zag hem alleen op mijn verjaardag. Toen ik 8 jaar was, raakte hij zijn aanzien bij de koning kwijt. Hij ontving minder geld en mijn huishouding daalde van 20 naar 2. Ik sloop al vaak rond en een avond hoorde ik mijn gouvernante met mijn kokkin praten. Alles van waarde was al verkocht en vervangen, ze kwamen nog drie weken loon te kort. Ze besloten de volgende dag mij te verkopen in de Melkkamer. Ze zouden mijn vader een pot met as uit de openhaard sturen met een brief dat ik overleden was aan een besmettelijke ziekte en dat ze geen andere keuze hadden dan mij te cremeren." Mirre slikte.

"Ik liep die avond weg en sinds die dag ben ik Mirre, het straatmeisje. Door mijn opvoeding kon ik in geval van nood voor doen als een adelijk meisje dat verdwaalt was en dan zouden belangrijke families mij binnen laten en eten en drinken geven. Dan vroeg ik altijd of ik even me mocht opfrissen en als ze me dan naar boven hadden gebracht, stal ik hier en daar wat uit de kamers om vervolgens te verkopen voor geld zodat ik meerdere dagen kon overleven samen met andere kinderen onder de brug. Ik leefde zo tot mijn veertiende. Ik wist mijzelf weer bij een familie binnen te laten. Ik had de interesse gewekt van de zoon des huizes. Wijs gemaakt dat ik op doortocht was naar mijn grootvader een belangrijke Hertog in het noorden van Engeland. Alleen de koets die mij in London zou oppikken was niet opkomen dagen en dat ik een plek zocht om te overnachten. Het lukte en tijdens het 'omkleden' wilde ik weer mijn slag slaan toen ik iets in handen kreeg wat van grote waarde was voor tempeliers en assassins. Plots klonk achter me een stem die zei dat ik mijn talenten voor een beter doel. Het was een assassijn. Hij nam me mee naar hier."

Voorzichtig deed ze haar nekbandje af en opende haar medaillon. "Dit zijn mijn ouders." Ze legde het medaillon open voor Dregoe neer. Aan beide kanten was een portret waar langs de naam van de persoon stond gegraveerd. "Reden dat het voor mij te persoonlijk werd, is omdat ik geboren ben als Mirielle Cavendish. Bastaarddochter van hertog William Cavendish oftewel, van de engelse grand templar. Ik heb dus mijn eigen neef onschadelijk moeten maken." Ze beet op haar onderlip. "Ik ben zo wantrouwerig omdat dacht dat mijn vader mij herkend had en tempeliers achter me aan gestuurd om me naar huis te halen. Hij heeft tempeliers inderdaad achter me aan gestuurd maar om een andere reden." Ze stond op. "Ik wilde dat niemand het wist, om te voorkomen dat de leider mij terug naar Engeland zou sturen om te infilteren bij mijn vader en hem onschadelijk te maken. Ik ben vooral bang dat ik er niet levend terug zou komen, in ieder geval niet als mijzelf." Het meisje liep naar de aanrecht. "Ik wilde trouwens net het eten voor bereiden toen Marco aan de deur stond. Hoe klinkt rijst, sperzibonen en stukjes kipfilet?"

Wat Mirre vertelde was niet onmogelijk, maar wel ongelovenlijk. Dregoe bleef rustig zitten luisteren naar wat het meisje te zeggen had hoewel ze hem eerder nog verbetert had. Ze was dus een buitenechtelijk kind en zo te horen niet gewild ook nog. Ze leefde jaren lang op straat zonder de invloeden van de tempelars, maar toch schoot er een beetje wantrouwen erin bij hem, maar echt veel was het niet. Dregoe pakte even het Medaillon op en keek even naar buide gezichten. De vrouw of te wel haar moeder herkende Dregoe niet, maar haar vader wel. Het was geen goedzakje jegens de Assasijnen nog de Clan's stonden in een goed blaadje bij deze man. Ook zag Dregoe dat Mirre het er goed moeilijk mee had om hem de waarheid te vertellen. Als Mirre nu de volle dochter en gewild van de Grand Tempelar was had hij haar moeten aangeven, maar ze was dan wel een volle dochter van deze man, maar niet gewild en zelfs de mensen die voor haar moesten zorgen stonden haar naar de keel. Meer wegens geld dan misschien om iets anders. Dregoe legde het sieraad weer neer en sloot even zijn ogen. Hij was moe, maar nog goed helder in zijn hoofd. Hij stond op en liep naar Mirre toe. Zijn vingers sloten zich zachtjes om haar schouders. 'Je hebt veel meegemaakt. Maar dat wil nog niet zeggen dat andere het ook zo zien. Misschien is helen meer je hobby, maar als je straks dit toch zult moeten te vertellen aan onze leider en Deputy zullen ze je willen testen en dan ben je hier van harte welkom om mij te helpen en zo hun vertrouwen te gaan winnen. Je hebt je in mijn ogen al bewezen dat je geen kwaad in de zin hebt en die uitval van de Grand Tempelar naar jouw zegt mij meer dan genoeg dat hij je lieverd dood ziet dan dat die man je liever weer in huis haalt.' Goed het klonk ontzettend hard wat Dregoe zei, maar zijn kalme stem gaf meer steun dan wantrouwen naar Mirre. Al heten ze eerst anders voor hem zou ze altijd Mirre blijven heten. Dregoe wilde het meisje steunen en haar helpen een nieuw leven op te bouwen, misschien zou hij wel aan haar vast zitten, maar erg vond de heler dat vooruit zicht niet. 'Maar wat je voorstelt om te eten klinkt erg lekker. Ik ga nog even bij onze patienten kijken.' Ja kip vond deze jongen heerlijk. Nog even troostend kneep Dregoe in haar beide schouders voor hij los liet en weg wilde lopen.

