▸ Regendruppels reikten de dennennaalden en kletterden als kristallen op de grond. Terwijl de zon aan zijn optoch begon en de horizon in alle mogelijke kleuren kleurde ging zijn blik naar de bergen, waar het ochtendritueel het best zichtbaar was. Hij onderscheidde de kleuren gemakkelijk, maar zag tegelijk nergens de kleur wit. Hij grinnikte. Zijn oom mocht nog eens gelijk hebben wat betreft het kleur wit. Wat volgens hem niet eens een echt kleur was, maar de mengeling van alle kleuren samen. Hij noemde het de prisma. Halos grinnikte bij de gedachte aan hem. Toen waren het nog goede tijden. Maar sinds 'den grooten oorlog', waarin hij en zijn zus elkaar voor het laatst zagen, sneuvelde hun oom. Zijn doodsoorzaak was nooit geweten. Wel hadden ze er beide spijt van gehad. Ook hij was een uitlaat voor zowel Halos àls Loka. Hij mistte de tijd waarin hij dagelijks de templars moest zien te ontkomen. Of hen gewoon weer 'es te slim af te zijn wanneer hij weer eens gevangen werd. Natuurlijk kwamen op den duur hun ouders er achter. En zeker vanaf het begin Loka al. Ze verzweeg het al die tijd dacht hij. Wat haar motief er voor was stelt hij zich nog steeds de vraag. Sinds de korte periode van rouw, bleef hij niet stil zitten. Zijn eerste moord kwam op zijn geweten, en sindsdien ging hij vaak trainen. In die tijd stoeide hij nog vaak met Loka. Maar keer op keer was zij sterker. Tot op de laatste momenten. Vanaf dat moment kwam hun vader erachter. En of hij dan aardig behandeld werd was geen sprake van. Hij herinnerd zich nog goed de valse lach op Loka's mond.Hij gromde bij de gedachte's. Zijn jeugd was niet alleen rozengeur en maneschijn.

Dat moment trok hij even lang rond als hijzelf nodig had om tot zichzelf te komen. Het spreekt voor jaren. Hij reisde de hele wereld af. Tenslotte vond hij zijn verblijfplaats in Europa, beter gezegd Noorwegen, waar hij introk bij een middenstands gezin. Het land was groot, en er waren genoeg plaatsen om heen te trekken, in tegenstelling tot Manhattan, waar je de rust nooit vond. Maar de winters waren er dan ook erbarmelijk. Hierdoor trok hij vaak de bergen in, waar de koude zijn lichaam sneed, maar het hem niets deed. Eens deed het hem terug denken aan zijn miserabele jeugd. Vanaf dat moment veranderde zijn leven drastisch. Dag in dag uit kreeg hij te maken met Wodka. Het zou helpen om je warmer te voelen. En uiteindelijk hielp het ook wel. Maar aan alles zat zijn nadeel. Nog vaker trok hij er op uit, al dan niet dronken. En vanuit deze situatie ontpopten zich zijn agressie aanvallen. Tot op een dag hij de vader des huizes verrot sloeg.

Vanaf dat moment leidde hij een zwervend leven. Dag in dag uit trok hij verder. Zijn kampen die lagen in de hoge besneeuwde bergen. Zo ontmoette hij zijn eerste leermeester. Hoewel hij toen nog steeds dronken en erg agressief was wist de meester aardig met hem op te schieten. Zijn brutale mond werd minder, althans tegenover hem. Hij leerde hem zijn agressie in zijn vechttechnieken te gebruiken. En uiteindelijk lukte hem dit. Tot op de dag hij afscheid van hem moest nemen. De oude man kwam om het leven door een aanval van templars. Hij was er niet op tijd bij geweest. Maar vond hem uiteindelijk op leven na dood.

Hij herinnerde zich de tranen die vloeiden van zijn gezicht. En opnieuw bracht het hem terug uit zijn verbeelding. De tranen bleven vloeien. Terwijl woede zich in hem ophoopte raapte hij alles bijeen en trok vervolgens het woud terug in. Zijn gezicht werd onzichtbaar door de schaduw van zijn kap die erover viel. Hij haalde zijn shortsword boven waarmee hij in één enkele worp een boomstam doormidden splijtte. Alsnog bleef de agressie in zijn lichaam. Hij probeerde al het mogelijke uit, tot zelfs een rivier in te duiken vanuit Pyrrha's vorm. De vetlaag op haar veren zorgde ervoor dat haar donsveren droog bleven. Maar uiteindelijk leek ook dit niet te helpen. Uiteindelijk zag zij maar één oplossing, waarbij ze over het hele gebied heen krijste en zich vervolgens in het gras liet neervallen waar zij weer veranderde in zijn eigen lichaam. Hij haalde zijn handen door zijn haren waarbij hij naar de wolken ging liggen kijken en zuchtte.

Alle assassin-warriors