Sleeping trauma...

De lente was weer in het land gekomen, hoewel er veel vrolijkheid hier en daar te vinden was. Was die vrolijkheid ver bij hem te zoeken. Opnieuw was hij het slachtoffer geweest van een slapelooze nacht. Vreselijke beelden hadden zich zijn droom in een nacht merrie verandert. Opnieuw stak hij zich in zijn altijd zwarte garderobe. Broeken, shirts of bloezen, schoenen/laarzen en jasjes. Alles was zwart met een stuk of vier hagel witte shirts en bloezen. Verder geen enkele kleur te bekennen. Sho rekte zich uit en pakte daarna Kawai zijn zwaard en hing die om zijn heup heen. Nooit ging hij zonder zijn wapen opstap. Natuurlijk had hij ook nog twee dolken waarvan eentje 30 cm lang was en de andere 15 cm. Die staken in zijn laarzen waar een speciale houders zaten waardoor ze niet meteen opvielen. Sho stapte de deur uit en vroeg zich af waar hij nu naar toe zou gaan... De markt was hem te druk. Misschien kon de rust van de natuur zijn hoofd weer vrij maken? Na zijn huisje op slot te hebben gedaan liep Sho richting de rand van de stad. De bewoners keken hem vanuit hun ooghoeken aan. Niemand wilde echt dicht in zijn buurt komen, behalve de meiden en zelfs de getrouwde vrouwen vonden hem aantrekkelijk. Niet dat Sho zich er iets van aantrok. Maar ach als er eentje naar hem toe kwam of hij een stel tieners zag staan zwijmelen dan gaf Sho ze een verleidelijke knipoog en een even charmante glimlach. Vrouwen en meisjes waren enkel voor hem een middel om die dingen te krijgen die hij wilde of nodig had voor zijn collega Tempelars. Vaak ging het om informatie, maar ook kon Sho matiriealen nodig hebben en kwam er dan voor de helft of een kwart van de prijs dan aan. Een meid van ongeveer zijn leeftijd kwam de stadspoort binnen. Ze was net bij een van de omliggende boerderijen geweest en had een mandje vol eieren bij zich. Ze werd knal rood toen ze Sho zag en bleef half bibberend stil staan. 'Ga je de natuur weer in Sho?' vroeg ze verlegen en Sho zetten een charmante glimlach op. 'Ja de natuur geeft me rust, zou je ook eens moeten proberen.' zei Sho met een verleiderlijke stem. Maria want zo heten ze giechelde verlegen. Hij kwam heel dicht bij haar staan en pakte Maria zachtjes toch dwingend bij haar kin en liet haar hem aankijken. Maria blooste zowaar nog meer en kon hem niet anders dan in zijn ogen kijken. Sho glimlachte nog steeds en gaf Maria een klein teder kusje op haar voorhoofd. Hij voelde haar sidderen door zijn aanraking wat hem een tevreden gevoel bezorgde. Daarna liet hij haar los en knikte nog even vriendelijk voor hij weg liep. Het was altijd weer heerlijk om die meiden hun hoofd met zo iets simpels op hol te brengen1 Een brede grijns speelde op zijn lippen. Ondanks die vreselijke nacht had het zijn humeur goed gedaan. Sho liep zo nog enige tijd voor hij zijn favoriete plekje bij een beekje zag. De rots was al door de jaren heen glad gesleten door de tijd dat iedereen erop ging zitten. Het was een heerlijke plek. Het geluid van het kabbelende beekje en dan het natuurschoon dat zich elke dag steeds verder tot bloei kwam en in de zomer zijn hoogte punt bereikte. Het geluid werd niet direct overstemt door iets, maar echt veel aandacht schonk Sho er niet aan in het begin, maar zijn hand was stevig geklemt om he gevest van Kawai...

