"Ik ben niet lang weg. Ik ga een uur of drie kruiden plukken." Ze had dan ook niet haar assassins kleding aan. Maar een jurk die iedere boerenmeid aan zou kunnen hebben. Mirre wachtte tot de kamp wacht haar er door lieten. "Ja, ik ben bewapend, een dolk onder mijn rok, twee haarspelden in mijn haar voor prikjes in slagaders en sloten open te breken. Briefopeners in voering korset en schoenen. En kleine werpmessen in mijn armschermen." En dat was nog steeds niet alles. Er lag nog wat in de dubbele bodem van het mandje. "Lijkt me genoeg." Ja, ze mocht er door. Mirre zou naar Christo gaan, om precies te zijn naar Cim. Daar zou ze de kruiden vinden die ze nodig had. Mirre kon er ook rustig na denken. Over wat ze ontdekt had in Engeland. Ze had het nog aan niemand verteld. Vooral omdat ze niet wist wat ze er mee aan moest. En nog meer dat ze niet terug gestuurd zou worden naar de hol van de leeuw.

Na een uur was ze er aangekomen. Wat had ze ook al weer nodig? Zeven blad voor tegen jicht en pijnlijke gewrichten. Salie voor desinfecteren, ontsmetten en rustgeving. Sommige jonkies hadden last van slapeloze nachten na hun eerste moord. Dus ze moest ook nog slaapverwekkende kruiden plukken als dille en lievevrouwebedstro. Natuurlijk hadden deze planten meer invloeden. Ze liep naar de eerste plek bij het water. Daar zou ze Salie en dille vinden. Salie kon je makkelijk vinden door te kijken waar de meeste vlinders zich bevonden. Mirre haalde uit haar mandje een klein mesje om kruiden te snijden. Mirre sneed kruiden door toen ze dacht iets te horen. Ze keek om maar er was niemand te zien. "Mmm." ze legde het hoopje in haar mand. Mirre oogste nog een beetje toen ze weer iets hoorde. Iemand stapte op de takjes op de grond. Mirre stond op en draaide zich om. "Wie is daar?" vroeg ze. "Het is niet netjes om een jongedame te besluipen."

Grote onschuldige ogen in een klein gezicht. Zo blauw als de hemel vertelde haar moeder vaak, terwijl haar zussen en broer door haar haren woelden en op weg gingen naar hun bezigheden. Maeralya had geen bezigheden. Dat klonk best dramatisch, maar eigenlijk was dat het niet.. ze deed namelijk genoeg, alleen had ze nog geen vaste taken. Ze was wel al aan het trainen, voor later. Zo kon ze ongemerkt wegglippen vanuit het kamperment en door de bomen zweven zonder enig geluid te maken. Tekenen en plukken van planten, zwemmen en spelen.. nee, ze deed genoeg! Vandaag bijvoorbeeld was ze het kamp uit geschoten toen de wachters bezig waren met ergens anders naar kijken. Voor ze echt in de gaten hadden wat er gebeurde was Mae langs hen heen geschoten en was de bosjes in gedoken. Ze was door de bosjes weggeslopen terwijl ze de wachters achter haar verbaasde geluiden hoorde maken.

Ze was niet lang achter Mirre het kamp uit geslopen en volgde het oudere meisje nu op veilige afstand. Het meeste leerde je immers van het nadoen van anderen en Mirre was iemand die haar boeide! Ze volgde op zo’n veilige afstand dat ze haar minstens een uur kon volgen zonder dat het opviel dat ze dat deed. Tegen die tijd was het meisje enigszins hyperactief geworden. Ze was niet gewend dat ze zo lang iets deed met haar volle aandacht, haar concentratievermogen was erdoor ernstig op de proef gesteld! Nu echter besloot Mirre een bos in te lopen. Maeralya had een iets te grote achterstand in afstand, helemaal omdat ze niet op wilde vallen, dus moest ze nu beslissen of ze zou rennen om haar achterstand in te halen of.. niet. Haar ogen schoten heen en weer, keken over haar schouder en toen schoot ze het bos in. Ze liep een stuk sneller dan ze normaal zou lopen in zo’n bos, ze wilde niet alleen achter blijven gezien ze niet precies de weg terug wist, maar ze wilde ook niet dat het haar opviel.. op dat moment knapte er een takje.