"Het vreemdste was dat de kamer waar in ik mocht logeren, waarin ik de jongen gedood heb, was voor mij klaar gemaakt. Mijn portret van toen ik 4 was, hing aan de muur, met de urn waar mijn as in zou moeten zitten er onder. Toen ik naar het portret vroeg, zei hij lachend dat het zijn dode nichtje was, als ze niet was gestorven, zou hij niet de erfgenaam zijn geweest. Ik zou naar huis gehaald zijn op mijn tiende om klaargemaakt te worden om te huwen met een geschikte opvolger. Alleen als hij geen echtelijk kind had. En zover ik het begreep, heeft hij die nog steeds niet."

Ze voelde zijn vingers om haar schouders sluiten. Hij zei wat ze gevreesd had. Ze moest het wel vertellen. "Ik ben bang. Bang dat ze me weg sturen. Ik ben de mensen hier als familie gaan zien." Ze trilde terwijl de tranen over haar wangen rolden. "Ik heb het nooit geweten, Dregoe. Pas toen hij zijn eigen naam zei, wist ik het. Ik wil niet worden zoals hij, hij mag niet weten dat ik leef." zei ze toen hij nog even troostend in haar schouders kneep voor hij weg wilde lopen. Ze legde de kip op de plank en wilde net met een keukenmes het klein gaan snijden toen ze het weer neerlegde. "Als jij denkt dat het het beste is om mezelf aan te geven, dan doe ik dat." Mirre draaide zich om. "Maar zou je dan mee willen gaan?" ze probeerde te glimlachen. "Misschien kan ik dan ook gelijk na vraag doen over mijn moeder? Wie weet staat ze aan onze zijde en verklaard dat mijn visie op de wereld. Het zou nog meer verklaren, waarom ze me niet kon houden maar toch een beter leven wilde geven dan dat van een wees?"

Dat was vreemd, maar wel begrijpenlijk als de man zelf geen erfgenaam had gekregen bij zijn eigen vrouw. Dregoe vond het nog steeds niet gemakkelijk om Lexi te vertellen hoe hij zich eigenlijk voelde. Nooit had hij zich echt met liefde bemoeit omdat hij er eigenlijk geen tijd voor had, maar zomaar met een vrouw het bed delen stond de heler helemaal niet aan ook al voelde hij zich vreselijk wanneer Lexi niet in zijn buurt rond hing. Maar het verhaal van Mirre sloeg hem wel aan. Het was misschien beter dat Mirre zichzelf aan gaf. Het kwam toch eens uit en dan was het vele malen beter dat ze er zelf mee kwam dan dat iemand anders dat voor haar deed. Gewoon omdat ze bang zou zijn om hier weg te moeten omdat ze van de Tempelars afstamde. Haar woorden deden hem stoppen en hij keek naar haar om toen Dregoe zich een halve slag omgedraaid had. Haar probeersel om te glimlachen maakte haar gewoonweg schattig. 'Wat zegt je hart? Dat je bang bent is heel normaal en het zou beter zijn dat je hetzelf verteld dat je vader bij de vijand hoort. Ik kan niet voor jouw kiezen Mirre. Ook al zou het moeten, maar ik kan zien aan je houding, Horen aan je stem en zien aan je ogen dat je geen kwade invloeden van je vader georven hebt. Hoe je moeder was weet ik niet en misschien staat ze wel aan onze kant dat kunnen zij achterhalen. Je moet doen wat je hier en nu goed dunkt. Ben je er klaar voor om het hen te vertellen?' terwijl hij dat zei liep Dregoe terug en begreep heel goed dat ze even een stevige schouder nodig had en sloeg zijn armen lichtjes om haar heen. Mocht ze los willen komen hield hij haar niet tegen. Ze had het moeilijk dat zag hij wel.