(Open)

Het geluid kwam dichterbij en zjn instinkt zowel menselijk als dierlijk begonnen overuren te draaien. Zo snel begon Sho alle senario‘s Af te raffelen! Het kon een wild dier zijn. Vlees ete of planten eter daar lag in dit punt geen verschil in. Het kon ook Maria zijn die hij bij de poort een kusje op haar voorhoofd had gegeven en misschien kwam ze hem achterna voor meer? Of een van die andere stadse mutsjes die verliefd op zijn verljdelijke en charmante uiterlijk waren? Of het was een van het gewone volk op zoek naar een vissersplekje of wist hij veel? Of het was een clan lid? Of een van die vervloekte Assasijnen? rattelde het door zijn gedachte, maar toch bleef Sho alert en scherp denken. Ongewilt sprongen beelden voor zijn geestesoog en klonken er meer geluiden dan die oorsprongelijk te horen waren... Geschreeuw, stampende laarzen en de geur van bloed scherp in de lucht! Sho kneep zijn ogen even stijf dicht. Hij wist dat hij weer last had van zijn Posttrauma en hij kende de bijwerkingen er ook van. Als hij overdags en snachts er last vn begon te krijgen veranderde zijn normale paars/rode ogen naar helemaal rood loedrood zoals de ogen van zijn wederhelft waren. Ook het pupilachtige spleet was dan goed te zien. Hij wilde niet dat iemand dat ooit zou zien. Want wanneer hij zijn gedachten niet goed ondercontrolle had verloor hij ook een deel an zijn menselijkheid en dan was het vluchten of vechten! Meestal was het, het laatste omdat Sho voor geen gevecht uit de weg ging! Eindelijk zakte de stroom aan beelden de geluiden stierven weg en de bloedgeur verdween en maakte weer plaatst voor de verse boslucht. Zijn hand had even getrilt terwijl Sho zich ingehouden had. Toen hij zijn ogen weer opende hadden ze hun paars/rode kleur weer terug en was ook niets van zijn kattenpupillen te zien. Er stond een meisje voor de struiken. Sho kende haar niet, maar hij was al lang blij dat he een kind was en zo te zien nog een onzekere ook. Sho ontspande zich en liet het gevest los. Ze mocht dan een Assasijn wezen, mar haar training schoot het kind kennelijk te kort. Aan haar helen doen en laten kon je goed zien dat ze niet wist wat te doen. Sho ging hie eens flink misbruik van maken! Tenminste als ze goed invloedbaar was en aan haar houding leek het daar wel op? ‘Niet kwaad bedoelt, maar ik dacht een wild dier gehoort te hebben die in de aanval wilde doen.‘ zei hij met een vriendelijke charmante glimlach. Hoewel zijn uiterlijk en stem zo waren dacht hij weer volop na. Sturen ze tegenwoordig ookal blagen eropuit? Of is dit een of andere test? golfde die gedachten door zijn hoofd heen, Maar toch bleef Sho alert en bleef hij zijn omgeving scanne mocht het een val zijn geweest...

Hihi het deed hem deugd zo‘n onzeker meisje te zien. Hoewel hij en de assasijnn vast nooit vrienden zouden woren was het proberen om elke vrouw te verleiden veelste groot. Zijn blik gleed over haar kleding heen. Kennelijk was har smaak kwa kleding beter dan haar houding tegenover een leven echte vijand. Toen ze zich weer onder controlle lleek te krijgen hoorde Sho wat ze zei. ‘Dat kan kloppen, maar zo ver ga ik niet. De schoonheid van de natuur is hier mooir dan op sommige plekken.‘ zei hij en ging weer op de rots zitten. Hij was eerder nog opgesprongen toen Sho het geluid van haar dichterbij komen had gehoord. Eigenlijk had zij haar aan zijn zwaard moeten rijgen, maar een kat en muis spelletje was veel leuker! Het assasijn meisje liep naar de rand vn de beek en even dacht hij na. Ze was dus dorstig? Zijn vriendelijke charmante glimlach groeide, maar hij bleef rustig zitten. ‘Ga je gang maar hoor. Ik ben nu toch niet in om op Assasijnen te jagen, zeker niet op eentje met jouw lieve gezichtje.‘ zei Sho zonder zijn stem te veranderen. Hij wilde wel eens weten hoe ze op dit kleine complimentje reageren zou...