Geschrokken drukte het meisje zich tegen een stam van een boom aan en deed haar ogen dicht. Er kwam geen boze kreet of ander geluid dat iemand haar hoorde, dus sloop ze nog wat dichterbij. Welke planten was het andere meisje aan het afsnijden? Kende zij hen al? Ze schoof nóg een stukje dichterbij en.. krak! klonk er. Stokstijf bleef ze staan kijken, wachtend op de boze toon die zou komen. Een boze toon die niet kwam, alleen de berisping dat het niet beleefd was om iemand te besluiten. Ze weet nu toch al dat ik hier ben, dan kan ik net zo goed tevoorschijn komen.. dacht het blondharige meisje. Ze schoof een stukje langs de boom langs en stapte toen ook de open plek op. Met  haar muts nog op haar hoofd en haar gevoerde mantel, zag ze er in combinatie met haar grote blauwe ogen heel onschuldig uit. De vraag was alleen of het zou werken! “Ik wilde je niet besluipen, sorry.. maar ik was bang dat je me terug zou sturen naar het kamp.” Antwoordde ze schuldbewust. Ze schuifelde een beetje met haar linkervoet, haar ogen zo smekend mogelijk. Ze wilde niet dat ze weer op haar kop kreeg omdat ze er vandoor gegaan was! “Dille, te herkennen aan de fijne bladeren die aan naalden doet denken. Te gebruiken als kruid in eten, maar in thee, waardoor het slaapverwekkend is. De beste tijd om het te zaaiden is tussen de maanden april en mei.” vertelde ze vervolgens, waarbij ze het idee gaf dat ze haar boek met kruiden had ingeslikt. Het boek dat in een heuptas altijd bij zich gedragen werd.

Het was haar eigen persoonlijke stalkertje. "Hallo Mae, je wordt steeds beter." glimlachte ze. Mirre wenkte het meisje. "Kom maar gauw. Ik stuur je niet terug. Je moeder zal boos op me worden als ik je alleen door de bossen liet lopen." Mae had geluk met haar familie. Een stel lieve ouders, zorgzame zussen en broer. Iets wat Mirre nooit heeft gehad. Natuurlijk had ze een moeder en had ze een vader. Maar die hadden nooit om haar gegeven. Haar moeder had haar bij haar vader achter gelaten. Die wist niet wat hij met zijn bastaard aan moest en stuurde haar met personeel minstens 20 kilometer ver van hem vandaan. Dat personeel wilde haar uiteindelijk verkopen. Niemand had om haar gegeven toen ze klein was. Ze was even oud als Mae nu was, toen ze weg liep en voor zichzelf moest zorgen. Met stelen, bedriegen en haar lichaam wist ze in leven te blijven. Pas toen ze 14 was en opgenomen in de creed, leerde ze wat liefde was en dat mensen niet allemaal slecht waren.

"Dat is heel goed van je, Maeralya" zei Mirre met een glimlach. "Er zijn een paar kinderen met nachtmerries in het kamp. Daarom pluk ik dille." ze gaf een takje aan Mae. "Het helpt ook tegen stikkende papa's" doelend op de werking tegen winderigheid, terwijl ze een knipoog gaf. "Ik ben op zoek naar Salie. Jij weet vast wel hoe ik die vind." ze wist hoe graag het meisje een heler wilde worden. Natuurlijk had ze al de plek gezien met de meeste vlinders. Maar Mae vond het vast leuker als zij het plekje vond.

Een brede glimlach verscheen op haar gezicht toen Mirre zei dat ze steeds beter werd in sluipen. Een nóg grotere glimlach verscheen echter toen het oudere meisje vertelde dat ze niet terug naar het kamp hoefde. Het was altijd fijn als je moeite om iets te leren gezien werd. En of ze moeite gestoken had in het feit dat ze mensen kon besluipen! Het was een ideaal van haar dat ze over twee jaar als ze een apprentice zou zijn, zomaar achter iedereen op kon duiken zonder dat men wist dat ze er was. Ze had er nu al profijt van, al maakte ze vaak op het verkeerde moment een geluidje zodat ze nog niet genoeg kon horen. Dat was erg jammer. “Bedankt! Ik probeer steeds beter te worden erin.” Vertelde ze dan ook, zonder er op in te gaan waarom ze dat probeerde.

