Luke had al dagen last van slapeloosheid. Iedere keer bleef ze denken aan alle domme dingen die ze ooit had gedaan. Zoals die ene keer dat ze per ongeluk tegen iemand aan liep. Die persoon had zo boos gereageerd dat Luke het liefst huilend in een hoekje was gekropen. Maar dat deed ze niet. Nee, ze ging zelfs door met dom zijn. Even later versprak ze zich toen ze onderhandelde met een oude vrouw over hoe duur de appels moesten zijn. Toen had ze de iet wat grote neus van de vrouw bij het gesprek betrokken. Dit stond de vrouw absoluut niet aan en uiteindelijk was het meisje maar snel weggeglipt, zonder appels. Te horen aan het gevloek wat ze achter zich had gehoord was de vrouw daar niet blij mee.
Een andere keer, een week later, had ze iemand beschuldigd van diefstal. Ze zag hoe een wat dikkere jongen van rond haar leeftijd de geldbuidel van een vrouw met twee kinderen stal. De drie stonden te kijken naar verschillende vruchten toen de dikke jongen zijn kans schoon zag. Luke had geroepen dat de jongen iets had gestolen, en zette de achtervolging in. Later bleek dat hij niets bij zich had en was de jongen zo pissig op haar dat hij haar een paar klappen had verkocht.
Nog steeds deed haar kaak pijn. Ja, ze had hem ook goed raak geslagen, maar dat hield de vernedering niet tegen. Alleen al bij de gedachte ervan wilde het meisje haar hoofd schudden.

Met bevende handen wees Luke een scherp en klein mes aan. De man die achter de kraam stond keek haar vragend aan, maar zei niets. Hij gaf haar het mes en zij gaf hem het geld. Langzaam begonnen Lukes voeten in beweging te komen. Achter haar was een hele rij van boze mensen die wilden dat ze opschoot. Pasje voor pasje schuifelde ze opzij, de menigte in. Hier en daar liep er iemand tegen haar aan, maar het enige wat ze deed was het mes stevig in haar hand klemmen. Wat er ook gebeurde, ze mocht er niemand mee steken of het laten vallen.
Een eindje verderop was een steegje waar weinig mensen waren. Luke wilde het niet thuis doen. Misschien kreeg ze dan de drang om het mes in haar hart te steken. Stilletjes liep ze naar het steegje toe. Het was er donker, maar met net genoeg licht voor wat ze van plan was. Met trillende handen keek ze naar het mes. Het was een kleine dolk, goed genoeg voor het villen van dieren en voor huislijke bezigheden. Ze hield haar arm gestrekt voor zich uit. Als gehypnotiseerd staarde ze naar haar gave blanke huid. Oké dan. Ze slikte. Wist ze dit wel zeker? Ja. Haar zelfhaat ging zover. Dit ging helemaal niets goedmaken, behalve dat ze misschien geen domme dingen meer ging doen. Hopelijk. Haar hand met het mes kwam naar beneden. Ze boorde het een paar centimeter naast de ader. Pijn schoot door haar arm. De punt boorde zich niet bijzonder diep in haar weke vlees, maar een straaltje bloed liep naar beneden. In een regelmatig tempo drupte het op de grond. Had ze de moed om haar arm te verplaatsen, zodat ze haar wond vergrootte? Misschien was dit... Nee! Het is niet genoeg!

{+ Eerste post voor Aqua}