De tranen begonnen nog meer te stromen toen Dregoe naar haar toe kwam en haar omhelsde. Troostend als een grote broer. Mirre liet het toe terwijl ze zijn woorden aan hoorden. "Mijn hart zegt dat ik hier hoor, bij de assassijnen." snikte ze. Hij zag aan haar dat ze geen slecht persoon was. "Ik wou dat ik er nooit achter was gekomen" Het meisje verborg haar gezicht tegen zijn schouder. "Ik was zo trots dat zo'n rookie als ik een super belangrijke missie mocht doen. Ze hadden iemand nodig die zich voor kon doen als een belangrijk iemand die niet bekend was in Engeland. Ze hadden een assassijn uit het buitenland nodig." Ze snikte harder. "Door de assassijn die mij jaren geleden hier heen bracht wisten ze dat ik geschikt was. Ik had het kunstje eerder uit gevoerd."

Mirre probeerde te kalmeren. Ze moest nog antwoorden op zijn laatste vraag. Of ze klaar er voor was om het te vertellen. "Ik weet het niet maar keuze heb ik niet. De tempelier moet denken dat hij me gedood heeft en het heeft gevierd in de pub, voor er meerderen komen en ik wel ontmaskerd word als Mirielle. De leider en deputy zullen alleen hem laten geloven als ze weten waarom het zo belangrijk is dat hij dat denkt." Ze stapte achteruit om uit zijn armen te stappen. Trillend stapte ze naar de tafel en pakte haar ketting en deed hem weer om. "Misschien moet ik een nieuwe nemen en het mediallon thuis laten. Mijn geboorte naam staat op de achterkant. De kant die op mijn huid ligt." Ze keek naar wat ze klaar had staan. "Ik heb geen honger meer. Laten we even bij de patienten kijken en daarna naar de leader en deputy. Laten we het er maar gelijk uit gooien."

Zo jong en dan al zulke problemen hebben dat was toch vreselijk! Heel even tijdens haar woorden knuffelde hij Mirre nog even wat steviger voor Dregoe zijn armen weer losjes om haar heen liet hangen tot ze zich van hem los maakte. Maar gelijk had ze en Dregoe wilde haar graag helpen. ‘Ik geloof niet dat ze wisten wie jij echt was om je op deze missie te sturen.‘ zei Dregoe en hij keek rustig toe wat ze deed en wat ze zei. Dat Mirre er nog niet klaar voor was begreep Dregoe wel. Het was niet niks om de dochter van zo‘n hoog geplaatste Tempelar te zijn en je tussen je vaders vijanden te begeven. Maar dat Mirre zei dat ze de Assasijnen als familie zag deed hem deugt. Ze wilde gaan opbiechten wie ze werkelijk was en hij zou gerand voor haar staan. Al kende hij de jonge vrouw pas zins kort hij had een hele goede mensenkennis en dat wisten de leider en deputy ook. Maar nu meteen gaan zou onzin zijn. Haar verdriet kon haar parten spelen en als de andere haar in de reden vielen werd Mirre misschien hysterisch? Allemaal door emotie. ‘We gaan, maar eerst moet jij tot rust komen en goed geslapen hebben. Morgen na het ontbijt zullen we meteen naar de leider en de deputy gaan. Kom dan gaan we even kijken voor we gaan slapen. Het is al laat.‘ zei hij gerustellend en legde een arm om haar schouder. Ze had haar hart niet op de verkeerde plek anders had Cry haar niet meteen gemogen.

Mirre knikte toen Dregoe zei dat ze beter kon gaan slapen. "Er is nog soep als je honger hebt. Ik zal morgen de bonen die nu in het water staan koken. Tenminste als ze me het kamp nog niet uit geschopt hebben."

Ze voelde zijn arm om haar schouder. "Zoals ik al zei, ik voel me hier omringt door familie. Je bent net een liefhebbende grote broer die zijn zusje wilt laten toegeven dat ze iets gesloopt heeft." ze wist weer een beetje te glimlachen. "Dankje daarvoor." Ze liep naar de zaal waar de patienten nog steeds lagen te slapen. Ze verschoonde de doeken op hun voorhoofd nog een keer. Zachtjes sloop ze de kamer weer uit. Ze sloot de deur die ze eerst open had gelaten zodat Dregoe kon zien wat ze deed, voor het geval dat hij haar niet vertrouwde. Niet dat ze ooit een onschuldig iemand pijn zou doen. "Ze slapen nog. Lauren zou wel stik kapot zijn door alle zorgen." Mirre hoopte dat het morgen goed zou gaan met de jongen. "Nou dan ga ik maar proberen te slapen. Ik neem wel een slaapdrankje anders gaat het niet lukken." Mirre verwachtte dat als ze niet kon slapen, ze zou besluiten weg te lopen.