Haar glimlach werd verbazingwekkend genoeg nóg stralender toen haar verteld werd dat ze het goed gedaan had. Nu oefende Mae elke avond voor het slapen gaan haar boek en prentte alles een extra keer in haar hoofd, ze vond het toch fijn dat dat gezien werd. Ze had het anders ook wel gedaan hoor, Maeralya was niet echt gericht op complimenten, een compliment zorgde er vaak wel voor dat ze zich net wat beter voelde. Ze begreep de opmerking over stikkende vaders niet helemaal en fronste lichtjes, maar glimlachte toch beleefd. Gelukkig hoefde ze niet te vertellen dat ze het niet begreep, want ze kreeg een Opdracht! Mae nam alle Opdrachten die ze kreeg zeer serieus, of het nu een grote of een kleine opdracht was. Ze keek dan ook rond op zoek naar salie. De meest voor de hand liggende plek was de plek waar een op salie lijkende plant bloeide, maar dat was voor Mae niet genoeg.

Een kleine meter daar vandaan leek er namelijk een samenkomst van een bepaalde vlindersoort te zijn boven planten die óók salie waren. Waarom ze dan voor die plek koos en niet voor de eerste? “Dat is de beste kwaliteit salie, dat zie je doordat het veel van die vlinders aantrekt. Zij merken beter de geuren op dan de meeste vlinders; de andere vlinders betekenen goede salie, maar degene met die vlinders is nét wat beter!” ze zakte door haar hurken en plukte een bloem en een blad: “De bloemen kunnen lichtpaars tot blauw zijn met tot tien bloemen per stengel. De bloemen komen op de plek waar het hout oud is. De Salie groeit van juni tot augustus.” Ze liet het blad zien: “De bladeren groeien in paren van twee en zijn grijsgroen met vaak dit soort gele vlekken op de bladeren die oud zijn. Ze zijn dik, lijken harig en zijn ovaalvormig” ze dacht even na en vervolgde toen: “salie werkt anti-bacterieel én anti-schimmelvormig, maar ze werken ook goed bij ontstekingen in en rond de keel en de mond. Het werkt infecties tegen en helpt tegen keelpijn. Het zorgt er verder voor dat mensen meer honger krijgen, rustiger worden en minder ziektes!”

Het kleine meisje begon te stralen door de woorden van Mirre en nog meer door de opdracht. Mirre liep het meisje achterna en klapte in haar handen toen het meisje haar naar de juiste plant had gebracht. "Goed zo, Mae." Mirre ging op haar knieën zitten bij de Salie. Een vlinder vloog naar Mae en ging op haar muts zitten. "Blijf stil staan. Er zit een vlinder op je."

Mirre begon met plukken van salie. Natuurlijk deed ze dit heel voorzichtig en legde de plantjes in haar mandje. "Heb je eigenlijk iets bij om jezelf te beschermen als we iemand tegen komen die ons kwaad wil doen?" vroeg ze aan het meisje. Hoe klein je ook was, je moest niet onbeschermd op pad gaan. Een op een met een leeftijdsgenoot kon ze het vast nog redden, maar niet als ze met meer dan 2 waren.

Het meisje bleef stil staan toen ze iets heel lichtjes op haar hoofd voelde. Het was of een insect of een ander dier, maar ze wist nog niet precies wat het was. Mirre gaf het antwoord door haar te vertellen dat er een vlinder op haar muts zat, iets waardoor Mae weer begon te glimlachen. “Ik voelde hem” vertelde ze het oudere meisje. May kon heel hyperactief en best vervelend zijn, maar als ze in haar element was, dan merkte je dat goed. Ze was nu in haar element doordat ze de jonge vrouw wat nieuws had kunnen vertellen. Daardoor was ze een stukje rustiger dan hiervoor; en dat had weer gevolgen voor de sfeer die ze uitstraalde. De vlinder was op haar sfeer afgekomen vermoedde ze, iets wat bevestigd werd toen ze haar vinger voorzichtig omhoog bewoog. De vlinder bleef even stil zitten, maar stapte toen statig op haar hand. Mae liet haar hand zakken tot voor haar gezicht en glimlachte naar de vlinder: “Hallo jochie, wat fijn dat je ook even langs komt!” de vlinder vouwde zijn vleugels eens open en dicht en vloog toen weg. Zou hij haar verandering van stemming opgemerkt hebben toen Mirre vroeg of ze wapens bij zich had..?

Hoewel Maeralya er niet van hield mensen te verwonden, kon ze zich wel beschermen. Natuurlijk. Ze was dan wel jong en vrij klein, het zei niet dat ze niet wist wat voor gevaren er op de loer konden liggen! Ze stak met haar vingers in haar haren er haalde er een haaratribuut uit die ze liet zien. Het was eigenlijk een kleine naald, maar zo vermomd dat je dat niet zag als je er niet op lette. Mocht het nodig zijn kon ze er kleine sloten mee open maken of mensen mee neerprikken. Voor het tweede doeleinde had ze echter meer aan het mes die verborgen zat in haar schoen, of aan de kleine handboog die ze altijd bij zich droeg. Het laatste wapen was precies op haar maat gemaakt en afgestemd naar haar gewoontes en kracht; het was klein en licht van gewicht, maar kon op verre afstand nauwkeurig schieten. Als laatste had ze nog een spiegelende deksel waarmee ze met wat geluk haar vijanden mee kon verblinden zodat ze er vandoor kon gaan!

“Ik heb ook een zilveren mes en een handboog bij me, voor het geval dat. Maar ik hoop dat we het niet nodig hebben, want ik hou niet echt van geweld” vertelde ze haar dan ook rustig. Ze schudde haar muts een beetje zodat hij anders op haar hoofd kwam te zitten en sprong toen tegen een tak aan waar ze zich omhoog wist te trekken. “Blijf jij anders even hier? Ik ga kijken of er iemand aan komt!” verkondigde ze en zonder op antwoord te wachten zat ze even later hoog in de boom. Ze stond helemaal op de hoogste tak rond te kijken maar zag zo snel niemand in de buurt. Het kon natuurlijk dat ze iets gemist had omdat het bos best dicht zat, maar ze kon dit allicht al vertellen! Ze sprong dan ook een stukje naar beneden en stond binnen een halve minuut weer voor Mirre “Ik zie niemand, maar het is nogal dicht met bomen die kant op, dus ik weet het niet zeker.  Waarschijnlijk kunnen ze ons alleen vinden als ze onze voetstappen volgen en mocht dat gebeuren zal ik je vanuit de boom ondersteunen, oké? Welke planten heb je eigenlijk nog meer nodig? Misschien kan ik ook wat snijden!”

Mae's blik veranderde toen Mirre vroeg of ze iets om te beschermen bij zich had. Het kleintje leek even stil en zei daarna dat ze wel wat bij had en ze hoopte dat ze het niet nodig hadden omdat ze niet van geweld hielden. "Ik ook niet, Mae. Maar ik zou niet willen dat je iets overkomt. Ik zou je nog in mijn eentje tegen zes personen kunnen beschermen, maar als ze in dit gebied komen is dat meestal voor een aanval en dan zijn ze wel met veel meer. Als dat gebeurd, laat je mij hier achter en ren je naar huis om iedereen te waarschuwen." Mirre keek ernstig. "Beloof me dat."

Mae wilde anders zelf gaan checken. "Mae nee!" riep ze geschrokken maar het meisje was al weg. Bezorgd wachtte Mirre tot het meisje terug was. Als er maar niks gebeurde, als er maar geen templar in de bomen zat en haar pakte. Er waren mensen die om dit meisje gaven. Meer dan iemand ooit om haar had gegeven. Gelukkig was het meisje snel terug en Mirre rende op haar af en omhelsde haar. "Maeralya, doe dat alstublieft nooit meer. Wat als een tempelar in de bomen had gezeten? Die je greep en je pijn deed? Je hebt ouders en lieve zussen en een broer die om je geven. Je wilt hun toch geen verdriet doen?" De schrik was nog te horen in haar stem. "Je bent belangrijk voor hen. Ik ben voor niemand belangrijk. Dus wees voorzichtiger."

Mirre probeerde tot rust te komen. "Ik moet.. ik moet, laat me even denken." Ze proberde na te denken. "Ik moet alleen nog Zevenblad hebben. En ik heb liever dat je helpt dan dat je alleen op pad gaat."